ปริมขับรถเลี้ยวเข้าบ้านทรงไทยในยามเย็น สายลมอ่อนโรยตัวมาพัดซุ้มเล็บมือนางหน้าบ้านพุ่มดอกปลิวไสว

เห็นรถยนต์จอดแน่นหน้าบ้านคงจะเป็นเหล่าลูกค้าที่กำลังเข้ามาซื้อผักเป็นแน่

ชายหนุ่มลงจากรถหอบกล่องขนมเค้กมะพร้าวอ่อนที่เขาเพิ่งซื้อจากร้านเค้กชื่อดังในเมืองเพื่อมาฝากเจ้าบ้านที่โปรดปรานอย่างหนัก

เขาเดินเข้าห้องรับแขกพบหญิงสูงวัยกำลังเตรียมถุงกระดาษใส่ผักให้ลูกค้า

“สวัสดีครับคุณแม่” ชายหนุ่มพนมมือไหว้ แล้ววางกล่องขนมลงโต๊ะ

“อ้าว พ่อปริม หวีดดีจร้า ทำไมมาวันนี้”

“พอดีผ่านมาเฉยๆ ครับ มีลูกค้าแถวนี้นัดมาดูงาน”

“จร้า ณรินทร์ พาลูกค้าดูผักอยู่ในโรงเรือนจ๊ะ”

“ครับ”

ชายหนุ่มเดินไปทางโรงเรือน เปิดประตูเข้าไป 

เห็นหญิงสาวกำลังพาลูกค้า2-3 คน 

เลือกผักหลายชนิดที่เธอปลูกในพื้นที่ 2 งาน

“พรุ่งนี้ไปส่งที่ร้านด้วยได้ไหมตอน 10 โมง”

“ได้ค่ะ เอาเท่าไหร่ดีคะ”

“20 แพค นะคะ”

“ได้ค่ะ ถ้าพี่ยังใช้ไม่หมด ก็ไม่ต้องเปิดถุงนะคะ 

เราแพคด้วยสุญญากาศสามารถรักษาสภาพได้เป็นอาทิตย์เลยค่ะ เก็บในตู้เย็นได้เลยค่ะ”

“ค่ะ”

“ส่วนพี่เอาผักสลัดสีม่วง 20 แพค ผักกาดแก้ว 20 แพคนะคะ”

“ได้ค่ะ” หญิงสาวจดออเดอร์ของแต่ละคนลงแฟ้มงาน

“ผมเอา หัวใจสีชมพู 99 แพคนะครับ” เสียงทุ้มนุ่มดังมาจากข้างหลัง ทำเอาทุกคนหันไปมอง

ณรินทร์เลิกคิ้วสูง แปลกใจกับการปรากฏตัวของอีกฝ่าย 

ส่วนสาวๆลูกค้าแอบมองลูกค้าคนใหม่ร่างสูงโปร่งในชุดสูทราคาแพงตาเป็นประกาย

“สงสัยต้องรอหน่อยนะคะ ยังไม่เพาะเลย”

“อะไรกันๆ ผมสั่งล่วงหน้ามา 2 เดือนแล้วนะครับแม่ค้า”

ณรินทร์มองหน้าอีกฝ่ายที่อมยิ้มเจ้าเล่ห์ จนสาวๆที่เลือกผักอยู่อายม้วนแทน 

หญิงสาวกอดแฟ้มมองร่างโปร่งที่เดินเข้ามาหา

“ว่าไงล่ะครับ”

“ก็ต้องรอตามคิวนะคะ มาก่อนก็ได้ก่อน มาทีหลังก็ต้องรอคิวทีหลัง ค่ะ”เธอตอบเขา

“ของพี่มาก่อน ยังไงไปส่งก่อนนะคะ เย็นแล้วพี่กลับล่ะค่ะที่ร้านยุ่งอยู่ 

พ่อครัวอยู่คนเดียวเดียวบ่นพี่ตายเลย”

“ค่ะ” ณรินทร์ยิ้ม

“พี่ก็เหมือนกันค่ะ ไปล่ะ เดี๋ยวลูกค้าคนใหม่จะได้สั่งของ”ทำตาประกายวับวายให้ชายหนุ่ม 

