สำนักพิมพ์โมโม่ พิมพ์ครั้งแรก 2556

เขา...ชายหนุ่มผู้หล่อเหลาทายาทคนเล็กของตระกูลกังวานโชติพิบูลย์  ผู้ซึ่งใครต่อใครพากันขนานนามเขาว่าเป็นสุดยอดคาสโนว่า เกิดตกหลุมรักแม่สาวชาวเหนือปากร้ายที่บังเอิญกลายมาเป็นน้องรหัสของเขา สารพัดเล่ห์เหลี่ยมถูกดึงออกมาใช้เพื่อให้ได้ใกล้ชิดสนิทแนบเนื้อกับเรือนร่างที่แสนจะยั่วตายวนใจ  ทว่าพอยิ่งนานวันผันผ่านสิ่งที่เขาต้องการหาใช่แค่เพียงแต่ร่างกายของเธอเท่านั้น หากแต่เป็นหัวใจของเธอต่างหากเล่า ที่เขาเฝ้าปรารถนาอยากจะครอบครองมากที่สุด

เธอ...สาวสวยแห่งเมืองเชียงใหม่ แม้บุคลิกจะมีความมั่นใจในตัวเองสูง แต่ก็เป็นคนค่อนข้างถือเนื้อถือตัว แต่แล้วชีวิตอันราบเรียบของเธอ ก็ต้องเปลี่ยนไปเมื่อต้องมาเจอความเจ้าเล่ห์ของพี่รหัสหนุ่มสุดหล่อ ที่คอยแต่จ้องจะลากเธอขึ้นเตียง เธอต้องบังคับเคี่ยวเข็ญตัวเองอย่างหนักไม่ให้เผลอไผลไปกับเสนห์อันแสนจะแพรวพราวที่เขาช่างขยันส่งมาให้อย่างไม่มีว่างเว้น แม้จะย้ำเตือนตัวเองอยู่เสมอว่าเขาเป็นผู้ชายอันตรายที่ไม่ควรเข้าใกล้ แต่หัวใจเจ้ากรรมกลับไม่รักดีกระโจนลงสู่หลุมที่เขาขุดไว้ล่อ โดยที่ก็รู้ตัวเองดีว่าไม่มีทางที่จะปีนกลับขึ้นมาได้

.................

ทำเอาพูดไม่ออกบอกไม่ถูกเหมือนกันนะ สำหรับนิยายเรื่องนี้ เล่ห์ร้ายกระหายรัก  เกือบจะตัดสินใจไม่รีวิวซะแล้ว  ด้วยเหตุผล เอ่อม คือว่า คือ .. แต่ก็นะ ..ไหนๆ ก็อ่านแล้ว   

ไม่เคยรู้จักนักเขียน ดาตาริน มาก่อน เพราะนี่ก็เพิ่งเป็นเล่มที่สองของเธอที่ได้ตีพิมพ์ (เล่มแรกชื่อ มนตราพิศวาส) ที่เสี่ยงซื้อนิยายความหนา 632 หน้ามา ทั้งที่ไม่รู้จักนักเขียนมาก่อน เป็นเพราะพลอตเรื่อง "พี่รหัส-น้องรหัส"  ที่ชวนให้คิดว่าต้องเป็นความรักวัยรุ่นวัยเรียนที่น่ารัก ที่ยังอยู่ในช่วงคึกคะนองก่อนจะรู้เดียงสา มันน่าสนุกที่ว่าพระเอกเป็นนักศึกษาหนุ่มเมืองกรุงลูกชายเศรษฐีที่มีฉายากระฉ่อนว่าเป็นสุดยอดคาสโนว่า  ส่วนนางเอก เอื้องสาวจากเมืองเหนือที่ย้ายถิ่นมาเข้ากรุงเพื่อศึกษาต่อในมหาวิทยาลัยเป็นน้องใหม่ในปีแรก อ่านช่วงแรกๆ ยิ่งน่าสนใจมาก เพราะพื้นเพความเป็นมาของพระเอก นางเอก ต่างก็มีปมบ่งบอกว่าเป็นเด็กมีปัญหา

