บทที่ 17 บทที่17 อีกฟากหนึ่งที่โต๊ะ นัฐกรหน้าเอ๋อ มองดูแพรพรรณกำส้อมไว้ในมือ เสียวแทนหนุ่มผิวน้ำผึ้งนัก ไม่รู้ว่ามันจะลอยไปปักอวัยวะส่วนใดส่วนหนึ่งบนตัวธเนศเมื่อใด แต่ถ้าหากมันจะพุ่งเข้าไปจิ้มจริงๆ หมอหนุ่มคิดว่าที่ที่แพรพรรณจะไม่พลาดเลยก็คือ ปากของธเนศนั่นเอง ส่วนคนโดนจ้องฝากอุปกรณ์ทานอาหารไม่สะทกสะท้านกับตาขวางๆ ท่าทางที่น้องสาวเพื่อนกัดปาก ตีหน้าถมึงทึงอยากปล่อยอาวุธลับใส่เขานัก ยังคงคุยจ้อเคล้าเสียงเพลงอะครูสติคไปเรื่อย อาหารที่หมอหนุ่มชี้ชวนแพรพรรณทานยังค้างอยู่ในจานหญิงสาว เพราะเรื่องเล่าเสียดอารมณ์คนกินอย่างน่ารำคาญและน่าตบยังก้องในหู ‘เห็นยำแหนมนี่แล้ว นึกถึงตอนที่เคยมีข่าวนะ ที่เขาเจอนิ้วคนในแหนม อึ๋ย!หลอน’ ‘ปลานี่ก็อีก ที่พวกคนต่างจังหวัดเอาปลาสดๆมาขอดเกร็ดแล้วเอาไปทอดนะ น่าสงสารมาก ปากยังพะงาบๆอยู่เลย ตอนที่กินก็ยังไม่ตาย เขาว่ามันเป็นยาชูกำลัง’ ‘กุ้งอบวุ้นเส้น นึกถึงตอนที่มีคนโกงน้ำหนัก เอาตะกั่วยัดเข้าไปในหัวกุ้ง น่ากลัวตอนเอาไปกิน คนกินคงรับสารปรอทเข้าไปด้วย’ ‘ไก่เร่งโตนี่ก็เหมือนกัน ถ้าอยากตู้มๆก็รีบๆกินเข้าไปเยอะๆ แต่ดูแล้วคงไม่ค่อยทันนะ แถมมีผลข้างเคียงอีกตะหาก ฮ่าๆๆ’ ธเนศหัวเราะแถมท้ายอย่างน่าซัดให้หมอบแล้วจับมัดกับหินไปถ่วงน้ำซะให้ตาย แพรพรรณจะลงยันตร์สาปแช่งไม่ให้ผุดให้เกิดอีกเลย “หมอนัดจะกินอะไรก็ต้องเช็คให้ดีๆก่อนนะ สมัยนี้พิษภัยมันรอบตัวเต็มไปหมด เผลอๆจะตายเฉียบพลัน ไม่ทันได้สั่งเสีย” “คะ...ครับ ผมจะระวัง” หมอหนุ่มยิ้มแหยๆตอบรับ เหมือนกำลังโดนแช่งยังไงไม่รู้ ให้ตายสิ นัฐกรคิดในใจ “ประสาท พูดบ้าๆอยู่ได้ คนกำลังกิน อีตาโรคจิต!” “แน่ะ! อะไร อยู่ๆก็มาว่า เอ้าๆ หน้าหงิกเป็นรอยย่นไปหมดแล้ว หมอพอจะมีคาร์สศัลยกรรมดีๆบ้างไหม แนะนำยัยเปี๊ยกหน่อยสิครับ แบบที่รวมทำตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยน่ะ เริ่มจากหน้า คงตั้งทำเบบี้เฟสชุดใหญ่ ยัยเปี๊ยกโมโหง่ายเลยหน้าหงิกทุกวัน ดูสิเป็นรอยทั้งหน้าแล้ว สองก็นี่เลย หน้าอกกับความสูง ต้องเพิ่มอย่างด่วน ทำยากมากไหมครับ ผมว่าเรื่องซิลิโคน คงต้องใช้หลายอันหน่อย ส่วนขาผมเคยดูแบบที่ต่อกระดูก มันจะงอกจริงรึเปล่า เกินมันไม่งอกทำไง ผมว่ามีความเป็นไปได้สูง เหมือนที่ยัยเปี๊ยกไม่ยอมโต” ธเนศแกล้งซักถามหน้าเครียด เป็นจริงเป็นจัง “อี๋ย์ นายดำ บ้าๆๆๆๆ” แพรพรรณต่อว่าหน้าแดง กระแทกส้อมลงกับจานเสียงดังเคร้ง! กลัวจะเอาไปเฉาะปากนายดำหน้ากวนเข้าให้ จนเลือดตกยางออก ถึงจะโกรธแต่เธอก็ไม่ใจร้ายขนาดจะเอาคืนให้เลือดสาด อีกอย่างที่สำคัญมากเธอกลัวเลือด เห็นทีไรพาลจะเป็นลมทุกที พอมือว่างจึงคิดใช้วิธีอื่น นั่นคือ มือน้อยกำไปรอบคอหนุ่มผิวน้ำผึ้ง แกล้งออกแรงบีบจนเขาตาเหลือก หญิงสาวรู้ตัวดีว่าไม่ได้สูงสวยอึ๋มเหมือนสาวสวยหลายๆคนที่ธเนศรู้จัก แต่เรื่องบ้าอะไรเขามาว่าเธอต่อหน้าแบบนี้ “แอะ ยัย...เปี๊ยก” “เอ้ยๆ แพร ปล่อยๆ” นัฐกรร้องห้ามเสียงหลง กลัวเพื่อนจะก่อคดีฆาตรกรรมกลางร้านอาหาร “ไม่! นี่เป็นวิธีอุดปากไม่ให้นายดำนี่พูดมากได้ หมอนัดอย่ายุ่ง” “โอ๊ะ เธอจะฆ่าฉันเหรอ ยัยเปี๊ยก” หน้าเขาเริ่มแดงเพราะอากาศที่ผ่านสู่หลอดลมน้อยกว่าธรรมดาเกือบครึ่ง “เฮอะ ปากอย่างนาย สมควรแล้ว” แพรพรรณแกล้งขู่หน้าเคร่ง “ไม่ได้นะแพร แพรอาจติดคุกได้นะ พยานรู้เห็นเพียบ ดูสิ” หมอหนุ่มเรียกให้ดู คนรอบข้างที่เริ่มหันมามอง “ถ้านายตกลงจะปิดปากให้สนิท ห้ามเล็ดลอดเสียงอันน่าระคายหู ฉันจะปล่อย” ธเนศพยักหน้าอย่างลำบาก ผิวหน้าเริ่มเปลี่ยนจากแดงเป็นเขียวเข้าไปทุกที เข้าใจอารมณ์คนติดในลิฟท์ที่กลัวตายเพราะอากาศจะให้หายใจเหลือน้อยเต็มทีได้เลยว่ามันยังไง แพรพรรณได้รับการตอบรับเป็นที่น่าพอใจแล้วเลยผละมือจากคอหนา ธเนศจึงรอดพ้นอุ้งมือฆาตรกรน้อยมากได้ จากนั้นพอสองคนที่เหลือกลับมานั่งประจำที่ตัว จึงพบธเนศนั่งหลอน แอบมองแพรพรรณเป็นระยะ ‘ยัยเปี๊ยกใจร้าย โหดๆๆ ทำกับธเนศได้’ ยังไม่ทันจะเที่ยงดี ร่างสูงของภูดิสก็ก้าวเข้าสู่บริเวณห้องรับแขกของบ้านหลังใหญ่ รอยยิ้มที่มุมปากปรากฏกว้างกว่าเดิมนิดๆ ใบหน้าคมจึงแลดูอ่อนโยนมากขึ้นจากปกติเพราะปรายสายตาไปพบหญิงสาวในชุดเสื้อยืดแขนกุดและโฉบเฉี่ยวกับกางเกงยีนสีซีดเอวต่ำแนบเรียวขาเรียว