บทที่30/1 แพรพรรณหน้าหงิกบอกบุญไม่รับ มือเกร็งเกาะประตูข้างหนึ่ง จิกเบาะรถไว้อีกข้างหนึ่ง ภาวนาในใจถึงเจ้ากรรมนายเวรอย่าเพิ่งมาตัดรอนชีวิตเธอตอนนี้เลย หญิงสาวบอกตัวเองในใจ จะตายทั้งทีขอศพสวยๆและไม่ใช่อุบัติเหตุทางรถยนตร์แบบนี้เลย ขอร้องช่วยห้ามความมาดร้ายของเธอที อย่าให้แพรพรรณยั้งใจไม่อยู่ คิดวิธีฆาตรกรรมนายตัวดำกวนโทสะได้ในตอนนี้เลย รอก่อนๆรอให้จอดรถก่อนเถิด เธอยังไม่อยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ ถึงจะอยากมีผิวหน้านวลเนียนอ่อนใสแบบเด็กแบเบาะจนหลายครั้งคิดอยากเกิดใหม่ก็เถอะนะ ฝ่ายคนที่เป็นผู้เหวี่ยงแพรพรรณเข้ามาในรถคันนี้ จัดการรัดเข็มขัดให้เสร็จสรรพในแบบที่คล้ายๆจะมัดร่างเล็กติดไว้กับเบาะเสียมากกว่า นั่นคือธเนศกดตัวล็อคอย่างแรงจนอย่างกับตอกตะปู ซ้ำยังดึงสายให้รัดแน่นตรงช่วงลำตัวจนหญิงสาวร้องโวยวาย ประนามความโหดสารพัดสารเพ แต่เขาไม่สนใจ คว้ากระดาษทิชชู่มาปั้นอุดหูไว้ทั้งสองข้างแล้วตั้งหน้าตั้งตาขับรถ มองถนนไม่วอกแวกสักนิดเดียว ระยะเวลาไม่เกินสิบนาที ลำแขนแข็งแรงตวัดเลี้ยวเข้าที่จอดรถร้านอาหารชั้นเดียวอย่างแรง ไม่ผิดจากความตั้งใจ แพรพรรณตัวเอียงไปซบกระจกรถ อุทานอย่างตกใจ เท่านั้นไม่พอ ธเนศเบรกเอี๊ยดเข้าที่จอด ร่างบางรั้งตัวไม่อยู่ผวาไปข้างหน้า เห็นคอนโซลรถก็อยากจะจับ แต่ไม่ถึงเพราะเข็มขัดนิรภัยรั้งไว้ทันท่วงที แพรพรรณตวัดสายตาเอาเรื่องใส่นายตัวดำ แต่ไร้วี่แววคนขับเสียแล้ว ร่างสูงล่ำสันลงไปยึดกระดิกนิ้วเรียกอยู่ด้านนอกแล้ว “นายตั้งใจแกล้งฉัน อีตาดำ” เสียงเล็กแว๊ดใส่ทันควัน หลังจากปลุกปล้ำกับสายนิรภัยที่มีนิสัยเหมือนเจ้าของรถ ปลดเท่าไหร่ก็ไม่ออก ราวกับจะแกล้งให้เธอโมโหหนักเข้าอีก ใบหน้าคมกระตุกริมฝีปากนิดๆ ยักไหล่ทำท่าไม่ใส่ใจ หันหลังนำเข้าไปในร้าน “นายพาฉันมาทำบ้าอะไรที่นี่” แพรพรรณยืนนิ่งไม่ขยับตาม ตะเบ็งเสียงถามไล่หลัง “ทำหน้าที่ของเธอไง อยากช่วยเพื่อนนักไม่ใช่หรือไง มาสิ อรรออยู่ข้างใน” “แล้วเอาฉันมาเป็นก้างทำไม บ้ารึไง นัดเขาไว้ก็ไปคนเดียวสิ ลาล่ะ” แพรพรรณมุ่งหน้ากลับออกถนนหน้าร้านฉับๆ แต่ช่วงขานั้นมีหรือจะยาวกว่าคนตัวสูงที่เข้าทางด้านหลัง แขนล่ำสันล็อคเอวบางไว้ อุ้มตัวลอยหันกลับไปทางเดิม ริมฝีปากบางเผยอจะโวยกลับไร้เสียงใดจะสามารถหลุดรอดมือใหญ่หนาที่คว้าหมับอย่างรู้ทัน “อะไรกันคะเนี่ย” อรอุมาหน้าเหลอพอๆกับผู้คนในร้านอาหารแห่งนั้น ต่างแปลกใจระคนสงสัย พฤติกรรมประหลาดของคนสองคน ฝ่ายหนึ่งดิ้นสะบัดตัวลอยอยู่ด้านหน้า อีกฝ่ายทำหน้ามุ่ยเพราะขาเล็กๆเตะเข้าหน้าแข้งหลายที มองเผินๆคล้ายพ่อจิงโจ้ที่เก็บลูกสาวแสนดื้อไว้ในกระเป๋า “ขอโทษที ช้าไปหน่อยนะ” ธเนศบ่นพลางจับแพรพรรณดันเข้าไปติดพุ่มไม้ด้านในม้านั่งยาวฝั่งเดียวกัน ใช้ตัวเองกั้นทางออกไว้ “พี่ธเนศไม่เห็นบอกอรว่าแพรจะมาด้วย นึกว่ามีแค่เรา...” สายตาอรอุมาตกลง ประโยคหลังแผ่วเบาจนอีกสองคนไม่ได้ยิน ธเนศไม่ได้ตอบว่าอะไร เพียงแต่ยิ้มอ่อนๆให้ เปิดเมนูที่บริกรนำมายื่นให้เล่มหนึ่ง อีกเล่มส่งให้แพรพรรณซึ่งยกมือปัดออก “หลีกไปเดี๋ยวนี้นะ เรื่องของนายฉันไม่ยุ่ง” เสียงเล็กกระซิบเข้มดุ สามคนพร้อมหน้าดุจดังอดีตย้อนกลับ ทำให้รู้สึกแปลบในหัวใจอีกครั้ง ส่วนเกิน เธอจะหลีกเลี่ยงคำนี้ไปไม่ได้เลยหรือยังไงกันนะ ทำไมต้องบังคับให้มาเผชิญมันอีกครั้งด้วย ธเนศยังนิ่งเงียบ ไม่ขยับกายไม่หันไม่ตอบรับ แม้แพรพรรณจะทั้งผลักทั้งดันเท่าไรก็ไม่เขยื้อน อย่างกับตัวติดกาวไว้กับเก้าอี้ เขาทำเสียงจิ๊กจั๊กในลำคอคล้ายรำคาญแล้วหันไปสั่งอาหารกับบริกร ปิดเมนูลงไม่พูดอะไรต่อ “ถอยไปเดี๋ยวนี้ ฉันจะกลับ” มุมปากธเนศกระตุกยิ้มนิดหนึ่งให้อย่างกวนอารมณ์ “เธอยังไม่ได้แสดงฝีมือแม่สื่อเลย จะรีบไปไหนเล่า” แพรพรรณคว้าส้อมบนโต๊ะมากำ อยากข่วนหน้านั้นให้เลือดซิบนัก “มีอะไรกันเหรอคะ” อรอุมามองอย่างช่างใจอยู่นาน ก่อนตัดสินใจแทรกขึ้นมา อยากร่วมบมสนทนานั้นบ้าง อรอุมามองธเนศขอคำตอบ แต่เขาเพียงยิ้มให้เช่นเดิม ไม่พูดกับเธอสักคำ “ไม่มีอะไร เรา...คือ...” แพรพรรณไม่รู้จะบอกยังไง จะให้พูดตรงๆว่าไม่อยากพบเพื่อนสาว ไม่อยากอยู่ร่วมมื้ออาหารด้วยก็คงไม่ดีแน่นอน “เราปวดหัว มาก อยากกลับบ้านน่ะ ขอตัวก่อนนะ” หญิงสาวผลุดลุกขึ้นหาทางชิ่งได้ มารร้ายตัวดำโพล่งขึ้นดักคอ “เอ๋ เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลยนี่ อยู่ๆเป็นได้ไงน่ะ” ธเนศทำหน้าสงสัยอย่างใสซื่อ ยกมือแตะหน้าผากวัดอุณหภูมิ กวักมือเรียกเด็กเสริฟที่วิ่งเข้ามาทันควันเช่นกัน “น้องๆ ช่วยไปซื้อยาให้พี่หน่อย น้องพี่เขาปวดหัว เดี๋ยวอาละวาดใหญ่” “ไม่สบายเหรอแพร เป็นอะไรมากไหม” อรอุมาถามด้วยความเป็นห่วง แม้น้อยใจและอิจฉาแพรพรรณอยู่บ้างที่ธเนศใส่ใจเพื่อนสาว ผิดกับเธอ เขาพูดและทักทายด้วยน้อยคำนัก แต่มิตรภาพที่เคยมีมา ทำให้เธอเป็นห่วงเพื่อนสาวอย่างจริงใจ “จะไปหาหมอที่โรงพยาบาลเลย หลบสิ” แพรพรรณบอกให้ธเนศหลีกทางไป แต่ธเนศกลลับลุกขึ้นยืนเคียงบอกหน้าตาเฉย ทำท่าเดินนำ “เอา ไปโรงพยาบาลก็ดี ไปก่อนนะอร โอกาสหน้าค่อยเจอกัน” “หา เอ่อ พี่ธเนศ...