หัวใจซ่อนกล การรักใครสักคนต้องใช้เวลา
เมื่อวันหนึ่งความรู้สึกจาก'เพื่อนรัก' เป็น 'รักเพื่อน' แล้วต้องทำอย่างไรให้ 'คนใกล้กาย' กลายเป็น 'คนใกล้ใจ'
"ฉันว่า .. เราห่างๆ กันสักพักน่าจะดีกว่านะ"
"คนที่รู้สึกต่อกันแค่เพื่อน เขาไม่พูดกันแบบนี้หรอกนะ"
ความสัมพันธ์แบบเพื่อนของ "ริษา" กับ "ทะเล" ที่มีต่อกันมาเนิ่นนานมีอันต้องสั่นคลอนเมื่อ "หยาดรุ้ง" ก้าวเข้ามาคั่นกลางระหว่างคนทั้งคู่ ในการที่ทะเลจะมีแฟน ริษาคงไม่คิดอะไรสักนิด ก็เขาและเธอเป็นเพื่อนกันนี่นา แต่แล้วแม่ของเขากลับยื่นข้อเสนอขอซื้อ 'มิตรภาพ' บีบให้เธอเลิกคบกัน ด้วยไม่ไว้ใจความสัมพันธ์ของพวกเขา แม้ไม่ร่ำรวย แต่หญิงสาวก็มีศักดิ์ศรี และไม่ยอมให้ใครมาดูถูกเหยียบย่ำความรู้สึกได้ง่ายๆ
รอยร้าวเริ่มปรากฏขึ้นบนเส้นทางสายมิตรภาพ เมื่อทะเลกับริษาต่างยึดถือทิฐิจากเรื่องเล็กๆ จึงบานปลายจนกลายเป็นความบาดหมางที่มองหน้ากันไม่ติด ทว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นกลับไปสะกิดหัวใจของคนเป็นเพื่อนให้รับรู้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่ต่างไม่เคยสังเกต...จนเป็นเหตุให้เกิดความสัมพันธ์ลึกซึ้งในค่ำคืนหนึ่ง และเปลี่ยนสถานะความเป็นเพื่อนให้กลายเป็นอื่น ริษากับทะเลจะจัดการกับความรู้สึกใหม่ที่เกิดขึ้นอย่างไร คนต้องตามไปลุ้นกันในหัวใจซ่อนกล
เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ .. พลอตเรื่องแนวนี้ เจอเรื่องไหน เป็นต้องอยากอ่านเรื่องนั้น ยิ่งบอกว่าเป็นผลงานของ "ติญญา" เชื่อว่าน่าจะคาดหวังได้ซึ่งความปวดใจ และก็เป็นเช่นนั้น คงรสชาด 'ความปวด' ได้ดีเช่นเดิม (เสพแนวนี้อยู่บ่อยก็จริงๆ แต่เค้าเปล่าซาดิสต์นะ)
ค่อนข้างจะแหวกไปจากแนวเพื่อนรักเพื่อนที่คุ้นเคย คือ
'รักซ่อนอยู่ในความเคยชิน' ก็เป็นเพื่อนกัน คบกันมาอย่างนี้ อย่างที่คนอื่นก็เห็นว่าเป็นเพื่อนกัน ต่างคนต่างมีชีวิตของตัวเอง ไม่ได้ห่วงหาใส่ใจกันมากมาย เพราะเป็นเพื่อนกันนี่นะ แต่เมื่อไหร่หันกลับมาหาก็จะรู้ว่ามีเพื่อนอยู่ตรงนั้น จะเริ่มรู้ตัวก็ต่อเมื่อมีสัญญาณบางอย่างที่บอกว่า เพื่อนอาจจะไม่ได้อยู่ตรงนั้นอีกต่อไป ความกลัวว่าจะ "ขาด" จะทำให้รู้สึกหวั่นไหว เริ่มรู้ตัวว่าเป็นคนสำคัญอย่างไร ...รู้ใจว่ารัก