ข้อมือขาวนวลประดับกำไรเงินเสียงดังกรุ๋งกริ๋ง ผมยาวสีน้ำตาลเข้มถูกรวบเป็นมวยปักปิ่นไว้ด้านหลัง ใบหน้านวลแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบาเช่นเดิม ดูคล้ายเด็กสาววัยรุ่นโฉบเฉี่ยว ทะมัดทะแมงมั่นใจมากกว่าหญิงสาวจบปริญญาโทอย่างที่เป็นในความจริง นิศากรกระโดดดึ๋งลงมาจากชั้นบน พร้อมโทรศัพท์เครื่องเล็กในมือ กำลังคุยกับใครสักคนหนึ่ง ชายหนุ่มไม่รู้ “จ้า เจอกัน” เสียงหวานใสดังแว่วมาให้ได้ยินก่อนเธอจะตัดสาย ตากลมเบิกกว้าง เหลียวมองผู้มาเยือนที่ยิ้มบางๆให้กับนาฬิกาบนผนังสลับกันงงๆ นี่อีกสิบนาทีจะเที่ยงตรง ยังไม่ถึงเวลานัดเลยนี่ เขารีบมาทำไมกัน แล้วหญิงสาวก็ได้คำตอบ “มาเร็วดีจริงภู ไปลูกไป ป้าทำกับข้าวเสร็จพอดีเลย” คุณกังสดาลร้องบอก ฉุดมือลูกสาวให้เดินนำภูดิสซึ่งพยักหน้ารับอย่างยินดี “ครับคุณป้า ผมหิวไส้จะขาด เมื่อเช้าไม่ได้ทานข้าว” “ทำไมล่ะจ๊ะ รีบมากเหรอ” หญิงสูงวัยซักถามระหว่างเดินไปห้องอาหาร “ผมตื่นสายครับ” ภูดิสสารภาพเขินๆ คุณกังสดาลหัวเราะท่ารับสารภาพอายๆของลูกสาวเพื่อนไปด้วย เพราะมัวแต่นอนฝันดี หลังจากนอนไม่ค่อยหลับมาหลายคืน เมื่อคืนเลยหลับยาวไปเลย ถือว่าชดเชยกัน “ทำงานเหนื่อยมากหรือจ๊ะ” “นิดหน่อยครับ แต่คงเป็นเพราะหลายคืนก่อนผมนอนไม่ค่อยหลับมากกว่า” เขาตอบพลางมองต้นเหตุที่ทำให้นอนไม่หลับเข้านั่งประจำที่ตนที่โต๊ะอาหาร นิศากรสำรวจกับข้าวบนโต๊ะอย่างพินิจพิจารณา เมนูน่ารับประทานเต็มโต๊ะกว้างกลางห้องอาหารและท่าทางคุณกังสดาลที่ไม่ได้แปลกใจอะไรเมื่อพบชายหนุ่ม ทั้งๆที่เอไม่ได้บอกเสียหน่อยว่าเขาจะมา จุดประกายให้หญิงสาวฉุกคิดบางสิ่งบางอย่าง ดูท่าว่างานนี้แม่ของเธอคงได้พรายกระซิบจากใครบางคนเสียแล้ว เดาได้ไม่ยากถึงผู้ร่วมขบวนการในครั้งนี้ กองกำลังที่ล่มสลายไปเมื่อหลายวันก่อน ตอนนี้ถูกปลุกระดมขึ้นมาใหม่แล้วเป็นแน่ จะฝีมือใคร ถ้าไม่ใช่แม่เพื่อนสาวคนสนิท น้องสาวของคนตาคมที่ปั่นป่วนหัวใจของเธออยู่ตอนนี้นั่นเอง “อย่างนี้นี่เอง” นิศากรเอ่ยลอยๆขึ้นมา เหลือบมองมารดาอย่างรู้ทัน