นั่นคือฉากไคลแมกซ์ในจินตนาการค่ะ 

แล้วก็ยังจิ้นไปเองอีกเป็นตุเป็นตุ แต่จากการดำเนินเรื่องมาสักพัก จึงรู้ว่าไม่ใช่แนวอย่างที่เราจิ้นไว้

เป็นเพราะมึนเมา จึงไร้สติ เผลอตัว จนงานเข้า

และคงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะรับมือ กับการเปลี่ยนแปลงจากสถานะที่เคยเป็นพี่น้อง

ไปเป็นอย่างอื่น เพียงเพราะความสัมพันธ์จุ๊กกรูเพียงชั่วคืน

พ่อแม่เป็นสามีภรรยา   ถ้าลูกๆ จะต้องเป็นสามีภรรยากันอีกคู่ จะเหมาะหรือ

ปัญหาแน่นอน! พ่อกับแม่จะรับได้อย่างไรกับเรื่องนี้  คนอื่นอีกเล่าจะครหาสักแค่ไหน

เพราะขึ้นชื่อว่าพ่อแม่แต่งงานกัน   จะอย่างไรลูกๆ ก็ถือว่าเป็น "พี่-น้อง"

ถึงไม่เกี่ยวข้องกันทางสายเลือด แต่นี่ก็เป็น "หลักการ" ที่ต้องยึดถือ

แต่จะให้ทำอย่างไร  ในเมื่อเรื่องนี้ไม่ได้เกิดจากความตั้งใจ.. (คนมันเมา)

ฝ่ายหนึ่งต้องการจะเดินหน้าต่อไปในฐานะลูกผู้ชายที่ต้องรับผิดชอบ

แต่อีกฝ่ายเพียงต้องการจะยึดอยู่ในที่มั่นแห่งเดิม แห่งที่เราเคยเป็นเรา 

ลืมเสียเถิด..ความพลาดพลั้งในคืนฝันดี

เป็นเรื่องความแตกต่างของมุมมอง ที่ถึงแม้ไม่ทำให้เราปลื้ม แต่ก็ไม่ได้หมายความว่านิยายเรื่องนี้จะไม่สนุกสำหรับคนอื่นๆ  เพราะเราเชื่อว่าเหตุเป็นเพราะตัวเราเองที่จูนไปไม่ติดกับเรื่องราวที่จิ้นเอาไว้ซะเยอะ เพราะมีบางเรื่องที่เราถือสา ( หลักยึดถือบางประการสำหรับเฉพาะบุคคล ที่ไม่จำเป็นต้องยึดถืออย่างเดียวกัน ยกตัวอย่างสักเรื่องหนึ่งก็เช่น น้องจะแต่งงานก่อนพี่ไม่ได้ ธรรมเนียมบางท้องถิ่นไม่ถือสา  ใครหาคู่ได้ก่อนก็แต่งก่อนสิ  แต่บางท้องถิ่นก็ถือสา จะอย่างไรก็ต้องรอพี่แต่งก่อน หรือถ้ารอไม่ได้ก็ต้องมีพิธีแก้เคล็ดบางอย่าง)  

เด็กชายหนู - ภากร เป็นเด็กอ่อนโยนมองโลกในแง่ดี แม่ของ เด็กหญิงจ๋า - ปัญจมาลย์ ก็รักและห่วงใยลูกชายติดสามีคนนี้ไม่ต่างจากลูกตัวเอง เช่นเดียวกับสามีก็รักลูกจ๋าเป็นลูกสาวเหมือนกัน ดังนั้น ความสัมพันธ์ของทั้งสี่คือครอบครัว และ ภากร กับ ปัญจมาลย์ ตามศักดิ์แล้วจะเป็นอะไรอย่างอื่นไปไม่ได้นอกจากเป็น "พี่-น้อง" ต่อให้มีวัยใกล้เคียง และเป็นเหมือนเพื่อนเกลอกันก็ตาม

หากสองคนต่างคนต่างอยู่ ไม่ได้สนิทกันก็อาจจะให้ความรู้สึกในอีกแง่หนึ่ง แต่ในกรณีนี้ถูกรวมกันเป็นครอบครัวมาตั้งแต่ยังเล็ก ทว่าในเนื้อหาไม่มีที่จะพูดถึงคำ "พี่-น้อง" เลย  ดังนั้น การเป็นครอบครัวเดียวกัน จึงไม่ใช่ปมขัดแย้งของเรื่อง ไม่เคยมีใครตำหนิหรือแปลกใจในความสัมพันธ์ของ ภากร กับ ปัญจมาลย์ ในแง่ของพี่น้องรักกัน  ทั้งที่เลี้ยงกันมาอย่างลูกชายลูกสาวของตัวเอง แต่ทั้งพ่อและแม่ก็ดีใจ ร่วมยินดีสนับสนุนให้ลูกสองคนรักกัน โดยปราศจากความตะขิดตะขวงใจใดๆ ทั้งสิ้น ราวกับว่าไม่ได้เห็นสองคนนี้เป็นพี่น้องครอบครัวเดียวกันมาแต่แรก  