แล้วพากันเดินออกไปจากโรงเรือน

“ขอบคุณนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปส่งของให้ค่ะ สดๆ

 เลยค่ะ”

เธอเอ่ยลาเหล่าลูกค้าที่เหล่หนุ่มหล่อไม่

วางตา 

จะไปก็เสียดายแต่ดูสายตาละมุนของชาย

หนุ่มที่มีให้แม่ค้าหน้ากลมแล้วต้องจำใจหลีกทางไป

“ลูกค้าหนีหมดเลย” เธอบ่น

“ก็นี่ไง ลูกค้า”

“แล้ววันนี้มาทำไรล่ะ ไหนบอกว่าลูกค้าคุยงานเลิกเย็นไงคะ”

“เคลียร์กันเสร็จเร็วก็เลยแวะมา ขอค้างด้วยได้เปล่า”ทำปากจูจุ๊บใส่หญิงสาว

ณรินทร์หมั่นไส้

“ก็ได้นะ ตรงระเบียงที่ยังว่าง” เธอตอบแล้วเดินผ่านเขาเข้าบ้าน

ชายหนุ่มอมยิ้มก่อนหมุนตัวเดินตาม

ดูท่าทีดื้อดึงคืนนี้จะค้างที่บ้านเธอเสียให้ได้ 

หญิงสาวต้องจำใจยอมด้วยไม่อยากให้เขาเสียหน้าต่อหน้ามารดาของเธอ

บ้านเรือนไทยโบราณริมน้ำหลังนี้ ตั้งอยู่ห่างไกลเพื่อนบ้านพอสมควรบ้านสงบเงียบ 

กลางคืนมีเพียงเสียงจิ้งหรีดเรไรดังระงม ปริมชอบบรรยากาศแบบนี้ 

เขามักจะคิดถึงเย็นวันศุกร์ทุกสัปดาห์เขามุ่งหน้าใจจดใจจ่อมาที่นี่แล้วก็ให้ความรู้สึกอาวรณ์ในเช้าวันจันทร์ที่ต้องจากไป

ปริมนั่งจิบชาหลังอาหารเย็นอยู่ที่ระเบียงทอดสายตามองแม่น้ำในค่ำคืนประดับดาด้วยหิ่งห้อย

ณรินทร์เดินมานั่งลงเก้าอี้ว่าง เธอมองตามสายตาชายหนุ่มปริมหันมามองร่างบางที่นั่งตรงข้าม 

หญิงสาวร่างบางในชุดนอนลายการ์ตูนดูขัดตากับชุดที่เธอเลือกให้เขาใส่ 

เป็นชุดนอนของผู้ชายยุค 50เสื้อคอกลมกับกางเกงขาก๊วย

ณรินทร์ไม่ใช่คนสะสวยอะไรนัก เธอเป็นคนเรียบง่ายใช้ชีวิตกับแม่ที่บ้านเรือนไทยตั้งแต่เด็ก 

เดิมทีเธอทำงานบริษัท หลังจากพ่อเสียเธอออกจากงานเพื่อมาอยู่เป็นเพื่อนแม่ที่อายุมากแล้ว 

และเธอก็เริ่มปลูกผักไฮโดรโปนิกส์ขายจากเดิมที่ไม่คิดว่าจะขายได้ 

ปัจจุบันเธอปลูกโตไม่ทันลูกค้า

เขารู้จักเธอมานานหรือยังนะ 

ถ้านับเวลาที่พบกัน ทุกคนอาจจะไม่เชื่อแต่ถ้านับความรู้สึกของเขา

เขารู้สึกว่ายาวนานจนเขาเองคิดว่ามากกว่าอายุของเขาอีก

ณรินทร์หันมาสบตาคนที่นั่งตรงข้ามที่จ้องเธอค้างตึ่งอยู่กับที่

“ถ้าง่วงแล้วก็ไปนอนซะนะ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าไม่ใช่เหรอ” เธอเอ่ย

“อืม คุณก็ต้องตื่นแต่เช้าเหมือนกันแร่ะ”