 "ธนันธารณ์" หรือ "แท"  คาสโนว่าทายาทคนเล็กของตระกูลกังวาลโชติพิบูลย์ เป็นแกะดำของครอบครัวผู้มุ่งมั่นกับเส้นทางที่เลือกเดินสายวิศวกรรม ปฏิเสธการจะเรียนด้านบริหารจัดการเพื่อร่วมสืบทอดธุรกิจของครอบครัวตามรอยเท้าพี่ๆ ทำให้ไม่เป็นที่ปลื้มปริ่มของพ่อ จนต้องระเห็ดออกจากบ้างมาพักอยู่คอนโดตามลำพัง

"เขมิกา" หรือ "ข้าวหอม" สาวน้อยสะสวยน่ารัก หน้าตาจิ้มลิ้มพริ้มเพรา หุ่นอรชรอ้อนแอ้น ที่ใครเห็นเป็นนึกจีบนึกชอบ เธอก็เป็นเด็กมีปัญหา จากการที่แม่แต่งงานใหม่หลังจากพ่อและพี่ชายประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต แม้พ่อเลี้ยงจะเป็นคนดี รักและดูแลแม่ให้มีความสุข เช่นเดียวกับลูกสาวของพ่อเลี้ยงก็ยอมรับและเข้ากันกับแม่ได้เป็นอย่างดี .. แต่ข้าวหอมก็ไม่อาจจะปรับตัวให้เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวใหม่ได้สนิทใจ เธอจึงมุ่งมั่นจะหนีห่างจากครอบครัวโดยการมาเรียนต่อในมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพ โดยพักอาศัยอยู่ในคอนโดแห่งหนึ่งตามลำพัง

คือ .. พระเอกรวย นางเอกก็ไม่ได้จนค่ะ มีเงินซื้อคอนโด มีรถขับไปมหาวิทยาลัย (มีฐานะน่าหมั่นไส้นิดหน่อย)

เหล่านี้ทำให้เรื่องในระยะแรกน่าสนใจ  แต่ก็จะพบในภายหลังว่ามันเป็นเพียงส่วนน้อยของเรื่อง ยังดีหน่อยที่ว่าผู้เขียนไม่ได้ทิ้งปมเหล่านี้ไป แต่ใช้มันเป็นเครื่องแสดง "วุฒิภาวะ" ของพี่แทในฐานะที่ปรึกษาเมื่อข้าวหอมต้องการที่ระบายความไม่สบายใจและต้องตัดสินใจเรื่องสำคัญ และเป็นวุฒิภาวะของข้าวหอมที่จะช่วยโน้มน้าวชักจูงในยามที่พี่แทมีปัญหา

นั่นเป็นส่วนน้อย ส่วนใหญ่ของเรื่องล่ะ ?

คำตอบคือ พิศวาสร้อนแรง 

"พี่แท" คือ คาสโนว่าตัวจริงเสียงจริง ที่ชื่อกระฉ่อนมหาวิทยาลัย แรกๆ เขาไม่คิดอะไร ก็เหมือนรุ่นพี่ชายคนอื่นๆ ที่เห็นว่า "น้องข้าวหอม" สวยหมดจด ต้องตาต้องใจ เสือผู้หญิงเจอหญิงสวยมีหรือจะไม่ออกลายหวังได้เคลม ยิ่งถูกไม่ชอบหน้ายิ่งอยากเอาชนะ แล้วพี่แทก็ดันสบโอกาสดีเหมือนถูกหวยที่ได้น้องคนสวยมาเป็น "น้องรหัส" เหมือนลูกไก่ในกำมือที่จะบีบก็แนบเนื้อจะคลายก็ยังชิดใกล้ ถึงจะเป็นน้องรหัส..ก็เถอะนะ แต่สวยระดับถูกส่งเป็นตัวแทนเข้าประกวดดาวมหาวิทยาลัยแบบไร้คู่แข่งภายในคณะ ท่านสมภารแทจะอดใจไม่คิดกินไก่วัดได้ยังไง  

ชาติเสือคาสโนว่า ก็เลยเคลมเอ๊าเคลมเอา เจอหน้าเมื่อไหร่เป็นได้ถึงเนื้อถึงตัว มากน้อย ถึงไหนๆ ขึ้นอยู่กับสถานที่และความรโหฐาน ข้าวหอมคนสวย เลยซวยไป ด้วยความสัมพันธ์ฉันพี่น้องสายรหัส ทำให้ความพยายามที่จะหลบลี้หนีหน้าไม่อาจทำได้ตลอดรอดฝั่ง แถมใจเจ้ากรรมก็ไม่เคยนึกรังเกียจเดียดฉันท์พี่แทได้จริงแท้ ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีก็มีอยู่ แต่ทั้งที่งัดออกมาสู้ก็ไม่เคยจะต้านทานไหว