การที่ทั้งสองคนไม่ได้มีสายเลือดเดียวกัน  อาจเป็นเรื่องปกติในมุมมองของคนทั่วไป  แต่ในมุมมองของเราเป็นเรื่องถือสา  เรื่องนี้จึงเป็นตัวอย่างหนึ่งที่นิยายเรื่องหนึ่งๆ 'ใช่เลย' สำหรับบางคน แต่ก็อาจ 'ไม่ใช่' สำหรับบางคนก็ได้  ขึ้นอยู่กับรสนิยม ประสบการณ์ และพื้นฐานการรับรู้ในเรื่องต่างๆ   

สิ่งที่เรารับรู้คือ พ่อแม่แต่งงานกัน ลูกคือพี่น้องกัน  หรืออย่างกรณี ลูกพี่ลูกน้อง เราได้รับการสอนสั่งเสมอว่า ต้องนับเป็นพี่น้องไม่ต่างจากพี่น้องท้องเดียวกัน (แม้ในความเป็นจริงเราจะไม่ได้รู้สึกอย่างนั้น) ต่อให้เติบโตต่างถิ่นไม่เคยใกล้ชิดก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงข้อยึดถือนี้ได้ ลูกพี่ลูกน้องคู่หนึ่งที่เรารู้จัก เติบโตคนละที่ มาเจอกันเมื่อตอนโต เกิดรักกันขึ้นมา แต่ก็แต่งงานกันไม่ได้ เพราะคำว่า "พี่น้อง" ทำให้รักนี้ต้องห้าม ผู้ใหญ่ไม่ยอมรับ ในสังคมท้องถิ่นก็เป็นเรื่องครหานินทา  สองคนจึงอยู่กินกันไปเลย (เจ๋งฝุดๆ) กว่าจะได้รับการยอมรับจากครอบครัวสนิทใจ ก็ต้องใช้เวลาจนลูกโต  แต่กรณีนี้ยังถือว่ามีสายเลือดเดียวกันจริงๆ  ส่วนในนิยาย  เมื่อต่างสายเลือด จึงเป็นช่องโหว่อย่างดีให้ยัง "รักกันได้" ดังนั้น แรกเริ่มจึงคิดว่าต้องเป็นเรื่องแนวนี้ที่สนุกมากแน่ๆ  แต่พอคำว่า "พี่น้อง" ไม่ได้ถูกใช้ให้เป็นประเด็นอุปสรรคของเรื่องสักติ๊ด ก็เลยรู้สึกเฉยๆ ไป

ตามที่เพิ่งอ่านรีวิวนิยาย "ผู้ชายของฉันไม่ใช่คนที่ฝันเอาไว้" ของคุณ Pdจิงกุเบล มา พลอตนิยายเรื่องนั้น แม่ก็บังคับลูกสาวแต่งงานกับพี่ชายลูกของพ่อเลี้ยงจนลูกต้องหาผู้ชายมาตบตาเป็นแฟน นั่นเป็นข้อยืนยันได้ว่า พี่น้องนอกไส้ ไม่ได้เป็นเรื่องถือสาสำหรับคนทั่วไป แม้ว่าพ่อแม่จะใกล้ชิดเป็นสามีภรรยากัน  พ่อแม่ของ ไอ้หนู ไอ้จ๋า ในเรื่องนี้จะสนับสนุนเต็มที่จึงไม่แปลก

