Bloggang.com : อัสติสะ - ๔๖๑ - วาทะวานร (ตอนที่ ๒ จบ)

Bloggang.com : weblog for you and your gang

ภัยแห่งสังสารวัฏนั้น น่ากลัวยิ่งกว่าภัยอื่นใด - อัสติสะ

Group Blog

All blogs

๔๖๑ - วาทะวานร (ตอนที่ ๒ จบ)

ต่อจากตอนที่ ๑

"ท่านคือ ผู้เฒ่าที่พวกลิงเรียกใช่ไหม..."ชายนักเดินทางถามเพื่อความแน่ใจ

"ถูกต้องแล้ว ข้าเป็นผู้เฒ่าที่ปกครองพวกลิงในป่าแถบนี้ แปลกใจใช่ไหมที่ข้าไม่เหมือนลิงพวกนี้" ชายนักเดินทางพยักหน้ารับ จากนั้นผู้เฒ่าจึงพูดต่อ

"ข้าเป็นมนุษย์เช่นเดียวกับพ่อหนุ่มนั่นแหละ..."

"ถ้าอย่างนั้นเหตุที่ลิงพวกนี้พูดภาษามนุษย์ได้ก็เพราะท่านสอนใช่ไหม" ชายนักเดินทางถาม ทำให้ท่านผู้เฒ่าหัวเราะล่า

"เราแค่แลกเปลี่ยนภาษากันเท่านั้น ลิงพวกนี้มันเป็นเดรัจฉาน แต่ก็พอสอนได้แม้ว่าจะใช้เวลายาวนานมากก็ตาม พวกสัตว์มีพฤติกรรมไม่ต่างอะไรกับมนุษย์ เพียงแต่มันสื่อสารกันคนละภาษากับเรา ที่ข้าสอนพวกมันให้รู้ภาษามนุษย์ก็เพื่อให้มันรู้ระวังภัยตัวมันจากมนุษย์อย่างพวกเรา" ผู้เฒ่าอธิบาย ชายนักเดินทางมองไปรอบ ๆ ตัว เห็นเหล่าฝูงลิงทยอยพากันเข้ามามองดูเขา พร้อมกับทำเสียงซุบซิบที่เป็นสำเนียงลิง ชายนักเดินทางพยายามจะพูดทักทายแต่ก็นึกคำพูดไม่ออก ได้แต่โบกมือทักทายอย่างเป็นมิตร

"แล้วทำไม ท่านผู้เฒ่าจึงมาอาศัยอยู่ในป่านี้ครับ" ชายนักเดินทางถาม

"แล้วพ่อหนุ่มมาทำอะไรที่นี้ล่ะ" ท่านผู้เฒ่าย้อนถามกลับ

"ผมเป็นนักเดินทาง กำลังเดินทางไปดินแดนนิพพาน บังเอิญว่าต้องผ่านป่านี้ เดินหาทางออกอยู่นานหลายเดือนก็หาทางออกไม่ได้ จนกระทั่งเจอพวกลิงแนะมาให้มาถามทางกับท่านผู้เฒ่า" ชายนักเดินทางตอบ ท่านผู้เฒ่าพยักหน้ารับและแสยะยิ้มเล็กน้อย

"พวกนักเดินทาง ฮึ ๆ ๆ" ท่านผู้เฒ่าหัวเราะในลำคอ ทำให้ชายนักเดินทางฉงนใจกับเสียงหัวเราะนั้น

"หมายความว่าเคยมีนักเดินทางอย่างผม เดินผ่านมาป่านี้ใช่ไหมครับ" ชายนักเดินทางพยายามตีความหมายจากเสียงหัวเราะ

"ข้าเองก็เป็นนักเดินทางเช่นเดียวกับพ่อหนุ่ม เพียงแต่ข้าหยุดการเดินทางไว้แค่นี้..." ผู้เฒ่าอธิบายสั้น ๆ

