ผลงานของ "จินตวีร์ วิวัธน์" อยากอ่านมานาน แต่ก็กล้าๆ กลัวๆ ทั้งในแง่ของการเป็นนักเขียนที่ไม่เคยอ่านผลงานมาก่อนสักครั้ง และทั้งเนื้อเรื่องที่น่ากลัวด้วย  เรื่องที่อยากอ่านเป็นพิเศษคือ "ผาโหงพราย" แต่ด้วยหนังสือเล่มหนามาก จึงได้แค่หยิบๆ วางๆ อยู่อย่างนั้น ไม่กล้าตัดสินใจซื้อสักที

แต่ถ้าอยากรู้ คงต้องลอง หากยังไม่เคยอ่านสักครั้ง ก็จำต้องมีครั้งแรก

ไม่ได้เลือกว่าต้องเป็นเล่มนี้ แต่บังเอิญมีโอกาสที่หนังสือมาเข้ามือ  "วังไวกูณฑ์"

รมย์รดา สุริเยนทร์ สาวน้อยวัยสิบเก้าที่ใครๆ เข้าใจว่ายังอายุแค่สิบเจ็ด (หน้าอ่อนอ่ะน่ะ) เธอเป็นเด็กกำพร้าที่เสียพ่อไปตั้งแต่เล็ก จึงเติบโตขึ้นจากแม่ที่เลี้ยงดูมาเพียงลำพัง หลังจากที่ประสบอุบัติเหตุรุนแรงจนสมองได้รับความกระทบกระเทือน ถูกแฟนทิ้งเพราะอาการทางประสาท แม้รมย์รดาจะผ่านพ้นช่วงเวลารักษาตัวจนแพทย์ยืนยืนว่าเธอหายเป็นปกติแล้ว แต่อุบัติเหตุครั้งนั้นก็ยังส่งผลข้างเคียงหากว่าสมองของเธอถูกใช้งานมากไป นั่นทำให้เธอไม่สามารถเรียนต่อระดับมหาวิทยาลัยได้ ซ้ำร้ายกว่านั้น แม่ของเธอก็มาเสียชีวิตไปอีกคน

แต่โชคชะตาไม่ได้โหดร้ายเกินไปนัก เมื่อรมย์ลดาที่คิดว่าตัวเองไร้ญาติขาดมิตรกลับได้เข้ามาอาศัยอยู่ในวังไวกูณฑ์ที่ใหญ่โตโอ่อ่า ในฐานะเครือญาติของ หม่อมพัชรินทร์ ไวกูณฑ์ ณ อยุธยา หญิงชราผู้มั่งคั่งไปด้วยทรัพย์สินเงินทอง ผู้ครอบครองเป็นเจ้าของวังไวกูณฑ์คนปัจจุบัน

รมย์รดาเข้าใจว่าตัวเองนั้นเป็นเพียงญาติห่างๆ ของหม่อมพัชรินทร์ หรือ "หม่อมย่า" เมื่อเป็นกำพร้าไร้ที่พึ่ง หม่อมท่านจึงเมตตารับมาอุปการะเลี้ยงดู แม้จะเฝ้าสงสัยว่าตนนั้นเป็นญาติทางไหนอย่างไร แต่ก็ไม่เคยมีใครสักคนปริปากบอก และตัวรมย์รดาเองก็ไม่กล้าพอจะซักถามเอากับหม่อมย่าของเธอ เพราะถึงอย่างไรคงไม่ได้คำตอบที่ต้องการ

ที่วังไวกูณฑ์นอกจากมีหม่อมย่าที่รมย์รดาให้ความเคารพรักด้วยสำนึกในพระคุณความกรุณาแล้ว ยังมีหลานชายหลานสาวของคุณย่าอาศัยอยู่กันหลายคน

บุรินทร์ หลานชายคนโตเป็นนายธนาคาร เพราะเป็นคุณผู้ชายที่อาวุโสสุด เขาจึงเป็นเสมือนเสาหลักของวังไวกูณฑ์ เขาทั้งเมตตาใจดีและเป็นกันเองกับรมย์รดา การมีบุรินทร์อยู่จึงไม่ใช่เพียงแต่เป็นความอุ่นใจของวังไวกูณฑ์ แต่เป็นความอบอุ่นใจของเธอด้วย

