Group Blog
All Blog
|
สะดุดรักคุณเมีย บทที่ 11 หน้า 4 ณรินทร์เป็นห่วงทราย เธอขับรถไปส่งผัก เลยแกล้งขับผ่านบ้านใหญ่หลังงามตรงข้ามฝากแม่น้ำ บ้านทรงสมัยใหญ่หลังโอ่อ่า แสดงถึงฐานะของเจ้าของบ้านที่มีอันจะกิน หากไม่ใช่ผู้มีหน้าตาในจังหวัด ก็คงเป็นทำธุระกิจใหญ่โต กำแพงบ้านสูงกว่า 2 เมตร ทำให้หญิงสาวไม่สามารถมองเห็นข้างในบ้านได้ ข้างบ้านติดกับวัด ณรินทร์จึงขับรถเข้าไปจอดในวัด เจอหลวงพี่ เธอนมัสการ แล้วแกล้งถามสาระทุกข์สุขดิบ เห็นหลวงพี่ปลูกชวนชมไว้ เธอเลยหาเรื่องคุยเรื่องต้นไม้ เพื่อทำเนียนว่าชอบเรื่องเดียวกัน ณรินทร์เหลือบไปเห็นว่าวติดอยู่บนต้นมะม่วง “นั่นว่าว ใครคะหลวงพี่?” “ของอาตมาเองนี่แหล่ะ พอดีเด็กวัดมาปล่อยเล่น เชือกพันต้นไม้มะม่วงเข้าให้ ไม่รู้เด็กๆ หายไปไหนหมด ว่าจะบอกให้ปีนเอาลงมา” ณรินทร์มองต้นมะม่วงที่อยู่ข้างบ้านหลังเป้าหมายพอดี “หลวงพี่เดี๋ยวหนูปีนให้” หลวงพี่มองหน้าใสซื่อ สาวแปลกหน้าที่มาชวนคุย “ไม่งามมั้งหนู” “ไม่เป็นไรค่ะ สบายมาก นิมนต์หลวงพี่กลับกุฏิไปก่อนค่ะ” หน้าใสซื่อตาโตเอ่ย หลวงพี่สองจิตสองใจ จะห้ามปราม ดูอีกฝ่ายก็เจตนาดี เลยถอยไปตั้งหลักที่กุฏิ อย่างน้อยจะได้ดูว่าไม่ได้สมรู้ร่วมคิด ณรินทร์มองทางหนีทีไล่แล้วปีนขึ้นต้นไม้อย่างชำนาญ ตาก็แอบมองไปบ้านข้างวัด ที่เงียบไร้ผู้คน มีรถเก๋งคันหรูจอดอยู่ 2 คัน ด้านหน้ามีศาลด้านหน้ามีกระถางต้นไม้ใบโตเรียงราย และศาลเพียงตาไม้สีดำน่ากลัวอยู่หน้าบ้าน ณรินทร์หยิบว่าวได้ ก็ค่อยๆ ปีนลงมาจากต้นมะม่วงแล้วไปวางที่โต๊ะหินอ่อนใต้กุฏิหลวงพี่ หลวงพี่ลงมา ถอนหายใจหอบใหญ่ “โยม เป็นผู้หญิง ยิงเรือ มาปีนป่ายต้นไม้ในวัด ในวา ไม่งาม” ท่านบ่นกล่าวหญิงสาว “ต้องกราบขออภัยหลวงพี่ค่ะ” หญิงสาวไหว้หลวงพี่เพื่อขอขมา “พอดีหนูเห็นบ้านข้างๆ เขาก็มีกระถางชวนชม สวยมากลเยนะคะ กระถางก็ลายสวยมากเลย ท่าทางจะรวยมีเงินซื้อกระถางแพงๆ” “ใช่ บ้านเศรษฐี นิยม แต่เขาไม่เคยทำบุญเลย” “เหรอคะ มีคนแบบนี้ด้วยหรือคะ” “มีสิ คนที่ไม่เชื่อเรื่องบาปบุญคุณโทษ เชื่อเรื่องมืดดำยังมีอยู่” “บ้านหลังนั้นเงียบมากเลยนะคะ” “ใช่แล้วโยม ฝั่งนี้ไม่ค่อยมีพระมาจำวัด เพราะกลัวกัน” “กลัวอะไรคะ?” หญิงสาวถามอย่างอยากรู้ “บ้านหลังนั้นบางคืนก็มีเงาดำๆ มีหมาหอน แล้วก็น่าขนลุก” ท่านเอ่ย “แล้วหลวงพี่ไม่กลัวเหรอคะ” “อาตมาจำพรรษาที่นี่มา 20 ปีแล้ว ไม่กลัวหรอก เรื่องพวกนี้ มันอยู่ที่ใจ จิตใจเราบริสุทธิ์ ความชั่วร้ายก็ทำอะไรเราไม่ได้” “จริงค่ะ” ณรินทร์ทำหน้าเข้าใจ “อ้าวนี่...