คุณกังสดาลเสทำเมินไปเอาใจใส่กับลูกชายเพื่อนแทน ซึ่งเขาก็เออออ รับการดูแลอย่างยิ้มแย้ม จนนิศากรชักหมั่นไส้ เมื่อคืนก่อนแยกย้าย เธอฉุดมือแพรพรรณไปจัดการเป็นการส่วนตัว ตัวการยิ้มแหยอธิบายว่าที่เห็นกันวันนั้น เป็นแค่ส่วนหนึ่ง ทั้งสองคนไม่ได้ตกลงเป็นคู่รักกันอย่างที่เข้าใจ ไม่วายเหน็บคความเป็นสุภาพบุรุษเหยียบขั้นใกล้เป็นซุปเปอร์แมนเข้าไปทุกที เห็นผองเพื่อนเป็นทุกข์เป็นไม่ได้ อาสาช่วยเหลืออย่างดีทุกทีไป โชคดีแค่เป็นเฉพาะกับคนสนิทเท่านั้น ไม่ได้เผื่อแผ่ไปถึงมวลชนทั่วไปอย่างยอดมนุษย์ทั้งหลาย ‘ส่วนยัยนั่นคิดว่าตัวเป็นนางเอก พี่ภูช่วยเข้าหน่อยก็คิดเลยเถิดว่ามีพระเอกมาช่วย ตัวเป็นนางร้ายแท้ๆ นางร้ายก็คือนางร้ายอยู่วันยังค่ำล่ะน้า นางเอกตัวจริงของพี่ภูน่ะ หนูนิต่างหากเล่า’ ตอนท้ายแพรพรรณทำตาพราว เกาะแขนนิศากรที่ทำหน้าเมื่อย ‘เราไม่เคยคิดเป็นนางเอก’ ‘โธ่...หนูนิไม่ไม่รักพี่ภูแล้วเหรอ’ แพรพรรณร้อง นิศากรไม่ตอบ มองเมินไปหลบแวววูบไหวในดวงตากลมจากแพรพรรณ แต่ไม่รอดพ้นไปได้ แพรพรรณยังมั่นใจ ต่อให้เพื่อนใจเด็ดเพียงใด แต่เรื่องหัวใจ ใครจะตัดขาดได้ภายในสามวัน ‘นี่ แล้วครั้งนี้พี่ภูไม่ผิดนะ เราสองคนต่างหากที่ดูไม่จบ’ ‘โทษกันเลยเหรอ’ ‘แหม...อย่าว่าเลย ก็มันจริงนี่’ แพรพรรณหัวเราะแหะๆ ‘โอเค ก็ได้ เราผิดที่กลับบ้านไม่ถูกเวลา แต่ยังไงก็แล้วแต่ เราคิดว่ารัญชิดาไม่มีทางปล่อยง่ายๆอย่างนี้จริงๆหรอก หรือแพรไม่คิดแบบเรา เราไม่อยากวุ่นวายอีก พอแล้ว จบ’ ไม่อยากคิดก็ต้องคิด สองสาวเห็นเหมือนกันเรื่องนางร้ายสาว คุณหนูเอาแต่ใจแบบนางร้ายผู้เชื่อมั่นใจตัวเองนั่น จะยอมเสียสิ่งที่คิดว่าเป็นของตัว ปล่อยถูดิสมาง่ายๆเพียงนี้ ‘ไม่ต้องวางแผนอะไรอีก ถ้าไม่เลิกไม่ต้องมาพูดกัน’ นิศากรขู่ทิ้งท้ายไว้เท่านั้น แต่ดูผลที่ได้จากการขู่ เฮ้อ! น่าเบื่อจริง ทำไมชีวิตเธอมันถึงได้ดูวุ่นวายจริงเชียว โชคดีนักที่เธอไม่ได้ยกเลิกนัฐกรไป เพียงแต่เลื่อนเวลา อย่างน้อยก็ยังมีกิ่งไม้ให้เธอเกาะ เบนความสนใจไม่ให้จดจ่ออยู่ที่คนตาคมเพียงจุดเดียว ดูเข้าเถิด เธอยิ่งหลบกลับรู้สึกเหมือนยิ่งถูกจับจ้อง