หรือ
ใครคนใดคนหนึ่ง หรือทั้งสองคน 'รู้ว่ารัก' แต่.. มีอะไรบางอย่างที่ทำให้เชื่อว่าอีกฝ่ายไม่ได้รักกัน และเพราะฉะนั้นการจะเปลี่ยนเป็นคนรักมันเป็นไปไม่ได้ คำว่ารักก็ไม่กล้าจะเอ่ยออกไป เพราะเกรงจะเสียมิตรภาพ ประเด็นนี้เป็นปมปัญหา เป็นกำแพงแห่งรักชัดเจนในเรื่อง "หัวใจใกล้รุ่ง" ของคุณ อิสย่าห์ "เกมหน้าโง่" ที่ผลัดกันเล่น และเล่นแรงขึ้นเรื่อยๆ ทำให้รักคลุมเคลือเจือสงสัยแต่ไม่กล้าเคลียร์หัวใจกันมานับสิบปี กลัวความผิดหวัง และกลัวความสัมพันธ์ไม่เหมือนเดิม
กรณีของ หัวใจซ่อนกล ต่างออกไป ... รักไม่ได้ซ่อนอยู่ในความเคยชินแบบเป็นเพื่อน และต่างฝ่ายต่างไม่รู้หัวใจว่ารัก พฤติกรรมของตัวละครไม่เหมือนเป็นเพื่อน แต่ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นหนุ่มสาวที่รักกันดี ตอกย้ำยิ่งกว่านั้นด้วยการที่เพื่อนฝูงคนรอบข้างต่างก็เห็น ต่างก็คิดไปทำนองเดียวกันว่าสองคนนี้ รักกัน- เกินเพื่อน มีแค่พระเอกนางเอกที่ไม่รู้และไม่เคยเอะใจสงสัยในตัวเอง
ถ้าหากว่าตัวละครอยู่ในวัยคบหาช่วงศึกษาเล่าเรียนก็พอจะโอเคนะคะ บางทีมันอาจจะปริ่มๆ อยู่ตรงเส้นบางๆ ขีดคั่นว่านี่คือความรู้สึกของเพื่อนหรือคนรักกันแบบหนุ่มสาว แต่พระนางในเรื่องอายุยี่สิบแปดไร้เดียงสาขนาดไม่รู้ความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อคนๆ นึง คบกันมาเป็นสิบปีโดยที่ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมมีใคร ..มีแค่กันและกัน ค่อนข้างจะไม่น่าเชื่อ
ยิ่งช่วงร้าวฉาน เริ่มทะเลาะกัน เจ็บปวดในคำพูด หรือ การกระทำที่ถ้าเป็นเพื่อนกันจะไม่จำเป็นต้องเจ็บปวด ก็น่าจะเริ่มรู้ใจตัวเอง รู้ความหมายแล้วว่านั่นคือรัก แต่เขาและเธอก็ไม่รู้ไม่สงสัย อารมณ์ของเรื่องก็เลยไม่ค่อยขยับ เพราะความรู้สึกจะถูกยืนกรานย้ำๆ ซ้ำๆ อยู่ในความเป็นเพื่อนกัน .. ที่เจ็บปวด (แต่ก็แค่สงสัยว่าทำไม ไม่ยักตอบได้สักทีว่าคือ รัก) หลายเรื่องเกิดเหตุ เกิดความรู้สึก ตัวละครน่าจะเริ่มรู้ และแน่ใจได้แล้ว แต่ก็ยัง ..