หญิงสาวมองถ้วยชาที่หมดแล้วเธอยกไปล้าง 

ปริมเดินเข้าห้องนอน 

ณรินทร์ตรวจประตูหน้าต่างเรียบร้อยดีแล้วเข้าไปดูแม่ในห้อง ที่กำหลังสวดมนต์จะนอน 

เธอสวดมนต์กับแม่ แล้วกราบแม่

“ไปนอนเถอะ” แม่เธอเอ่ย

“นอนกับแม่ไม่ได้เหรอ”

“อะไรกัน ปริมมาทีไรต้องมานอนกับแม่ตลอด ไม่ได้นะ” นางตำหนิลูกสาว

“ค่ะ” เธอกอดแม่อย่างอาลัย แล้วเดินออกจากห้องแม่ไป เข้าห้องตัวเอง

ปริมนอนตะแคงมือข้างนึงท้าวหัวไว้ ราวกับว่าเขานอนรอและจ้องมองประตูอยู่ตลอดเวลา

“ทำไมยังไม่นอนอีกล่ะ” เธอเอ่ยเมื่อเปิดประตูเข้ามา

“”ก็รออยู่นิจ๊ะ”

“อืม” ณรินทร์แสร้งทำเดินไปนั่งหวีผม

ปริมจ้องมองร่างบางอย่างขัดใจในท่าทีไม่สนใจเขาใจ

เขาตอนนี้มันร้อนรนอยากให้อีกฝ่ายหันมามองบ้าง 

จนเขาอยากจะกระโดดดีดจากเตียงเข้าไปอุ้มเธอมาขึ้นเตียงให้รู้แล้วรู้รอด

ณรินทร์หวีผมเสร็จก็เดินมานั่งขอบเตียง ตอนนี้ปริมหน้างอ

“ปวดท้องเหรอ” หญิงสาวถาม

“ปวดอย่างอื่น” หน้าตาเจ้าเล่ห์คิดหากลอุบายหลอกอีกฝ่าย

“เป็นอะไร” หน้าซื่อเอ่ยถาม

“เป็นผู้หญิงไม่รู้หรอก” เขาย้อน

“ถ้าปวดฉี่ก็ไปเข้าห้องน้ำสิ” เธอพูดอย่างไม่สนใจอารมณ์ของอีกฝ่าย

อีกฝ้ายหน้ายิ่งงอ งอล 

หญิงสาวมากกว่าเดิมทำไมหล่อนถึงเข้าใจอะไรยากขนาดนี้ 

ปริมคือผู้ชายที่สาวๆ ค่อนเมืองอยากนอนด้วยแท้ๆกับณรินทร์ดูเธอไม่ได้สนใจเขาเลย หรือว่า 

เธอไม่เคยสนใจเขาจริงๆ พอคิดได้แค่นั้นอารมณ์น้อยใจก็พุ่งมาจุก อกชายหนุ่ม

“นี่..ยังเป็นผู้หญิงอยู่หรือเปล่า” ปริมลุกขึ้นดึงร่างเล็กลงไปกดลงบนที่นอน

ณรินทร์ตกใจ

“คุณจะทำอะไร” ปริมเหมือนคิดขึ้นได้

“งั้นฉันไปนอนกับแม่นะ” เธอพูดเพื่อเตือนสติเขา

ปริมใจหายยวบ แล้วก็พลิกตัวหนีอีกฝ่าย

“ผมขอโทษ ผมก็แค่ ...” ความรู้สึกตอนนี้ดูยุ่งเหยิงอย่างบอกไม่ถูก

ปริมล้มลงนอนหันหลังให้หญิงสาว ทั้งสับสนระคนน้อยใจ เขาอยากกอดอยากหอมอีกฝ่าย 

ตัวนิ่มๆ หอมครีมอ่อนๆ น่าหลงไหลนั่นเขาเผลอไผลไปทุกคราเวลาอยู่ใกล้ จนลืมไปว่า 

หญิงสาวยังไม่พร้อม ด้วยเราทั้งสองจุดเริ่มต้นมันฉุกละหุกเกินไปจนทั้งสองเองตั้งตัวไม่ทัน 

