บทที่22 ปกติเขาว่าความเย็นจะช่วยลดความร้อนได้ อย่างตอนเราเป็นไข้ตัวร้อน เรายังใช้น้ำเพื่อนลดความร้อนในตัวได้เลย แต่ตอนนี้เครื่องปรับอากาศเครื่องโตที่พ่นลมเย็นสดชื่นกลับไม่มีผลต่ออุณหภูมิในหน้าเธอเลย เวลาล่วงเลยมาถึงเมื่อไหร่แล้ว หญิงสาวไม่ได้นับ แต่จนกระทั่งรุ่งเช้าของอีกวันแล้ว อาการหน้าร้อนกับผิวขาวๆเป็นชมพูระเรื่อยังคงเดิมอย่างกับเป็นสีหน้าปกติของเธอไปแล้ว ตอนนี้เธอตื่นเต็มตาแล้ว สลัดความง่วงออกจากหัวสมองหล่นหายไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ อาจจะเป็นตั้งแต่ตอนลืมตาขึ้นมาแล้วพบใบหน้าคมอยู่แค่คืบ ตะลึงงันรับสัมผัสนุ่นนวลนั้นโดยไม่อาจต่อต้าน กว่าจะรู้ตัวว่ากำลังเผชิญสถานการณ์ล่อแหลมก็ถูกลักเอาจูบแรกไปเสียแล้ว อะไรก็ไม่น่าอายเท่ากับว่ามีคนร่วมเห็นเหตุการณ์ด้วยนี่สิ โดยเฉพาะคนที่เห็นไม่ใช่ใครอื่นเลย คนในบ้านเห็นกันมาแต่อ้อนแต่ออก มารดาเธอนั่นเอง ‘คุณป้า!’ ‘แม่!’ ทั้งที่ในใจคิดว่าตะโกนไปเสียงดัง แต่กลับได้ยินแค่สองเสียงกระซิบประสานกัน มองไปหน้าประตูเป็นตาเดียว เหมือนกระจกสะท้อน คุณกังสดาลและสาวใช้ที่ถือถาดผ้าขนหนูผืนเล็กกับโคโลญหอมเย็นมา แล้วทำหล่นโครมจนสองหนุ่มสาวรับรู้การมาของอีกฝ่ายก็มองมาตาเบิกโตเช่นเดียวกัน ‘อุ๊ย!ขอโทษค่ะ’ แม่สาวใช้ร้องอุทาน ‘หนูนิ!’ เสียงนี้เป็นของคุณกัสดาล เหมือนว่าแม่สาวใช้จะรู้หน้าที่ตัวเองดีหรือเป็นเพราะสังเกตเห็นอาการหนีลงรูของเจ้านายคนเล็กของบ้านก็ไม่รู้ จึงรีบก้มหน้างุดเก็บข้าวของที่ตัวทำหล่นเกลื่อนกลาด ย่องแวบออกไปโดยไว แต่ก็ไม่วายหันมาแอบมองนิดๆ นิศากรกระถดตัวเลื้อยลงจากหมอนสีขาวสะอาดพร้อมกับดึงผ้าห่มมาคลุมหัว ขดตัวกลมอยู่ใต้ผ้านวมผืนหนา อายจนแทบอยากฝังตัวลงไปในฟูกให้รู้แล้วรู้รอด หรือหลุดลงไปใต้เตียงได้เลยยิ่งดี จะบ้าตาย นี่มันอะไรกันเนี่ย เกิดอะไรขึ้น น่าอายที่สุดเลย นิศากรตีอกชกหัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ก่อนได้ยินเสียงทุ้มตะกุกตะกักเรียกคุณกังสดาลเสียงอ่อย ถ้าหากหญิงสาวจะกล้าโผล่หัวออกมาดูภายนอก ก็จะได้เห็นคุณสุภาพบุรุษแทบจะทุกกระเบียดนิ้วหน้าเฝื่อน โหนกแก้มแดงซ่าน กุมขมับอยู่ไม่ไกลเลย ‘เอ่อ...คุณป้า คือ ผม...เฮ้อ!’ อยากพูดแต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไร จะแก้ตัวอะไรได้ สุดท้ายเลยได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทำรุ่มร่ามกับลูกสาวเขาอย่างนั้น แถมยังในบ้านเขาอีกด้วย เวรกรรมแท้ๆ ‘ว่าไงจ๊ะ จะแก้ตัวว่ายังไงก็ว่ามา’ น้ำเสียงเรียบกับสายตมคมดุในทีจากหญิงสูงวัยเทียบเท่ามารดา เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็น และมันก็ทำให้เขาหวั่นเกรงไม่น้อยเลย ‘เอ่อ’ ‘ลูกป้ามีเสน่ห์จนอดใจไม่ไหวเลยหรือ’ คุณกังสดาลถามอย่างนั้น หากเป็นเวลาปกติคงเป็นเรื่องชวนหัว แต่ใบหน้าดุกับน้ำเสียงเรียบทำให้รู้ว่าไม่ขำ ใช่ บ้าไปแล้วแน่ๆเลย สติสตังเขามันหนีหายไปไหนซะหมดกันนะ ถึงได้ทำอะไรแบบนั้นได้ แอบขโมยจูบผู้หญิง! ‘ขอโทษครับ’ ภูดิสยอมรับผิดแต่โดยดี แต่คุณกังสดาลกลับตอบเสียงสะบัดมาอย่างเอาเรื่อง ‘แค่นั้นไม่หายหรอก ลูกสาวป้าไม่ใช่ของข้างทาง จะได้ให้ใครมาหยิบมาแตะได้ง่ายๆ’ ‘ผมไม่ได้เห็นหนูนิเป็นอย่างนั้นนะครับ’ ชายหนุ่มแก้อย่างร้อนรน เขาไม่ได้คิดอย่างนั้น ไม่เคยคิด และจะไม่คิดด้วย สุภาพสตรีไม่ว่าจะเป็นคนไหน อาชีพใด ก็ไม่ควรได้รับการปฏิบัติแบบนั้น เป็นผู้ชายควรให้เกียรติผู้หญิง คุณลักษิกาพร่ำสอนมาตั้งแต่เด็ก ‘แต่ภูทำกับลูกสาวป้าเหมือนอย่างนั้นนี่ ไม่ได้คบหากันฉันท์คนรักเสียหน่อย จะได้กอดจูบกันได้ คนอื่นรู้เข้าเขาจะคิดยังไงกัน’ ใช่เลย การกระทำที่ไม่ได้ตั้งใจ เพราะความเผลอไผลโดยแท้ ส่งผลเสียรุนแรงไปถึงหญิงสาวด้วย คนภายนอกจะมองไม่ดีถึงเพียงไหน ใครจะรู้ ปากคนช่างเสริมต่อมีมากมายนัก ทั้งที่ความจริงเธอไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย คิ้วเข้มขมวดมุ่น ตีหน้ากังวลและเสียใจระคนกัน เมื่อถูกสะกิดให้เห็นผลร้ายที่อาจเกิดขึ้นได้ ‘หวังว่านี่คงเป็นครั้งแรก ใช่ไหม’ คุณกังดาลเอ่ยถามอย่างคลางแคลง ‘แม่!’ นิศากรร้องเสียงดัง โผล่หน้าอมชมพูออกมาจากผ้าห่ม ‘หนูเป็นกุลสตรีนะ ถามงี้ได้ไง’ ‘จะไปรู้เรอะ อยู่กันข้างนอกได้เห็นกับตาอย่างอยู่ในบ้านเสียเมื่อไหร่’ คุณกังสดาลปรายตามองลูกสาวตอนเน้นคำ เห็นกับตา ลูกสาวคนเดียวหน้ามุ่ยมุดกลับเข้าผ้านวม ส่งเสียงกระเง้ากระงอดลอดออกมา ‘ผมไม่เคยนะครับ อย่างมากสุดก็แค่...’ เว้นคำสุดท้ายไว้ให้สังสัยซะอย่างนั้น ‘แค่อะไร สารภาพมาเดี๋ยวนี้’ คุณกังสดาลเค้นต่อทันควัน ‘เอ่อ...จับมือ’ ชายหนุ่มหน้าเจื่อน จะแค่ไหนยังไงซะก่อนล่วงเกินลูกสาวเค้าวันยังค่ำ คุณกังสดาลมองค้อน ‘ถึงจะแค่ไหนก็ไม่ควร คนอื่นเขาเห็นก็เข้าผิดกันไปหมด เก็บไปนินทากันสนุกปาก ดูอย่างครั้งก่อนนั่นปะไร แค่คุยกันสองต่อสองยังได้ลงหนังสือพิมพ์ว่าเป็นรักสามเศร้าสี่เศร้า’ คนพูดพาดพิงถึงเรื่องเมื่อครั้งกระโน้น นักข่าวจับเอาภาพสองหนุ่มสองที่ท่าน้ำในวันเลี้ยงต้อนรับเล็กๆสำหรับนิศากร นำมาตีแสกหน้าเสียดสีนางร้ายสาวว่าถึงคราวแห้วรับประทาน นักธุรกิจหนุ่มเปลี่ยนใจไปหาลูกสาวไฮโซ ‘เสียหายกันหมด ถ้ามันมีเค้าความจริงบ้างจะไม่ว่าเลยเชียว แล้วนี่อะไร ถึงขั้นกอดจูบทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกันได้ยังไง ไม่ถูกต้องเอาเสียเลย ลูกสาวน้าเสียหายอย่างนี้แล้วจะทำยังไงกันล่ะเนี่ย’ คนพูดถอนหายใจกลัดกลุ้มหนักหนา ก่อนเปลี่ยนสีหน้าพร้อมประโยคบอกใบ้หนทางแก้ไขความผิดอย่างที่ต้องการให้ลูกชายเพื่อน ‘ถ้าจะรักจะชอบกันจริงจังก็ไม่ได้มีใครขัดขวางอะไรอยู่แล้ว แค่บอกกล่าว แล้วทำให้มันเป็นเรื่องเป็นราวไป ขออนุญาตผู้ใหญ่เสียหน่อย เวลาใครถามจะได้บอกเขาให้ชัดเจนไปได้’ ภูดิสมองคุณกังสดาลอย่างค้นหา ช่วงท้ายเป็นคำพูดส่อนัยบางอย่าง สอดคล้องกับหน้าตามีเลศนัย ภูดิสเข้าใจได้ รับรู้ถึงโอกาสที่หญิงสูงวัยกำลังมอบให้ เพียงแค่บอก เขาจะได้ แค่หยิบฉวยมันไว้ ไม่มีใครขัดขวางอยู่แล้ว โอกาสที่จะช่วยขยับสถานภาพระหว่างเขาและเธอให้ใกล้ชิดกว่าเดิม โอกาสที่จะได้อยู่ใกล้โดยไม่ต้องหาข้ออ้างใดๆอีกต่อไป นอกจากหัวใจ ใช่ ความรู้สึกภายในหัวใจ สองหัวใจที่รู้ดีว่าต้องการต้องการอะไร แต่เพราะอุปสรรคที่ใครคนหนึ่งสร้างไว้ เป็นเหมือนหนามที่ผุดขึ้นมาทิ่มแทงระหว่างทางเดิน โดนเข้าหนึ่งทีก็หักออกหนึ่งที แต่เมื่อโดนซ้ำเข้าอีก จึงเกิดความลังเลที่จะก้าวต่อไป ด้วยกลัวว่าจะเจ็บซ้ำตรงที่เก่า สองใจจึงยังห่างกัน แต่ครั้งนี้แหละ โอกาสนี้แหละที่เป็นเหมือนสะพานทอดไปเหนือขวากหนามนั้น ทางลัด! หรือจะเรียกว่า รวบลัด ก็คงจะได้ละมั้ง ‘ถ้าอย่างนั้น ผมขออนุญาต คบกับหนูนิครับ’ เสียงทุ้มเอ่ยมั่นคง นักธุรกิจอย่างเขา มีหรือจะปล่อยให้โอกาสงามๆผ่านไปโดยไม่ตะครุบไว้ ‘หา!!!’ มือบางสลัดผ้าห่มออก ดีดตัวขึ้นจากท่าขดตัวกลมเหมือนกระต่ายในรู มองตะลึงอย่างไม่อยากเชื่อหู ‘แน่ใจหรือ’ คุณกังสดาลถามย้ำ แน่ใจในเรื่องใด คนถูกถามรู้ได้ดี ‘แน่ใจครับ’ เขาส่งสายตาและน้ำเสียงแน่วแน่ไปถึงคนถาม เขาแน่ใจว่าว่าต้องการอย่างนั้น แน่ใจว่ารักว่าชอบ แน่ใจว่าจะดูแลอย่างดี หญิงสูงวัยยิ้มหน้าชื่น สมใจ ก่อนตอบง่ายๆว่า ‘อนุญาตจ๊ะ’ ‘ขอบคุณมากครับ’ ภูดิสยิ้มกว้างอย่างยินดี ประกายตาระยับ ‘ดีจัง ได้คนดีๆมาช่วยดูแลหนูนิเพิ่มอีกคน ป้าก็ค่อยวางใจ’ นาฬิกาส่งเสียงเตือนถึงเวลาที่ล่วงเลยไปแต่ละชั่วโมง ชายหนุ่มชำเลืองมองเห็นว่าเลยเวลาอันสมควรมานานแล้ว จึงขอตัวกลับ คุณกังสดาลเดินนำออกไปก่อน เปิดโอกาสเล็กน้อยให้เขาได้ล่ำลาลูกสาวที่นั่งอ้าปากหวอ ยังงงันไม่เลิกรา ‘พี่กลับก่อนนะครับ ฝันดีนะหนูนิ ฝันถึงพี่บ้างก็ดี’ มือน้อยถูกคว้าไปจุมพิตเบาๆ ดวงตากลมสบตาคมหวานชวนหวั่นไหวก่อนจากไป ทิ้งรอยอุ่นซ่านไว้ตรงหลังมือแล่นไปถึงใบหน้านวลจนเป็นสีชมพู -----------โปรดติดตามตอนต่อไป------------- //punnarm-farin.bloggang.com *;...คุยกันนิดหน่อยกับฟ้าริน...;* ครึ่งแรกอีกแล้ว ขอโทษด้วยค่ะที่มาครึ่งๆกลางๆอย่างนี้เป็นครั้งที่สอง เนื่องเพราะรายงานnovelและหนังสืออ่านนอกเวลาที่ Guy de Maupassant เขียน ดันเป็นโรคประสาทหลอนตอนเขียน ทำเอาฟ้ารินมึนไปเลย แต่ทำไงได้ มันสอบนี่นา ต้องทนตะเกียกตะกายอ่านให้จบ สู้ๆๆๆๆ สูดหายใจเข้าลึกลึ้ก ทุกคนเป็นกำลังใจให้ฟ้ารินด้วย จะสอบอีกแล้ว อ๊ากกกกกกกกกกกกกก