Group Blog
All Blog
|
สะดุดรักคุณเมีย บทที่ 13 หน้า 2 สะดุดรัดคุณเมีย บทที่ 13 หน้า 2 ช่วงบ่าย ปริมมาที่ร้านของช่อลดาตามที่อีกฝ่ายนัดหมาย “เป็นไงบ้าง ไม่เจอตั้งนาย นายสบายดีเหรอ” “สบายดีครับ แล้วพี่ล่ะ” “สบายดี ไม่เห็นนายไปลานประมูลอีก” “เรื่องพวกนั้นผมไม่ค่อยถนัดหรอกครับ ปกติ ลูกค้าเยอะอยู่แล้ว” แทนคุณสะดุดกับคำตอบของอีกฝ่ายเล็กน้อยเล็กน้อย บริษัทของปริมใหญ่โต เป็นที่รู้จักของคนทั้งประเทศ ไม่ต้องดิ้นรนออกไปหาลูกค้า “ก็ดีนะ บริษัทนาย เติบโต แข็งแกร่งอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องไปประมูลงานเล็กๆ มาทำ” “งานประมูลบางทีก็มีงานใหญ่ครับ เพราะแต่เราต้องเลือกจังหวะของงาน ถ้าเลือกงานดี ก็โตไวครับ” “อ้อ ใช่นะ สงสัยต้องขอคำแนะนำจากนาย” “ผมเองประสบการณ์ยังไม่เยอะหรอกครับ” “ฮ้าๆๆๆ นายนี่ถ่อมตัวจังเลยนะ” “ไม่ล่ะครับ ผมแค่อธิบาย” “แล้วนี่รินทร์เป็นไงบ้าง สบายดีไหม? “เธอสบายดีครับ” “นายรักณรินทร์จริงเหรอ?” เขาตั้งคำถามอย่างตรงไปตรงมา ปริมมองหน้าอีกฝ่ายอย่างอยากรู้ว่าเขาจะมาไม้ไหน “ครับ” เขาตอบหนักแน่น “ฉันได้ข่าวมาไม่ดี พวกนายถูกจับแต่งงานกันเหรอ” ปริมมองอีกฝ่ายอย่างใจเย็น “แบบนี้ผู้หญิงก็เสียเปรียบสิ นายเสือผู้หญิงนะ อีกอย่างคุณลดากลับมาจากต่างประเทศ เขาก็เหมือนจะรอนายอยู่” “ผมไม่คิดว่าการแต่งงานของผม เป็นเรื่องไม่ดี” “แต่ทำไม พวกเราไม่เคยได้ข่าวงานแต่งของนายเลยล่ะ” อีกฝ่ายเหมือนกำลังจี้ใจเขา “เพราะพวกเราอยากจัดเงียบๆ” “ระดับนาย จัดงานเล็กๆ กันมันเหมาะเหรอ” “แล้วพี่มีธุระอะไรกับผมครับ” ปริมรีบสวนอย่างไม่เกรงใจ เด็กเสริมเอาผลไม้มาเสริมที่โต๊ะ แทนคุณเลยหยุดพูด ปริมมองเห็นมะม่วงแล้ว เกิดเปรี้ยวปาก น้ำลายสอขึ้นมาอย่างไม่เคยเป็น เขาเลยขอจิ้มพริกเกลือกิน แทนคุณมองเขากินมะม่วงอย่างอร่อยแล้วนึกขันกับท่าทางตัวสั่นอยากกินจนน้ำลายไหล “ฉันแค่อยากรู้ว่า นายจริงใจกับณรินทร์แค่ไหน? นายแต่งงานเพราะอะไร?” เขาพูดต่อที่ค้างไว้ เมื่อเด็กเสริฟไปแล้ว “พี่จะอยากรู้เรื่องนั้นไปทำไม?” “ถ้าเป็นคนอื่นผมจะไม่สนใจ แต่นี่เป็นณรินทร์” “แล้วยังไงครับ ถ้าเกิดเป็นณรินทร์” “เพราะผมรักณรินทร์” ปริมมองหน้าคมตรงหน้า นี่เขาบอกตรงๆ แบบไม่อ้อม ไม่ค้อมกับเขาเลยจริงๆ ที่เขาทำไป มันคือความรักอย่างนั้นหรือ “แล้วณรินทร์เขารู้ไหมครับ?” ปริมนิ่งฟังแต่ใจเต้นโครมคราม กับการสารภาพของแทนคุณ “ที่จริงถ้าหากเป็นไปได้ผมต่างหากที่อยากแต่งงานกับณรินทร์ ในตอนแรกที่รู้ข่าวว่าคุณแต่งงานกับณรินทร์ ผมก็ช็อคเหมือนกัน ผมเลยต้องตามสืบว่าเรื่องทำไมเป็นแบบนี้ ทุกครั้งที่เราเจอกัน ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่ผมตั้งใจที่จะอยู่ใกล้ๆ ณรินทร์” ปริมนิ่งฟังอย่างเบาหวิว ทำไมเขาต้องทนฟังเรื่องบาดใจแบบนี้ “ผมก็คิดเล่นๆ หากเป็นไปได้ นายเลิกกับณรินทร์ ผมก็คงขอเธอแต่งงาน” “พี่คิดว่าณรินทร์จะตกลงไหม?” “ไม่ลองก็ไม่รู้สิ แต่ผมเชื่อว่า ณรินทร์ก็คงรู้สึกดีๆ กับผม” เขาตอบอย่างมั่นใจ ปริมนิ่ง ลุกขึ้นกระชับเสื้อสูท แทนคุณมองอย่างสงสัย ปริมเดินไปอย่างไม่สนใจเขา “นายจะไปไหน?” เขาเอ่ยถาม แต่ไม่มีการตอบรับจากอีกฝ่าย แทนคุณยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เหมือนเป็นไปตามที่เขาคาดหมายไว้ ช่อลดาเดินมาที่โต๊ะ “เขาไปแล้วเหรอ” “อืม” แทนคุณกินผลไม้อย่างสบายใจ ปริมกลับมาถึงบ้าน หน้าตาไม่ร่าเริงนัก ทำไมเขารู้สึกหงุดหงิด น้อยใจเร็วขนาดนี้ ณรินทร์ทำอาหารอยู่ในครัว เขาเดินเข้าไปหา หญิงสาวหันมามองหน้าอีกฝ่ายที่ดูผิดปกติทางใบหน้าก็ฉงน “รินทร์ ที่คุณบอกว่าเคยมีแฟน คุณรักเขาไหม?” เขาตั้งคำถาม ณรินทร์คิดอย่างสงสัยที่อีกฝ่ายถามแปลกๆ “คุณรักเขามากไหม?” เขาเอ่ยย้ำถาม น้ำเสียงเบาหวิว หญิงสาวหันมามองกับกิริยาแปลกๆ “ฉันเคยบอกคุณเหรอว่าฉันเคยมีแฟน?” “ก็คุณเคยบอกผมครั้งนึง” ณรินทร์แทบจำไม่ได้กับเรื่องกุของตัวเอง ทำไมชายหนุ่มถึงได้ใส่ใจนัก “ก็คงรักมั้ง” ปริมฟังคำตอบหัวใจแทบสลาย “คุณยังคิดถึงเขาอยู่เหรอ” “คิดถึงมั้ง” หญิงสาวตอบทีเล่นทีจริง “คุณอยากจะแต่งงานกับเขาไหม?” ณรินทร์เริ่มชักไม่แน่ใจกับอารมณ์สามีวันนี้ “คุณเป็นอะไรวันนี้? ถามแปลกๆ? “ตอบมาสิ อยากแต่งงานกับเขาไหม?” เขาถามย้ำ “ถ้าเขาขอฉันแต่งงานก็คงจะแต่งล่ะ” ปริมถอนหายใจเมื่อได้คำตอบ แล้วหมุนตัวออกจากห้องครัวเงียบๆ ณรินทร์เห็นความผิดปกติของสามีก็แปลกใจ เธอปิดเตาแก๊ส เช็ดมือแล้วจะตามไปดูเขา แต่จู่ๆเธอก็หน้ามืดล้มลงไปนอนกับพื้น ปริมได้ยินเสียงโครมใหญ่เขาก็รีบวิ่งกลับมาดูณรินทร์ เห็นร่างบางนอนนิ่งอยู่กับพื้นก็รีบช้อนร่างขึ้นมา
|
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||
พออ่านแล้วชอบครับ ตรงสเป็ค... ใช้คำพูดเป็นตัวเดินเรื่องเหมือน
นักเขียนบันทัดละ 8 บาท เมื่อก่อนผมติดใจแนวเขียนของท่านแต่
ปัจจุบันไม่เห็นงานท่านแล้ว..
...
ถ้าเป็นไง ช่วยขยายตัวอักษรโตขึ้น น่าจะขนาด 18 นะครับ
ทำให้คนอ่าน สบายตาไม่ต้องเพ่งครับ