|
|
๓๑๙ - หิวขั้นเทพ
ชีวิตของเราเกิดมาในดินแดนที่อุดมสมบูรณ์อย่างประเทศไทยนี้ นับว่าพวกเราโชคดีหนักหนา แถมยังเป็นดินแดนที่ปกครองด้วยประชาธิปไตย มีพระราชาที่เปี่ยมไปด้วยทศพิธราชธรรม มีทรัพยากรธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์
ไม่บ่อยครั้งที่ข้าพเจ้าจะปล่อยตัวเองให้เกิดความหิวขั้นหนัก แต่เมื่อเดือนก่อน มันเกิดความผิดปกติบางอย่าง ทั้งที่ก็สามารถกินอาหารเช้าได้มากปกติ แต่พอตกเย็นเกิดความหิวที่เรียกว่ากินช้างได้ทั้งโขลง มือไม้สั่นเป็นเจ้าเข้า แสบท้องอย่างบอกไม่ถูก เรี่ยวแรงกับหมดไปดื้อ ๆ ไม่เคยหิวอะไรอย่างนี้มาก่อนเลยก็ว่าได้ หิวขนาดนี้ทำให้นึกถึงวิสัยแห่งเปรตขึ้นมา หรือว่าผีเปรต อสุรกายจะเข้าสิงก็ไม่รู้ (+๕๕๕) แต่คงไม่ขนาดนั้นหรอก...
ที่ต้องทำมาเขียนเป็นบันทึกก็เพราะว่า ในวันหนึ่งข้างหน้าเราอาจจะประสบกับความหิวมากมายขนาดนี้ก็ได้ แล้วเราจะรับมือกับสิ่งนั้นอย่างไร ข้าพเจ้ามักจะนึกเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นมาและสอนใจตัวเองได้ตลอด จนบางครั้งคนรอบตัวมองว่าเป็นคนคิดมาก (สังเกตุที่ศีรษะ) และมองเรื่องต่าง ๆ เป็นเรื่องจุบจิบละเอียดไปหมด (นี่มันนิสัยผู้หญิงชัด ๆ ) แต่จริง ๆ แล้วก็ไม่ได้ถึงขนาดนั้นซะทีเดียว มีบางเรื่องมากมายที่ขี้เกียจทำ และไม่อยากจะสนใจ ซึ่งก็ไม่ได้ทุกเรื่องเสมอไปนะ...
ย้อนกลับมาถึงเรื่องความหิว ข้าพเจ้ารู้ในครั้งนี้เป็นครั้งที่สองในเรื่องความหิว ว่ามันเป็นความทรมาณอย่างหนึ่งเลยทีเดียว พุทธภาษิตที่ว่า ความหิวเป็นโรค ก็เห็นจะจริง หากเราไม่มีความหิว เราก็ไม่ต้องทเยอนอยาก แต่ความอยากบางประเภทนอกเสียจากความกินเพื่อดำรงอยู่แล้ว บางคนก็กินด้วยความสนุกสนาน ด้วยความเมามันในรสชาติของอาหาร ทั้งที่สิ่งที่เรากินเข้าไปนั้นเกินความพอดีของร่างกายที่จะสามารถรับได้แล้ว
แต่ด้วยความอร่อยของรสทำให้เรากินกันจนเลยความพอดี ผลสุดท้ายก็เกิดโรคอื่น ๆ ตามมามากมายเช่น โรคอ้วน มะเร็ง เบาหวาน เป็นต้น
เคยไปกินอาหารกับเพื่อน ๆ บ่อยครั้งที่จะได้ยินประโยคที่ว่า
“ต้องกินให้หมดเดี๋ยวจะไม่คุ้มค่า”
ทุกคนก็เลยซัดกันจนพุงกลาง บางคนก็ท้องเสียป่วยจนเสียงานเสียการ หรือเข้าโรงพยาบาลไปก็มี นั่นเองเป็นเหตุของความกินอย่างไม่พอ เลยขีดกำหนดของร่างกายที่จะรับได้ ความคุ้มค่าที่แท้จริงจึงไม่ได้หมายถึงว่า ต้องกินทุกอย่างที่อยู่ข้างหน้าให้หมด แต่การรู้จักเลือกที่จะกินให้พอดีและเป็นประโยชน์ เท่าที่ร่างกายในเวลานั้นต้องการ
ความอร่อยในรสชาติของอาหาร เมื่อลองพิจารณาดี ๆ จะพบว่าเมื่อเราอิ่มเต็มที่ พ้นไปแล้ว ความอร่อยนั้นก็ดับไป จากไป ...แล้วจะเอาสาระอะไรกับความอร่อย
หากมันอร่อยจริง รสชาติของอาหารมันมีอยู่จริง ๆ ดีจริง ๆ นึกทีไรมันก็ต้องอิ่มอยู่ตลอดสินะ แต่นี่มันไม่ใช่ ยิ่งนึกมันก็ยิ่งต้องหาเข้ามาเสพ มากิน เพื่อบรรเทาความอยากเช่นนี้อีก รสของอาหารจึงเป็นเหยื่อล่อของเหล่าสัตว์ชั้นดีให้ติดกับและทำกรรมอื่น ๆ ได้อีกมากมาย...อย่างนี้เอง
แต่ระวังว่าระหว่างความหิวกับความอยากอาหาร บางครั้งเราก็ต้องแยกแยะให้ออก เช่น เราหิวจะตายแล้ว ถ้าไม่ได้กินอาหารวันนี้ต้องตายแน่ ๆ อย่างนี้เป็นความหิวอยาก แต่ความหิวอีกประเภทหนึ่งคือ หิวในสิ่งที่ไม่เป็นสาระกับร่างกาย ไม่จำเป็นต้องกิน ต้องทานเข้าไปก็ได้ไม่ตายวันนี้หรอก เช่น พวกเครื่องดื่ม ชา กาแฟ สุรา เป็นต้น สิ่งนี้เรียกว่าความอยากหิว มันต่างกันหนา...
