บทที่ 14(ครึ่งหลัง) บทที่ 14(ครึ่งหลัง) ปิ๊นๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงกดแตรอย่างไม่เกรงใจเป็นสัญญาณยุติการถกเถียงลงชั่วคราว ภูดิสลุกขึ้นไปดูเป็นคนแรก ประตูรั้วเปิดพร้อมรถยนตร์แล่นเข้ามาอย่างเร็วแรง ร่างเพรียวถลาลงจากรถไปหาเจ้าของบ้านหนุ่มและกิดเขาไว้แน่น ไม่สนใจสายตาอีกสามคู่ที่มองมา “ภู...ภูช่วยเราด้วย” “รัน” เสียงรัญชิดาสั่นเครือ ในหน้าเรียวยังสวยแม้ไร้เครื่องสำอางค์ตบแต่ง หากมันเปื้อนคราบน้ำตาที่ไหลรินไม่ขาดสายจากดวงตางามซึ่งบัดนี้แดงก่ำ “รัน รันเป็นอะไร” ภูดิสลูบหลังไหล่ปลอบเพื่อนสาวอย่างตระหนกเช่นเดียวกันกับอีกสามคนที่ตามออกมา เรื่องอะไรกันที่ทำให้รัญชิดาร้องไห้หนักขนาดนี้ รัญชิดาสะอื้นไห้ตัวโยน ละล่ำละลักตอบชายหนุ่มว่า “เขา เขา มา ไม่เอา ไม่...ไล่เขาไป” “ใคร รัน ไล่ใคร” เสียงทุ้มถามต่อ พยายามดันร่างโปร่งออกจากอกเพื่อพูดคุย “เขา เขา พี่ภพ ภูไล่เขาไป เขาตามเรามา ไล่เขาไปภู” “ประภพเหรอ” ภูดิสขมวดคิ้ว มองสบตากับธเนศซึ่งหน้ายุ่งขึ้นเหมือนกัน เสียงรถอีกคันแล่นตามเข้ามาฉับไว ห่างกันกับรัญชิดาไม่กี่นาที ชายหนุ่มร่างสูงเทียบเคียงกับเจ้าบ้านก้าวลงมาจากรถ มองต่อตากับภูดิสซึ่งรัญชิดากอดเขาไว้ไม่ปล่อย เขาปิดประตูแรงๆด้วยความโมโห มาหามันอีกแล้ว ทุกครั้งที่มีเรื่อง รัญชิดาต้องมาหาไอ้หมอนี่ทุกที ประภพตรงเข้าดึงตัวนางร้ายสาวออกจากภูดิส “ไม่!!ภูจ๋า ช่วยด้วย ไล่เขาไป” รัญชิดาปัดป้อง ร้องให้ภูดิสช่วยเหลือและหลบไปอยู่หลังเขา เกาะแน่นไม่ปล่อย เห็นดังนั้นภูดิสไม่รอช้าที่จะยื่นมือเข้าช่วย ไม่ว่าด้วยเหตุผลใด เขาจำเป็นต้องกันประภพออกหากเธอเสียก่อน จากนิสัยของเพื่อนสาว เธอไม่มีกะจิตกะใจจะฟังคำใดๆ นอกจากรอให้สงบและเลิกร้องไห้ได้และยิ่งหากดึงดัน เธอจะยิ่งปิดหูปิดตาต่อต้านอย่างที่เห็น รัญชิดดากรีดร้องไม่ยอมให้ประภพ คนรักเก่าของเธอแตะตัวแม้แต่น้อย “ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ตาม ผมคิดว่าคุณควรกลับไปเสียก่อน รันคงยังไม่พร้อมจะฟังคุณตอนนี้หรอก” เขาดันประภพให้ออกห่างและบอกสิ่งที่เขาน่าจะรู้ แต่ประภพไม่ฟัง กลับโต้ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงดุดัน “คุณอย่ายุ่งดีกว่า ผมมีเรื่องต้องพูดกับรันให้เข้าใจ” “ทั้งๆที่คุณทำร้ายรันไว้ขนาดนั้นแล้วตอนนี้ก็ยังจะทำให้เธอร้องไห้หนักมากขึ้นไปอีกเหรอ ผมไม่รู้ว่าคุณอยากบอกอะไรรัน แต่ช่วยพักไว้ก่อนได้ไหม คุณก็เห็นเธอไม่พร้อม” คำตำหนิของภูดิสกระทบโดนใจประภพอย่างจัง แต่ก็เป็นเพราะภูดิสไม่ใช่หรือ ที่ทำให้เขาตัดสินใจชั่วแล่นแบบนั้น เขาไม่ได้ตั้งใจจะบอกเลิกเธอ แต่การที่เธอคอยชื่นชมภูดิส