ชายหนุ่มใช้เวลาไม่นานในการปรับตัวแล้วเขาเองเป็นคนเผลอใจก่อน 

ส่วนหญิงสาวแล้ว เขาไม่เคยเห็นเธอจะสวีทกับเขานักอีกทั้งยังพูดเสมอมาหากไม่คิดอะไรเราควรไม่ไปไกลกว่านี้

เวลานั้นเขาก็คิดแบบนั้นเหมือนเธอ แต่เวลานี้ ทำไมใจเขามันง่ายอะไรแบบนี้

หญิงสาวปิดไฟหัวเตียงแล้วล้มลงนอนอย่างระแวดระวัง 

มาพักหลังๆปริมชักจะลวนลามเธอทีเผลอหนักขึ้นทุกทีทั้งที่เราทั้งสองได้ทำข้อตกลงกันไว้แล้วแท้ๆ 

ภายนอกอันหล่อเหล่านั้นอาจเป็นที่ระเบิดใจสาวๆรอบทิศ 

สำหรับเธอ ไม่ต้องการใช้เป็นข้ออ้างสำหรับสร้างความสัมพันธุ์เธอเป็นคนหน้าตาธรรมดา 

ไม่สวยไม่รวยมีหรือจะกล้าไปตอแยกับรูปหล่อพ่อรวยแบบเขา หากจะแค่อยากแกล้งเธอเล่นๆ 

เพื่อความสนุกแล้วล่ะก็เธอจะไม่ใจอ่อนให้กับคุณสุดเท่ห์คนนี้เป็นอันขาด

แต่งงานกันมาแค่เพียง 3 เดือน 

ยังแทบจะไม่รอดมันเป็นแค่ฉากการแสดงของทั้ง 2 ที่พยายามให้ผู้ใหญ่สบายใจเป็นครั้งคราว

และมันยังน้อยไปที่ทั้งสองจะรู้จักตัวตนของกันและกันเธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับ

ตัวเขาเลยและเขาเองก็ไม่ได้เต็มใจกับการแต่งงาน

ครั้งนี้หากไม่เพราะโชคชะตาล่ะก็คงไม่ได้มานอนร่วม

เตียงกันแบบนี้

ส่วนปริมนอนตะแคงหันหลังให้อย่างอยากเย็น กลิ่นหอมอ่อนๆ 

มันยั่วยวนเขาเขาเป็นผู้ชายนะ และก็เป็นผู้ชายที่สาวๆ ทั้งเมืองไฝ่ฝันได้นอนกอดเขาเป็นพ่อเสือที่ไม่เคยยอมให้ใคร 

แต่ทำไม ตอนนี้เขาทำอะไรไม่ได้ทั้งที่นอนเตียงเดียวกับเมียตัวเองแท้ๆ เฮ้อ....

ปริมตกใจตื่นเมื่อคนนอนข้างๆ ดิ้นเอามือมาพาดเขา เสียงอู้อื้เหมือนขัดใจกับฝันร้ายปริมลุกขึ้นมองผ่านความมืดยิ้มกริ่มอย่างชอบใจ 

ก่อนจะเอื้อมมือดึงอีกฝ่ายมากอดหอมแก้มซ้ายที ขวาที เป็นการปลอมขวัญ 

ณรินทร์กำลังฝันร้ายเธอฝันเห็นตัวเองอยู่ในร่างเล็กและกำลังตะเกียกตะกายเอาตัวรอด 

เธอกำลังจะจมน้ำตายมีมือของชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาพยายามจะช่วยเธอแต่สุดท้ายก็รู้สึกตัวเองลอยเคว้งอยู่ในน้ำ 

ปริมกอดเธอไว้แน่หญิงสาวหยุดดิ้นไปแล้ว

ปลายเตียงของทั้งสอง มีร่างวูบไหวของชายชรานิ่งยิ้มอย่างยินดี

รุ่งเช้าณรินทร์รู้สึกตัวตื่นเพราะอึดอัดเต็มทนกับกอดรัดแน่นยิ่งกว่างูเหลือม 

เธอลืมตาตื่นเห็นหน้าคมจ่ออยู่ที่แก้มเธอเสียงลมหายใจเข้าออกหนักหน่วงแขนทั้งสองถูกรวบรัดเอาไว้ในอ้อมกอดของอีกฝ่ายแถมด้วยท่อนล่างที่กายทับอย่างหนักอึ่ง

