บทที่22 (ครึ่งหลัง) วันใหม่เริ่มต้นอย่างสดใส สายฝนชุ่มฉ่ำเมื่อรุ่งเช้ายิ่งพาให้อากาศสดชื่น หยาดฝนพร่างพรมเป็นละอองน้ำเย็นฉ่ำยังเกาะกิ่งไม้และใบไม้สะท้อนแสงแดดน่ามอง เสียงนกร้องเจี้ยงแจ้วยามเช้าบริเวณสวนสวยร่มรื่นในบ้านไพเราะเสนาะหู คนไม่เคยได้สนใจอย่างภูดิสกลับได้ยินชัดเจน เพราะเหตุใดกันหนอ เกือบไปแล้ว ก่อนลาจากหญิงสาวสีหน้างงงันที่เพิ่งได้รับตำแหน่งใหม่เมื่อคืนนี้เกือบเผลอดึงร่างกลมกลึงมากอดแน่นๆอีกครั้งแล้วเชียว เกือบจะห้ามใจตัวเองไม่ได้แล้ว ต้องท่องไว้ในใจตลอดเวลาว่าความผิดเก่าเพิ่งสะสางยังไม่ทันจาง จะอาจหาญก่อคดีใหม่ไม่ได้เชียว จึงได้แค่กระชับมือน้อยมาจุมพิตเบาๆ พอให้ชื่นใจก่อนลา เพียงเท่านั้นก็ยังได้รับสายตาขุ่นเขียวจากคุณกังสดาลที่คงจะแอบดูอยู่หน้าห้อง ชี้หน้าคาดโทษไว้ ‘น่าตีจริงเชียว ไปไป๊ กลับบ้านไปได้แล้ว ขับรถดึกดื่น อันตราย’ คุณกังสดาลบ่นแล้วไล่ น้ำเสียงไม่จริงจังนัก แถมข้างท้ายยังคงแสดงความห่วงใย ภูดิสอมยิ้มในหน้า มาจนถึงตอนนี้ รอยยิ้มนั้นก็ยังไม่เลือนหายไป ไม่มีผู้ใดสังเกตเห็นนอกจากคุณลักษิกา หลังจากสำรวจสภาพลูกสาวคนเล็กเรียบร้อยแล้วไล่ให้ขึ้นไปนอน เขารั้งมารดาไว้ ก่อนสารภาพเรื่องราวทั้งหมด แล้วก็ได้รับฝ่ามือตามด้วยเล็บจิกเข้าที่หัวไหล่ ‘ร้ายจริงตาภู เลี้ยงมาแต่เล็กแต่น้อยไม่เคยคิดว่าจะกล้าได้ถึงขนาดนี้ เกิดฝ่ายโน้นเขาโกรธขึ้นมาจะทำยังไง อดได้ลูกสะใภ้กันพอดี’ ‘แต่ก็ไม่ได้โกรธซะหน่อย’ ภูดิสลูบหัวไหล่ป้อยๆ คุณลักษิกามองค้อน ไม่วายมือลงบนต้นแขนแข็งแรงอีกหนึ่งทีอย่างหมั่นไส้พ่อลูกชายตัวดี ชอบทำเรื่องให้ตกใจและหวิดเสียสัมพันธภาพอันดีกับเพื่อนเธออยู่เรื่อยเชียว ‘ย่ะ ไม่โกรธ เอาเถอะ ยังไงมันก็ทำให้มีเรื่องดีๆน่ะแหละนะ แหม พรุ่งนี้ต้องไปหาว่าที่ลูกสะใภ้เต็มๆตาหน่อยแล้ว’ คุณลักษิกายิ้มกริ่มกับแผนที่วางไว้ในใจ ‘ผมไปด้วย’ ‘ไม่ไปทำงานรึไงกัน’ หญิงสูงวัยหันมาถามลูกชาย ภูดิสหน้ามุ่ยเมื่อนึกได้ว่าพรุ่งนี้ไม่ใช่วันหยุด คุณลักษิกาหัวเราะร่า นึกสมน้ำหน้าลูกชายอยู่ในใจ แต่ก่อนชวนไป ไม่ไป อ้างอย่างโน้นอย่างนี้ว่าต้องสะสางงานที่เขาขนกลับมาบ้านกองโตทุกอาทิตย์ มาตอนนี้เกิดทุรนทุรายอยากไป แต่ไม่ได้ไป สมน้ำหน้าดีแท้ ‘ทำงานให้สนุกนะจ๊ะ ลูกชาย