ติดตามข่าวคราวของชายหนุ่มและทำท่าไม่พอใจที่บัดนี้ เขาไม่สามารถเทียบเคียงกับภูดิสได้ ต่างจากเมื่อก่อนที่เขาดูดีทุกอย่างในสายตาเธอ ทำให้เขารู้สึกถดถอยด้อยภาษีลงไปกว่าครึ่ง หลายครั้งที่ทนรับฟังไม่ได้จนมีปากเสียง แล้วก็เหมือนกันทุกครั้ง เธอร้องเรียกหาภูดิส! เหมือนครั้งนี้ไม่มีผิด!!! “รัน ผมขอโทษ คุณกลับไปกับผมเถอะนะ ผมสัญญาจะไม่ทำอะไรแบบนั้นอีก” สุ้มเสียงของเขาแสดงความเสียใจจริงๆ แต่รัญชิดาไม่ฟัง ปิดหูปิดตาซบหน้ากับแผ่นหลังกว้างมิด สะอื่นฮักๆ “ไม่ ออกไป ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณอีก ออกไป ภู ไล่เขาไปสิ ไล่เขาไป” “รัน ทำไม” ประภพหน้าเสีย ถามเสียงแหบแห้งอย่างเสียใจที่ถูกขับไล่ “ภูช่วยด้วย ภูจ๋า ฮือ...” “ทำไมรัน เพราะเขาใช่ไหม ใช่ไหมรัน” ประภพเสียงดังด้วยความโกรธ พยายามจะคว้าตัวเธอออกมาให้ได้ นางร้ายสาวปัดออกพร้อมกับร้องไห้ ภูดิสผลักอกประภพออกอย่างแรงจนอีกฝ่ายเซไป ประภพตวัดตาเข้มด้วยความโกรธมองภูดิสอย่างเอาเรื่อง ประภพตรงเข้ากระชากคอเสื้อเจ้าของบ้านอย่างแรง “ดีใจไหมล่ะ ในที่สุดรันก็หันไปหานายจนได้” ซัดหมัดเปรี้ยงไปบนใบหน้าคมของภูดิสจนเลือดออกที่มุมปากที่แตกทันที “พี่ภู!!!” สองเสียงประสานจากสองสาวเพื่อนสนิท แพรพรรณและนิศากรร้องเสียงหลง “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด” รัญชิดาร้อง ประภพไม่รอช้าที่จะซ้ำเข้าอีกหมัดลงที่เดิม ภูดิสไม่ทันที่จะป้องกันตัวโดนซ้ำเข้าไปจนหน้าสะบัด เลือดขมๆไหลซึมออกมาอีก ธเนศตรงเข้าช่วยเพื่อนทันที เขาล็อคตัวประภพไว้แต่ได้ไม่เท่าไหร่ เพราะคนที่กำลังโกรธามักจะมีแรงมากกว่าปกติเสมอ ภูดิสเห็นประภพที่โผเข้ามาจะเล่นงานเขาอีก เขาหลบได้ในคราวนี้ และซัดกลับไปบ้าง โดนเต็มๆที่โหนกแก้มจนอีกฝ่ายหน้าหันเช่นเดียวกันกับเขาเมื่อครู่ “หยุด!!!” รัญชิดาตวาดห้วน ชี้หน้าสั่งให้ประภพหยุด หน้าสวยดุเอาเรื่องทำให้เขาชะงักไปเมือนทุกคนในที่นั้น พร้อมกับที่สมาชิกในบ้านหลังใหญ่มารวมตัวกันครบ มองผู้บุกรุกตาเขียว ข้อหาที่ทำร้ายเจ้านายของบ้าน “ออกไป๊ ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจจับคุณข้อหาทำร้ายร่างกาย” นางร้ายสาวประกาศ “รัน...” “ออกไป๊!!!” เธอกรีดร้องไล่เขาเสียงดัง สำรวจบาดแผลภูดิสอย่างเป็นห่วงเป็นใย ประภพมองอย่างเจ็บใจพรวดพราดขึ้นรถกลับออกไปทันที “ปวดหัว...