หญิงสาวพยายามดิ้นแต่อีกฝ่ายยิ่งกอดไว้แน่นหนาหนักเข้าไปอีก

“คุณปริม” เธอเรียกเขา

แต่ก็ไร้เสียงตอบรับ

ณรินทร์คิดหาทางช่วยตัวเอง

พลันสายตาก็ไปปะทะกับร่างชายชราสูงโปรงยืนถือไม้เท้าเคียงคู่ หญิงชรา ที่ปลายเตียง 

ทั้งสองยืนขำทั้งคู่อย่างเอ็นดู

“ปู่ทวด ย่าทวด” เธอเอ่ย

“ดีจังเลยนะ วัยหนุ่มสาวนี่” ปู่ทวดเอ่ยแซว

“ปู่ทวดช่วยหนูด้วยสิ”

“อะไรกันนี่ นี่ผัวเจ้านะ เขาจะกอดจะหอมเจ้า จะขัดขืนเขาทำไม”

“ใช่ๆ เจ้าต้องดูแลเขาดีๆสิ” ย่าทวดสำทับอีกคน

“อะไรกัน หนูหายใจไม่ออกนะคะ เขาจะกอดหนูให้ตายไปเลยหรือไง”

ปริมเงี่ยหูฟังสิ่งที่หญิงสาวพูด 

แต่เขาก็ยังหลับตาอยู่ เขาไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดกับใครเพราะไม่ได้ยินอีกฝ่ายตอบโต้

“ปู่ทวด ย่าทวดคะ ช่วยหนูด้วย”

“ไม่เอาล่ะ ปู่กับย่าไปดีกว่า” พูดแล้วทั้งสองก็หายไป

“อ้าววว ไปแล้วเหรอ” ณรินทร์งงงันกับวิญญาณผู้สูงอายุทั้งคู่ก่อนเธอจะตัดสินใจ ดิ้นอย่างแรง

“ฮืม อย่าดิ้นสิ” ปริมยิ่งกอดหนักเข้าไปอีก

“นี่ คุณตื่นแล้วก็ลุกสิคะ จะกอดฉันไว้แบบนี้ไม่ได้นะ”

“ขออีกนิดนึงไม่ได้เหรอ” เขาเอ่ย

“แล้วนี่ตื่นแล้วยังแกล้งหลับอีกเหรอ”ณรินทร์ดิ้นพรวดขึ้นไปคล่อมอีกฝ่าย

ยิ่งทำให้ปริมชอบใจใหญ่

“อุ๊ย..อยากอยู่บนก็ไม่บอก” เขาแหย่เธอจนอีกฝ่ายหน้าแดงทั้งโกรธทั้งอาย 

ปริมพลิกตัวให้เธออยู่ด้านล่าง

“แต่ผมขออยู่บนก่อนไม่ได้เหรอ” เขาแกล้งซุกไซ้เธออย่างสนุก

“อี้...ตาบ้า ไอ้หื่น” 

ณรินทร์ร้องหวีด ดิ้นสุดแรง ปริมหัวเราะชอบใจก่อนจะปล่อยอีกฝ่ายเป็นอิสระ แม้จะรู้สึกเสียดายก็ตามที

หญิงสาวลุกจากเตียงได้หายใจหอบใหญ่อย่างโมโหคนตัวใหญ่ที่ทำหน้าทะเล้นอยู่บนที่นอน

“คราวหน้าฉันจะไปนอนกับแม่”

“เดี๋ยวแม่ก็ว่าเอาหรอก อีกอย่างผมกลัวผีนะ”ปริมทำกวาดสายไปไปรอบห้องอย่างหวาดๆ

“คุณมันน่ากลัวกว่าผีอีก ฉันจะบอกปู่ทวดกับย่าทวด มาหลอกคุณ”

“เด็กขี้ฟ้อง แค่นี้ก็ฟ้องปู่ทวดย่าทวดด้วย” 

