Bloggang.com : อัสติสะ - ๔๖๘ - The Herdsman and The Lost Bull (จากนิทานอีสป)

Bloggang.com : weblog for you and your gang

ภัยแห่งสังสารวัฏนั้น น่ากลัวยิ่งกว่าภัยอื่นใด - อัสติสะ

Group Blog

All blogs

๔๖๘ - The Herdsman and The Lost Bull (จากนิทานอีสป)

หลายเดือนที่ผ่านมาขาดหายจากการเข้าพื้นที่ Blog มานานมาก ๆ เหตุผลก็ไม่มีอะไรมาก ทำงานจนว่าคิดเรื่องที่จะเขียนไม่ออกนั่นเอง บางทีก็มีเรื่องราวมากมายผ่านมา แต่ก็ไม่สามารถที่จะเรียบเรียงออกมาเป็นภาษาเขียนได้อย่างที่เป็นมา คงคล้าย ๆ กับสิ่งทั้งหลายที่มีทั้งความเจริญและความเสื่อมเป็นของคู่กัน

หลายต่อหลายครั้งที่ข้าพเจ้ามักเปรยเรื่องราวเกี่ยวกับเวลา ว่าเวลาเดินช้าบ้างเร็วบ้าง หลาย ๆ คนก็พอเข้าใจได้ว่า บางช่วงเวลาที่มีความสุขนั้น เวลาของเรากลับผ่านไปรวดเร็ว แต่ขณะใดขณะหนึ่งที่เรากำลังประสบความทุกข์เวลาทุกวินาทีนั้นกลับดูเนิ่นนานจนแทบจะหยุดนิ่ง ที่เปรียบเปรยนี้ก็เพราะว่าช่วงนี้รู้สึกว่าเวลาผ่านไปรวดเร็ว นั่นอาจจะอนุมานได้ว่าข้าพเจ้ากำลังมีความสุขก็ได้ แต่เป็นความสุขที่แสนเหน็ดเหนื่อยจากการทำงาน

การได้ทำงานที่เรารักถึงแม้จะเหน็ดเหนื่อยแต่เราก็มีความสุขกับการทำ แม้ผลตอบแทนอาจจะได้มากบ้างน้อยบ้าง ก็ไม่ได้ใส่ใจกับมันมากนัก อาจจะเป็นเพราะการเข้ามาศึกษาทางพุทธศาสนาทำให้ความโลภในสิ่งต่าง ๆ ลดน้อยลง และมองหาสิ่งที่มีค่ามากกว่า

แม้จะยุ่งกับการงานแต่ส่วนตัวก็ยังพอมีเวลาฟังธรรมะและอ่านหนังสือธรรมะเหมือนเดิม เพราะมีหนังสืออีกมากมายในห้องที่ยังไม่ได้อ่าน ทุก ๆ ครั้งที่ไปร้านหนังสือก็หยิบซื้อมาบ้างเดือนละเล่มหรือสองเดือนเล่ม ไม่ได้เยอะเหมือนแต่ก่อน คัดเอาเฉพาะเล่มที่น่าสนใจอ่านจริง ๆ
อย่างเช่นสัปดาห์ก่อนได้ซื้อหนังสือเล่มหนึ่งมา เป็นหนังสือนิทานอีสป ซึ่งเพื่อนเห็นก็หัวเราะว่า โตป่านนี้แล้วยังอ่านนิทานอีสป จริง ๆ แล้วแต่ละเรื่องของนิทานอีสปมีข้อคิดแอบแฝงอยู่มากมาย และสามารถนำมาปรับใช้กับชีวิตของเราได้อย่างทันยุคสมัย เพราะตัวละครในนิทานอีสป แม้ส่วนใหญ่จะเป็นสัตว์ แต่ก็คือตัวแทนของนิสัยของมนุษย์ที่มี ความโลภ โกรธ มีความลุ่มหลง และมีความเห็นผิด ซึ่งสิ่งเหล่านี้แม้ว่าเวลาผ่านไปนับพันปี แต่นิสัยเหล่านี้ มันก็ยังอยู่กับเราทุกยุคทุกสมัยและจะสืบต่อไปยังอนาคต มีนิทานอีสปอยู่เรื่องหนึ่งซึ่งข้าพเจ้าชอบมากเป็นการส่วนตัว คือ เรื่อง "คนเลี้ยงปศุสัตว์กับวัวที่หายไป" เรื่องโดยย่อมีอยู่ว่า

คนเลี้ยงปศุสัตว์ได้ทำลูกวัวหายไปจากฝูง เขาสาบานว่าถ้าเจอหัวขโมย เขาจะยอมสังเวยแกะตัวหนึ่งแด่เทพเจ้า หลังจากเดินหาลูกวัวไม่นาน เขาก็พบเห็นสิงโตตัวหนึ่งกำลังกินลูกวัวอยู่ตรงเชิงเขา คนเลี้ยงปศุสัตว์ตื่นตระหนกกับภาพที่เห็น เขาเหลือบตาขึ้นและชูมือขึ้นฟ้าพร้อมกับพูดว่า
"ข้าเพิ่งสาบานว่าจะสังเวยแกะตัวหนึ่งให้กับเทพเจ้า ถ้าข้าได้เจอว่าใครขโมยลูกวัวของข้าไป แต่ตอนนี้ข้าเจอตัวขโมยแล้ว ข้าเต็มใจเพิ่มวัวหนุ่มอีกตัว ขอเพียงให้ข้าสามารถรอดพ้นจากมันไปได้อย่างปลอดภัย"

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า หากเทพเจ้าดลบันดาลสิ่งใดให้กับมนุษย์ตามที่ต้องการ มนุษย์ย่อมจะขอต่อไปอย่างไม่จบสิ้น