แรงรัก_ ลาแล้ว ลาลับ อย่ากลับมา ลืมเสียเถิด แก้วตา อย่าอาวรณ์
"แรงรัก" เป็นผลงานของ คุณหญิงวิมล เจียมเจริญ ภายใต้นามปากกา "กนกเรขา" ซึ่งไม่ว่าจะเป็นผลงานในนามปากกาใด หากเป็นคุณหญิงวิมล ก็รู้อยู่แล้วว่าเป็นหนึ่งในผู้ได้รับการยกย่องว่า "ชั้นครู" ดังนั้น คงไม่ต้องเวิ่นเว้อคุณภาพให้มากความ เอาเป็นว่าถ้าใครยังไม่เคยอ่าน ก็พิจารณาจากพลอตว่า ดราม่า เจ็บ ร้าวราน ใช่แนวของคุณหรือไม่ และเพราะเป็นนวนิยายจากสำนักพิมพ์ ณ บ้านวรรณกรรม อีกเช่นเคยที่จะขอคัดลอกเนื้อความที่ ท่าน บก. "รักชนก นามธอน" ได้จัดเป็นอารัมภบท หน้าปก-หลังปกทั้งหลาย มาเรียบเรียงให้เป็นเรื่องย่อ เพราะของเขาเขียนไว้ดีแล้ว เราจะเขียนเองใหม่ทำไมให้เมื่อยตุ้ม (อิอิ หนูขอกินแรง) โอ้โอ๋กระไรเลย บ่ มิเคย ณ ก่อนกาล พอเห็นก็ซาบซ่าน ฤดีรัก บ่ หักหาย ยิ่งยลวนิดา ละก็ยิ่ง จะร้อนคลาย เพลิงรุมประชุมกาย ณ อุรา บ่ ราลด . 'ผู้หญิงคนนี้' ใจหินจริงๆ ระหว่างความละอาย ในฐานะเป็นผู้ให้กำเนิดลูกไม่มีพ่อ ซึ่งผู้หญิงทั้งโลกยอมทนไม่ได้ ในวาระเช่นนั้น ย่อมจะต้องอุปโลกน์ใครขึ้นมาสักคน พอให้พ้นๆ ตัว กับการเอ่ยชื่อ 'เขา' ...ดูเถอะ เธอยังเลือกเอาประการแรก! เธอยอมแลกเกียรติยศ ชื่อเสียงกับความทะนงตน โดยไม่ไยดีต่อความรู้สึกผู้ใด ดอกเอ๋ย.. เจ้าดอกราชาวดี ลาแล้วลาลับ ... นับเดือนปี คงจะไม่มีวันหวนมาเอย -
ตัดใจจาก 'นายลูกหมู' เสียเถิด นายอาทิตย์เอ๋ย .. ตัดใจให้ได้ตั้งแต่บัดนี้ ก่อนที่ความอาวรณ์จะเป็นชนักเกาะกินใจไม่สร่างซา นี่กระมังคือเหตุผลที่ว่า ..ทำไม 'นุดี' จึงยังยอมทนอยู่ที่นี่ นอกจากความเข้มแข็งแห่งจิตใจแล้ว เธอผู้นี้ยังได้ซ่อนความอาฆาตมาดร้ายไว้อย่างเยือกเย็น เธอหวังที่จะใช้เด็กชายตัวอ้วนคนนี้ ใช่ 'นายลูกหมู' ตัวน้อยของเขานั่นแหละ มาเป็นเครื่องมือทรมานเขาอย่างเงียบๆ นั่นเอง โอ้ .. รินริน กลิ่นนวล ยังหวนหอม เคยถนอม แนบทรวง ดวงสมร ยัง..รื่นรื่น ชื่นใจ อาลัยวอน สะอื้นอ้อน อารมณ์ ระทมทวี -
เมื่อคนสองคนต่างเชื่อมั่นในวิถีชีวิตและยึดมั่นในการตัดสินใจของตัวเอง ต่างคนต่างถูก เมื่อต่างคนต่างมีเหตุผลของตัวเอง ต่างคนจึงต่างต้องไป หากที่ 'รักร้างเลิกรา' ของคนสองคนยังมี 'รักลึกๆ' ที่ค้างคา เป็นดั่งตะกอนนอนก้นอยู่ในหัวใจ ก้นบึ้งหัวใจที่บางที .. ตัวของเราเองก็ยังไม่รู้จัก ดอกเอ๋ย ... เจ้าดอกมะซาง รักกันจริงอย่าทิ้งขว้าง อย่าเหินอย่าห่างกันเอย -