ชายหนุ่มสนุกกับการต่อล้อต่อเถียงอันไร้สาระกับหญิงสาวอย่างบอกไม่ถูกหญิงสาวยุติการโต้เถียง 

เธอหยิบผ้าขนหนูจากราวตากผ้ามุมห้องแล้วเข้าห้องน้ำไปปริมมองตามอย่างมีชัยหญิงสาวกลับออกมาเพื่อมาหยิบเสื้อผ้าไปใส่

“คุณต้องไปทำงานไม่ใช่เหรอ”เธอเอ่ยถามอีกฝ่ายที่ยังเอ้อระเหยอยู่บนที่นอน

“วันนี้อยากลาก็ลาได้” เขาตอบยียวน

“ไร้ความรับผิดชอบ” เธอเม้มปากว่า

ปริมดีดตัวเองจากเตียง เดินเข้ามาหาอีกฝ่ายที่พันผ้าขนหนูผืนเดียว

“งั้นก็เอาผ้าขนหนูมาสิ” เขาแกล้งดึงออกจากเธอ จนหญิงสาวร้องตกใจ

“ตาบ้า ผ้าขนหนูคุณมันฝืนโน้น” เธอตีมือเขาแล้วฟาดต่อด้วยหวี

ปริมกระโดดหยิบผ้าขนหนูแล้วเข้าห้องน้ำไป เขาออกมาจากห้องน้ำก็ไม่เห็นเงาหญิงสาวแล้ว 

มีเพียงชุดทำงานและเสื้อสูทที่เตรียมไว้ให้เขาปริมยิ้มแล้วรีบแต่งตัว

ปริมลงมาข้างล่างเห็นแม่กับลูกกำลังใส่บาตรอยู่หน้าบ้านเขาไหว้ลาแม่ยายก่อนจะหันมาทำปากจุ๊บใส่ณรินทร์

“ปริมเขาก็น่ารักดีนะ นี่ลูกยังไม่รักเขาอีกเหรอ” แม่เอ่ยถามกับท่าทีเย็นชาของบุตรสาว

“จะเอาแน่นอนอะไรกับเขาล่ะ เขาเป็นใคร เราเป็นใครอีกอย่างเราก็ยังไม่ได้รู้จักกันดีเลย 

เวลาแค่นี้จะบอกว่ารักมันก็ง่ายไปนะคะแม่อะไรมันจะเกิดขึ้นข้างหน้าเรายังไม่รู้เลย”

“ลูกระวังไปหรือเปล่า อยู่ๆ กันไปก็รักกันได้”

“เขาก็เป็นแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนแร่ะ เราจะรู้ได้ยังไงตอนนี้เขาอาจจะรอให้ช่วงเวลานี้ผ่านไปก็ได้ แล้วทำไมหนูจะต้องเล่นกับเขาด้วย สาวๆเขาเยอะนะแม่”

“ลูกเคยเห็นสาวๆ เขาเหรอ”

“ไม่เคย แต่เดาไม่ยากหรอก”

“ทีแรก แม่ก็คิดว่าเขาคงไม่ได้คิดอะไร แต่ตอนนี้เขาไม่เหมือนก่อนหน้านี้เลยนะ มีแต่รินทร์ที่ยังใจแข็ง”

“ใครจะอยากพลาดล่ะคะ”

“อืม เนื้อคู่กัน ยังไงก็ต้องได้เจอกัน วาสนาทำให้คนเราได้พบกันบุญนำพาให้อยู่ด้วยกัน ถ้าไม่ใช่คู่กันแล้ว ก็คงมิอาจจะพบพานแล้วได้อยู่ด้วยกัน”

แม่เอ่ยเตือนสติความรั้นของบุตรสาว

“ใช่ค่ะ หากไม่ใช่คู่กันแล้วสักวันนึงเขาคงจากไป”

ณรินทร์ก็ยังหาหนทางมาแย้งมารดาจนได้ 

จนแม่ส่ายหัวก่อนเดินเข้าบ้าน

ณรินทร์มองขึ้นไปบนเรือน 

เห็นปู่ทวดยืนมองเธออยู่เช่นกัน