แบมือมาสิ” หลวงพี่ยื่นวัตถุมงคลให้ “อะไรค่ะ?” “มันคือตะกรุดสำฤทธิ์ หลวงพี่ได้มาจากเจ้าอาวาตที่ท่านละสังขารไปแล้ว มีหลายอันเลยให้ เห็นหนูเป็นผู้มีจิตใจดี เอาไว้ติดตัวตลอดนะ จะได้คุ้มครองให้ปลอดภัย” ณรินทร์ยิ้ม กราบและแบมือรับตะกรุดจากหลวงพี่ก่อนจะขอลากลับ เธอมองไปที่บ้านหลังใหญ่ เสียดายที่ไม่ได้เรื่องอะไร พอเปิดประตูรถ “ณ.....รินทร์...ช่วย.....ด้วย...” เสียงเยือกเย็นของทรายลอยมาจากบ้านหลังนั้น ณรินทร์หันไปมองอย่างตะลึง ร่างกายตอบสนองต่อสิ่งลึกลับของบ้าน “ทราย...ทราย เธออยู่ที่นั่นจริงๆ หรือเปล่า?” ณรินทร์ถามกับสายลม แต่ก็เงียบ มีเพียงยอดไม้ที่ปลิวตามแรงลม แต่ณรินทร์ก็มั่นใจว่าทรายต้องอยู่ที่นั่น แต่ตอนนี้เธอทำอะไรไม่ได้ ต้องขับรถออกจากวัดมา มองเห็นป้ายทำบุญเข้าพรรษาหน้าวัด ในอาทิตย์หน้าแล้วก็วางแผนอะไรสักอย่าง ณรินทร์กลับมาถึงบ้าน ทำกับข้าวให้แม่ทานแล้วเธอก็ทำบัญชีเสร็จ ปริมกลับบ้านมาเร็ว ณรินทร์แปลกใจเพราะปกติเขาจะมาถึงบ้านไม่ 6 โมงเย็นก็ 1 ทุ่ม นี่แค่ 5 โมงเย็น เขาก็มาถึงแล้ว “ก็วันนี้เราจะไปงานแต่งไง” “งานแต่งใคร?” “เพื่อนผม” “เพื่อนคุณ คุณก็ไปสิ” เธอตอบไม่สนใจ “เมียจ๋า ไปด้วยหน่อยนะ” “ฉันไม่ชอบไปงานสังคมอะไรของคุณหรอก ดูสิมีแต่คนรวยๆ เกิดฉันทำอะไรเงอะงะไป ขายหน้าคุณแย่” “คุณก็เกาะแขนผมไว้” “แม่อยู่บ้านคนเดียวฉันเป็นห่วง” “ผมบอกแม่แล้ว แม่บอกไม่เป็นไร เราปิดบ้านแล้วไปกันเลย” เห็นท่าทีอิดออดของณรินทร์ที่ไม่อยากไปกับเขา แต่ปริมก็หาเรื่องมาแย้งให้เธอต้องไปให้ได้ จนหญิงสาวยอม ปริมจัดแจงเสื้อผ้าของณรินทร์ชุดผ้าไหมลายสีน้ำเงิน ส่วนเขาเสื้อสูทสีน้ำเงินเข้าคู่กัน หญิงสาวดูเคอะเขินก้าวเข้างานแต่งโรงแรมสุดหรู เธอเกาะแขนสามีไว้แน่น คู่บ่าวสาวที่ยืนต้อนรับแขกหน้างาน ถ่ายรูปคู่หน้าซุ้ม “ควงออกงานแบบนี้ ตัวจริงใช่ไหมปริม” เจ้าสาวซึ่งเป็นเพื่อนชายหนุ่มเอ่ยถามอย่างอยากรู้ พ่อพวงมาลัยหนุ่มนักเรียนนอกที่เคยเป็นคู่ควงช่อลดา แต่ตอนนี้เปลี่ยนรสนิยมเป็นสาวตัวเล็กหน้าตาเรียบๆ แล้ว “ก็คงใช่ล่ะครับ ผมก็แก่ลงทุกปี เกิดไม่รีบมีเมียมีลูก คงเสียเวลาทิ้งเปล่าๆ” เขาตอบอารมณ์ดี “ไม่สมกับเป็นคุณเลยนะ พ่อพวงมาลัย” ณรินทร์ยิ้มเหลือบมองสามีอย่างจิกกัด
|
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||
