Group Blog |
เรื่องน่ารักๆ จากForwaRd maiL
 คุณคงดีใจหากว่าเช้าวันหนึ่งจะมีดอกกุหลาบสักดอกมาวางอยู่บนโต๊ะทำงาน นั่นแสดงว่ามีคนตาถึงมองเห็นเสน่ห์และความน่ารักในตัวคุณ แต่ฉันนี่สิ พวงมาลัยสีขาวบริสุทธิ์ที่ส่งกลิ่นหอมของดอกมะลิที่วางอยู่บนโต๊ะฉัน ทำเอาฉันเป็นตัวตลกของเพื่อนร่วมงานไปโดยปริยาย คนที่เอาพวงมาลัยมาวางให้ฉันทุกเช้าเป็นวิศวกรในแผนกวางแผน ฉันไม่รู้จักเขามากนัก แต่เพื่อนๆในแผนกฉันพูดถึงเขาว่าเป็นคนไม่ค่อยเต็ม ออกจะขวางโลกนิดๆ ฐานะทางบ้านจัดว่าดีทีเดียว แต่ตัวเองงกชะมัด เดิมเขาขับ สปอร์ตคันหรูมาทำงาน ทำเอาสาวๆในบริษัทเก็บเอาไปฝันอยากเป็นตุ๊กตา หน้ารถของเขากันหลายคน แต่อยู่ดีๆเขากลับนั่งรถเมล์มาทำงานเสียเฉยๆ ทำให้สาวๆเหล่านั้นค่อยถอนตัวไปทีละคนสองคนจนไม่เหลือใคร ถึงฉันจะเป็นพนักงานบัญชีและเห็นด้วยกับมาตรการประหยัดของเขาแต่ แค่ดอกกุหลาบสักดอกคงไม่ได้แพงไปกว่าพวงมาลัยสักเท่าไรละมัง วันนี้ฉันมาทำงานเช้ากว่าปกติซึ่งทางหัวหน้าของฉันขอร้องมาสำหรับเช้า วันจันทร์ เพื่อมารับรายงานจากฝ่ายต่างๆและเตรียมรายงานให้เสร็จก่อน เก้าโมง เช้า ทำเอาฉันต้องรองท้องด้วยกาแฟเพียงแก้วเดียวสำหรับมื้อเช้า มื้อที่สำคัญที่สุดของวัน แต่ก็ทำให้ฉันได้มีโอกาสเจอวิศวกรคนนั้น คนที่ เอาพวงมาลัยมาวางที่โต๊ะฉันทุกเช้า เสื้อเชิ๊ตแขนยาวสีขาวที่ถูกม้วนขึ้นไปจนเกือบถึงข้อศอกทำให้เขาดูทะมัด ทะแมงขึ้น นั่งคงเพราะต้องโหนรถเมล์มาละมัง เขาทำท่าลังเลอยู่หน่อย เมื่อพบว่าฉันมาทำงานแต่เช้า ก่อนจะเดินเข้ามาและวางพวงมาลัยบนโต๊ะ ฉันอย่างเงียบๆ 'ขอบคุณค่ะ หอมจัง' ฉันบอกเขาไป 'คุณชอบมันจริงๆเหรอ' เขาถามกลับ ฉันยิ้มให้ เขาควรจะไปตีความเอาเอง ว่าผู้หญิงหน้าตาน่ารักอย่างฉันเหมาะ กับพวงมาลัยไหม 'ดีใจที่คุณชอบ' อ้าว ... นี่เขาเป็นวิศวกรจริงๆหรือเปล่านะ ไม่ฉลาดเอาเสียเลย 'ทำไมวันนี้มาแต่เช้าล่ะครับ' เขาชวนคุย 'พอดี พี่วรรณขอให้มาก่อนเวลาในทุกวันจันทร์น่ะค่ะ' ฉันตอบ 'ถ้างั้นคุณคงไม่มีเวลาทานข้าวเช้า' ฉันยกแก้วกาแฟให้เขาดูแทนคำตอบ เขาทำสีหน้าครุ่นคิด นี่คงไม่ได้ กำลังคิดหรอกนะว่าฉันจะได้พลังงานจากกาแฟแก้วนี้กี่แคลอรี่ และเพียง