พิมพ์ครั้งที่ ๑๑ สำนักพิมพ์อรุณ พ.ศ.๒๕๕๔

แสงดาวฝั่งทะเล ...

การเดินทางที่แสนจะมหัศจรรย์ในชีวิต

ความแค้น ความชิงชัง ความเจ็บปวด และความไม่เข้าใจกัน

ที่ถูกกักเก็บมานานปีจากอดีต

เปิดฉากเริ่มต้นบนรถไฟสายนี้

หากเวลากว่าครึ่งเดือนที่ต้องอยู่ด้วยกัน

ทำให้ความเกลียดชังคลี่คลาย  ความเจ็บช้ำ ..ตื้นเขิน

และความไม่เข้าใจกัน แปรเปลี่ยนเป็นความผูกพันลึกซึ้ง

ทว่าน่าเสียดาย ...

ทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้นและเปลี่ยนแปลงไปในทางตรงข้าม

จะต้องปิดฉากลงที่ ..แสงดาวฝั่งทะเล ..เช่นกัน

จากสำนักพิมพ์

เพราะความรักเป็นเรื่องที่คาดเดาได้ยากว่าจะดำเนินไปอย่างไร และจะลงเอยในรูปแบบใด การไปตั้งกฏกติกามารยาทให้กับ 'ความรัก' จึงไม่ใช่เรื่องจะปฏิบัติตามได้ง่ายๆ

ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เนื่องเพราะใจคนเราไม่มีสูตรตายตัว จะไปกะไปเกณฑ์อย่างไรก็ไม่ได้ทั้งนั้น ความรักใน 'แสงดาวฝั่งทะเล' ก็เป็นเช่นนั้น

ความทุกข์ความสุขของตัวละครจึงขึ้นๆ ลงๆ อยู่กับอารมณ์ภายในที่ขัดแย้งกันเองอันเนื่องมาจาก 'ความรัก'

แต่จะอย่างไร ความรักในทุกรูปแบบก็เป็นสิ่งสำคัญที่ช่วยจรรโลงโลก จรรโลงใจให้มีความสุข

และทางสำนักพิมพ์ก็ขอมอบความสุขนี้ผ่านทาง 'แสงดาวฝั่งทะเล' แด่คุณผู้อ่านทุกคน

สำนักพิมพ์อรุณ  เมษายน ๒๕๔๒

อ่านจบแล้วถามตัวเองว่า พระเอกเรื่องนี้สมควรถูกรักที่ตรงไหน ?

ใช่ว่าจะเกิดขึ้นบ่อยครั้งหรอกนะคะ กับหนังสือหรือละครที่หาเหตุผลให้รักพระเอกไม่ได้น่ะ ไม่ชอบเลยพระเอกที่ตัดสินคนง่ายนัก  แสดงออกความดูถูกเหยียดหยามที่มีต่อนางเอกอย่างก้าวร้าวอย่างนั้น พูดออกมาแต่ละคำ อ่านแล้วสุดแสนจะปวดใจ  เพราะโดยปกติส่วนตัว..ก็ไม่ค่อยจะกินเส้นกับพระเอกแนวเคียดแค้นชิงชิงอยู่แล้วด้วย

แต่  ถึงพระเอกจะไม่ใช่แนวที่ชอบ ก็ยังอุตส่าห์รักนิยายเรื่องนี้มากมาย   ( อ้าว .. เป็นงั้นไป )

อ่านแล้วซึ้งเหลือหลาย อินจัด  และร้องไห้ไปซะเยอะ โดยเฉพาะตอนที่ ภวัต พระเอกของเรื่องได้เห็นภาพวาดโดยฝีมือของนางเอก วริษา 

รู้สึกราวกับว่า ความขัดแย้ง ความสองจิตสองใจว่าจะเกลียดสุดตัวหรือจะรักสุดใจของพระเอก มันมาหมดสิ้นความลังเลสงสัย เมื่อได้เห็นภาพนั้น ภาพเด็กผู้หญิงที่กำลังเล่นเงาใต้แสงเทียนที่จวนเจียนจะดับด้วยกิริยาเบามือ 

... ภาพเด็กหญิงตัวน้อยที่อยู่ตรงหน้าเขา สะท้อนชีวิตในวัยเยาว์ที่แสนจะอ้างว้างของหญิงสาวออกมาได้อย่างชัดเจนที่สุด ...