พะวงดาว ทำหน้าที่สมุห์บัญชีของวังไวกูณฑ์ เธอเป็นสาวสวยหัวสมัยใหม่ที่ชอบความรื่นเริงสังสรรค์ แฟชั่น การแต่งตัว ช่างพูดช่างคุย และถึงแม้เธอจะนึกขวางใครต่อใครโดยง่าย บางครั้งพูดจาไม่เกรงใจใคร และเหมือนมีความนัยซ่อนลึก แต่กับรมย์รดา เธอเป็นกันเองและเปี่ยมไปด้วยมิตรภาพ

วิศรุต หลานชายคนเล็ก เป็นนักกฏหมายและว่าที่ทนายความประจำตระกูลคนต่อไป เขามีความร่าเริงเป็นมิตร และแสดงความชอบพอรมย์รดาอย่างเปิดเผย แต่เขามีข้อเสียอยู่อย่างหนึ่งคือ เป็นคนขี้เมาที่เมามายกลับวังในยามค่ำคืน

ปัญชลี เธอเป็นคนจิตใจดี สงบเสงี่ยม เรียบร้อย ถูกใจหม่อมย่านักหนา ปัญชลีจึงได้รับมอบหมายให้ทำหน้าที่สำคัญนั่นคือเป็นเลขานุการประจำตัวที่อยู่ใกล้ชิดหม่อมย่ามากที่สุด

ทุกคนที่กล่าวมาต่างพากันให้การต้อนรับรมย์รดา ให้ความเป็นมิตร ความเมตตาเอ็นดูเป็นอย่างดี จะมีก็อยู่คนที่แตกต่าง เขาช่างดูเฉยเมยจนอ่านไม่ออกว่ารู้สึกยินดียินร้ายอย่างไรในการที่มีเธอมาเป็นสมาชิกใหม่ของวังไวกูณฑ์

ปรัศว์ หลานชายคนกลาง ผู้เป็นพี่ชายของปัญชลี และเขาเป็นวิศวกร ที่รมย์รดาได้รู้ต่อมาว่า เขาเป็นหุ้นส่วนบริษัท กับนักธุรกิจใหญ่รายหนึ่ง ซึ่งในอนาคตเขาอาจกลายเป็นหุ้นส่วนชีวิตกับลูกสาวของหุ้นส่วนรายนั้นด้วย เธอคือ มิ่งมณี เจ้าของร้านเสื้อผ้าชื่อดังของจังหวัด  ท่าทีนิ่งเฉยของปรัศว์ในการคบหากับเพื่อนสาวอย่างมิ่งมณีไม่มีใครดูออก แต่ท่าทีของมิ่งมณี แน่นอนว่าเธอหมายปองหนุ่มวิศวกรคนนี้ และพร้อมจะกราดลมเพชรหึงใส่ทุกคน โดยเฉพาะรมย์รดาที่ไม่น่าไว้วางใจที่สุดหากสังเกตจากท่าทีของปรัศว์ที่ดูเหมือนว่าจะมีร่องรอยของความใส่ใจ

ความน่าสนใจในความลึกลับของเรื่องราวนั้นมีอยู่แล้ว แต่การทำให้พระเอก ปรัศว์ เป็นใครคนหนึ่งที่แตกต่างจากคนอื่นๆ ที่พากันกระตือรือร้นกับการได้พบรมย์รดา คอยห้อมล้อมดูแลเธอ  ทำให้เรื่องนี้ยิ่งมีความน่าสนใจขึ้นมากในเรื่องของความรัก

ความเฉยชาของปรัศว์ ทำให้รมย์รดารู้สึกเกรงขาม เหมือนที่คนอื่นๆ ก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน แม้ว่าบุรินทร์จะเป็นหลานชายคนโต เมื่อหม่อมย่าป่วยกระเสาะกระแสะ เขาก็เหมือนเป็นนายใหญ่ของบ้าน แต่บุรินทร์เป็นคนที่ใจดีมีความเป็นกันเอง เขาจึงไม่น่าครั่นคร้ามเหมือนหลานชายคนกลางที่ดูเหมือนจะมีอำนาจบางอย่างอยู่ในตัวที่ทำให้คนรู้สึกเกรง ไม่ว่าพี่น้อง คนรับใช้ หรือแม้แต่หม่อมย่าเองก็ค่อนข้างจะเกรงใจคุณปรัศว์