หากรักของเขาทั้งสอง 'อาทิตย์และนุดี' เปรียบเหมือนต้นไม้ ต้นไม้ของเขาและเธอก็มองคล้ายจะตายซาก หากเป็น 'ซากรัก' ที่รอคอยน้ำ รอคอยปุ๋ย รอคอยพลังมหัศจรรย์มาหล่อเลี้ยง อะไรคือ 'พลังมหัศจรรย์' ที่จะหล่อหลอมต้นไม้แห่งรัก ให้กลับคืนมา อะไรคือ 'แรงรัก' ที่จะฟูมฟัก 'ซากหัวใจ' ที่รู้สึกว่าไร้ค่า! จะผันผ่อน ก็ห่อน บรรเทาเศร้า ทุกข์เท่าเขา โค่นทับ ระทมถม แสนสุขโศก ด้วยวิโยค นิยมชม เจ็บระบบ เจียนจิต ทำลายวาย -
ชีวิตคือการรอ ... เธอไม่ใช่หรือที่เฝ้ารออย่างใจเย็นว่า สักวันหนึ่ง ... เธอหวังจะทำให้ 'ผู้ชายคนนั้น' ได้รับรู้ เขาได้ละทิ้งสิ่งมีค่าชิ้นใดไว้เบื้องหลังบ้าง และวันนั้นแหละ เธอจะทำให้เขาโหยหา อาวรณ์ คลุ้มคลั่ง ให้จงได้ แต่ครั้นเวลาที่รอคอยมาถึง เธอเองกลับไม่สามารถพรากสิ่งมีค่านั้นไปจากเขาได้ โอ้..แรงรัก ที่ผูกพันนั้นช่างยึดเหนี่ยวเหนียวแน่นยิ่งสิ่งใด นุดี ยากนักจะสลัดแรงแห่งรัก และใยแห่งความผูกพันไปจากเขาได้ เห็นแก้ว แวววับ ที่จับจิต ใยไม่คิด อาจเอื้อม ให้ถึงที่ เมื่อไม่เอื้อม แล้วจะได้ อย่างไรมี อันมณี ฤาจะโลก ไปถึงมือ .
อาทิตย์ กับ นุดี สองหนุ่มสาวถูกผู้ใหญ่เห็นชอบจัดการให้แต่งงานกัน โดยที่อาทิตย์มีคนรักอยู่แล้วคือ คัทลิยา สองหนุ่มสาวรักกันมาตั้งแต่เมื่อครั้งยังเรียนอยู่ที่ต่างประเทศ เมื่ออาทิตย์เรียนจบเดินทางกลับมาก็ถูกคลุมถุงชนให้แต่งงานกับ นุดี หรือ "หนูดี" คนดีของแม่ ลูกสาวของเพื่อนที่แม่รักนักรักหนา ต่างฝ่ายต่างเหลือแม่เพียงคนเดียวที่เป็นเพื่อนรักกัน และพึงพอใจให้ลูกหนุ่มสาวของตนแต่งงานกัน แม้อาทิตย์จะเข้ากันได้ดีกับหนูดีของแม่ แต่มันข้อติดใจบางอย่างในความรู้สึกของการถูกเลือกให้ กับการอยากเลือกเอง ที่เป็นเหมือนม่านบังใจคอยขวางกั้นอยู่ในความสัมพันธ์ หลังจากแม่ของทั้งสองฝ่ายเสียชีวิต อาทิตย์ก็ทิ้งนุดีกลับไปหาคัทลิยาแต่งงานอยู่กินด้วยกันที่ต่างประเทศ โดยที่ไม่รู้ว่านุดีกำลังตั้งท้อง นุดียังคงปักหลักใช้ชีวิตอยู่ที่นั่น บนที่ดินสินสมรสที่แบ่งครึ่งกัน เรือนหลังเล็กที่เคยอยู่ในอณาบริเวณของบ้านหลังใหญ่อันเป็นเรือนหอที่เคยใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันมา แม้จะสร้างรั้วกำแพง ปลูกต้นไม้หนาทึบ ปิดกั้นสายตา แต่จะปิดกั้นความรู้สึกได้อย่างไร เมื่ออาทิตย์กลับมาเมืองไทยในสามปีหลังจากนั้น และต้องอยู่กันแบบคนบ้านใกล้เรือนเคียง และนั่นคือ จุดเริ่มต้นบทแรกของเรื่องราว เปิดมาก็ชวนสงสัยว่า เหตุใดคนที่ไม่รักและทิ้งไป จึงต้องปวดร้าวใจเมื่อได้เฝ้ามองไปยังหลังคาเรือนน้อยที่โผล่พ้นแมกไม้ออกมาให้เห็น ไม่รักแล้วจะเศร้าทำไม ถ้าเศร้าแสดงว่ารัก ถ้ารักแล้วทิ้งทำไม "คนเลว!" (ดราม่าอีกล่ะเรา) ตอนแรกคิดว่าเรื่องนี้จะดำเนินเรื่องด้วยความร้าวรานของฝ่ายอดีตภรรยา ผิดโผแฮะ เพราะเรื่องนี้คือความเจ็บปวดของอดีตสามีผู้ตัดสินใจเลือกเส้นทางชีวิตที่ผิดพลาด หนูดี เธอดีสมชื่อ นุ่มนวล อ่อนหวาน ให้ความสุขสงบ ร่มเย็น แต่กว่าเขาจะรู้ซึ้งถึงคุณค่า ก็ต่อเมื่อได้ละทิ้งเธอไปสู่ความมีชีวิตชีวาที่เร่าร้อนกับผู้หญิงอีกคน "จะมีอีกสักกี่คน ฉันก็เลี้ยงของฉันได้ แต่ถ้าเอาคืนมาแล้วล่ะก็ ต่อให้แผ่นดินกลบหน้า ก็อย่ามาขอจากฉันอีกเลย" สิ่งที่สูญเสียไปแล้วเอาคืนมาไม่ได้ ไม่ใช่เพราะคุณป้าอำภา ที่เคยลั่นวาจาเอาไว้ เมื่อครั้งตัดใจยอมยกหลานสาวคนดีให้ ทั้งที่รู้ว่าเขาเคยมีคนรักมาก่อน แต่เป็นเพราะ 'ผู้หญิงคนนั้น' คงไร้ความรัก ไร้ความรู้สึกต่อเขา จึงจงใจจะทำให้ทางทุกสายในชีวิตของเธอ แยกจากเขาโดยสิ้นเชิง ลาแล้ว ลาลับ อย่ากลับมา ลาก่อน จำคลาดแคล้ว จากกัน แต่ด้วยแรงรัก สุดจะหัก ห้ามจิต คิดไฉน "นายลูกหมู" ในวัยสามขวบหรือเด็กชาย นัทที อภิวัตน์ ที่แม้จะใช้นามสกุลแม่ เป็นลูกของแม่ แต่เด็กฉลาดน่ารักตัวอ้วนกลมคนนี้ก็เป็นลูกของเขาด้วยเหมือนกัน สายเลือดไม่ควรถูกปิดบัง เช่นที่สายใยไม่ควรถูกตัดขาด ถึงแม้จะไม่มีใครยอมรับ แต่ใครจะมาลบทิ้งความจริงไปได้ว่าเขาเป็นพ่อ ลูกของเขาแม้จะเอามายึดครองไม่ได้ แต่อย่างน้อยอาทิตย์ก็ควรมีสิทธิที่เท่าเทียม อีตานี่ เมียใหม่ตัวก็ยังมี แคธี-คัทริยา แล้วยังจะมาเอาอะไรจากจากเมียเก่าอีก ประชดประชัน หึง หวงก้าง รักพี่เสียดายน้อง จับปลาสองมือ คนอะไรช่าง เห็นแก่ตัว ชั่ว เลว .. สารพัดจะนึกตัดสินและด่าพระเอกแบบจัดเต็ม แต่จะทำอย่างไรได้ล่ะคะ ไม่มีมนุษย์คนใดที่สมบูรณ์พร้อม ปถุชนมีก้าวชีวิตที่ผิดพลาด การกลับมาของอาทิตย์ และการ "เข้าหา" ลูกหมู โดยมี "ลุงพัฒน์" หนุ่มเศรษฐีใจดีที่มาติดพันทั้งแม่และลูก เป็นก้างขวางคอชิ้นใหญ่ เพราะเด็กชายก็รักคุณลุงหนักหนา แต่ถึงจะมาทีหลัง สัญชาตญาณพ่อลูกก็ทำให้คุณน้าข้างรั้วกับเด็กชายข้างบ้านถูกดึงดูดเข้าหากัน อดีตกับเมียเก่า-เมียใหม่ ปัจจุบันกับเมียใหม่-เมียเก่า ถูกดำเนินเรื่องราวแบบรำลึกความหลัง ความรู้สึกในความทรงจำครั้งเก่า เคล้าคลอกันไปกับสถานการณ์ปัจจุบันที่เป็น จะค่อยๆ เปิดเผยออกมาว่าอาทิตย์อาจไม่ได้เป็นฝ่ายผิดทั้งหมดแต่เพียงผู้เดียว สำหรับคนที่ไม่ชอบแนวผู้ชายหลายเมียไม่อยากให้พระเอกกับนางเอกกลับมาคืนดีกัน มันก็อาจขึ้นอยู่กับประสบการณ์รับรู้เกี่ยวกับชีวิตของผู้คนรอบข้างนะคะ สามีอย่างอาทิตย์ เจอผู้หญิงหยิ่ง ทะนง โคตะระใจแข็งเป็นเพชรอย่างหนูดี ก็สาสมแล้ว แต่ในความเป็นจริงหากบางผู้หญิงจะเลือกการให้อภัยเพื่อรักษาครอบครัวเอาไว้ ก็ขึ้นอยู่กับเหตุผลและความรู้สึกของคนนั้นๆ การถูกทิ้งเป็นการหลบหลู่ศักดิ์ศรีของผู้หญิงอย่างไม่น่าจะเป็นเรื่องที่ให้อภัยได้ แต่เมื่อสามีก็ไม่เหลือศักดิ์ศรีใดๆ แค่เพียงชัยชนะ จะคุ้มกันไหมเล่ากับความเสียสละ ความหวังดี ของใครหลายคน ความเจ็บปวดของเขา และอาจรวมถึงความเจ็บปวดของเธอด้วย (แต่ถ้าเป็นฉันล่ะก็ ไม่ร่ำไรให้เสียเวลา... ซบอกคุณพัฒน์ไปนานแล้ว) เอาจริงๆ นะ พระเอกเนี่ย ไม่ได้มีอะไรชวนให้ศรัทธาสักอย่าง เว้นเสียก็แต่ ความดันทุรังสูง เป็นพระเอกจะยอมแพ้ง่ายๆ ได้ไง ถ้าอยากได้อะไรก็ต้องไขว่คว้า ใครจะตราหน้าว่าเห็นแก่ตัวอย่างไรก็ช่างปะไร ถ้าหากนั่นคือสิทธิที่ควรเป็นของเรา คือ ถ้าคุณพระเอกจะไม่มีอะไรดีมากนัก ก็ต้องเอาความไม่ดีนี่แหละมาเป็นจุดแข็ง ถึงจะเคยทิ้งแม่ไป แต่ไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งลูกนี่ เขาต้องการสิทธิในการเป็นพ่อ ก็ต้องหาทางเข้าหาลูกให้ได้ หน้าด้-านซะอย่างใครจะทำไม (เริ่ดค่ะ-ประชดนะ) ส่วนแม่ของลูกถึงตอนนี้ไม่มีสิทธิ ก็รอก่อนเถอะน่า ถ้าได้ลูก แม่จะไปไหนเสีย แต่เพราะยังมีเมียอีกคนคารังคาซังอยู่ เลยหมดอารมณ์จะนึกเชียร์ จึงอ่านแบบ .. แล้วแต่ผู้แต่งเถอะ เอาไงกันก็เอา แต่มันก็เจ็บนะ กับความรักของอาทิตย์ ที่จริงแล้วหนูดีน่าสงสาร แต่เป็นเพราะผู้เขียนแทบไม่ได้นำเสมอในมุมของหนูดีนัก ผู้หญิงที่รักและเฝ้ารอ..