ดวงตากลมกวาดผ่านไปทางร่างสูงเมื่อไหร่ เป็นต้องสบตาคมพราวระยับชวนให้คนถูกมองหวั่นไหวประหลาดทุกทีไป เธอต้องหยิกตัวเองหลายครั้ง เตือนตัวให้รีบมองเมินไปทางอื่น กลัวถูกดูดเข้าไปในวงจรเดิมๆ และสุดท้ายคงไม่พ้นต้องฝึกกระบวนท่ารับมือกับนางร้ายมืออาชีพ แถมต้องฝึกทำใจรับภาพปลอบประโลมของสองเพื่อนอีก งานหนักยิ่งกว่ากรรมกรแบกหามเสียอีก เปลี่ยนพลังงานชีวิตน่าดู สภาพจิตใจของเธอเมื่อสองวันก่อนทำเอาเธอขยาด รู้สึกตัวเองกำลังจะกลายสภาพเป็นนางเอกมิวสิคคนเจ้าน้ำตาของนักร้องดูโอสาวสองคนไปเสียแล้ว ตาปูดๆเมคอัพกลบเข้าไปเท่าไหร่ก็ยังเห็น จนไม่กล้าออกจากบ้าน นั่งอยู่เฉยๆน้ำตาก็มาปริ่มๆทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจ สุดท้ายเลยหยดแหมะกลมกลืนไปกับสถานการณ์มีดบาดนิ้วเอาเสียเลย ดันคิดพิเรนทร์หั่นมะเขือเทศตอนน้ำตาคลอเบ้าดีนัก เลยได้มะเขือเทศปนเลือดตัวเองมาแปะตากันบวม สยองพิลึก แถมความคิดสร้างสรรค์ในการออกแบบก็มาดันหยุดชะงัก หมดกัน ข้อเสียล้วนๆ เพราะฉะนั้นเธอไม่อยากมีสภาพเป็นคนประหลาดแบบนั้นอีก งานนี้ขอบาย ไม่กลับใจเด็ดขาด นัฐกรก้าวสวบๆเลิกลั่กประหลาด หันรีหันขวางชอบกลเข้ามาในส่วนที่เธอนั่งรอภูดิสพบแพทย์อยู่ เจ้าตัวชิ่งไปหลบหลังเคานเตอร์ เหล่านางฟ้าชุดขาวพากันแปลกใจ แล้วก็ปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นเรียบเฉยอย่างแนบเนียนทันที่ที่สาวใหญ่ในชุดสีแดงเพลิงก้าวเข้ามาสมทบอีกคน ดวงตากรีดอายไลเนอร์เสียงคมเข้มสอดส่ายหาใครสักคน สุดท้ายก็เข้าไปหานางพยาบาลซึ่งตีหน้าซื่อ บอกเนียนๆว่าไม่พบคนที่เธอต้องการ เธอจึงคอตกเดินจากไป ชั่วนาทีต่อมานัฐกรโปล่หัวขึ้นมาสำรวจแล้วถอนใจ กล่าวขอบคุณด้วยหน้าตาโล่งอกสุดๆ เหล่านางฟ้าชุดขาวหัวเราะคิกคัก กับแฟนคลับรายใหม่ของหมอหนุ่ม ล้อกันยกใหญ่ นัฐกรตีหย้าแหยบอกติดตลกกับเหล่านางฟ้าชุดขาวว่า “ผมมีกฎไม่รับแฟนคลับที่ชอบลวนลามผมทางร่างกายนะครับ แล้ว ผมก็เกลียดสีแดง” เรียกเสียงฮาจากเหล่าคุณพยาบาลครืนใหญ่อย่างอดไม่ได้ แต่ก็รีบเงียบเสียงกันโดยไว รักษาความสงบไว้อย่างแนบเนียน