แม่จะไปฝากท้องกับบ้านว่าที่ลูกสะใภ้แต่เช้า ไม่ต้องรอทานข้าวนะจ๊ะ’ คุณลักษิกายั่วอย่างสนุกสนานก่อนปลีกตัวขึ้นห้องไปนอนหลับอย่างเป็นสุขสมปรารถนาอย่างที่รอมานาน ด้วยเหตุนี้ นิศากรและคุณกังสดาลจึงได้โอกาสต้อนรับแขกคุ้นเคยที่โผเข้ามากอดหมับเข้าแทนการรับไหว้อย่างปกติธรรมดาที่เคยทำเสมอๆ “อรุณสวัสดิ์จ๊ะ หนูนิของแม่” คุณลักษิกาทักทายอย่างแช่มชื่น เรียกเต็มปากเต็มคำว่าหนูนิของแม่ ทำเอาคนถูกเรียกอึ้งไปพักใหญ่ก่อนหน้าแดงซ่าน มาอย่างนี้แสดงว่าทุกเรื่องราวคนถูกถ่ายทอดถึงกันและกันแล้วเป็นแน่แท้ โอย อาย “อะไรกันลักษิกา ไม่ทันจะอะไรก็จะมาแย่งลูกสาวฉันไปซะแล้วเหรอ” คุณกังสดาลแหวแบบหวงลูกสาวขึ้นมา “แย่งเยิ่งอะไรกัน เปล่าซะหน่อย กล่าวหา” คุณลักษิกาแก้ตัว “ก็ได้ยินอยู่ชัดๆเมื่อกี้” คุณกังสดาลไม่ยอม “เรียกเตรียมเอาไว้ให้ชินปากจ๊ะ” “ยังไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ ฉันยังไม่ยอมปล่อยลูกให้ไปไหนเร็วนักหรอก อีกสิบปีดีไหมหนูนิ” คุณกังสดาลกล่าวพร้อมดึงลูกสาวกลับมาเกาะไว้ “อ้าว พูดอย่างนี้ฉันงอนนะ เดี๋ยวก็ไม่มาขอซะหรอก” “ไม่ได้นะ!” เสียงทุ้มแทรกขึ้น พร้อมร่างสูงปรากฎเป็นบุคคลที่สี่ ภูดิสรีบตื่นแต่เช้า ทั้งที่เพิ่งได้นอนไม่ดี่ชั่วโมง แต่งตัวลงมาดักรอคุณลักษิกาด้านล่าง หวังมาฝากท้องด้วอีกคนก่อนไปทำงาน เขารี่เข้ามาหามารดา ก้มลงกระซิบข้างหู “แม่พูดอย่างงั้นได้ไง ไม่อยากได้ลูกสะใภ้แล้วเหรอครับ” “ก็เขาบอกว่าต้องรอสิบปีถึงจะยกให้นะ” คุณลักษิกาบอกเสียงดัง สุ้มเสียงไม่พอใจ “อ้าว! คุณป้า” ใบหน้าคมเหวอ ร้องค้าง เรียกเสียงหัวเราะจากสองมารดาที่หลิ่วตาให้กันอย่างรู้ทันกันและกัน ที่พูดไปทั้งหมดเมื่อครู่ก็แค่อยากแกล้งแซวลูกหลานเล่นกันเท่านั้นเอง แต่คนมาใหม่ไม่รู้เรื่องราว ตกหลุม เชื่อว่าเป็นจริงดังนั้น เลยอ้าปากค้าง การดูใจกันนานๆก็ออกจะเป็นเรื่องดี แต่ว่า สิบปี ออกจะนานเกินไปหน่อยละมั้ง “ล้อเล่นนะจ๊ะ ฮะๆๆๆๆ” ท่ามกลางเสียงหัวเราะสนุกสนาน คนถูกห้อมล้อมมีความรู้สึกอย่างหนึ่งที่ยังคงค้างในหัวใจ บางอย่างที่หลงลืมไปเมื่อคืนนี้เพราะเรื่องวุ่นวาย บางอย่างที่ยังคงทำให้ไม่มั่นใจ “เอ้า มาหาข้าวเช้าทานกันไม่ใช่เหรอ เข้าไปทานกันเสียทีดีกว่า เดี๋ยวไปทำงานสาย