พลอตของผู้เขียน  จึงเป็นเรื่องของ การหันมารักคนสนิทใกล้ตัว  บทของลูกต่างพ่อต่างแม่มีศักดิ์พี่น้องถูกใช้เป็นสื่อ "ความผูกพัน"  ที่จะเป็นพื้นฐานของความรักต่อมา จากคนที่ไม่เคยคิดว่าจะรัก ก็พัฒนาเป็นความรักได้เพราะมีความผูกพันเป็นครอบครัวเดียวกันอยู่เป็นทุน  ทำให้ความรักก่อเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว  ความรู้สึกเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ ชอบพอ ติดใจ ตามรัก ตามตื๊อ ค่อนข้างไว ทั้งที่ไอ้หนูเพิ่งเป็นผู้ชายที่อกหักช้ำทรวง เมาหัวราน้ำมากว่าครึ่งปี แต่ก็สามารถจะรักไอ้จ๋าได้ง่ายดาย แต่ก่อนหน้าเราดันคาดผิดไปอีกว่า ความผูกพันนี้จะกลายเป็นความอิหลักอิเหลื่อ รู้สึกเป็นภาระที่ไม่รู้จะต้องแก้ปัญหาอย่างไร และคงยากจะยอมรับว่าความรู้สึกได้เปลี่ยนเป็นความรักไปแล้วในภายหลัง  (เยอะนะเธอ ไปเขียนเองเลยไป - อิอิ ก่อนจะมีใครหมั่นไส้ ขอออกตัวหมั่นไส้ตัวเองเอาไว้ก่อน )

ทำให้ไม่อินเท่าไรกับนิยายเรื่องนี้จากมุมมองส่วนตน (ที่ไม่เกี่ยวอะไรกับการดำเนินเรื่องราวของผู้เขียนเค้าเลย) โดยมีสาเหตุมาจากเรื่องของความคาดผิดในประเด็น รักนี้พี่น้องต้องฟันฝ่า  แต่บังเอิญว่ามันไม่ได้ประเด็นให้ฝ่าฟันตั้งแต่แรกน่ะค่ะ (555)  เป็นเหตุขัดข้องจากตัวเราเอง ไม่ใช่ที่ตัวนิยาย  แต่ก็ทำให้รู้สึกสนุกกับการเขียนรีวิวเรื่องนี้นะคะ

ส่วนที่เกี่ยวกับแนวการเขียน จะเป็นเรื่องบทบาทของตัวละคร  

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องของใคร   ภากร กับ ปัญจมาลย์  หรือ ภาคพิเศษของ สี่สาวจากนิยาย "ร้อยดวงรัก กับดักแห่งใจ"  ที่มีบทบาทมากซะจนทำให้เนื้อเรื่องของพร-นางหลวมไป  กว่าเพื่อนเกลอจะเกิดเหตุความสัมพันธ์ในคืนเมา เพื่อเริ่มต้นเรื่องราวความรักอย่างจริงจัง ก็ปาเข้าไปแล้วกว่าครึ่งเล่ม  เข้าใจว่าคนเคยอ่านนิยายเรื่องนั้น คงจะมีความสุขใจ เมื่อได้อดีตพระ-นางถึงสี่คู่ มามีบทบาท เจ๊ดัน -ป๋าดัน โลดแล่นโชว์ความรักความหวานกันจริงจังกับบทบาท สามีหนุ่ม-ภรรยาสาว อยู่ในเรื่องนี้  แต่สำหรับคนไม่เคยอ่านมาก่อนอย่างเรา ย่อมเกิดอาการเหวอ  เพราะใส่เข้ามาเยอะจริงๆ  แล้วกว่าจะเขียนถึงสามีภรรยาแต่ละเหตุการณ์ร่วมกันครบทั้งสี่คู่ ก็ต้องเบียดบังพื้นที่ลดทอนความโดดเด่นของพระ-นาง เจ้าของเรื่องไปอย่างช่วยไม่ได้   และบางอย่างก็ดูจงใจมากไปยกตัวอย่างหนึ่ง เช่น .. ท้องพร้อมกันทั้งสี่คน

และที่เรารู้สึกว่าเกินไปจริงๆ คือ ตอนพิเศษท้ายสุดยี่สิบห้าหน้า ที่เป็นเรื่องราวชวนสุขของทั้งสี่คู่ ทำไปทำมา ภากร กับ ปัญจมาลย์ เหมือนเป็นเพียงตัวประกอบให้นิยายรักภาคพิเศษของทั้งสี่คู่นั้นซะมากกว่า  แต่แฟนของ ร้อยดวงรัก กับดักแห่งใจ ต้องโปรดเรื่องนี้แน่ เพราะเท่าที่อ่านยังรู้สึกว่าน่ารักเลย  ทั้งคู่ เจ้าพ่อธีรพัฒน์ - ใบเตย  หาญวงศ์-อนัญญดา  วีรพันธ์-ณรุดี  อนพัทย์-ประกายแก้ว โดยเฉพาะตอนพิเศษของคู่หลังสุด "เบื้องหลังการผลิต 'น้องกัน' " "คลอดแล้วจ้า"  กับ "ผมถึงเส้นตายแล้วครับ" น่ารักและตลกดี ขโมยซีนพระ-นางของเรื่องกันไปเต็มๆ