Group Blog
All Blog
|
สะดุดรักคุณเมีย บทที่ 13 หน้า 3 สะดุดรักคุณเมีย บทที่ 13 หน้า 3 “ณรินทร์ ณรินทร์ คุณเป็นอะไร ณรินทร์” เขาเรียกเธอพร้อมเขย่าแต่อีกฝ่ายก็ไม่รู้สึกตัว ปริมพาณรินทร์มาโรงพยาบาล นั่งอยู่หน้าห้องฉุกเฉินอย่างร้อนใจ เขาให้แม่อยู่บ้าน เพราะแม่แก่แล้วไม่อยากให้มาโรงพยาบาล ผ่านไปร่วม ชั่วโมง เมื่อณรินทร์รู้สึกตัว หลังหมอตรวจดูอาการจนแน่ชัด หมอขอเจาะเลือดเธอ และปล่อยให้ณรินทร์นอนพักฟื้น ปริมขอเข้ามาดูหญิงสาว “รินทร์ คุณเป็นอะไร? หรือว่าพิษไซยาไนด์” เขาถาม “มีรู้สิ ไซยาไนด์ ถึงจะมีพิษก็จริง แต่วันนั้น พอฉันรู้สึกฉุน ฉันเอาผ้าผิดจมูกนะ ฉันไม่ได้สูดดมมันมากมาย” “แล้วทำไมคุณถึงเป็นลม” “ไม่รู้สิ ก็แค่รู้สึกหน้ามืด แล้วมันก็วูบไป บอกไม่ถูกเหมือนกัน” ปริมกุมมือเธอไว้ หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ ทำไมวันนี้เขาต้องเจอเรื่องที่ทรมานใจมากขนาดนี้ ทั้งเรื่องของแทนคุณ และเรื่องณรินทร์ หากเธอเป็นอะไรไป เขาก็ไม่อาจจะบอกได้ว่า ตัวเขาจะอยู่อย่างไร ปริมลูบพวงแก้มระเรื่อ “คุณทำเอาผมตกใจแทบแย่” ณรินทร์มองหน้าซีดของสามีแล้วยิ้ม “คุณตกใจขนาดนั้นเลยเหรอ?” “ใช่สิ แค่เห็นคุณล้ม หัวใจผมก็แทบจะหยุดเต้นแล้ว” ณรินทร์รับรู้ถึงความอบอุ่นจากอุ้มมือใหญ่ของสามี “ฉันคงไม่เป็นไรหรอกค่ะ?” หญิงสาวพูดปลอบเขา ทำไมกลายเป็นคนป่วยต้องปลอบคนปกติไปซะเล่า “ฉันออกจะแข็งแรงคุณก็เห็น” “ณรินทร์ คุณอย่าทำร้ายผมแบบนี้สิ” เสียงสั่นเครือของปริมเอ่ย “ฮืม ฉันจะทำร้ายคุณได้ยังไง?” เธอถามอย่างสนเท่ห์ใจ “จะเป็นพิษของไซยาไนด์หรืออะไรก็แล้วแต่ ผมไม่อยากให้คุณโดยพิษอะไรทำร้ายทั้งนั้น ผมไม่อยากให้คุณเจ็บตรงไหน ผมไม่อยากให้คุณเป็นอะไร ณรินทร์ ถึงคนอื่นจะรักคุณมากขนาดไหน แต่ผมรักคุณมากกว่าพวกเขาทุกคน” ปริมพูดเสียงสั่นเครือ จูบหลังมือนิ่มพร้อมน้ำตาไหลพราก ณรินทร์ถึงกับน้ำตาคลอที่สามีสารภาพรักเธอ “ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันไม่เป็นอะไรทั้งนั้น” เธอตอบเขา พยาบาลเข้ามาในห้องพักฟื้น “สามีคุณณรินทร์ใช่ไหมคะ คุณหมอเชิญค่ะ” “ครับ” ปริมรีบเช็ดน้ำตา ปริมหันมามองหน้าภรรยาจูบที่มือเบาๆ แล้ววางลง “เดี๋ยวผมมานะ” ปริมเดินตามพยาบาลไป หัวใจเต้นแรง เขาไม่อาจจะรู้ว่าหมอจะบอกอะไรกับเขาบ้าง ช่างเป็นช่วงที่แสนทรมานหัวใจเขานัก ปริมเดินตามพยาบาลช้าๆ หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ เขาไม่อยากรับรู้เลยว่าณรินทร์จะเป็นอะไร มาถึงห้องหมอ พยาบาลเผยมือให้ แล้วขอตัวไป ปริมสูดหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนเข้าไปข้างใน หมอนั่งยิ้มร่าอยู่ที่โต๊ะ “คุณปรัศนัย ใช่ไหมครับ” “ครับ” “นั่งก่อนครับ” “คุณณรินทร์มีอาการแบบนี้นานหรือยังครับ” “ไม่ครับ เพิ่งเป็น” ปริมทำหน้าไม่สู้ดี “ช่วงนี้อาจจะอ่อนแอนะครับ อย่าให้ทำงานหนักเดี๋ยวจะเป็นลมอีก” “ครับ เธอเป็นอะไรครับ?” เขาถามเพราะไม่อยากอ้อมค้อมนาน “ก็อาการแพ้ท้องทั่วไป ท้องแรกหรือเปล่าครับ” “ฮ้า..หมอ หมายความว่าไง? ณรินทร์ท้องเหรอครับ” “ครับ คงต้องถามภรรยาคุณว่า ประจำเดือนครั้งสุกท้ายเมื่อไหร่ ก็จะทราบอายุครรภ์” ปริมนั่งงงไปพักใหญ่ หูอื้อตาลายกับข่าวที่ได้ยิน หัวใจราวหยุดเต้น “คุณครับ...คุณปรัศนัย” หมอเรียกเขาเมื่อเห็นหน้าหล่อเหล่าค้างนิ่ง “คะ..ครับ” “ครับ ลูกคนแรกใช่ไหมครับ?” “ครับ” “ประจำเดือนมาประมาณวันที่ 10 ครับ เดือนที่แล้ว เดือนนี้?” ปริมทำหน้าคิด นี่วันที่ 18 แล้วสินะ ยังไม่เห็นณรินทร์เป็นประจำเดือนเลย “ยังไม่มาครับ” “คุณนับประจำเดือนเมียด้วยเหรอครับ” หมอแอบแซว ปริมยิ้ม “จริงเหรอครับคุณหมอ ณรินทร์ท้อง” “ครับ” หมอตอบยิ้มๆ ปริมเหมือนโลกหมุนติ้ว อยากตะโกนออกมา อยากจะกระโดดตัวลอย เขากำหมัดทั้งสองมือ แล้วเขย่าอย่างดีใจ “ยินดีด้วยนะครับ” “ขอบคุณครับคุณหมอ” ปริมเดินออกมาจากห้องหมอด้วยหัวใจพองโต “เย้ๆๆๆๆๆๆ” เขาแอบตะโกนอย่างลืมตัวหน้าห้อง ก่อนจะยิ้มกว้างให้กับสาวๆ ที่แอบมองเขา ก่อนจะเดินไปหาณรินทร์ที่ห้องฟักฟื้น
|
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||
