มีหนังสือนิยายของสำนักพิมพ์หรรษา เก่าแล้วค่ะ พิมพ์ปี ๒๕๔๙
แต่ขอใช้เรื่องย่อจากปกหลัง ของเล่มนิยายเมื่อครั้งได้พิมพ์กับ สำนักพิมพ์อรุณ
www.goodreads.com
หัวใจของหมอติโรธเบิกบาน ดุจดอกทานตะวันยามเช้า เพราะดวงอาทิตย์สาดแสงแห่งความรักมาให้ เขาพบแสงสว่างในดวงใจ ณ แคนซัส รัฐดอกทานตะวันแห่งนี้ ...
ต่อให้หิมะตกมาทับผมในฤดูหนาว ลมโกรกเย็นเฉียบในฤดูใบไม้ร่วง
เจ้าทานตะวันทุ่งเหล่านี้ ก็จะกลับฟื้นคืนชีพขึ้นมาชูช่อดอกพราวในฤดูร้อนทุกปี
เหมือนหัวใจผมที่ตัดเยื่อใยจากคุณได้ยากเย็นแสนเข็ญจริงๆ
ในที่สุด ก็ได้อ่านกับเค้าสักที "ทานตะวันสีทอง" ค้างคาใจมานาน กว่าจะหาได้ พอหาได้ก็ดองมานานแสนนาน ด้วยเหตุผลเพียงเพราะพระเอก ไม่หล่อ--ไม่สูง---ผมบาง--ร่างเล็ก และ -- ขี้ใจน้อย (ถ้าใครเอ่ยถึงปมด้อยเรื่องปอยผม) เขาคือ "คุณหมอติโรธ" ที่ความจริงแล้วก็คุ้นเคยกันดีเพราะมีบทบาทอยู่ในนิยายภาคต่อจากเรื่องนี้ "ด้วยรักและคิดถึง" เรื่องราวความรักของชายหนุ่มรูปงามนามไพเราะว่า "คุณพฤช"แต่นอกจากเพื่อนฝรั่งที่ pronunciation เต็มที่ได้แค่ "พรึ่ด" แล้ว ในหมู่เพื่อนนักเรียนไทย ใครย่อมคล่องปากมากกว่ากับนิคเนมแบบไทยๆ "คุณเบิ้ม"
คุณหมอติโรธ หรือ ชื่อเล่นบ่งบอกลักษณะกระหม่อมบาง (ผมก็บาง) ตามคุณย่าเผลอตั้ง "ขุนช้าง" --จนในที่สุดต้องกลายเป็นชื่อเล่นของคนกันเองว่า "คุณช้าง" เขาเป็นคุณหมอด้านจิตเวช หรือที่จะเรียกกันว่าหมอโรคประสาท ได้รับทุนไปศึกษาต่อที่รัฐแคนซัส ประเทศสหรัฐอเมริกา ซึ่งมี "คุณเบิ้ม" ลูกชายของพี่สาวอาศัยอยู่ก่อนแล้วในเมืองลอเรนซ์ใกล้ๆ กัน เพราะคุณเบิ้มเป็นนักเรียนเตรียมแพทย์อยู่ที่นั่น
แม้จะเป็นน้าชาย กับ หลานชาย แต่อายุอานามนั้นไม่ได้ห่างกันสักเท่าไร เพราะคุณช้างเป็นลูกหลงเกิดมาแม่ก็ตายจาก ไม่นานพ่อก็ตายไปอีกคน คุณช้างจึงถูกเลี้ยงดูมาโดยคุณย่า พี่สาว และ พี่เขย "พี่ชัย" กับ "พี่พนิน" ซึ่งก็คือพ่อแม่ของ "เจ้าเบิ้ม" ที่เกิดตามหลังคุณช้างมาเพียง ๓ ปี เท่านั้น