เรื่องนี้เริ่มต้นจากที่เคยดูละครของช่องเจ็ด แสดงโดย  ทัช ณ ตะกั่วทุ่ง กับ นิ้ง-กุลสตรี ศิริพงษ์ปรีดา  แม้จะไม่ได้มีจิตใจชอบนักแสดงทั้งสองคนนี้มาก่อน อีกทั้ง พี่ทัช นั้นเป็นคนที่หน้าตาไม่เหมาะกับการเป็นพระเอกละครเอาซะเลย (แต่ตอนไปดูคอนเสิร์ต RS Meeting Return เมื่อต้นปี ก็กรี๊ดพี่ทัชคอหอยแทบแตกน่ะนะ)  ดูแล้วก็คิดว่าพี่ทัชเขาตรงกับคาแรคเตอร์ของภวัต ในนิยายมาก  ส่วนที่คุณนิ้งรับบท ฝน หรือ วริษา คิดว่าค่อนข้างจะแตกต่างไปพอสมควร คือเธอออกจะห้าวๆ ไม่ยอมคนอยู่มากเหมือนกัน (ถ้าสงสัยว่าละครนานแล้วทำไมยังจำได้  เพราะเพิ่งดูซ้ำในยูทูปไปไม่นานน่ะค่ะ) แต่พระ-นาง ทัช-นิ้ง ถือเป็นคู่ขวัญกันอยู่แล้ว ในละครจึงดูเหมาะสมกันมาก พาอินกับเรื่องราวจนต้องหาหนังสือนิยายมาอ่าน  และนิยายก็ทั้งเศร้าทั้งโรแมนติก..เมื่อลงเอยอย่างแฮปปี้เอนดิ้งได้ยิ่งซาบซึ้งใจมาก  เปรียบได้กับฟ้าหลังฝนที่นำความสุขสดชื่นมาให้หลังหยดน้ำตา

หลังจากดูละครจบครั้งแรก ไปหายืมนิยายจากร้านเช่ามาอ่าน ต่อมาก็ซื้อหนังสือมาเก็บ  แล้วที่เก็บก็เอามาอ่านเป็นรอบที่สามแล้ว (นี่ขนาดไม่นึกรักพระเอกนะเนี่ย)

ตอนเป็นละคร เราชอบ ตุ๊กตา อุบลวรรณ ผู้รับบท รสนา  นางอิจฉาที่ตามประสาครอบครัวไฮโซ ต้องมีการจับคู่ตามวัตถุประสงค์ เรือล่มในหนองทองจะไปไหนเสีย เธอจึงถูกหมายตาไว้เป็นคู่สร้างคู่สมกันกับภวัต

แต่ที่ชอบสุดๆ ทั้งในหนังสือและในละครต้องเป็น  คุณเมฆ (หาญ หิมะทองคำ) กับ อิชยา  (สุรางคณา สุนทรพนาเวส) สองสามีภรรยาหนุ่มสาวที่แต่งงานกัน และลงหลักปักฐานครอบครัวอยู่ที่ซีแอทเทิล   คุณสามีเป็นเพื่อนสนิทกับภวัต   ส่วนคุณภรรยาเป็นเพื่อนสนิทกับวริษา  ต่างคนต่างจึงชวนเพื่อนสนิทของตนมาเยี่ยมเยียนเพื่อท่องเที่ยวและพักผ่อนที่ซีแอทเทิล โดยฝั่งคุณภรรยามีความหวังอยู่ลึกๆ  เผื่อบางที เพื่อนสาวผู้อาภัพของเธอจะมีโอกาสปิ๊งรักกับผู้ชายดีๆ อย่างคุณภวัตที่เป็นเพื่อนสนิทกับสามีของเธอเอง

ใครจะไปรู้ล่ะว่า บนรถไฟแอมแทรคสายแสงดาวฝั่งทะเล (The Coast Starlight) จะเกิดเหตุตามที่ปกหลังโปรยไว้ข้างต้น  ความแค้น ความชิงชัง ความเจ็บปวด และความไม่เข้าใจกัน ที่ถูกกักเก็บมานานปีจากอดีต เปิดฉากเริ่มต้นบนรถไฟสายนี้   สองสามีภรรยาไม่รู้ตื้นลึกหนาบาง ไม่รู้ว่าเพื่อนทั้งสองเคยรู้จักกันมาก่อนในอดีตอันเลวร้าย  เมฆกับอิชยาจึงต้องเผชิญกับบรรกาศอันมึนตึง และอึมครึมแบบแปลกๆ ในการอยู่ร่วมกันของเพื่อนผู้มาเยือน เดี๋ยวก็เหมือนจะดีกันชื่นมื่น อีกเดี๋ยวก็เหมือนจะมึนตึงใส่กันอย่างเย็นชา  

น่าประหลาดใจแท้ .. แต่หาเหตุไม่ได้   ซ้ำร้ายยังมีนางมารผจญ ที่ภวัตได้ดึงเอา รสนา เข้ามาเกี่ยวข้อง หวังใช้นางเป็นตัวช่วย คอยเป็นเกราะป้องกันความรู้สึกบางอย่างที่กำลังก่อตัวหยั่งรากฝังลึกลงในจิตใจ  แต่เพราะความเป็นนางร้ายของรสนา ทำให้ภวัตยิ่งได้เห็นน้ำเนื้อจิตใจอันดีงามของวริษา และความรู้สึกที่พยายามซ่อนเร้นก็ยิ่งจะพลุ่งพล่านชัดเจนขึ้น 