พอกับการทำงานของฉันในช่วงเช้าหร ือเปล่า 'แล้วทำไมมาเช้าจังล่ะคะ' ฉันถามเขา 'ผมต้องต่อรถเมล์ มาน่ะครับ ถ้ามาสายรถจะติด' 'แล้วรถคันเดิมไปไหนแล้วคะ' 'ผมจอดไว้ที่หอพักเพื่อนแล้วขึ้นรถเมล์มาครับ สะดวกกว่า และได้ทำธุระ ด้วย' เขาบอก ธุระอะไรของเขานะ ที่ต้องทำแต่เช้าเชียว หรือจะใส่บาตร แต่ฉันก็ไม่ได้ ถามเขาไปหรอก 'หอพักเพื่อนคุณ อยู่ใกล้เหรอคะ' ฉันถามเขาเพราะอยากหาที่พักใกล้ที่ทำ งานมากขึ้น สนองนโยบายรัฐ 'ต่อรถเมล์มานี่ก็สองต่อเองครับใช้เวลาประมาณยี่สิบนาที' 'พอมีเบอร์ติดต่อไหมคะ' 'ผมพาไปได้ ถ้าคุณสนใจ' เขาบอก 'ค่ะ' ฉันตอบ ก่อนที่เขาจะขอตัวกลับไปทำงาน จากนั้นในทุกวันจันทร์ บนโต๊ะของฉันนอกจากจะมีพวงมาลัยดอกมะลิแล้ว ยังมีข้าวต้มมัดเพิ่มมาด้วยอีกหนึ่งอย่าง ข้าวต้มมัดกับกาแฟ ดูท่าเขาจะเป็นคน ขวางโลกจริงๆเสียแล้วสิ เพื่อนสาวในแผนกฉันหลายคนได้รับดอกกุหลาบ บางคนมีขนมปัง โดนัท หรือมิฉะนั้นก็เป็นปาท่องโก๋และน้ำเต้าหู้ จากหนุ่มๆที่ตา ถึงและพากันมาเกาะ แกะกับสาวๆแผนกบัญชี บอกตรงๆว่าฉันก็อายอยู่ไม่น้อยกับรสนิยมของเขา แต่เพราะ บุคลิกที่เงียบขรึม ท่าทางจริงจัง และรอยยิ้มที่อ่อนโยนนั้นทำให้ ฉันปฏิเสธเขาไม่ลง ไม่รู้ว่าเพราะฉันกลัวเขาจะเสียน้ำใจ หรือเพราะชอบเขา ขึ้นมาแล้วกันแน่ 'ช่วยเขียนแผนที่กับเบอร์ติดต่อหอพักที่ว่าให้หน่อยได้ไหมคะ' ฉันบอกเขา ในวันหนึ่ง 'ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวเย็นนี้ผมพาไปดู' เขาบอก 'ขอบคุณค่ะ' ฉันตอบ และเย็นนั้น เขาพาฉันขึ้นรถเมล์จากป้ายใกล้ๆบริษัท และไปต่อรถเมล์อีกสายหนึ่งในป้ายถัดไป ก่อนจะไปถึงหอพักที่ว่าโดยใช้ เวลาไม่เกินสามสิบนาที 'ใกล้จริงๆด้วยค่ะ' ฉันบอกเขา จากนั้นเขาพาฉันไปดูห้องตัวอย่างก็ห้องเพื่อนเขานั่นล่ะ ฉันตกลงใจที่จะ ย้ายมาอยู่ในเดือนหน้าและวางเงินมัดจำไปก่อน 'เย็นนี้คุณรีบไปไหนหรือเปล่า' เขาถาม 'ไม่ค่ะ' ฉันตอบ แอบคิดไปว่าเขาคงชวนทานข้าวละมัง 'ทานข้าวกับผมนะ' เขาชวนจริงๆ ฉันยิ้ม อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะพาฉัน ไปทานที่ไหน คนที่ชอบ ข้าวต้มมัดกับพวงมาลัยจะมีรสนิยมเรื่องอาหาร ยังไงนะ แต่ก็ได้ยินเสีย งตัวเองตอบตกลงกับเขา