"ทำไมครับ เกิดอะไรขึ้น...?" ชายนักเดินทางถามด้วยอาการตกใจ

"ฮึ ๆ ข้าพบเจออุปสรรคมามากมาย เช่นเดียวกับพ่อหนุ่ม เดินหลงทางวนเวียนอยู่ในดินแดนต่าง ๆ เจอมายาเล่ห์กลหลอกลวงสารพัด มันเนิ่นนานจะข้าไม่มีเรี่ยวแรงในการเดินทางอีกต่อไป เลยขอใช้ชีวิตบั้นปลายไว้ที่ป่าแห่งนี้ กับพวกฝูงลิง" ผู้เฒ่าอธิบายเพิ่มเติม นั่นก็ยิ่งสร้างความหดหู่ใจให้กับชายนักเดินทางเพิ่มมากขึ้น

"หมายความว่า นิพพานนั้นอยู่ไกลเกินกว่าอายุขัยของเราจะเดินทางไปถึงอย่างนั้นหรือครับ" ชายนักเดินทางถามต่อ

"ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก เพียงแต่เราสองคนมีนิสัยต่างกัน เจ้าดูเป็นคนมีความมุ่งมั่นและมีปัญญามาก ใช้ความพยายามไปเรื่อย ๆ จะต้องถึงจุดหมาย ต่างกับข้าที่ชอบอะไรที่ค่อยเป็นค่อยไป และชื่นชมกับธรรมชาติระหว่างทาง แต่ก็ไม่ได้ลืมเป้าหมาย ฮึ ๆ ...รู้ไหมว่าข้าเดินทางมาก่อนเจ้าหลายร้อยชาติแล้ว"

"หลายร้อยชาติ...?" ชายนักเดินทางตกใจ

"นักเดินทางอย่างพวกเรา พอออกเดินทางแล้วยังไงก็ต้องถึงจุดหมาย ไม่ว่าจะเร็วหรือช้า ต่อให้พวกเราตายไปตอนนี้ พอเกิดมาใหม่เราก็จะไม่ลืมการเดินทาง แล้วก็พยายามหาทางเดินกลับมาเส้นทางเดิม ดังนั้นข้าจึงไม่รีบร้อนเดินทางเช่นท่าน..." ผู้เฒ่าอธิบาย

ชายนักเดินทางหวนนึกการเดินทางที่ผ่านมา รู้สึกว่าเคยได้รับรู้เรื่องราวนี้มาบ้าง และยอมรับว่าเรื่องดังกล่าวเป็นเรื่องจริง แต่เขากลับคิดว่า นั่นยังคงเป็นความประมาทอย่างหนึ่ง พอย้อนคิดถึงความร้อนจากไฟบรรลัยกัลป์แล้ว ก็ทำให้เขาต้องเร่งเดินทาง

"ผมหยุดอย่างผู้เฒ่าไม่ได้ครับ ผมต้องเดินทาง"
"ฮึ ๆ ข้ารู้ ข้าพอมองเห็นนิสัยของเจ้าดี อดีตที่ผ่านมาคงหล่อหลอมให้เจ้าคิดถึงการเดินทางอย่างมากมาย ถ้าเช่นนั้นขอให้เจ้าพักผ่อนที่นี่สักสองสามวัน แล้วข้าจะให้พวกลิงที่รู้จักทางนำเจ้าออกจากป่าเอง ข้ามีเรื่องคุยกับเจ้าเกี่ยวกับเรื่องราวของโลกภายนอกมากมายเลย" ผู้เฒ่าพูดด้วยแววตาอย่างคนเข้าใจโลก จากนั้นก็ชวนชายนักเดินทางคุยเรื่องราวต่าง ๆ นา ๆ ก่อนจะถึงวันที่ต้องออกเดินทางอีก ชายนักเดินทางมองย้อนกลับไปยังป่าดงดิบที่เขากำลังจะจากมา ในป่านั้นมีความลึกลับน่ากลัว มีความอัศจรรย์และอันตรายมากมาย แต่กระนั้นก็ยังไม่ซับซ้อนและน่ากลัวเท่ากับจิตใจของมนุษย์ ว่าแล้วก็ออกเดินทางต่อ เพื่อมุ่งหาดินแดนนิพพานต่อไป...

- จบ -

ขอบคุณรูปภาพงาม ๆ จาก '//image.dek-d.com/26/2451568/112237543'

Create Date : 30 ธันวาคม 2556

Last Update : 30 ธันวาคม 2556 21:02:54 น.

8 comments

Counter : 640 Pageviews.