แหงล่ะ  เพราะพี่แทคาสโนว่า ไม่ได้แค่ปากว่ามือถึงอย่างเดียว ยังความเจ้าเล่ห์แสนกล ลูกล่อลูกชนสารพัด ที่ล่อหลอกให้ข้าวหอมมักเชื่อฟังทำตาม ไม่ว่าจะจำใจ ไร้ทางเลือก หรือต่อให้มีทางเลือกก็อ่อนอกอ่อนใจไร้เรี่ยวแรงจะรบรากับผู้ชายห่ามๆ ที่เอาแต่จ้องจะโรมรันอยู่กับเนื้อตัวของเธออย่างหน้าด้านหน้าทน ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ไม่ว่าจะดุด่าทุบตีหรือดิ้นรนขัดขืน และแล้ว เพราะเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวของรุ่นพี่คาสโนว่าที่ทั้งลูกตื๊อ ลูกออดอ้อน ลูกหลอกล่อ ง้องอน น้องรหัสคนสวยที่สุดพยายามจะรักษาเนื้อรักษาตัวก็ต้องเสียสาวให้พี่รหัสไปจนได้ตั้งแต่ยังเรียนอยู่ปีสอง 

แต่ถึงจะมีความสัมพันธ์รักทางกาย ก็ใช่ว่าความสัมพันธ์รักทางใจจะจุดติดไฟง่ายเหมือนกายสัมผัส และเพราะมันไม่ง่าย พี่แท ที่รู้ใจตัวเองดีว่าไม่อาจเพียงพอแค่ได้ตัว จึงสลัดลายคาสโนว่าทิ้งอย่างไม่ไยดีเพราะไม่ต้องการอีกแล้วผู้หญิงคนไหนๆ หวังจะสร้างความไว้เนื้อเชื่อใจให้เธอรู้ว่าเขาหยุดแล้ว หยุดตรงนี้ที่ข้าวหอม

ทว่า.. ภาพลักษณ์ มันจะลบกันง่ายดายได้อย่างไร พี่แทเป็นคาสโนว่า และข้าวหอมก็มองไม่เห็นตัวเองแตกต่างจากคนอื่น ก็แค่ ผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เสียไปง่ายๆ และวันหนึ่งก็จะถูกโยนทิ้งง่ายๆ ไม่ต่างจากดอกไม้ริมทาง ทางเดียวที่จะไม่ต้องเจ็บปวดมากนักก็คือต้องป้องกันตัวเองไม่ให้เผลอตัวเผลอใจถลำลึกไปมากกว่านี้ ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องจะหลีกเลี่ยงได้ง่ายๆ กับผู้ชายร้อยเล่ห์อย่างพี่แท

พี่แท รักมาก ก็หวงมาก .. แล้วก็ต้องการมาก การหักห้ามใจเพื่อสร้างความไว้ใจจึงยากเย็น  ข้าวหอม ยิ่งโอนอ่อนผ่อนตาม ยินยอมให้ไปมากเท่าไร ยิ่งระแวงใจมากไม่ต่างกัน ความสัมพันธ์ของทั้งคู่จึงเป็นไปแบบลุ่มๆ ดอนๆ เป็นเหมือนแฟน แต่ก็ยังไม่ใช่แฟน เดี๋ยวใกล้ชิดสนิทเนื้อ เดี๋ยวห่างเหินเหมือนคนไม่รู้จัก เดี๋ยวโกรธ เดี๋ยวเข้าใจผิด เดี๋ยวตัดรอน เดี๋ยวโหยหากัน

กว่าจะลงเอยกันได้ จึงต้องใช้เวลาผ่านไปอย่างสิ้นเปลืองถึง 9 ปีเต็ม

 ..................

เนื้อเรื่องก็โอเคนะ  แต่คงจะโอเคกว่านี้อีกมาก .. ถ้า..