โอ๊ย” รัญชิดากุมศรีษะโงนเงน ภูดิสรีบประคองตัวเธอไว้ สองขาของเธออ่อนแรงจนทรงตัวไม่อยู่ ต้องยึดเกาะเขาไว้ “รัน ไหวไหม เข้าไปข้างในกันก่อนนะ” ภูดิสประคองร่างเพรียวอย่างระมัดระวังเข้าบ้านไป นิศากรมองทั้งสองคนเดินผ่านหน้าไป ทั้งน้ำเสียง ท่าทางการประคับประคองและแววตากังวลห่วงใย หญิงสาวมองแล้วเสียวแปลบในใจประหลาดจนต้องหลบไปมองทางอื่นแทนทั้งสอง “อะไรกันเนี่ย” แพรพรรณเกาหัวงุนงงกับเหตุการณ์ทั้งหมดเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ “ถามใคร ถ้าถามฉัน ฉันไม่รู้หรอก แต่ว่าวันนี้มันวันซวยจริงๆ มีแต่เรื่องไม่หยุดหย่อน เฮ้อ!” ธเนศถอนหายใจหนักหน่วง ส่ายหน้าให้วันสุดห่วยของตัวเองแล้วคิดว่าพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้ามาทำบุญตักบาตรให้เป็นกุศลแก่ตัวเสียหน่อยแล้ว “บ่นเป็นตาแก่ น่ารำคาญจริงนายดำ” แพรพรรณว่าแล้วหมุนตัวผลุบเข้าบ้านไปเกาะติดสถานการณ์ หนุ่มผิวน้ำผึ้งเข่นเขี้ยวน้องสาวเพื่อนซ้ำอีก “ยายเปี๊ยก!” ร่างสูงตามราวี เหลือเพียงนิศากรคนเดียว ไม่รู้จะตามเข้าไปดีหรือไม่ นี่ไม่ใช่เรื่องของเธอเลย ไม่เกี่ยวด้วยสักนิดเดียว ซ้ำที่นี่ก็ไม่ใช่บ้านของเธออีกต่างหาก แต่เธออยากดูอะไรบางอย่างให้แน่ใจอีกที หญิงสาวพาร่างสมส่วนของตัวเองตามทุกคนที่มุ่งหน้ามาที่ห้องนั่งเล่นเมื่อครู่ที่เธออยู่กับภูดิสก่อนเกิดเหตุ แพรพรรณยืนแอบอยู่ที่มุมหนึ่งก่อนแล้ว เอียงคอชะเง้อชะแง้ส่องให้เห็นในห้อง เกาะติดด้วยธเนศ เธอจึงเลือกยืนห่างออกไปอีก เป็นอีกมุมที่มองเห็นห้องที่เปิดประตูไว้เช่นกัน “เราก็อยู่นี่ไง อยู่ข้างๆรันเสมอ รันไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้วนะ”เสียงทุ้มปลอบโยน มือแข็งแรงเช็ดน้ำตาบนหน้าสวย รอยแดงที่ข้อมือบางเริ่มมีสีเขียว ภูดิสแตะข้อมือนั้นอย่างเบามือ ถอนใจด้วยความสงสารและโกรธอดีตคนรักของเธอจับใจ ประภพไปที่บ้านรัญชิดา ขอร้องคืนดีกับเธอ แต่เธอไม่ยินยิมซ้ำยังไล่เขาไปและบอกว่าตอนนี้เธอรักภูดิสแล้ว ไม่รักเขาอีก ทำให้เขาโกรธ เธอเดินหนีจะกลับเข้าห้องนอนตน เขาตามมาและผลักตัวเธอเข้าไปในห้องอย่างแรง พยายามจะขืนใจเธอ เธอดิ้นรนจนหนีมาได้ แต่เขาก็ตามไม่ลดละจนมามีเรื่องที่บ้านของภูดิส “อย่าทิ้งเราไปไหนนะ มีแค่ภู มีแค่ภูคนเดียว” “อืม เราจะไม่ให้เขามาทำร้ายรันได้อีก ไม่ต้องกลัวนะ” “จริงๆนะภูจะอยู่ข้างๆเรา ปกป้องเรานะ สัญญานะ” รัญชิดาเรียกร้องขอคำสัญญา จับมือหนามาแนบแก้ม ดวงตาสวยอ้อนวอนอย่างมีความหวัง ภูดิสยิ้มให้อ่อนโยนแล้วพยักหน้า นางร้ายสาวโผเข้าซบอกกว้าง ชายหนุ่มลูบผมและหลังนางร้ายสาวปลอบอย่างอ่อนโยน นิศากรมองนิ่ง ฟังถ้อยสนทนาและคำสัญญาว่าจะอยู่เคียงข้างไม่ห่างกันแล้ว ตากลมมีแววเจ็บปวด ร้อนและแดงเรื่อ ในที่สุดวาวด้วยน้ำใสที่เอ่อขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว -----------โปรดติดตามตอนต่อไป------------- //punnarm-farin.bloggang.com *;...คุยกันนิดหน่อยกับฟ้าริน...;* มาแล้วจ้า ครึ่งหลัง ตามมาติดๆ g - ขำแพรหรือธเนศคะ ฮา... แล้วตอนนี้ล่ะคะ เอาไงดี