ลูกน้องทั้งหลายเขาจะไม่นับถือเจ้านายเอา” เสียงมารดาฉุดให้เธอออกจากความนึกคิดของตน คุณกังสดาลกวาดต้อนแขกคนสนิทเข้าบ้าน สองมารดาเคียงคู่นำกันไปก่อนแล้ว นิศากรถูกปล่อยให้รั้งท้าย มือนิ่มถูกกระตุกน้อยๆ ใบหน้าคมก้มลงมามองต่ำเกือบชิดแก้มนวลร้องเรียก “หนูนิครับ” “คะ อุ๊ย” หญิงสาวหันตามเสียงเรียก แล้วก็ได้ร้องอุทาน อุณหภูมิในหน้าร้อนขึ้นเมื่อแก้มนวลเฉียดปลายจมูกของคนเรียกเข้า “อรุณสวัสดิครับ วันนี้อากาศสดชื่นดีจริงๆนะ หึๆ” เสียงหัวเราะต่ำในลำคออย่างสมความตั้งใจ ทำให้เธอต้องหันไปมอง ตาคมพราวระยับอย่างคนอารมณ์ดี ชายหนุ่มยืดตัวขึ้นสูดลมหายใจเข้าลึก อากาศสดชื่นที่หมายถึงจะแปลตรงตัวหรือมีความหมายอื่นใด ดวงตาที่มองเธออยู่บอกให้รู้อยู่แล้ว “คนบ้า!” นิศากรแหวใส่ เดินหนีเสียเฉยๆ คนถูกว่าตามไปรวบมือน้อยไว้ในมือใหญ่ แล้วหยุดเดินซะอย่างนั้น เจ้าของมือเล็กจึงต้องหยุดตาม ไปไหนไม่รอด “ทักพี่คำแรกก็ว่าพี่ซะแล้ว ใจร้ายจัง นี่เหรอว่าที่ลูกสะใภ้คุณแม่” ชายหนุ่มแกล้งว่างอนๆ ทั้งที่รู้ว่าเหตุใดเธอจึงพูดอย่างนั้น “พูดอะไร นิไม่ได้เป็นซะหน่อย” หญิงสาวค้าน พยายามทำน้ำเสียงให้ปกติ ทั้งที่ยังหันทางอื่นไม่ยอมมองชายหนุ่มสักนิด “ไม่ได้เป็นอะไร” “ก็ไม่ได้ได้เป็น ลูก...ลูก สะ...ใภ้น่ะสิ” พยายามแล้วแต่ไม่สำเร็จจนได้ คนตอบตะกุกตะกักอย่างเขินอาย “เป็น ดูนี่สิ” แหวนวงน้อยฝังเพชรเรียงกันสามเม็ด ขนาดพอดีไม่เล็กไม่ใหญ่จนเกินไป เขาสวมติดนิ้วก้อยไว้ตั้งแต่เมื่อคืน ก่อนนอนเขาตรงเข้าไปเคาะประตูห้องคุณลักษิกา ขอมันมา แหวนวงนี้ เลือกมาจากกรุสมบัติล้ำค่าของมารดาที่ยอมให้กวนเวลานอนเพราะลูกชายมาขอแหวนไปหมั้นสาว ตลอดคืนจึงฝันถึงแต่คนที่เขาต้องการสวมให้ตลอดเวลา ใบหน้านวลใส แก้มซับสีชมพู กับดวงตากลมมองมาตาแป๋วแบบอึ้งกึ่งงงงันก่อนเขาผละจากมายังติดในใจ เขาชูมันขึ้นมาให้หญิงสาวได้ดู ก่อนถอดออกจากนิ้วตัวเอง ดึงมือนิ่มข้างซ้าย เลือกบรรจงสวมมันลงไปที่นิ้วนาง ช่างพอดิบพอดีกับนิ้วเรียวขาวนวลอย่างกับวัดขนาดมาโดยตรง ภูดิสยิ้มอย่างพอใจ บอกเสียงอ่อนโยนกับหญิงสาวตรงหน้าว่า “หนูนิรู้ไหม เขาว่ากันว่า หากแหวนที่สวมนิ้วก้อยของผู้ชายได้พอดีเหมือนกับนิ้วนางของผู้หญิง เขาว่าเป็นเนื้อคู่กัน” ใช่ เธอก็รู้มาอย่างนั้นเหมือนกัน และบัดนี้ แหวนวงนั้น วงที่สวมพอดีกับนิ้วก้อยของเขาก็กลับมาสวมได้พอดีกับนิ้วนางเธอเช่นกัน แล้วเขารู้รึเปล่าว่าที่นิ้วนางข้างซ้ายน่ะ มีเส้นเลือดเชื่อมต่อโดยตรงไปสู่หัวใจ เพราะฉะนั้นรอยอุ่นจากเจ้าของแหวนที่ยังติดอยู่กับโลหะเนื้อลื่น จึงสร้างความอบอุ่นจากปลายนิ้วไปจนถึงหัวใจเธอเช่นกัน “พี่จองไว้ด้วยแหวนวงนี้แล้วนะ รู้ไหมครับ” หญิงสาวไม่ตอบ กลับก้มหน้างุดซ่อนรอยแดงบนผิวแก้มที่เพิ่มมากขึ้นทุกทีราวกับจะเป็นไข้ “สวัสดีตอนเช้าอีกครั้งครับ หนูนิของพี่” -----------โปรดติดตามตอนต่อไป------------- //punnarm-farin.bloggang.com *;...คุยกันนิดหน่อยกับฟ้าริน...;* รีบมาส่งก่อน ฟ้ารินจามบ่อยๆนี่เพราะหลายคนคิดถึงรึเปล่าคะ (เข้าข้างตัวเองซะงั้น ฮิๆ) หรือจริงๆแล้ว ฟ้ารินจะเป็นหวัด เอาหล่ะค่ะ หลังจากนี้ก็ไม่รู้ว่าจะได้มีโอกาสมาส่งตอนต่อไปเมื่อไหร่ เพราะอย่างที่เกริ่นไว้ในครึ่งแรก ฟ้ารินมีสอบค่ะ ถ้าหากเจียดเวลามาเขียนต่อได้ ฟ้ารินจะรีบนำมาประเคนเลยค่ะ สำหรับตอนนี้คงหวานพอให้คิดถึงฟ้ารินกันไปจนถึงเวลาที่ฟ้ารินมาอัพตอนต่อไปนะคะ แล้วหากต้องส่งใบลาในระยะเวลาที่แน่นอนฟ้ารินก็จะรีบมาแจ้งข่าวค่ะ จะได้ไม่เข้ามาเก้อกันนะคะ ปล.ช่วยอวยพรฟ้ารินกันหน่อยนะคะ พรุ่งนี้มีรายงานหน้าห้องค่ะและอาทิตย์ต่อจากนี้ไป 2-3 อาทิตย์ฟ้ารินสอบ!!!!!!!!!!! สุดท้ายนี้ขอเสนอ ภาพยนตร์เรื่อง Final Examination สอบก็ตาย ไม่สอบก็ตาย วันนี้แล้ว ทุกมหาวิทยาลัย kikkak_riwkiw - ท่าทางจะใช่ ติดนิสัยมาจากพี่แน่ๆ เจ้าเล่ห์ๆเนี่ย ใช่ซี่ พี่มันยัยจิ้งจอก (ด่าตัวเองซะงั้น) Ormmie - รอดมาได้แล้วยังมาทำเจ้าเล่ห์ต่อด้วยค่ะ ขอบคุณที่อวยพรค่ะ พรุ่งนี้ฟ้ารินมีรายงาน แต่ไม่เท่าไหร่ ไอ้จะสอบนี่สิ ขอให้สมพรที่อวยมาให้ฟ้ารินนะคะ เพี้ยง น้อง ก. - แหมๆๆๆ เชิญได้เลยค่ะ ที่ติดเพราะว่าฟ้ารินแอบทากาวไว้ ลองดูที่ขาสิคะ 5555 Smillzz - สอบๆๆๆๆๆค่ะ พรุ่งนี้รายงาน ทำท่าจะยุ่งอีกนานกว่า2อาทิตย์ค่ะ เลยรีบๆมาต่อให้จบตอน หวานก่อนมาป่วนพี่ภู (วางยาพระเอกนี่หว่า5555) g - รอครึ่งหลัง ครึ่งหลังมาส่งแล้วจ้า สมใจต่อไหมเอ่ย ยารีส - มีงานตรึมเหมือนกันเลยค่ะ แต่งานของฟ้ารินนี่สิ หฤโหดและหฤหรรนัก เพราะไม่สามารถคาดเดาได้ว่าข้อสอบจะออกอะไร กรี๊ดดดดดดดดดด