สาวใหญ่เมื่อครู่มักมาปรากฎกายอย่างเฉิดฉายด้วยริมฝีปากสีแดงสดกับเครื่องแต่งกายชิ้นใดชิ้นหนึ่งที่เป็นสีแดงเพลิง “ถ้างั้นต้องรีบไปบอกเสียแล้วว่าหมอนัดไม่ชอบสีแดง ให้เปลี่ยนเป็นสีอื่นแทน หมอนัดจะได้ชอบ ดีไหมคะ” “คุณพยาบาลใจร้าย” นัฐกรแกล้งว่าเสียงเศร้า นิศากรอยากหัวเราะให้ลั่นโรงพยาบาล แต่ติดว่ามีกฎการใช้เสียงเช่นเดียวกับห้องสมุด ต้องกลั้นเสียงหัวเราะไว้จนไหล่ไหว แต่ก็ยังหลุดเสียงคิกคักให้หมอหนุ่มระคายหูเมื่อก้าวตรงมาหาอยู่ดี “หยุดขำแล้วรีบไปกับเถอะ ทั้งหลอนทั้งอายจะแย่อยู่แล้ว” ตาเรียวยังคงมองเหล่ไปมาอย่างหวั่นๆ กลัวคุณคนไข้สาวใหญ่จะกลับมาอีก นัฐกรกระตุกแขนเพื่อนสาวให้ลุก แต่เธอขืนไว้ ยิ้มกว้างตาพราวล้อเลียนไม่หยุด “รอเดี๋ยวน่า ฮ่าๆๆ” ใบหน้าคมอ่อนโยนสุภาพเป็นนิจ บึ้งตึงเฉียบพลันจนนางพยาบาลสาวที่ลอบมองอย่างชื่นชมแปลกใจ เพราะมันเปลี่ยนอย่างกระทันหันเป็นดุขรึมชัดเจน ดวงตาคมมีเสน่ห์ตวัดจ้องไปที่สองร่างที่กำลังยื้อยุดกันอยู่อย่างสนุกสนาน เลือดในตัววิ่งพล่านจนร้อนด้วยความไม่พอใจ มือของหมอหนุ่มที่สัมผัสบนผิวเนียนของนิศากร ถึงเป็นเพื่อนกันอย่างที่แพรพรรณนั่งยันนอนยัน แต่ก็ต่างเพศ มาแตะต้องตัวกันง่ายๆอย่างนี้ได้ยังไง ภูดิสคิดอย่างขัดเคือง แล้วยังหน้าตายิ้มแย้มร่าเริงอีก ตั้งแต่พบหน้านิศากรยังไม่ยิ้มให้เขาเลยสักครั้ง แต่ตอนนี้กลับหัวเราะคิกคักกับนัฐกร เขาเดินตรงดิ่งเข้าไปหาด้วยความไม่พอใจและน้อยใจปนเปกันไปหมด สีหน้าจึงขรึม บูด คิ้วขมวดยุ่ง กระแอมเรียกความสนใจ เขม้นมองสองมือยื้อยุดกันอยู่สลับกับหน้าทั้งสองคน นิศากรปล่อยมือร่วงผลอย หุบยิ้มทันควัน “อ้อ คุณภู เป็นอะไรรึเปล่าครับ หน้าตาไม่ค่อยดี หรือเจ็บแผลอีก” นัฐกรถาม ตีความหน้ายุ่งๆเป็นอาการเจ็บป่วยไปซะอย่างนั้น “มีเรื่องอะไรกันหรือครับ” เขาไม่ตอบคำถามแต่กลับเป็นฝ่ายถามเสียเอง “คือ...