ฉากเลิฟซีนจะไม่เยอะแยะและจะแจ้งเกินไป  บทบาทคาสโนว่าสามารถสร้างได้โดยไม่จำเป็นต้องให้พระเอก 'กระหายรัก' ขนาดนั้น   เข้าใจว่าน่าจะมีนิยายไทยแนวนี้อยู่เยอะ แต่ไม่เคยสุ่มเจอนิยายที่เขียนเลิฟซีนเยอะอย่างนี้มาก่อน นามปากกา ณารา  ซ่อนกลิ่น ถือว่าเยอะแล้วสำหรับเรา  เจอ ดาตาริณ เข้าไปหนักกว่าอีก (จะใช้คำว่าอีโรติก ยังไม่แน่ใจว่ามันเป็นคำที่เบาไปหรือเปล่า )

เกรงว่าจะเป็นการอคติเกินไปถ้าจะมองว่าการเขียนถึงความรักความใคร่ในวัยศึกษาเล่าเรียนเป็นเรื่องไม่เหมาะสม เพราะในยุคสมัยนี้ เด็กบางคน ก็ผ่านเรื่องอย่างว่าตั้งแต่ ม.ต้น ม.ปลาย เสียด้วยซ้ำ ไม่ติดใจอะไรที่ค่อนเรื่องของนิยายเรื่องนี้พระเอกนางเอกจะอยู่ในวัยนักศึกษา  แต่อยากฝากสายลมไปถึงผู้แต่งสักนิดว่ามันเหมาะสมดีแล้วหรือ ที่จะเขียนบางฉากให้พระเอกนางเอกมีบทถึงเนื้อถึงตัวกันในขณะที่อยู่ในชุดนักศึกษา และอยู่ในสถานศึกษา  อ่านฉากพวกนี้แล้ว ทำให้รู้สึกเหมือนเห็นเด็กนักศึกษาลูบคลำกันในรถไฟฟ้าก็ไม่ปาน มันรู้สึกสลดใจนิดๆ

จากฉากเลิฟซีนเยอะแยะของเรื่อง ท้ายปกที่ติดเรท 18+ คงไม่พอนะ  ส่วนตัวคิดว่ามันต้อง 21+ อัพ  แต่ก็อีกนั่นแหละที่มีหนังสือมากมายในร้านหนังสือที่เราไม่สามารถจะไปห้ามให้นักเรียน ม.ต้น ม.ปลาย นักศึกษามหา'ลัย ซื้อไปอ่านได้ แต่เนื่องจากนี่เป็นนิยายไทย นิยายรักที่ไม่ใช่นิยายสะท้อนปัญหาสังคม  เราอยากให้ผู้แต่งคำนึงถึงจุดนี้ด้วย ถึงมันอาจจะเกิดขึ้นได้ในความเป็นจริง (ในชุดนักศึกษา ในสถานศึกษา)  แต่ไม่จำเป็นต้องไปช่วยตอกย้ำก็ได้มั้ง    บางจุด ก็ทำให้อดคิดไม่ได้ว่าเป็นมุมมองของผู้แต่งเองหรือที่คิดเห็นว่าเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องธรรมดา อย่างตอนที่พี่แทพาข้าวหอมไปหาดไร่เลย์ การที่ยายไหมดีอกดีใจที่เห็นหลานชายของเพื่อนสนิทพาแฟนมาเที่ยวลำพังสองต่อสองเป็นเรื่องปลื้มปริ่มจนต้องโทรไปรายงานครอบครัวของแทให้พากันปลื้มปริ่มว่าคาสโนว่าท่าทางจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนก็ดูจะไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่ แม้เราจะอยู่ในยุคสมัยนี้ แต่ไม่คิดว่าจะมีญาติผู้ใหญ่คนไหนเห็นเรื่องที่ชายหญิงในวัยนักศึกษาจะไปค้างอ้างแรมกันสองต่อสองเป็นเรื่องที่น่าชื่นชมดีใจแบบนั้นหรอกมั้ง  

ความจริงแล้วนิยายก็คือนิยาย เป็นเรื่องสมมติ แต่ก็ไม่อยากให้มันเหมือนเป็นการสื่อชัดเจนนักว่าเรื่องรักๆใคร่ๆ (ในวัยนักศึกษา) เป็นเรื่องปกติธรรมดา เพราะในชีวิตจริง มันอาจไม่ใช่รักมาราธอนเก้าปีและลงเอยแฮปปี้เอนดิ้งแบบข้าวหอมกับแทอย่างเรื่องนี้ก็ได้ อย่าว่าบ่นเป็นยัยแก่หัวโบราณเลยนะ ถือว่าผู้ใหญ่คนหนึ่งเป็นห่วงเด็กๆ ที่อาจเผลอซื้อไปอ่านเข้าก็แล้วกัน