น้ากับหลาน จึงเติบโตมาด้วยกัน มีย่าคนเดียวกัน (แต่ที่จริงเป็นทวดของเจ้าเบิ้ม) และพ่อแม่ของเจ้าเบิ้ม ก็ไม่ต่างจากเป็นพ่อแม่ของคุณช้าง เป็นครอบครัวเดียวกัน ที่รักใคร่กลมเกลียว สนิทสนมชิดเชื้อ ลุกล้ำลามปามปราศจากการกำราบกันมาแต่เล็ก จึงขาดไร้ซึ่งช่องว่างระหว่างวัยและสเปซสำหรับการมีไว้ซึ่งสถานะน้า-หลาน เจ้าเบิ้มจึงล้อเลียน ล่อเล่นอยู่กับขุนช้างมิได้ขาด .. แต่กรณีนี้คนมีปมด้อย .. สุดเสียเปรียบ เพราะถ้าคุณช้างคือ ขุนช้าง เจ้าเบิ้มก็คือขุนแผนคู่ปรับ ที่ทั้งหน้าตาหล่อเหลา รูปร่างสูงใหญ่ แต่อะไรก็ไม่เจ็บหัวใจเท่าที่เจ้าเบิ้มดันมีผมดกดำ เห็นแล้วมันตอกย้ำให้ช้ำใจ
แต่ถึงจะมิค่อยมีความเคารพนบนอบต่อกันเท่าที่ควร (ที่จริงก็เพียงทางวาจาเท่านั้นแหละนะ) มันก็ไม่ทำให้กระทบกระเทือนความสัมพันธ์ เพราะพวกเขาผูกพันกันด้วยสิ่งที่มีค่าเหนือกว่านั้น นั่นก็คือความรัก
อ่านไปอ่านมา มัวแต่เพลิดเพลินการใช้ชีวิตคู่หูน้าหลานในต่างแดน ของ "เจ้าเบิ้ม" กับ "คุณช้าง" จนเกือบจะลืมความสำคัญของนางเอกที่คุณช้างเกิดไปต้องตาต้องใจเข้าจั๋งหนับ น.ส.ดอกแก้ว หรือ"คุณแก้ว" เพื่อนรุ่นพี่ของเจ้าเบิ้มที่ลอเรนซ์ แต่คุณแก้วเป็นคนหยิ่ง ถือตัว มั่นใจในตัวเองสูง โลกส่วนตัวก็สูง ..ซึ่งก็พอเข้าใจความเป็นมา เพราะเธอเป็นลูกสาวคนเดียวของท่านเศรษฐีแก้ว พ่อแม่รักดั่งแก้วตาดวงใจ ทนุถนอมเอาใจใส่ ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม ตามอกตามใจกันมาแต่เล็กแต่น้อย เธอจึงเข้ากับใครถึงขั้นสนิทไม่ได้มากนัก .. เว้นแต่เจ้าเบิ้มไว้คน .. เพราะรายนี้ .ไม่ค่อยถือสาใคร เจ้าเบิ้มของเราใจกว้างรู้เรื่องไหนสำคัญ เรื่องไหนเป็นเรื่องเฉพาะบุคคลที่ไม่จำเป็นต้องให้ความใส่ใจมากนัก คุณแก้วก็เหมือนคนอื่นๆ ทั่วไป มีข้อดี มีข้อเสีย .. มีความแปลกเป็นของตัวเอง ..เป็นปกติธรรมดา
"คุณแก้ว" กำลังอกหักรักคุด เป็นโอกาสอันดีที่คุณช้างจะได้มีโอกาสทาบทามหวังดามหัวใจให้
แต่ปัญหาคือ ผู้ชายอย่างคุณช้าง ถึงจะเรียนเก่ง ได้ทุนหลวงมาเรียนต่อเพราะสติปัญญาความสามารถ อนาคตจะมีหน้าที่การงานที่ดีเพราะเป็นหมอนักเรียนทุน แต่หากรูปร่างหน้าตาภายนอกใครพบเห็นแล้วสามารถพูดได้เต็มปากเต็มคำว่า "ไม่หล่อ" มันก็เท่านั้นแหละ สาวคนไหนเล่าจะหันมาแล .. ในเมื่อคนหล่อๆ คุณสมบัติดีๆ ก็พร้อมจะมีมาให้เลือก