คะ” อรอุมากระอึกกระอักรั้งหน้าเสีย แพรพรรณเห็นสีหน้าเพื่อนแล้วก็สงสาร ดึงแขนล่ำสันไว้ น้ำเสียงเอาเรื่อง “เดี๋ยว นายจะทิ้งอรไว้ได้ยังไง” “ฉันไม่ทิ้งเธอ ทิ้งไม่ได้ ไปด้วยกัน” เสียงห้าวหนักแน่น ตาคมหวานราวผู้หญิงสบตาโตแน่วแน่ แพรพรรณชะงักนิ่ง ถ้อยคำหนักแน่นตรงดิ่งเข้ากระทบใจสองดวง ดวงหนึ่ง เต็มตื้นดังได้ยารักษาแผลชั้นดี อีกดวงหนึ่ง แปลบปลาบด้วยคมหนามกรีดในความรู้สึก ไม่ว่าอย่างไร เมื่อใด เธอไม่สามารถแทรกและผลักใครอีกคนออกจากเขาได้ แพ้เสียแล้ว ทั้งที่เพิ่งออกตัวสู้มาได้ไม่กี่ก้าว โธ่เอ๊ย อรอุมา ใบหน้าเศร้าหมองลงทุกที ธเนศเหลือบมองแล้วนึกเห็นใจ แต่อะไรที่ฝืนใจตัวเองหรือจะทำให้อีกฝ่ายเกิดความหวังใดๆในตัวเขานั้น ไม่สามารถทำได้ แพรพรรณทรุดนั่งลงที่เดิม ดูท่าแล้วเธอคงไม่สามารถเอาชนะนายตัวดำได้และนั่นจะทำให้อรอุมาเสียใจและเสียความรู้สึกด้วย โดยไม่รู้ความหวังดีจะกลายเป็นหอกทิ่มแทง “เอาไว้ก่อนก็ได้ กินข้าวก่อนแล้วค่อยไป” ธเนศนั่งตาม ไม่แย้งอะไร ทำหน้าตาสมใจนักหนา อรอุมาจำต้องกลืนน้ำตาไว้ ปั้นยิ้มอ่อนหวาน หนึ่งความสามารถที่เธอได้ฝึกฝนมา เฝ้ามองคู่หนุ่มสาวตรงข้ามอย่างเจ็บปวด ร่างสูงอิงพนักโซฟาตัวยาวริมหน้าต่างนิ่งอยู่ ครุ่นคิดในใจวุ่นวาย นันทาเคาะประตูเปิดเข้ามาเอง เพราะรอแล้วรอเล่า ไม่ได้ยินเสียงอนุญาตจากเจ้าของห้อง เลขาสาวรู้ดี เจ้านายอยู่ภายในจึงเปิดเข้ามาด้วยความเป็นห่วง เครื่องดื่มและอาหารว่างยังวางอยู่บนโต๊ะ ไร้ร่องรอยการแตะต้อง ทั้งของเจ้าของห้องและผู้มาเยือน ตัวภูดิสเองก็ยังคงนิ่งอยู่ที่เดิม ไม่รู้สึกตัวแม้กระทั่งเลขาสาวเข้ามาใกล้ เจ้าเด็กท่าทางเชื่อมั่นสุดขีดผู้นั้นเป็นใคร ทำอะไรให้เจ้านายของเธอเป็นแบบนี้ ก่อนหน้านี้ ร่างสูงของหนุ่มน้อยแต่งตัวดี ท่าทางมาดมั่น พนักงานสาวหลายคนมองตามอย่างสนใจ ใบหน้าเรียวหล่อเหลาแบบดาราเกาหลีหรือญี่ปุ่นอะไรเทือกนั้นมาหยุดยืนหน้าโต๊ะ ขอพบภูดิสโดยไม่นัดล่วงหน้า เจ้าเด็กนั่นโชคดีนัก มากได้ถูกจังหวะ ภูดิสตามมาสมทบเข้าพอดิบพอดี