(อย่างอาฆาต) แต่เน้นหนักในเรื่องความเสียใจต่อความผิดพลาดของอาทิตย์ ผลของการกระทำที่ทำให้เขาทุกข์ระทมอยู่กับการรักเมียเก่าทั้งที่รู้แก่ใจว่าไขว่คว้าไม่ถึง และไม่สามารถเป็นเจ้าของได้อีกแล้ว ภายใต้ความสงบราวกับผืนน้ำอันเยือกเย็น นุดี ซ่อนความลึกสุดประมาณหมายไว้ ผู้หญิงที่นุ่มนวลอ่อนหวานคนนั้น แท้จริงเธอซ่อนซุกความโหดร้าย เธอยอมปักหลักอยู่ตรงนั้น อยู่ข้างบ้านที่เคยเป็น "บ้านของเรา" อุ้มท้อง เลี้ยงลูก ลบคำว่าพ่อให้สิ้นตัวตนและไร้ความหมาย อดทน เฝ้ารอ เพื่อจะได้ทรมานและเชือดเฉือนหัวใจเขา อย่างช้าๆ และเลือดเย็น แม่หนูดี คนใจดำ เธอทำได้สำเร็จเสียด้วย
คัทลิยา อีกหนึ่งภริเมีย ที่เคยอ่านรีวิวมา เธอถูกเรียกว่าเป็น "นางร้าย" ก็ไม่รู้สินะ เราไม่คิดจะเรียกผู้หญิงคนนี้ว่าเป็นนางร้าย เธอถูกพรากคนรักไป ความเสียใจ นำพาไปสู่ชีวิตไร้จุดหมาย สุดท้ายก็ทนไม่ได้ต้องเรียกร้องทวงคืนคำมั่นสัญญา เธออาจเปรี้ยวซ่า ทันสมัย มั่นใจในตัวเองสูง รักสนุกสนานและใช้เงินเป็นเบี้ยตามประสาลูกสาวเศรษฐีคนมีเงิน จนทำให้ง่ายที่จะตัดสินว่าเธอกับเขาต่างเป็นหญิงร้ายชายเลว แต่ในชีวิตคนเราไม่ได้มีแค่ดำกับขาว มันมีสีเทาผสมอยู่ด้วย ผิดพลาด ไม่ได้หมายความว่าเลวจากก้นบึ้งเสมอไป ว่าการตามจริง เราอินกับเรื่องราวชีวิตคู่ของอาทิตย์กับคัทลิยามากกว่าพระเอกกับนางเอกอีกนะ แล้วเราก็ชอบอารมณ์ที่เกิดจากบทบาทของคัทลิยามากกว่านางเอกด้วย ภายใต้บุคลิกเช่นนั้น เธอซ่อนหัวใจอย่างไรเอาไว้ ความแตกต่างทางฐานะ สังคม และวิถีการใช้ชีวิต ที่ทำให้เขาถูกตราหน้าว่าเป็น 'หนูตกถังข้าวสาร' ส่วนเธอ 'แย่งสามีชาวบ้าน' แม้ความสัมพันธ์จะแปรเปลี่ยนไปตามความผกผันของชีวิต แต่การเพียรพยายามที่จะปรับตัวเข้าหาอีกฝ่าย ด้วยความอดทน ขมขื่นและไร้ความสุข มันก็คือความรับผิดชอบที่มีต่อกัน และคงปฏิเสธไม่ได้ว่าครั้งหนึ่งมันเคยเป็น ความรัก ลูกจะเป็นอย่างไร หากต้องเติบใหญ่โดยไร้พ่อแม่อยู่คู่กันพร้อมหน้า เอาทุกสิ่งในโลกมารวมกัน ก็ไม่มีอะไรมีค่าความสำคัญไปกว่าลูกคนนี้ ลูกคือแรงรัก คือเลือดเนื้อเชื้อไขที่มีร่วมกัน 'แรงรัก' นั้นจะมาจากไหนกันเล่า ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อกับแม่เคยรักและยัง..