วริษา ที่เขาได้ชิดใกล้ ช่างแตกต่างกันไกลลิบ กับวริษา ในเรื่องรับรู้ ในความรู้สึกความทรงจำครั้งอดีตที่เคยมีมา คนที่ทำให้ครอบครัวของคุณอาดุจเดือนที่เขาเคารพรักประดุจมารดาต้องแตกสลาย น้าเขยของเขาตายจากไป และหลานสาวของเขาต้องกลายเป็นเด็กพิการ  เธอที่เขาได้รู้จักนิสัยใจคอที่ซีแอทเทิล ช่างขัดแย้งกับความเชื่อความฝังใจที่เขาเคยมี  เกิดเป็นความสงสัยที่เขาไม่อาจหาคำตอบได้ เธอทำลายครอบครัวของอาดุจจริงหรือ  เขาหาคำตอบไม่ได้ หรือบางทีอาจเป็นเพราะเขาเองไม่ต้องการจะค้นหา เพราะกลัวที่จะรู้ความจริงว่า ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาเคยพูด เคยทำไว้กับเธอต่างๆ นานา จะกลายเป็นความผิดที่ไม่อาจชดใช้ ไม่อาจให้อภัยตัวเองได้ หากคำตอบคือความจริงที่ว่า  เธอไม่ได้ทำ

นางเอกแบบวริษา เป็นนางเอกนิยายในคาแรคเตอร์ที่ชอบมาก ชอบแนวนิ่งๆ เรียบร้อย รักศักดิ์ศรี มีน้ำอดน้ำทนและเยือกเย็นนิดๆ  อย่างช่วงแรกๆ เธอก็ปฏิเสธข้อกล่าวหา โต้ตอบคำด่าทอของพระเอกแข็งขันอย่างคนที่พยายามสู้เพื่อปกป้องตัวเอง แต่เมื่อนานๆ เข้า  พูดอย่างไร พูดให้ตาย เขาก็ไม่เชื่อ เธอก็เหนื่อย เธอก็เบื่อ และเธอก็เลิกปฏิเสธ  เขาจะเชื่อจะคิดอย่างไร..ช่างเขาเถอะ  ชอบมากเลยค่ะที่นางเอกทำแบบนั้น เพราะเหนื่อยแทนมากแล้วเหมือนกัน แล้วทำแบบนั้นมันก็สะใจดี

เรื่องนี้ชอบทั้งชื่อพระเอกและนางเอก   ภวัต กับ วริษา  แต่ชอบมากกว่าเวลาพระเอกรวมถึงตัวละครอื่นๆ เรียกนางเอกด้วยชื่อเล่นว่า คุณฝน  บางครั้งพระเอกก็เผลอเรียก ฝน คำเดียว  นั่นทำให้ยิ่งชอบมากเลยค่ะ เพราะให้ความรู้สึกเหมือนพระเอกเผลอใจสนิทและเอื้ออาทรต่อนางเอก

นอกเหนือจากเรื่องราวความรัก   อ่านเรื่องนี้ชอบมากอีกอย่างตรงที่เหมือนได้อ่านหนังสือนำเที่ยวไปด้วย

แสงดาวฝั่งทะเล จึงเป็นนิยายรักโรแมนติกของกิ่งฉัตร ที่รักมากพอๆ กับเรื่อง ตามรักคืนใจ

พฤติกรรมก็เหมือนกันเด๊ะ คือ ติดใจละครก่อน แล้วหาหนังสือมาอ่าน

พออ่านหนังสือ ชักอยากดูละคร  ตามดูละครย้อนหลังซ้ำรอบเสร็จ อยากอ่านหนังสืออีก!

คิดว่าอีกสี่ห้าปีข้างหน้า ... คงได้อ่านหนังสือ และดูละคร รอบสี่ และต่อไปอีกสิบปีข้างหน้าอาจมี รอบห้า

นั่นเอง จึงโดนเพื่อนค่อนขอดว่า 

..ละครน่ะ  ช่วยดูไปข้างหน้าได้มั้ย  อย่าเอาแต่ดูย้อนไปข้างหลัง เพราะว่าฉันคุยกะแกไม่รู้เรื่อง !   

ก็นะ ..คุณเพื่อน เคยได้ยินสำนวนไทยบ้างไหม ลางเนื้อชอบลางยา นานาจิตตังไงหล่อนเอ๋ย

Create Date : 16 สิงหาคม 2556
Last Update : 17 สิงหาคม 2556 8:00:02 น.		10 comments
Counter : 1933 Pageviews.
Share Tweet