ร้านที่เขาพามาเป็นร้านอาหารบรรยากาศดี ร่มรื่นไปด้วยต้นไม้ เหมือนสวน หลังบ้านเสียมากกว่าร้านอาหาร ดูเขาจะคุ้นเคยกับเจ้าของร้านเป็นอย่างดี 'เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้วครับ' เขาบอกเมื่อเห็นสายตาสงสัย ของฉัน เสียงเพลงไพเราะจากวงดนตรีที่มีเครื่องดนตรีเพียงไม่กี่ชิ้นนั่นทำให้ฉันรู้สึก ผ่อนคลาย 'ไม่รู้ว่ามีร้านแบบนี้อยู่ด้วย' ฉันพูดกับเขา 'ผมมาที่นี่บ่อยๆ' เขาบอก ฉันต้องแอบมองเขาด้วยความสงสัย ความจริง เขาก็ไม่ได้ถึงกับประหยัดอะไรมากมาย แต่ทำไมถึงเป็น พวงมาลัยและ ข้าวต้มมัดนะ ฉันแอบยิ้ม 'คุณยิ้มทำไม' แย่จริง เขาจับได้ ก่อนที่เขาจะเรียกเด็กหญิงที่ขายดอกกุหลาบ มาและซื้อให้ฉันดอกหนึ่ง ทำเอาหัวใจฉันพองโต และนำกุหลาบดอกนั้น กลับมาทับด้วยหนังสือเล่มหนาที่หัวเตียง วันนี้ฉันย้ายหอพักวันแรก ฉันตัดสินใจออกจากหอเช้ากว่าที่ควรจะเป็น อยากมีเวลาในการสำรวจเส้นทางก่อน แม้ว่าเขาบอกว่าจะมารับฉันและ ไปทำงานพร้อมกัน ฉันขึ้นรถเมล์จากป้ายใกล้ๆหอพักและลงเพื่อต่อรถอีกสาย ที่ป้ายรถเมล์กลาง เส้นทางนั้นฉันเห็นคุณยายหลังค่อมนั่งร้อยพวงมาลัยอยู่ พวงมาลัยดอกมะลิ ขาวสะอาดตา เขาคงซื้อจากที่นี่ทุกวัน ฉันคิด ฉันเดินเข้าใกล้และพบว่า คุณยาย คนนั้นขาพิการ คุณยายเล่าว่าทุกๆเช้าจะมีเพื่อนบ้านที่มาทำงานแถวนี้พาคุณยาย และหลานมาขายพวงมาลัยที่นี่และรอรับกลับในช่วงบ่าย ฉันอมยิ้มกับความอ่อนโยนของเขา นี่ละมังเหตุผลที่เขาขึ้นรถเมล์ไปทำงาน และซื้อพวงมาลัยให้ฉันทุกเช้า 'ขายยังไงจ๊ะ' ฉันถามคุณยาย 'พวงละยี่สิบบาท' ฉันยื่นธนบัตรฉบับละร้อยให้กับคุณยาย 'เอาพวงนึง ไม่ต้องทอนจ๊ะ' 'งั้นไม่ขาย ฉันไม่ใช่ขอทาน' คุณยายบอก พร้อมกับมองหน้าฉัน ซึ่งรู้สึก ว่าหน้าตัวเองชาไปในทันที 'หนูขอโทษ' ฉันพนมมือไหว้ ก่อนที่คุณยายจะยิ้มตอบ 'ไม่เป็นไร หนูทำให้ฉันนึกถึงผู้ชายอีกคน' คุณยายเล่า 'เขาทำแบบหนู แต่ให้แบงค์พัน ยายก็ดุเขาไปเหมือนกัน' คุณยายเล่าต่อ 'แล้วเขาทำยังไงคะ' ฉันถาม เขาขอโทษ และซื้อพวงมาลัยวันละพวงแทน บางทีก็ซื้อข้าวต้มมัดของหลาน ยายด้วย นี่ใกล้จะมาแล้ว' คุณยายบอก 'เขาบอกว่าซื้อไปให้แฟน ฉันยังถามเขาเลยว่าสาวๆที่ไหนจะชอบ มีแต่คนแก่ ที่ชอบพวงมาลัย'คุณยายเล่า โดยไม่ได้สังเกตเลยว่าหัวคิ้วฉันแทบจะชนกัน อยู่แล้ว 'แต่เขาบอกว่าแฟนเขาชอบ' คุณยายเล่าต่อ ทำเอาฉันหน้าแดงขึ้นมาทันที ใครบอกว่าฉันเป็นแฟนนาย... 