รักกัน อาทิตย์รักษาคำมั่นสัญญา เพียงแต่ไม่รู้ตัวว่า เขาไม่ได้เอาหัวใจติดตัวไปด้วย คนหนึ่งได้ตัว แต่ไร้หัวใจ คนหนึ่งได้หัวใจ แต่ไร้ตัว แล้ว 'ตัว' จะทิ้งคำสัญญาได้อย่างไร อีกทั้ง 'หัวใจ' ก็ดูจะไม่เป็นที่ต้องการอีกต่อไปแล้ว อยากอ่านแนวเจ็บลึก ร้านราน เลือกเรื่องนี้มา ก็ได้เจ็บดี สมใจ สงสารไป สมน้ำหน้าพระเอกไป (อ้าว) เศร้า เคล้าสะใจ เรื่องนี้ นอกจากลูกหมูอ้วนตัวน้อยๆ ของแม่ที่น่ารัก เราขอเทใจให้คัทลิยาด้วยอีกคน เรื่องนี้ชอบบทกลอนที่สอดแทรกบิ๊วอารมณ์อยู่เรื่อยๆ เพราะเป็นภาพความระลึกถึง หญิงสาวผู้รักบทกวี หนึ่งในความทรงจำฝังลึกที่อาทิตย์มีหนูดีอยู่ในหัวใจ หนังสือซื้อใหม่ แพง เอี่ยมอ่อง แต่เรื่องนี้ซื้ออย่างไม่รู้สึกผิดต่อกองดอง เพราะเป็นภารกิจแกะรอยพิชิตความทรงจำ มีนิยายเรื่องหนึ่งเคยได้อ่านแล้วประทับใจเมื่อตอนยังเด็ก เห็นรีวิวแล้วคิดว่าอาจใช่ก็เลยไปสอยมา แต่แล้วก็ไม่ใช่อีกแล้ว มันนานมากจึงจำไม่ได้ว่านิยายเรื่องนั้นชื่อเรื่องอะไร และแต่งโดยใคร คล้ายจะเกี่ยวข้องกับคลุมถุงชนนี่แหละพระเอกนางเอกต่างทำเหมือนไม่รักและเข้าใจผิดกันอยู่ตลอดทั้งเรื่อง แล้วกว่าจะรู้ก็สุดแสนจะให้ความรู้สึกร้าวราน มันเรื่องอะไรหว่า ก็จำไม่ได้จริงๆ นะ ทั้งที่ไม่มีหนังสือที่จะอ่านแล้วอินร้องไห้มากอย่างนั้นมากนักหรอก พอเรื่องนี้ไม่ใช่ ตอนนี้เบนเข็มไปที่ "เมื่อรักร้าว" ของเพชรน้ำค้าง แต่มันก็เก่ามากจนไม่อาจจะหาเรื่องย่อจากอินเตอร์เน็ตได้ คลับคล้ายอีกทีอาจจะเป็นสักเรื่องของ "ช่อลัดดา" หรือ จะเป็น "ชูวงศ์ ฉายะจินดา" ..จำไม่ได้เลยหว่า ทุกวันนี้ก็ยังคงเป็นนิยายปริศนาที่ต้องตามหากันต่อไป กับร่องรอยเพียงแค่ว่าเป็นนิยายของ ณ บ้านวรรณกรรม สำนักพิมพ์นี้ถ้าพิจารณาจากหนังสืออะไรก็ดีนะ แต่ขอเหอะ ช่วยแก้ไขปรับปรุงการพิสูจน์อักษร และคุณภาพหมึกพิมพ์ให้สม่ำเสมอซะที ซีดบ้าง จางบ้าง ... ถึงมีนักเขียนดีให้อยากอ่าน แต่บางทีมันก็เซ็ง
| Create Date : 01 กุมภาพันธ์ 2557 |
| Last Update : 2 กุมภาพันธ์ 2557 18:14:55 น. |
|
24 comments
|
| Counter : 9412 Pageviews. |
 |
|
)
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 98 คน [
ส่วน สนพ นี้ ถ้าไม่ใช่นิยายเจ้าป้าก็ไม่อยากอุดหนุน เพราะแตกเป็นสองเล่มจบทั้งที่หลายเรื่องแตกเป็นสองเล่มบางๆ แล้วทำให้หนังสือราคาแพง จ่ายไม่ไหว