"ความไม่รู้" จึงเป็นปัญหาทำให้ไม่เชื่อในพลอตอย่างสนิทใจ จังหวะที่รู้ตัวว่ารัก ก็เกิดขึ้นช้าไปสักนิด
"ความเชื่อใจ" เป็นเรื่องที่ชวนเจ็บปวดจริงๆ คบกันมา โดยใช้คำว่า "จิตวิญญาณ" เป็นความลึกซึ้งของความรักฉันท์เพื่อนอันบริสุทธิ์นี้ แต่กลับไม่เชื่อในนิสัยใจคอ ก็พอจะเข้าใจได้ เพราะหลักฐานมันชวนเข้าใจผิดนี่ แต่ควรจะลังเลสงสัยบ้างหรือไม่ ...ซึ่งกว่าที่ตัวละครจะเกิดความลังเลไม่แน่ใจ ก็มาช้าไปมั้ย... (หลังจากที่เข้าใจผิดไปมากมายอยู่ตั้งนาน)
แล้วริษา หรือ เร็น นางเอกของเราก็ดันดีกับเขาซะเฉยๆ ง่ายๆ แฮปปี้เอนดิ้ง ยังไม่ทันจะได้รู้สึกสมน้ำหน้าพระเอกเลย (อารมณ์ค้าง ณ จุดๆ นี้) ในมุมมองของเรา เรื่องความเชื่อใจเนี่ย ดูเป็นปัญหาใหญ่กว่าเรื่องความรักหรือไม่รักซะอีกนะ .. เพื่อนสนิทไม่เชื่อใจกัน มันเทียบได้กับการถูกหักหลังเลยล่ะ เพราะแม้แต่ทะเลเองยังคิดว่าเร็น ''ทรยศ" เค้าเลย
อีกเรื่องคือ คุณพ่อของนางเอก ไม่รู้จักเพื่อนสนิทของลูกที่คบหากันมาเป็นสิบปี .. เอาล่ะ ต่อให้ไม่รู้จักหน้าตาเพื่อนของลูก เพราะอยู่ไกลกัน แต่การที่ลูกจะไม่พูดถึงเพื่อนสนิท ให้คุณพ่อได้คุ้นเคยบางเลยว่าลูกสาวของตนมีเพื่อนชื่อทะเล นั่นก็ค่อนข้างแปลก
แต่ชอบมากเป็นพิเศษคือ พระรอง ช่างภาพหนุ่มผู้มาดมั่น มั่นใจ แมน.. ลูกผู้ชายตัวจริงมันต้องอย่างนี้ ! เวย์-เวียงภพ
.. ตราบใดเท่าที่ผู้ชายคนนั้นยังไม่ชัดเจนกับเธอ เขาก็ยังมีสิทธิ์ ในเมื่อเธอยังโสดและประกาศว่าอีกฝ่ายเป็นแค่เพื่อน เขาก็ยังมีโอกาสเสมอ และตราบใดที่โอกาสยังอยู่ในมือ เขาก็จะสู้จนสุดความสามารถ ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เป็นอันขาด!
"เร็น..มายืนข้างผมนี่" ( พระรองมาเห็นพระเอกรังแกนางเอก ... แล้วพูดคำเฉียบขาดนี้ ...เท่ม๊าก)
"ก็ถ้าผมกับเร็นจะคบกัน แล้วมันเรื่องอะไรของคุณด้วยไม่ทราบครับ" (โห.. นายโพดเท่!)
"อย่าร้องไห้ ผมเข้าใจทุกอย่าง ความรู้สึกของผม ผมรับผิดชอบเอง คุณไม่จำเป็นต้องรู้สึกอะไรกลับมา แค่รับความรักจากผมไปก็พอแล้ว"
"ผมพอจะเข้าใจว่าคุณคงอยากรู้ว่า .. ผมคิดอย่างไรกับ 'เพื่อน' ของคุณกันแน่ ถ้าคุณสงสัย ผมบอกตรงนี้เลยว่า 'ผมชอบเร็น' อยากคบกับเธอ ผมจริงจังและมั่นใจในความรักครั้งนี้"
" ...เท่าที่ผมรู้ เร็นบอกผมว่าคุณกับเธอเป็นแค่ 'เพื่อนกัน' ด้วยสถานะแบบนั้น คุณไม่มีสิทธิ์มาห้ามไม่ให้เธอคบกับผม นอกเสียจากคุณจะยอมรับว่าคุณเองก็รักเธอ เหมือนที่ผมรัก!" (กรี๊ดดด ท้าทายสุดๆ)
โดยรวมแล้ว เรื่องยังคงสนุกตามลักษณะนิยายปวดใจของคุณติญญา และผลก็ออกมาเช่นเดียวกับตอนอ่านเรื่อง หัวใจใกล้รุ่ง ของคุณอิสย่าส์ ที่ชอบในพลอต ชอบในอารมณ์เศร้าๆ ของคนรักเพื่อน แต่การตอบโจทย์ 'เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ' ของเราเอง ยังไม่ถึงกับเป็นคำตอบที่ "ถูกทุกข้อเลย"
แต่พระรองอ่ะนะคะ .. ยืนยันเค้าเท่จริงไรจริง 
| Create Date : 12 พฤษภาคม 2557 |
| Last Update : 12 สิงหาคม 2557 15:19:14 น. |
|
9 comments
|
| Counter : 1860 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 98 คน [
ความรักแบบนี้..คุ้นๆนะคะ..อิอิ
เหมือน ชีวิตของตัวเองเลย..555
ยังไง..ก็ขอให้Happy Endingนะจ๊ะ..^^