ตอนแรกคิดเอาไว้ว่าเรื่องนี้ เจ้าเบิ้ม คงจะเป็นพ่อสื่อพ่อชักคอยชักนำความรักเจ้าขามาให้ขุนช้าง เอ๊ย คุณช้าง แบบสุดติ่ง แต่อ่านแล้วไม่ใช่นะ ความรักที่เบิ้มมีต่อคุณช้างช่างเต็มไปด้วยความห่วงใยหวังดี ช่วยก็จริง แต่ก็คอยบอกคอยเตือนด้วยความหวังดีเสมอ เพราะดูๆ แล้วยังไงกับคุณแก้วคนนี้ก็เป็นไปได้ยาก เบิ้มไม่อยากเห็นคุณช้างต้องช้ำชอกเสียใจ แต่ถึงอย่างนั้นเบิ้มก็ไม่ได้คอยขัดแข้งขัดขา หากว่าคุณช้างคิดจะสู้หรือต้องการจะทำอะไร เบิ้มก็คอยเคลียร์ทางสร้างโอกาสให้คุณช้างของเขาเสมอ
"กับผม ก็ไม่มีอะไรเพราะเป็นเพื่อนกันดี แต่คนอื่นเขาหาว่าคุณแก้วคบยาก คงเพราะเป็นลูกคนเดียว เรียนเก่งแล้วก็เลยไม่รู้จักจะเอาใจคนอื่นบ้าง ถูกคนอื่นเอาใจจนเคยตัว ผมไม่ได้บอกเขาหรอกฮะ เห็นเป็นเรื่องแต่ละบุคคล เวลาไม่ชอบใครขึ้นมา เขาก็เดินขึ้นห้องเสียเฉยๆ คุณช้างจะสู้ไหวหรือฮะ คนบ้านเรา.. พ่อแม่ คุณย่า ยายตาบ ใครต่อใคร ล้วนเอาใจเขามาใส่ใจเราทั้งนั้น ผมว่าจะลำบากอยู่นะ"
"เลิกสนดีกว่าฮะ ผมบอกแล้ว ผู้หญิงคนนี้พิลึกๆ อย่างนี้เอง คุณช้างไม่รู้ก็รู้ซะ เรียนเก่ง หน้าตาดี แต่เขามีทฤษฎีประหลาดๆ คนจะจีบตั้งหลายคน ท้ายที่สุดก็สู้ไม่ไหว กับผมน่ะไม่มีอะไร เพราะพูดกันรู้เรื่องแค่เป็นเพื่อน แต่ถ้าจะเป็นคนรักผมก็ถอยเหมือนกัน คุณช้างจะสู้ไหวหรือฮะ... หาคนอื่นดีกว่า ตอนนี้อาจารย์ใหม่มาอีกคน น่ารักดีนะฮะ ยังโสดด้วย แก่กว่าคุณแก้วสองสามปี อาจจะอายุเท่าๆ กับคุณช้าง ผมแนะนำให้เอาไหมฮะ"
"คุณช้างเป็นอะไรไปอีกคนหรือฮะ อารมณ์ไม่เคยบูด ก็เราล้อกันเล่นบ่อยไป"
"คุณช้างฮะ ... ทำไมทำงานมากนักล่ะฮะ ผมนึกว่าจะหยุดพักร้อนไปเที่ยวกันอีก แดรกคิวล่าเขาบอกว่า คุณช้างไปทำมูนไลน์ที่เรนโบว์เสียอีก"
"จะเก็บเงินไปถึงไหนฮะ คลีนิคของพ่อก็มีอยู่แล้ว กลับไปคุณช้างก็ไปโคอ้อปอีกคน ไม่ได้เดือดร้อนอะไรสักหน่อย ยังหนุ่มโสดแท้ๆ ทำงานหามรุ่งหามค่ำให้แก่เร็วไปทำไมฮะ"
"คุณช้างผอมไปนะฮะ กินข้าวไม่ค่อยได้กระมัง"
"แต่ผมว่าคุณช้างซูบไปจริงๆ นะฮะ" ...