'อ้าว คุณ ทำไมออกมาก่อนล่ะ' เสียงทุ้มๆดังขึ้นด้านหลังของฉัน ฉันแกลังทำ เป็นไม่ได้ยินไปอย่างนั้น เพราะขืนฉันหันไปตอนนี้ คงซ่อนหน้าแดงๆนี้ไม่ได้ 'คุณยาย นี่แฟนผม' เขาว่า ฉันตีต้นแขนเขาทันทีเหมือนกัน 'พวงมาลัย พวงนึงครับ' เขาบอกก่อนจะหยิบธนบัตรใบละยี่สิบให้คุณยาย ส่วนฉัน หันไปคุยกับเด็กหญิงตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ 'ข้าวต้มมัดขายยังไงคะ' 'มัดละห้าบาทค่ะ' เธอบอก 'งั้นเอายี่สิบบาทด้วยค่ะ' ฉันบอกพร้อมกับยื่นสตางค์ให้โดยมีเขายืนยิ้มอยู่ข้างๆ 'แสดงว่าที่ผมซื้อไปคุณทานไม่อิ่ม เพราะผมซื้อแค่สิบบาทเอง' เขาพูด 'อิ่มย่ะ' ฉันเถียง เขาทำท่าจะพูดอะไรต่อแต่ก็ไม่เถียงฉัน ก่อนที่เราจะขึ้นรถเมล์ มาทำงานด้วยกัน (ระวัง! ฮาอย่างแรง)ข้อสอบ A- net, O-net แบบใหม่
อากการของผู้คลั่งไคล้ Harry Potter เป็นกันบ้างรึเปล่า
ตำนานโมนาลิซ่า พิซซ่า และ หอเอนปิซ่า
ตำนานโมนาลิซ่า
โมนา กับ ลิซ่า สองสาวสวยพี่น้องแห่งเมืองอิตาลี แม้เธอทั้งสองจะไม่ใช่ฝาแฝดแต่ทั้งคู่ก็ดูคล้ายกันมาก ทั้งรูปร่างหน้าตาและกิริยาท่าทาง ความแตกต่างที่คนภายนอกพอจะมองออกได้ก็คือ โมนาผู้พี่เก่งเย็บปักถักร้อย ส่วนลิซ่าผู้น้องเก่งทำอาหาร ดังนั้น ถ้าเห็นสาวสวยสองคนเดินมาคนหนึ่งถือเสื้อผ้า อีกคนหนึ่งถืออาหารก็จะบอกได้ทันทีว่า ใครเป็นพี่ใครเป็นน้อง โมนาผู้พี่นั้นแต่งงานแล้วกับวิศวกรหนุ่มมาดเท่ ซึ่งหนุ่มวิศวกรคนนี้ เคยเป็นแฟนกับลิซ่าผู้น้องมาก่อน แต่ลงท้ายทำไมเขากลับมาเลือกแต่งงานกับพี่สาวได้ไม่มีใครทราบ... มันคือความน้อยเนื้อต่ำใจของลิซ่าที่รอเวลา จนกลายเป็นความแค้น วันหนึ่งมีการป่าวประกาศหาสาวสวยเข้าประชันความงาม เพื่อเป็นนางแบบภาพเขียนให้ศิลปินชื่อก้องโลก ลีโอนาโด ดาวินชี วาดรูป แน่นอน... สาวสวยทั่วทั้งอิตาลีเข้าร่วมงานประกวดนี้ รวมทั้งโมนากับลิซ่าด้วย ถ้าจะว่ากันตามความสาวและสวยแล้ว ลิซ่าสวยกว่าโมนาเพราะอายุน้อยและยังโสด แต่เมื่อผลประกาศออกมา