เอ่อ” นัฐกรอ้อมแอ้มไม่อยากเล่า กลัวถูกขำซ้ำซาก เลยรีบเร่งภูดิสให้ออกจากโรงพยาบาลเสียก่อนเป็นดีที่สุดเมื่อครบคณะแล้ว “รีบไปกันเถอะครับ ผมไม่ค่อยอยากอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่” หมอหนุ่มต้อนให้คณะตนออกไปอย่างใจ พอถึงหน้าโรงพยาบาล กลับยังติดแหงกไปไหนไม่ได้ เพราะต้องคอยคนขับรถของภูดิสที่เตรียมมาช่วยถือของให้นิศากรเต็มที่ไปเอารถมารับ เสียงดังแว่วๆเรียก ‘หมอนัด’ ทำให้เจ้าของชื่อหันขวับ ร่างอวบในชุดแดงโบกมือหยอยๆ แทรกตัวฝ่าฝูงชนมาหาอย่างทุลักทุเล หมอหนุ่มตาเหลือก ตะกายขึ้นแท็กซี่ที่มาจอดเทียบทันใด ทิ้งอีกสองคนยืนงงอยู่ตรงนั้น “เรื่องอะไรกัน” ภูดิสแทรกเสียงถามทันทีที่ลับร่างหมอหนุ่ม “เรื่องของคุณหมอเสน่ห์แรงค่ะ” “ไม่ใช่” “คะ?” นิศากรรับคำเสียงสูงเป็นคำถามอย่างไม่เข้าใจ “หมอนัดมาทำอะไรที่นี่ ไหนหนูนิบอกเลิกนัดเขาไปแล้วไง” นิศากรส่ายหน้ายักไหล่ แล้วตอบหน้าตาเฉยแต่ทำให้คนฟังหน้าม่อย “หมอนัดเป็นหมอประจำอยู่ที่นี่ค่ะ เราเลยนัดกันที่นี่สะดวกดี วันนี้นิต้องมาที่นี่อยู่แล้ว แล้วอีกคำถาม นิไม่ได้ยกเลิกนัดกับหมอนัดสักหน่อย ทำไมนิต้องทำแบบนั้นด้วย ไม่มีเหตุผล นิเลื่อนเวลานัดให้ช้าลงจากที่ตั้งใจจะไปซื้อของตั้งแต่เช้า จะได้มีเวลาเลือกนานๆ เพราะต้องพาพี่ภูมาหาหมอก่อน หมอนัดเลยบ่นจนนิหูแทบชา เพราะนิรับปากไว้ว่าจะเลี้ยงข้าวเที่ยงบวกข้าวเย็นตอบแทนที่ช่วยเป็นกรรมกรให้ นี่ก็ต้องลดเหลือแค่ข้าวเย็นแทน ที่นี้พี่ภูอยากไปด้วย นิก็เลยคิดว่าเราควรจะไปพร้อมกันสามคนเลย คนเยอะๆน่าสนุกดีนะคะ” ท้ายประโยคให้เหตุผลยาวยืดนิศากรฉีกยิ้มหวานให้ดูน่าสนุกจริงๆส่งให้ภูดิส แต่รับกลับไม่ได้รู้สึกยิ้มไปด้วยเลย รู้สึกได้ชัดเจนว่าเป็นเพราะเขาที่ทำให้เธอต้องระคายหูกับเสียงบ่นของหมอหนุ่มและผิดสัญญากับเพื่อน เพราะเขาทำให้เธอมีเวลาทำสิ่งที่ต้องการน้อยลง “พี่ขอโทษ” เขาเอ่ยเสียงอ่อย “ไม่เป็นไรค่ะ” หญิงสาวบอกเสียงเรียบ ยักไหล่น้อยๆ ทำท่าไม่ใส่หน้าเศร้าๆของเขา ในใจแอบสงสารนิดๆ แต่ก็ทำใจแข็งไว้ อิมมี่กระเทยสาว ผู้จัดการส่วนตัวของรัญชิดาผู้กำลังเป็นหนึ่งในไทมุง ดูคลิปฉาวของดารานักร้องที่ถูกเผยแพร่ทางอินเตอร์เน็ตอย่างเมามัน ส่งเสียกรี๊ดกร๊าดอยู่หน้าคอมพิวเตอร์โน๊ตบุคเครื่องบาง