"แค่สองอาทิตย์ความจริงแล้วผมยังไม่อยากมาแคนซัสซิติี้หรอกฮะ แต่อดห่วงไม่ได้"
"ผมกลัวจะเหงาน่ะฮะ เลยเอาไอ้นี่มาฝาก"
"คุณช้างซึมจัง" .. "ไปเที่ยวกันดีกว่าฮะคุณช้าง"
ในความหน้าเป็น ทะเล้น ทะลึ่ง เล่นหัวน้าชาย ลึกลงไปคือความเป็นเพื่อนแท้ที่ห่วงใยเอื้ออาทร รักเจ้าเบิ้มที่สุด เคยรักเจ้าเบิ้มในเรื่อง ด้วยรักและคิดถึง อย่างไร ก็ยังรักอยู่อย่างนั้นเหมือนเดิม ที่จริงติดจะมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ เพราะได้รู้จักเบิ้มที่ในแง่มุมที่เป็นเหมือนน้อง เหมือนเพื่อน (แม้ที่จริงจะเป็นหลาน) คอยใส่ใจห่วงใยคุณช้างที่เพิ่งจากเมืองไทยมาคนเดียว ขณะที่เบิ้มอยู่มาก่อนรู้เหนือรู้ใต้มีประสบการณ์มากกว่า ...แม้จะปนเล่นปนบ้าจนดูเหมือนคนไม่ได้เรื่องได้ราว แต่ที่จริงแล้วเป็นคนที่มีความเป็นผู้นำ..พึ่งพาได้
ทานตะวันสีทอง เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นก่อน เบิ้มยังคึกคะนองเป็นหนุ่มวัยรุ่นที่ลองผิดลองถูกมาโชกโชน บ้าบอเหมือนเหมือนที่เป็นอยู่ในเรื่อง ด้วยรักและคิดถึง แต่ยังเรียนไม่หนักเท่า อาการประสาทใหญ่ ประสาทเล็ก และประสาทแด๊ก ของเบิ้ม จึงยังไม่รุนแรงเท่าไรนัก ความเป็นนักอักษรศาสตร์ใต้ถุนวัด ผู้ช่ำชองการประดิษฐ์ภาษาแสลง แสลงใจ ก็ยังไม่โคม่า ความเป็นนักพฤกษาศาสตร์ลูกศิษย์พระฤาษีก็ยังไม่ปรากฏอาการลงตับมากนัก แม้จะพูดมากปากใหญ่ (คุณช้างว่านะ) ก็ยังไม่ฟุ้งพล่ามขนาดหนักเหมือนในเรื่องด้วยรักและคิดถึง แต่ถึงอย่างนั้น ตัวตนของเบิ้มจากทั้งสองเรื่องมิได้มีความแตกต่างกัน เขาเป็นพระเอกนิยายที่มี "ความลึก" อยู่ในความทรงจำดีๆ ของเรา
ลึกอย่างไร ?