หากจะเพลาๆ บทเลิฟซีนลง ใส่สาระให้ข้าวหอมมีความวิตกกังวลกับความพลั้งพลาดในวัยสาว ความขมขื่นยามเลิกราเพราะเหมือนกับว่าที่เคยให้หมดทั้งตัวทั้งใจ มันอาจไม่ได้รับผลตอบแทนที่มีค่ากลับคืนมาเสมอไป ให้เป็นคติสอนใจวัยรักวัยเรียนขึ้นอีกสักนิดก็น่าจะดี  ซึ่งก็ถือว่ายังพอจะเห็นความพยายามอยู่บ้าง  ในแง่ของ 'เรียนเป็นหลัก-รักเป็นรอง' ขนาดคาสโนว่ายามเรียนหนัก ยามเตรียมตัวสอบ เตรียมตัวจบก็ยังรู้จักพักเรื่องรักเป็นระยะ 

ความน่ารักของพระเอกก็อยู่ตรงนี้แหละ เอาจริงเอาจังกับเรื่องเรียน เพราะมีปมเรื่องพ่อไม่ยอมรับ  ถ้าตัดเรื่องตั้งอกตั้งใจเอาเปรียบเรื่องเนื้อตัวของน้องรหัสไปซะเรื่องหนึ่งก็ถือเป็นรุ่นพี่ที่ดีคนหนึ่ง เป็นผู้ใหญ่กว่า เป็นที่ปรึกษาในเรื่องส่วนตัว เป็นติวเตอร์ส่วนตัวให้ได้เพราะเรียนเก่ง เรียนจบด้วยเกรดเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง สามารถเข้าศึกษาต่อมหาลัยชื่อดังในต่างประเทศเชียวนะนั่น รวมถึงช่วงมรสุมหัวใจ ที่ทำให้ความรักพังครืน ในสภาวะจิตใจที่ย่ำแย่การที่ข้าวหอมยังพยายามเรียนให้จบปริญญาตรีในปีสุดท้าย และแทพยายามมุมานะเรียนปริญญาโทให้รอดอยู่ในต่างแดน รวมๆ แล้วถือว่าเรื่องนี้มีประเด็นที่มีสาระอยู่บ้าง ทั้งเรื่องครอบครัวและเรื่องการให้ความสำคัญกับการเรียนและอนาคต หากจะไม่รวบรัดให้สั้นเกินไป (เพราะพื้นที่สำหรับบทเลิฟซีนสำคัญกว่า ?) และขยายความให้ความสำคัญกับมันให้มากกว่านี้ (เป็นแก่นของเรื่องไปเลยได้ยิ่งดี)  รวมถึงการเพิ่มเติมบทบาทของเพื่อนคู่อื่นๆ อย่างคู่ปากไม่ตรงกับใจระหว่าง พี่กฤษ กับ เกรซ   คู่แอบรักระหว่าง พี่วัฒน์ กับ ศศิ และคู่กันเสมออย่าง พี่ดนุ กับ ชิสา  ไหนๆ ก็จงใจเกินเหตุที่จะให้เพื่อนๆ ที่บังเอิญได้เป็นพี่น้องรหัสกันอีกสามคู่.. 

หากจะใส่รายละเอียดเกี่ยวกับทัศนคติมุมมอง พฤติกรรมอื่นดีๆ ที่น่ารักน่าสนใจของพระเอกนางเอก เข้าไปแทนบทเลิฟซีนที่เยอะแยะเกินจำเป็น เรื่องนี้ก็จะน่าเชียร์อยู่นะ แต่ถ้าแนวทางของผู้แต่ง ดาตาริน คือการจะมุ่งไปในทางนี้ เขียนบทเลิฟซีนแบบนิยายแปลโรมานซ์  ก็โอเค ไม่ว่ากัน แต่ช่วยเพิ่มวัยตัวละครหน่อยเถอะ (ขอร้อง..)

"เล่ห์ร้าย กระหายรัก" จึงเป็นชื่อเรื่องที่เข้ากับเนื้อเรื่อง

แต่ก็อยากบอกว่า ... น้องๆ ผู้จะเลือกอ่านนะคะ  21+ อัพ ก่อนนะจ๊ะ..หนูๆ

Create Date : 20 ตุลาคม 2556
Last Update : 21 ตุลาคม 2556 19:28:26 น.		22 comments
Counter : 108514 Pageviews.
Share Tweet