Group Blog
All Blog
|
สะดุดรักคุณเมีย บทที่ 14 หน้า 3 สะดุดรักคุณเมีย บทที่ 14 หน้า 3 เสียงกดออดหน้าบ้านดังขึ้น ปริมลุกไปดู แล้วมองอย่างแปลกใจ วันนี้เพื่อนมาหาถึงบ้าน เขาเปิดประตูให้เมษเข้ามา แล้วชวนเมษทานข้าวเที่ยงด้วยกัน เมษไหว้แม่ทิพย์ กับณรินทร์ ก่อนจะนั่งลงร่วมลงด้วย “ฉันไปหานายที่ออฟฟิตไม่เจอ เห็นเลขาบอกอยู่บ้าน เลยมาที่นี่” “มีอะไร โทรมาก็ได้นิ” เมษมองสีหน้าเพื่อนที่เปี่ยมสุขก็อดเหน็บไม่ได้ “มีเรื่องอะไรหรือเปล่า ไม่เข้าออฟฟิต มาหลายวัน ฉันก็คิดว่านายจะไม่สบาย หน้าตาก็ดูอิ่มเอิมดีนิ” “พ่อปริมเขามีเรื่องยินดี” “อะไรครับคุณแม่ มีเรื่องอะไรถึงขั้นไม่เข้าออฟฟิต” “เขากำลังจะเป็นพ่อคน” แม่ทิพย์บอก เมษแทบจะสำลักข้าว แม้จะดีใจกับเพื่อน แต่ก็อดขำไม่ได้ “เออ ดีใจด้วยว่ะ” เขาเอ่ยพลางตบหลังปริม “ดูจริงใจมากนะครับ” ปริมมองหน้าขำของเมษ “ก็ดีใจมากน่ะ ที่เพื่อนจะมีลูก ฉันก็มีลูกของเพื่อน” “อะไรของนาย ลูกผมก็ลูกผมสิ” ปริมทำหน้าหวง เมษ ขำใหญ่ นึกย้อนไปเมื่อก่อน ณรินทร์มองหน้าเมษแล้วก็อดขำไม่ได้ “มีเรื่องอะไรคะคุณเมษ เล่ามาเลยค่ะ” เธอไม่รอช้าที่จะถาม “เมื่อก่อนนะ ฮึ ฮึๆๆๆ” หันไปมองหน้าเพื่อนอย่างเกรงใจว่าจะพูดดีไหม ปริมมองเพื่อนอย่างสงสัย เพราะลืมไปว่าตัวเองก็บ่นเรื่องณรินทร์กับเมษขนาดไหน “ไม่คิดว่าเพื่อนผมจะตกหลุมรักคุณรินทร์จนหัวปักหัวปำ” เขาเอ่ยยิ้มๆ “เหรอคะ คุณโปรดก็พูดแบบนั้นล่ะค่ะ เห็นพนันกันด้วย ว่าจะแกล้งให้รินทร์รักแล้วก็ทิ้ง” หล่อนมองหน้าปริมเม้มปากหน้าเข้ม “เมียจ๋า นั่นมันเมื่อก่อน เราอย่าไปพูดถึงมันอีกเลยนะ คุณไม่รู้อะไรว่าผมรักคุณตั้งแต่ชาติที่แล้วเลยนะ” ปริมรีบพูดเอาใจเมีย ทำเอาเมษแทบจะพ่นน้ำออกจากปาก “คุณน่ะ พูดเวอร์ทุกอย่างเลยนะ” เธอแย้งเขา “จริงครับ” เขาตอบหนักแน่น “คุณกับผม เราเคยเจอกันที่บ้านหลังนี้ ผมเคยอยู่ที่บ้านหลังนี้ แล้วผมก็รอพบคุณอยู่มาร่วม 70 ปี จนเราได้มาพบกันในชาตินี้” ปริมเล่าเป็นเรื่องเป็นราว ทั้งสามคนมองหน้ากัน ณรินทร์ อยากจะขำสามีแต่ก็ไม่อยากให้เขาเสียหน้า “คุณรอฉันนานขนาดนั้นเลยเหรอ” “ใช่” “ตอนนี้คุณอาจจะไม่เชื่อ แต่ผมเชื่อว่าคุณคือแม่นวล” เขายื่นหน้าเข้ามาหาเธอ ณรินทร์ถึงกับขนลุก มองหน้าสามีนิ่ง หันไปมองแม่ “พ่อปริมหมายถึงอะไร? แม่นวลเด็กสาวแรกรุ่นที่ ปู่ปริมรอซื้อขนมหวานทุกวันเหรอจ๊ะ” แม่ทิพย์เอ่ยถาม “ครับคุณแม่ ผมก็คือคนรอกินขนมหวานทุกวัน ส่วน ณรินทร์ ก็คือแม่นวล” “คุณนอนเยอะไปไหม ฝันเป็นตุเป็นตะ” “วันนั้นน่ะนอนเยอะ จนทำให้ผมได้รู้ ว่าผมเป็นใคร วันนั้นเมื่อ 70 กว่าปีที่แล้ว เรือแม่สร้อยแกล้งมาชนเรือขายขนมของแม่นวลกับแม่ของเธอ แม่เกด จนแม่นวลตกน้ำไป แม่นวลว่ายน้ำไม่เป็น เธอตัวเล็กมาก เลยจมน้ำแล้วถูกกระแสน้ำพัดไป ตอนนั้น ผมพยายามจะช่วยเธอ แต่ก็หาเธอไม่เจอ เราได้เกณฑ์บ่าวไพร่ ดำน้ำ และเรียกตำรวจมาช่วยกันหา แต่ก็ไม่พบ หลังจากนั้น 3 วัน พบศพแม่นวลที่ท่าน้ำวัดทางใต้โน้น” เขาเล่าอย่างเป็นเรื่องเป็นราวจริงๆ ณรินทร์ถึงกับหนาวสันหลังขนลุก จุกที่คอ ตลอดมาเธอฝันเห็นชายหน้าตี๋ที่พยายามยื่นมือมาหาเธอที่กำลังจะจมน้ำ เธอเข้าใจมาตลอดว่าเขาผลักเธอตกน้ำ มันจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอกลัวน้ำมาก “หลังงานศพแม่นวล แม่เกดก็ย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านเก่าที่ลพบุรี ผมก็อยู่ที่นี่ บ้านหลังนี้คือบ้านของผม จนผ่านไป 40 ปี ณรินทร์ก็กลับมาผมที่นี่ ตอนนั้นณรินทร์น่าจะอายุ 2 ขวบ แต่เราก็ได้เจอกันแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ผมโดนรถชนที่หน้าบ้าน เราเลยได้จากกันอีก จนมากลับมานี่ตอนอายุ 30 ปี ก็ได้เจอณรินทร์อีกครั้ง จนได้แต่งงานกัน” ปริมเล่าอย่างย่อๆ ที่สุด ณรินทร์ถึงกับปล่อยโฮ แม่กุมมือลูกสาวไว้ ปริมลุกไปกอดภรรยาปลอบเธอ “แม่เชื่อนะพ่อปริม แม่เชื่อ ป้าเกด คือยายของทวดของณรินทร์ที่อยู่ลพบุรี แม่เคยได้ยินแกเล่าเรื่องสมัยอยู่อยุธยาให้ฟังเสมอ แกมีลูกสาวชื่อนวล จมน้ำตาย จนแม่ได้พบกับพ่อคม พ่อของณรินทร์ จึงได้รู้ว่าเมื่อก่อนนั้น ป้าเกดเคยอาศัยอยู่ในระแวกบ้านของพ่อของณรินทร์ ที่เดินทางไปหาไม้ที่ลพบุรี แล้วแม่เองก็เคยได้เจอปู่ปริมที่นี่ ตอนมาเยี่ยมท่าน ตอนเจอกับพ่อปริมครั้งแรก แม่ยังตกใจเลยว่าเหมือนปู่ปริมทั้งชื่อและหน้าตา มันช่างเป็นเรื่องเหลือเชื่อจริงๆ” แม่ทิพย์เชื่อทันที เพราะปริมเล่าเหมือนอยู่ในเหตุการณ์เหล่านั้น เอ่ยชื่อบุคคลที่เขาไม่เคยได้พบเจอมาก่อนได้ถูกต้อง “ใช่ มันมีเรื่องแบบนี้ในโลกที่เทคโนโลยีไปถึงดาวอังคารด้วยเหรอเนี่ย” เมษทั้งงงทั้งอึ้ง “แล้วนายรู้ตอนไหนเหรอ” “วันนั้น ผมหลับเพราะเมาค้าง หลับลึกและยาวนานมาก ผมไม่เคยนอนกลางวันที่บ้านนี้” “ฝันกลางวันหรือเปล่าเพื่อน” เมษถาม “ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องจริง สิ่งที่ผมได้เห็นทุกอย่างคือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริง ณรินทร์ว่ายน้ำไม่เป็น เพราะณรินทร์ฝังใจและกลัวน้ำมาก นั่นเป็นผลมาจากอดีตที่เธอจมน้ำตาย” “ผมบอกให้คมพาครอบครัวมาอยู่ที่นี่ เพราะผมไม่มีทายาท ผมต้องการยกบ้านให้คมกับครอบครัว แต่พอผมเห็นณรินทร์ ผมก็รับรู้ว่านี่คือแม่นวล แล้วตอนที่ปู่ปริมวิ่งไปอุ้มณรินทร์ที่หน้าบ้าน เพราะมีรถเบรคแตกวิ่งเข้ามา ตอนนั้นบ้านเรายังไม่มีรั้ว ผมตายหลังจากนั้นอีก 1 สัปดาห์ สิ่งที่ผมบอกแก่แม่ทิพย์คือ ณรินทร์คือแก้วตาดวงใจของผม ผมขอยกบ้านให้ณรินทร์” “ใช่ๆ” แม่ทิพย์ เอ่ยน้ำตาคลอ
โรแมนติค รักกันข้ามภพ
โดย: คนอ่านนิยาย IP: 27.254.241.116 วันที่: 20 สิงหาคม 2562 เวลา:7:43:27 น.
|
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||
