บทที่ 8 หน้า 1

ทริปวันนี้คือการล่องเรือ และเดินชมป่าเชยเลน ทุ่งโกงกาง และโปรงทอง 

เพื่อศึกษาระบบนิเวศชายฝั่งที่ควรค่าการอนุรักษ์เอาไว้ 

แม้มนุษย์จะลุกล้ำเข้าเกาะมามากเรื่อยๆ ทุกปี 

คนพื้นที่ที่อยู่บนเกาะก็ยังคงรักษา ธรรมชาติที่กลายเป็นจุดท่องเที่ยว 

และดึงดูดให้นักท่องเที่ยวที่ชื่นชอบธรรมชาติได้มาสัมผัส

เรือสามารถลงได้แค่เพียงลำละ 2 คน ณรินทร์จึงขอไปกับแม่ทิพย์ 

โปรดกับไอซ์ แม่พลอยกับพ่อปราบ 

ส่วนปริมแม้จะเสียดายที่ไม่ได้นั่งกับหญิงสาวแต่เขาก็บอกคนพายเรือให้คอยแจวตามติดแม่กับลูกคู่นั้น 

แต่ที่ทำเอาเขาอารมณ์เสียคือแทนคุณที่มาทันเวลาขอลงเรือกับเขาไป

สองหนุ่มที่ลงเรือด้วยกัน ต่างพยายามหาเรื่องมาคุย 

ไม่ว่าจะธุระกิจการงาน และเรื่องเก่า

“ดูนายเปลี่ยนไปเยอะนะปริม”

“เปลี่ยนไปยังไงเหรอครับ” 

ชายหนุ่มถามอย่างสงสัย

“ไม่ได้เจอนาย นี่ก็ 7-8 ปีได้มั้ง ดูนายโตเป็นผู้ใหญ่ชีวิตแต่งงานเป็นไงบ้าง”

“ดีครับ ผมกับณรินทร์ ถึงเราจะชอบแกล้งกัน แต่เธอก็เป็นภรรยาที่ดี”

เขาพูดอย่างมีฟอร์ม

“ฮึฮึฮึ ไม่อยากเชื่อนะ รู้ครั้งแรกก็ช็อคเหมือนกัน พี่คิดว่า 

นายจะได้แต่งงานกับคนมีหน้ามีตาในสังคม สาวสวยๆ 

เยอะแยะล้อมนายเมื่อก่อนไปไหนหมด”

“ตั้งแต่ผมกลับจากเมืองนอก ผมก็ทำแต่งาน ไม่ได้มีเวลากับสาวที่ไหนหรอกครับ”

แทนคุณนึกขำ ใช่ว่าเขาจะไม่ได้ข่าวของหลานรหัสคนนี้ซะทีเดียว

“พี่ก็แค่อิจฉานาย รินทร์เขาเป็นคนดี” 

เขาเอ่ยเนิบๆ

ปริมมองเขาอย่างค้นหาความหมาย

“ก็แสดงว่ายายนั่นโชคดีขนาดไหนที่ได้แต่งงานกับผม”

“เปล่า นายโชคดีต่างหาก นายควรรักษาความโชคดีของตัวเองไว้นะ”

แม้จะไม่ค่อยพอใจกับคำพูดของอีกฝ่ายแต่ปริมก็ยังเก็บเอาไว้

“แล้วนี่บริษัทเป็นไงบ้างครับ”

เขาถามปู่รหัสเรื่องเป็นการเป็นงานแทน

“ก็โตเรื่อยๆ คิดว่าแต่ละปีจะขยายงานเพิ่มขึ้น 7%”

“วิสัยทัศน์ดีครับ ยังไงช่วยแนะนำผมด้วยนะครับ”

“พี่ต่างหากที่ต้องปรึกษาปริม เพราะพี่ยังด้อยประสบการณ์ 

นาย..เห็นเมื่อก่อนโดดเรียนประจำ มาตอนนี้เป็นเจ้าของธุระกิจพันล้าน 

แถมมีเมียดีๆ กับเขาคนนึงพี่ยังอิจฉาเลย” 

แทนคุณไม่ยอมปล่อยเรื่องไปห่างจากณรินทร์จริงๆ

เขาเองก็สบตาคมเข้มของอีกฝ่าย เพื่อหาความจริงอะไรสักอย่าง

“งั้นก็อิจฉาต่อไปนะพี่ ยัยนั่นหลงผมหัวปักหัวปำ” 