ภายนอกเหมือนคนประสาทบวม ชอบพูดจาบ้าๆ บ๊องๆ ความประพฤติคึกคะนอง อยากรู้อยากลอง เที่ยวเตร่ ทำเรื่องแผลงๆ เสพยาเสพติด เที่ยวผู้หญิงกลางคืน เสรีมีเซ็กส์กับเพื่อนสาวๆ เบิ้มเคยผ่านเคยลองมาแล้วทั้งนั้น แต่ความรักสนุกเหล่านั้นไม่ได้ทำให้เบิ้มเสียคน ยังมีสำนึกอยู่ในหัวใจเสมอว่าพ่อแม่ต้องทำงานหนักส่งเสียมาไกลให้เล่าเรียน มีหนทางใดที่พอจะช่วยประหยัดได้เบิ้มพยายามจะทำ แม้แต่นิสัยโรคประสาทซื้อของแลกเปลี่ยนที่มักทำให้ใช้เงินเปลืองเป็นเบี้ย เบิ้มก็ทำงานหาเงินใช้จ่ายด้วยตัวเอง ไม่ได้รบกวนขอเพิ่มให้กระทบกระเทือนทางบ้านมากนัก และยังตั้งใจเรียนได้เกรดเฉลี่ยสูงดีไม่มีตก
กับคุณช้าง ในการเย้าแหย่ ล้อเล่น (เรื่องผมบาง) หนุกหนานบานอารมณ์ ให้คุณช้างหมั่นไส้ ให้คุณช้างเคืองขุ่นดุว่า (ในกรณีที่ไม่ขำ-แต่ก็ไม่ถือสา) มันคือความสนิทสนมกลมเกลียว ที่ผู้อ่านจะรู้สึกได้ถึงความรักที่น้าหลานมีต่อกัน และถึงจะว่าเจ้าเบิ้มเป็นประสาทอย่างไร .. ลึกๆ แล้วคุณช้างก็รู้สึกภูมิใจและสุขใจแทนพี่สาวกับพี่เขยที่มีลูกชายรู้จักคิดรู้จักคุณพ่อแม่อย่างเจ้าเบิ้ม
หนุ่มนักเรียนเตรียมแพทย์รักการล้อเล่นเย้าแหย่น้าชายของเขามากจริงๆ (โดยเฉพาะเรื่องผมบาง-ร่างเตี้ย) มีนิสัยน่ารักจับใจต่อเนื่องไปยัง "ด้วยรักและคิดถึง" ที่ก็ได้หยิบขึ้นมาอ่านซ้ำอีกครั้ง เพราะชอบเสมอกับสิ่งที่เบิ้มทำ สิ่งที่เบิ้มเป็น และกับผู้หญิงที่เจ้าเบิ้มรัก -- "คุณนับดาว"
แม้ว่าผู้ชายคนนี้จะพูดมากจริงๆ แต่เขาเป็นคนดีที่มีหัวใจอบอุ่นน่ารัก
นี่อาจเป็นการทำให้คุณสับสนว่าพระเอกเรื่องนี้เป็นใครกันแน่ .. เห็นเพ้อแต่คุณเบิ้ม
ยืนยัน พระเอกเรื่องนี้คือ "คุณช้าง" นางเอกคือ "คุณแก้ว"
คนไม่หล่อ อาจไม่ดึงดูดความสนใจสักเท่าไร
แต่ความรักของคนไม่หล่อ ...มันน่าสนใจจะตายไป
ผู้ชายธรรมดาอย่างคุณช้าง มีอะไรดี .. ผู้หญิงอย่างคุณแก้วถึงได้รัก
หรือว่าเธอจะมองเห็น "หล่อนี้ ที่หัวใจ" ....
แต่...เป็นไปไม่ได้เลย... ที่ผู้ชายจากครอบครัวฐานะธรรมดา
จะได้รับการยอมรับจากเศรษฐีพ่อค้าอย่างครอบครัวของเธอ
รักนี้ ..เห็นทีลำพังสุภาพบุรุษอย่างคุณช้างสู้คนเดียว ... คงจะลำบาก
เพื่อการมีกันและกัน .. คุณแก้วต้องช่วยออกโรง......
คงจะเป็นนิยายเรื่องเดียวในชีวิตที่พระเอก "ไม่หล่อ" แบบที่ไม่หล่อจริงๆ
ดีใจที่ไม่ได้พลาดไป ... อ่านแล้วรื่นรมย์ด้วยอารมณ์ขันหรรษา บ้าๆ บอๆ
น่ารัก ... ชอบ ...
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 98 คน [
อยากให้ รีวิว เรื่อง มายา ของ ว.วินิจฉัยกุล บ้าง ชอบนางเอกเรื่องนี้มาก (แต่ว่ามันก็เก่ามากแล้ว)