อีกนัยหนึ่งความหิวเป็นวิสัยของเปรต อย่างที่ยกมาในตอนต้น ข้าพเจ้าคิดแล้วก็แวบเข้าไปสัมผัสภพ และความรู้สึกของสัตว์เหล่านั้นได้ บางครั้งอาจจะเป็นเพราะเคยเป็นเปรตมานานแล้วก็ไม่ทราบ (+๕๕๕) แต่ไม่ต้องตกใจไปเพราะในสังสารวัฏ ไม่มีใครที่ไม่เคยเกิดเป็นเปรต สัตว์นรก เดรัจฉาน เทวดา ฯ มาก่อน ข้าพเจ้าเชื่อว่าตัวเองและผู้อ่านเคยผ่านกันมาหมด แต่ถูกภพ ชาติในปัจจุบันปิดบังไว้ (อย่าโกรธกันล่ะ พูดไปตามตำราจริง ๆ ) คนมีความโลภเป็นพื้นฐาน เมื่อตายไปก็สามารถซื้อตั๋วไปอยู่กับพวกเปตรได้สบาย ๆ ด้วยวิบากกรรมที่มีแต่ความอยากได้ ซึ่งต้องแก้ไขด้วยการปล่อยให้อดอยาก จะได้รักษาจิตของสัตว์ให้มีความสมดุล และวนเวียนอยู่ในวัฏฏะได้ ก็ต้องทรมาณให้เข็ดหลาบด้วยความหิวโหยกันอย่างนี้แหละ เพราะฉะนั้นเปรตบางจำพวกจึงมีความหิวอยู่ตลอดเวลา มีรูปร่างผอม น่าเกลียดน่ากลัว เป็นต้น
ในบทนี้ก็พอรู้เรื่องราวแง่มุมเกี่ยวกับความหิวกันบ้าง เขียนไปเขียนมาก็มาจบในเรื่องเปรตเสียได้ แต่อย่างที่กล่าวไว้แล้ว เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับชีวิตของเรา ไม่ว่าจะเป็นคนที่อยู่รอบ ๆ ตัวเราเล็กน้อย หรือใหญ่หลวงเพียงใดนั้น มันสามารถนำมาสอนตัวเราเองได้เสมอ ทั้งนี้ก็เพื่อไม่ให้เราประมาทในการดำรงชีวิต แต่ก็ขึ้นอยู่กับว่า ใครจะหยิบยกมาพิจารณา หรือจะมองผ่านไป ก็เท่านั้นเอง...
ขอขอบคุณ รูปภาพงาม ๆ จาก //fic.ifrpd.ku.ac.thมากมาย ครับ
| Create Date : 17 ตุลาคม 2554 |
| Last Update : 17 ตุลาคม 2554 19:43:22 น. |
|
16 comments
|
| Counter : 492 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: กิ่งไม้ไทย  วันที่: 17 ตุลาคม 2554 เวลา:22:21:35 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า  วันที่: 18 ตุลาคม 2554 เวลา:5:49:26 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 18 ตุลาคม 2554 เวลา:8:42:00 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 19 ตุลาคม 2554 เวลา:5:54:22 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 20 ตุลาคม 2554 เวลา:5:59:16 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 21 ตุลาคม 2554 เวลา:5:52:58 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 22 ตุลาคม 2554 เวลา:5:48:29 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 24 ตุลาคม 2554 เวลา:5:28:55 น. |
|
|
|
| โดย: แม่มณี IP: 182.53.77.70 วันที่: 24 ตุลาคม 2554 เวลา:17:27:35 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 24 ตุลาคม 2554 เวลา:21:36:08 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 25 ตุลาคม 2554 เวลา:6:01:41 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 26 ตุลาคม 2554 เวลา:6:02:40 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 27 ตุลาคม 2554 เวลา:6:07:55 น. |
|
|
|
| โดย: Simone IP: 46.161.11.64 วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2565 เวลา:1:36:58 น. |
|
|
|
| โดย: pcfcyqts IP: 46.161.11.64 วันที่: 21 พฤษภาคม 2565 เวลา:23:53:03 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพฯ Thailand
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [?]
|
ทุกข์ใดจะทุกข์เท่า การเกิด
ดับทุกข์สิ่งประเสริฐ แน่แท้
ทางสู่นิพพานเลิศ เที่ยงแท้ แน่นา
คือมรรคมีองค์แก้ ดับสิ้นทุกข์ทน
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