ณ คฤหาสถ์สวยหรู ของวังไวกูรณ์นั่นเอง ที่รมย์รดาได้เริ่มต้นสัมผัสกับความลี้ลับนับจากวันแรกที่เธอย่างกรายมาถึง สถานที่ที่แม้ไม่ถึงกับปิดตายแต่ก็คล้ายเป็นสถานที่ต้องห้าม เงาร่างของใครบางคนที่เฝ้ามองเธอ กลิ่นกุหลาบหอม สิ่งเหล่านี้รบกวนจิตใจ และเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นหลังจากกนั้นก็เขย่าขวัญสั่นประสาทมากขึ้นเรื่อยๆ  ทั้งการฆาตกรรมโหด (หลายราย) ผ้าเปื้อนเลือด แมงมุมยักษ์ ภาพวาดปริศนา เสียงเพรียกหาในยามค่ำคืน ภูตผีที่เริ่มปรากฏตัวตนและเป็นอันตรายต่อตัวเธอ

แต่ในวังไวกูณฑ์อันสุขสงบ ใครเล่าจะเชื่อเรื่องลึกลับน่าหวาดกลัวที่เกิดขึ้นกับรมย์รดาผู้มาใหม่ ทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับเธอจึงกลายเป็นเพียงอาการกำเริบของคนที่เคยป่วยเป็นโรคประสาทมาก่อนเท่านั้น และแม้แต่รมย์รดาเองก็เริ่มจะสั่นคลอนความมั่นใจว่าตัวเองยังไม่หายดี และกำลังจะป่วยหนักถึงขั้นเป็นโรคจิต

"ท่านหญิงไล" ผู้งดงามตามภาพวาด อดีตเจ้าของท่านหนึ่งของวังไวกูณฑ์ เจ้าของสวนกุหลาบสวยงามที่แม้ท่านหญิงไลจะเสียชีวิตไปนานแล้ว แต่สวนกุหลาบยังคงถูกบำรุงรักษาให้ดำรงอยู่ต่อมา มีความลับอะไรในวังไวกูณฑ์ จึงไม่มีใครยอมเล่าถึงเรื่องราวในอดีตของท่านหญิงไลให้รมย์รดาได้รับรู้

ผู้คนเหล่านั้นหวังดีจริงใจกับเธอหรือไม่ หรือภายใต้รอยยิ้มอบอุ่นแสนดีเป็นเพียงหน้ากากที่ซ่อนตัวตนอีกด้านอยู่ภายใน ท่ามกลางความโดดเดี่ยว ความสับสนวุ่นวายของจิตใจ ปรัศว์กลายเป็นคนเดียวที่เธอเชื่อใจ ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นเธอมอบความไว้วางใจไว้ที่เขา แต่จะเป็นอย่างไร ที่กลับกลายเป็นเขาอีกเช่นกันที่อาจเป็นคนที่มุ่งหมายปองร้ายและอยู่เบื้องหลังเรื่องราวความลึกลับทั้งหมด

สนุก ชวนติดตามค่ะเรื่องนี้ ๕๘๖ หน้า หนาพอควร แต่ก็อ่านรวดเดียวจบ เสียดายอยู่นิดเดียว พลอตเอื้อให้พระ-นาง (หนุ่มวิศวกรวัยสามสิบ กับสาวน้อยวัยสิบเก้า) ห่วงใยดูแล โรแมนติกได้มาก แต่ผู้แต่งคงจะไม่เน้น อารมณ์นี้จึงมีให้รู้สึกถึงได้แบบ..อบอุ่นน้อยไปสักหน่อย ถ้าส่วนนี้ได้ดั่งใจล่ะก็จะให้คะแนนเต็มเลย แต่โดยรวมแล้วเรื่องก็ยังสนุกอยู่ สำหรับคนที่ชอบแนวลึกลับ ค้นหาคำตอบเพื่อไขปริศนา...เรื่องนี้แนะนำ

ใครอ่าน "ผาโหงพราย" แล้วมาบอกเล่ากันบ้างนะคะ เล็งไว้อ่านเป็นเรื่องต่อไปของ "จินตวีร์ วิวัธน์"

Create Date : 15 เมษายน 2557
Last Update : 16 เมษายน 2557 19:17:18 น.		9 comments
Counter : 2365 Pageviews.
Share Tweet