โมนากลับได้ตำแหน่งที่หนึ่งไปครอง ปล่อยให้ลิซ่าชื่นชมเพียงอันดับสองเท่านั้น เรื่องแย่งแฟนนั่นพอทน แต่เรื่องแย่งเป็นนางแบบให้ท่านดาวินชีใครจะไปยอม ลิซ่าเริ่มแผนการกำจัดพี่สาว ระหว่างนั้นโมนาก็ได้เริ่มเป็นแบบให้ท่านดาวินชีวาดรูปแล้ว ลิซ่าปรุงยาพิษด้วยภูมิปัญญาตัวเองจากวัตถุดิบที่เหลือในครัว เช่น เห็ดเน่าๆ เนยบูดๆ แป้งหมดอายุแล้ว อาศัยความชำนาญเรื่องการปรุงรสแต่งกลิ่น จนกลายเป็นขนมอบที่น่ารับประทานที่สุด ทำทีว่าเป็นของขวัญฉลองความสำเร็จของพี่สาว รุ่งเช้า... ตำรวจพบศพโมนานอนตายจมกองอ้วกอยู่บนโต๊ะอาหารที่บ้าน ส่วนสามีวิศวกรหนุ่มก็ไปนอนตายจมกองอ้วกอยู่กับลูกน้องที่ไซต์งานสร้างตึก ทำให้ตึกที่สร้างไปได้เพียงแปดชั้นไม่ได้รับการดูแลที่ดีพอจนมันค่อยๆ....เอียง สันนิษฐานเบื้องต้นจากสภาพศพและอ้วกว่า อาหารเป็นพิษ ลิซ่าถูกเรียกตัวมาเป็นแบบให้ท่านดาวินชีวาดรูปต่อจากโมนา ซึ่งท่านวาดจวนจะเสร็จเหลือเพียงแค่ส่วนปากเท่านั้น แค่นี้ก็คุ้มแล้วลิซ่ายิ้มอย่างสะใจ ขณะท่านดาวินชีสะบัดปลายพู่กันไม่นาน ลิซ่าก็ถูกจับข้อหาฆาตกรรมและทำตึกเอียง อ้วกของโมนาถูกนำกลับมาให้ลิซ่าอบเป็นขนมขึ้นมาใหม่อีกครั้ง เพื่อใช้ในการทำแผนประกอบการฆาตกรรมกลิ่นอบขนมหอม ดึงชาวบ้านแถวนั้นมามุงดูและจำสูตรทำกันใหม่ด้วยวัตถุดิบที่ดีมีคุณภาพกว่า แล้วเรียกชื่อสั้นๆว่า ขนมพิษลิซ่า หรือ ขนมพิซซ่า ส่วนตึกเอียงน่าจะเกิดจากวิศวกรหนุ่มสามีโมนา มีน้ำใจเอาขนมพิษของลิซ่ามาแบ่งให้คนงานกินด้วย จนทำให้สร้างตึกไปมึนพิษไปตึกที่เอียงนี้ จึงถูกเรียกชื่อว่า หอเอนพิษลิซ่า หรือ หอเอนปิซ่า ด้วยเช่นเดียวกัน ... ตั้งแต่นั้นมา ... เฮ้อ ... คิดได้นะเนี่ย อย่างนี้นี่เอง  SHE is a MAN!
ดูสิคะ ดูสิคะ!ทุกๆคน
 ดูสิคะ!  นี่ก็อีกค่ะ  ยังไม่พอ มีอีกค่ะ ดูสิคะ  แถมนี่อีกหนึ่ง  เฮ้อ!!!!! เห็นอย่างนี้แล้วก็เศร้าค่ะ  อีกเหตุผลหนึ่งที่ผู้หญิงหลายคนขึ้นคาน  เพราะสวยสู้กระเทยไม่ได้  แง้ๆๆๆๆ อยากสวยเเบบนี้บ้างอ้ะ! 
|
ปั้นน้ำกะฟ้าริน
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
Friends Blog
|
แล้วก็ เข้าไปอ่านfanfic ไม่ได้แต่งเอง อ่านเฉยๆ ชอบที่เอามัลฟอยมาคู่กับเฮอร์ไมโอนี 