ปริมตอบหน้าเข้มทำเอาแทนคุณรีบปรับสีหน้าเปลี่ยนเรื่อง

แทนคุณหันไปหาณรินทร์ที่เรือไม่ห่างนัก

เขาโบกมือให้ ณรินทร์กับแม่ยิ้มตอบ

ทำเอาปริมแทบอยากถีบเขาลงเรือ

ล่องเรือไปจนถึงปากแม่น้ำ มีสะพานไม้ยาวประมาณ 500 เมตร 

ที่ทำขึ้นเพื่อให้เดินชมป่าโปรงทองและถ่ายรูป 

แล้วให้เดินกลับมาตรงจุดลงเรือ ณรินทร์เดินจูงแม่ 

ชวนกันชี้นกชมไม้ จนมาถึงทางออก

แทนคุณขอตัวกลับ พลางมองครอบครัวของปริมและณรินทร์ที่พากันเที่ยวอย่างสนุก

 หน้าตาครุ่นคิดวางแผนอะไรสักอย่างอยู่ในใจ

ส่วนครอบครัวของปริมและณรินทร์ นั่งรถเที่ยวรอบเกาะและหาของอร่อยทาน

...........................................................................

กลับจากเที่ยวเกาะช้าง ณรินทร์เอาใจใส่กับผักในโรงเรือน 

แม้สามีสุดหล่อจะจ่ายเงินเดือนให้ทุกเดือน 

แต่อาชีพที่เธอสร้างมากับมือนั้นเธอก็ยังคงทำเป็นปกติ 

ลูกค้าเธอยังเนืองแน่นเพราะพวกเขาชอบผักที่เธอปลูก 

ทั้งสด คุณภาพดี ราคาไม่แพง

หลังจากเสร็จงานดูแลผักเธอก็ต้องมาเอาใจใส่แม่ทิพย์และคุณสามีที่ย้ายที่ทำงานมาที่บ้านของเธอ 

บางวันหัวหน้าไซส์งานเอาเรื่องมาประชุมที่บ้านเธอด้วย

เย็นวันหนึ่งเธอได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ที่ท่าน้ำ 

เธอเดินไปตามเสียงพบหญิงสาววัย 20 ต้นๆ 

สวมผ้าถุงใส่เสื้อแขนกระบอก นั่งร้องไห้อยู่

“ทราย ทำไม มาร้องไห้ตรงนี้”

“ณรินทร์ ช่วยฉันด้วย ช่วยฉันด้วยนะ”

“มันเกิดอะไรขึ้น”

“พวกเขาจะมาเอาฉันกลับไป”

“ไปไหน”

ทรายชี้ไปฝั่งตรงข้าม

“มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”

“ช่วยฉันด้วยนะ ได้โปรด ช่วยฉันด้วย” 

ทรายพร่ำอ้อนวอนเธอ

“ณรินทร์” 

เสียงปริมเรียกเธอ ณรินทร์หันไปหาเขาพอหันมาอีกทีทรายก็หายไปแล้ว 

เธอสงสัยว่าทำไมทรายต้องร้องไห้

ปริมเดินมาหาเธอ

“เดือนหน้า พี่โปรด ชวนไปดู เขาถ่าย พรี เวดดิ้ง”

“จริงเหรอ เขาจะไปถ่ายที่ไหน”

“เขาก็ว่าจะมาถ่ายอยุธยานี่ล่ะ ดีเลยนะ อยากถ่ายไหมล่ะ” 

ปริมถามหน้ายิ้มๆ

ณรินทร์ส่ายหน้า

ปริมสะดุด ปกติแล้วพวกผู้หญิงจะชอบเรื่องแบบนี้กันทั้งนั้น

“ทำไมล่ะ เรายังไม่ได้ถ่ายเลยนะ”

“จะถ่ายทำไม รูปงานแต่ง คุณแม่ก็ให้ช่างภาพฝีมือดีมาถ่ายแล้วไม่ใช่เหรอ”

 ปริมดึงมือมากุมไว้แล้วเริ่มโน้วน้าวอีกฝ่าย

“เถอะน่า งั้นเราก็ไปเป็นเพื่อนเขาเฉยๆ ก็ได้ เลือกจุดสวยๆ ให้เขา 

คุณเป็นคนพื้นที่ น่าจะรู้ว่าที่ไหนจะถ่ายรูปสวย 

รูปแต่งงานเขาต้องเก็บไว้ชั่วลูกชั่วหลานเลยนะ”

“ดูของเราสิ ถ่ายที่บ้านยังธรรมดาไปนะ” 

เขามองรูปขยายใหญ่ติดที่ผนังเขากับณรินทร์แต่งชุดไทย 

ณริทร์นั่งเก้าอี้ เขายืนอยู่ข้างๆหน้าตาทั้งคู่เหมือนถูกบังคับถ่ายรูป

“ก็ได้”

หญิงสาวรับคำ เพราะไม่อยากต่อความยาว