นันทาทันเห็นสีหน้าประหลาดใจต่อมาเป็นไม่พอใจบนใบหน้าคมได้ถนัดถนี่ เพราะเจ้านายเธอไม่ได้ปิดบังมันแม้แต่น้อย จงใจระบายลมหายใจเนื่อยหน่ายและรำคาญให้แขกฟังเชียว นันทามองอย่างไม่ค่อยอยากเชื่อสายตา ภูดิสผู้สุภาพ ขรึม ไม่ค่อยแสดงท่าทีใดๆ กลับเปิดเผยชัด ไม่อยากเสวนาด้วย กับหนุ่มรุ่นน้องผู้นี้ ผู้ที่คงความมั่นใจหรือจะเรียกหน้าด้านดี เพราะเด็กหนุ่มไม่ใส่ใจ ไม่รู้สึกรู้สมท่าทางรังเกียจนั้นเลยสักนิด หนุ่มสองรุ่นเดินตามกันเข้าไปแล้วเงียบหาย “คุณภู เจ้านาย เจ้านายคะ” นันทาสะกิดเรียก อีกฝ่ายสะดุ้ง “ครับ” “คนเมื่อกี้ คนในข่าวใช่ไหมคะ” นันทาทำใจกล้า เสี่ยงถามดูด้วยความไม่แน่ใจ เรื่องโกลาหนที่ห้องเสื้อเปิดใหม่ของนิศากร ไม่รอดพ้นการเป็นข่าวในคอลัมภ์ซุบซิบพร้อมรูปภาพโชว์หน้าตาผู้ร้ายเป็นชายหนุ่มหน้าตาอ่อนเยาว์ คล้ายเด็กมั่นไฟแรงที่เดินดุ่มเข้ามาหาภูดิส คู่แท้รอดพ้นอุปสรรคได้ไม่เท่าไหร่ มรสุมใหม่ก็ดาหน้าเข้าโจมตีอีกระลอก หนุ่มน้อยคิดรักข้ามรุ่น ท้าทายนักธุรกิจหนุ่มจะพรากสาวหน้าใสจากอกมาให้ได้ งานนี้ไม่ใช่ใคร น้องชายนางร้ายไฮโซสาวรัญชิดานั่นเอง แหม...ท่าทางความร้ายกาจจะตกทอดผ่านพันธุกรรมซะละมั้ง “น้องชายคุณรัญชิดา” ภูดิสนิ่ง ปรับสีหน้าเรียบเฉยไม่บ่งบอกอะไร แต่หากได้แลเห็นดวงตาคมจะพบสิ่งผิดปกติ เขาระบายลมหายใจ ราวกับจะผ่อนความหนักใจลังเลบางอย่างออก ชายหนุ่มสาวเท้ากลับไปยังโต๊ะทำงาน ไม่มีคำตอบสำหรับคำถาม นันทาไม่เซ้าซี้ หากมองด้วยความเป็นห่วง -----------โปรดติดตามตอนต่อไป------------- *;...คุยกันนิดหน่อยกับฟ้าริน...;* ช้าอีกแล้ว เฮ้อ ชีวิตปี4นี่ งานมันเยอะจริงๆนะเนี่ย เพิ่งมีเวลาว่างได้ อาจารย์ไม่สั่งงานสักอาทิตย์ ดีใจที่สุดเลย เลยว่างมานั่งปั่นแล้วก็โพสทันที ได้หยุดวันจันทร์ด้วย เย้ หวังไว้สุดๆว่า จะปั่นให้ได้มากที่สุดและโพสๆๆๆ ให้เร็วที่สุดค่ะ เอาครึ่งแรกไปก่อน แล้วเดี๋ยวจะมาเเปะครั้งหลังนะคะ เด็กดอยซ่าส - มารับกำลังใจค่ะ ตามต่อกันนะคะ จบชัวร์ค่ะ ไม่ต้องกลัวจะหนีไปไหนนะคะ kakok_riwkiw - ทำอย่างเงี้ย นายดำ โรคจิต moomoo - ขอให้สนุกต่อไปทุกตอนเลยนะคะ เดี๋ยวเอามาต่อให้ค่ะ Pim - สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับกลับนะคะ ฟ้ารินก็ยุ่งเหมือนกัน มีวันนี้เเหละค่ะ ปั่นมาสดๆให้เลยนะคะ โอเล่รสส้ม - เง้อ ขี้โกง หาเจอได้ไงคะเนี่ย