เป็นภาพวาบหวิวตอนกำลังเล่นรักอย่างสุดเหวี่ยงกับแฟนหนุ่มไม่ซ้ำหน้า ประเด็นข่าวร้อนขึ้นหน้าหนึ่ง กระทู้วิพากย์วิจารณ์กันจนบอร์ดแทบแตก สถิติการส่งต่ออีเมลสะพัดทั้งวันทั้งคืนยิ่งกว่าการซื้อขายในตลาดหุ้น “ฮู้ย! หน้าตัวเองชัดมันส์สุดเหวี่ยงขนาดนี้ ยังมีหน้ามาแก้ข่าวว่าโดนคนหน้าเหมือนแอบอ้างอีก หน้าไม่อายจริงจิ๊ง” “นั่นสิ ข่าวฉาวอย่างนี้ หวังให้ตัวเองกลับมาเป็นที่สนใจแน่นอน ทุ่มทุนสร้างสุดตัว” “โฮ้ย ก็คนมันหมดทางจะหากิน ตกอันดับขนาดนั้น” “ลงทุนถ่ายตัวเองกำลังสยิวกิ้วเนี่ยนะ เป็นฉันไม่เอาด้วยหรอก โรคจิตชัดๆ” “แต่อย่างนี้แหละ ดังเร็วชัวร์ๆ ไม่ต้องพึ่งป๋าดัน เฮียดัน เจ๊ดันที่ไหนให้วุ่นวาย แถมเอาลงอินเตอร์เน็ตอย่างนี้ แพร่กระจายไวเสียยิ่งกว่าเชื้อไข้หวัดนกเสียอีก” “ข่าวไม่ต้องกรอง คนเชื่อกันให้พรึ่บ” รัญชิดาฟังอย่างตั้งใจ รอยยิ้มร้ายกาจผุดขึ้นบนใบหน้าสวยงาม แววตามาดหมายถึงสิ่งหนึ่งในความคิด สะกิดเรียกอิมมี่ผู้จัดการที่รีบแถเข้ามาพร้อมน้ำแร่ในมือ “ปีนี้ฉันจะจัดงานวันเกิด ที่บ้าน!!!” -----------โปรดติดตามตอนต่อไป------------- //punnarm-farin.bloggang.com *;...คุยกันนิดหน่อยกับฟ้าริน...;* ฮา... ใครว่าหนูนิจะยอมง่ายๆ คะ จ่ายมาคนละ20เลยค่ะ คนไหนเดาผิดว่าหนูนิหายงอน เอามาเลยค่ะ ห้ามเบี้ยวๆ une playful pizzicato - เห็นแล้วค่ะ มาเร็วทำสถิติเลยนะคะ แสดงว่าดวงเราสมพงษ์กัน เข้ามาเวลาเดียวกันเลย ว้าวววว g - แฮะ ตอนที่แล้วหวาน ตอนนี้ฟ้ารินเลยทำให้ขมนิดนึง ว่ากันรึเปล่าคะ ก็ช่วยไม่ได้ ดันทำหนูนิเจ็บใจนี่นา หนูนิเลยขอแกล้งซะเลย Smillzz - อย่าเพิ่งลงแดงนะคะ ฟ้ารินเอามาป้อนให้แล้ว ใจร่มๆค่ะ เดี๋ยวไม่มีคนอ่านนิยายของฟ้าริน ว่าแต่อย่าลืม 20 เดาผิดค่ะ หนูนิยังไม่หายงอน จ่ายมาๆ เม้นสองบล็อค ก็ทวง2บล็อคเลย 555 kikkak_riwkiw - มาดใหม่ไฉไลของพี่ภู เจอหนูนิมาดใหม่กว่าเข้าไป เป็นไงล่ะ 55555 พี่ภูจ๋อยไปเลย(วิญญาณมารน้อยโผล่) ยารีส - อ๊าาาาาาาาา ตกใจ กำลังจะลง พอรีเฟรชเช็คคอมเม้น กลัวตอบไม่ครบก็เจอยารีสเลย มาต่อให้แล้วค่ะ ฟ้ารินไม่ได้ใจร้ายนะคะ เดี๋ยวจะไปเยี่ยมบล็อคนะคะ