Group Blog
All Blog
|
สะดุดรักคุณเมีย บทที่ 10 หน้า 2 สะดุดรักคุณเมีย บทที่ 10 หน้า 2 ปริมหลับลึก ในห้วงความฝัน เขายืนอยู่ข้างต้นปีปในตอนนั้นยังต้นเล็ก มองไปในแม่น้ำ เวลาสายๆ แม่ค้าพายเรือขายของกันไปมา แม่ค้าขนมหวานกับลูกสาวตัวน้อยกำลังมาใกล้บ้านเขา ตอนนั้นเหมือนตัวเองยังเป็นเด็กหนุ่ม เขารีบไปที่เก๋งจีนเพื่อรับเรือแม่ค้าทั้งสอง ดูเขาพูดคุยและเหมือนสนิทกับทั้งสองนัก “แม่นวล วันนี้ทำอะไรกินจ๊ะ” เขาเอ่ยกับเด็กสาวมัดผมจุกใส่เสื้อคอกระเช้าสีหวานน่ารัก “วันนี้มีเม็ดขนุนค่ะ บัวลอยก็มีนะจ๊ะ” แม่ค้าเด็กตอบ ยิ้มแก้มใส ปริมหัวใจพองโต และเป็นสุขนักเวลาที่ได้พบแม่ค้าตัวน้อย ราวกับว่าเขาหลงรักแม่ค้าตัวน้อยอย่างบริสุทธิ์ รักที่ดูอ่อนโยนและเอ็นดูอีกฝ่ายมากมาย “เย็นนี้มีงานวัดที่ฝั่งโน้น แม่นวลจะไปเที่ยวไหมจ๊ะ” “ไปสิจ๊ะ แม่จะพาหนูมาไหมจ๊ะ” “มาสิ พ่อปริมจะไปด้วยไหมจ๊ะ” “ไปจ๊ะ” “ฉันเอา ทั้งสองอย่างเลยจ๊ะ แม่นวล” นวลส่งขนมห่อใส่ใบตองและถ้วยดินเผาใหชายหนุ่ม ปริมยิ้มแล้วส่งเงินให้ พอถึงตอนเย็น ปริมไปเที่ยวงานวัดกับบ่าวผู้ชาย เห็นแม่ค้าขนมหวานจูงแม่นวลลูกสาวมาก็รีบตรงเข้าไปหา แล้วชวนแม่นวลเดินเที่ยงงานวัด แม่จึงปล่อยลูกสาวไปกับปริมเพราะคุ้นเคยกับปริมดีและเห็นว่าชายหนุ่มเอ็นดูลูกสาวตนเหมือนน้องสาว “แม่เกดไม่ต้องห่วงนะ ประเดี๋ยวสัก ครึ่งชั่วยาม ข้าจะพาแม่นวลมาพบกันตรงนี้” แม่เกดพยักหน้าแล้วบอกให้นวลอย่าพลัดหลงจากพ่อปริม ปริมพาแม่นวลเล่นสาวน้อยตกน้ำ และซื้อขนมให้กิน แล้วไปนั่งดูลิเกด้วยกัน มองๆ ไปเหมือนพี่ ชายพาน้องสาวเที่ยวมากกว่าคนรัก ปริมมีความสุขเวลาที่เห็นสาวน้อยยิ้มและหัวเราะ ไม่นานงานมีนักเลงตีกัน ปริมรีบจูงแม่นวลหลบผู้คนออกมายืนดูห่างๆ “พี่ปริมมาเที่ยวงานวัดด้วยหรือเจ้าคะ” สาวรุ่น แต่งกายชุดโจงกะเบน ใส่เสื้อเครื่องหุ่มสะไบสีสวย มาหาเขาพร้อมผู้ติดตามสองนาง “ลูกแม่ค้าขนมหวานนี่นา ทำไมมาด้วยกันได้เจ้าคะ” “พอดีแม่นวลเขาอยากดูลิเก ข้าเลยมาดูเป็นเพื่อน” แม่นวลมองดูสาวสวยรุ่นหุ่นสะอางค์ที่มองเธออย่างรังเกียจ “พี่ปริมไปนั่งดูลิเกเป็นเพื่อนสร้อยจะได้ไหมเจ้าคะ” “ตอนนี้มีนักเลงตีกัน เกรงจะไม่ปลอดภัยนัก แม่สร้อยอย่าเข้าไปเลย นี่ก็ดึกแล้วข้าว่าจะกลับ” “อ้อ...พี่ปริม ทำไมรีบกลับนัก ไม่อยู่คุยกับน้องก่อน วันก่อนน้องไปหาที่เรือน พี่ก็ออกไปช่วยพ่อทำไม้” “ต้องขออภัยแม่สร้อยด้วย ตอนนี้งานยุ่งนัก” “ข้าต้องพาแม่นวลไปแล้วล่ะ ข้าไปก่อน” ปริมพูดแล้วจับข้อมือเล็กแล้วเดินหายไปท่ามกลางผู้คน ปริมกับนวลมารอแม่เกดตามที่นัด แล้ว ปริมกับบ่าวก็ไปส่งแม่ลูกที่บ้านอย่างปลอดภัย วันต่อมาขณะที่เขารอแม่นวลกับแม่เกดมาขายขนมหวาน แม่สร้อยพายเรือข้ามฟากมาหาเขาที่ท่าน้ำพร้อมบ่าว 2 คน “พี่ปริมเจ้าคะ น้องทำทองหยิบทองหยอดมาให้ค่ะ วันนี้จะได้ไม่ต้องซื้อกิน” “ข้าขอบน้ำใจเจ้า แต่ว่า...” พลันสายตาของปริมก็หันไปมองเรือของแม่นวลกับแม่เกดที่พายมา เขายิ้มอย่างยินดี สร้างความไม่พอใจให้แม่สร้อยนัก เมื่อเรือเทียบเก๋งจีนเรียบร้อย “วันนี้มีอะไรบ้างจ๊ะแม่นวล” “มีลูกชุบจ้า” เสียงใสๆ ของเด็กสาวขานตอบ แม่สร้อยมองอย่างชิงชัง ขณะที่แม่นวลกำลังจะส่งกระทงใบตองใส่ลูกชุบให้ปริมนั้น แม่สร้อยพยักหน้าให้บ่าวทั้งสองทำแกล้งทำทีจะขึ้นฝั่ง แต่กลับถีบเรือหมายล่มเรือแม่ค้าแทน เกดร้องลั่น ส่วนแม่นวลตัวเล็กที่กำลังยืนมือหาปริมร่างเคว้งจ่มดิ่งลงน้ำ ปริมกำลังเอื้อมมือไปถึงกับตกใจตะลึงลานร้องเรียกแม่นวล “แม่นวลลลลลล” เขากระโดดลงน้ำเพื่อหาแม่นวล แม่เกดเองก็ดำผุดดำว่ายหาลูกสาวตน บ่าวไพร่ได้ยืนเสียงอึกทึก พากันกรูมาที่ท่าน้ำ บ่าวหนุ่มกระโดดลงไปช่วยเจ้านายหาเด็กสาว 3-4 คน แม่สร้อยและบ่าวรีบพายเรือหนีกลับไร้น้ำจิตน้ำใจช่วยแม่นวล แม่เกดตะเกียกตะกายขึ้นฝั่ง เมื่อว่ายน้ำร่วมชั่วโมงจนเหนื่อยแต่ไร้ร่างของบุตรสาว นางร้องไห้ บ่าวสาวนางหนึ่งเอาผ้ามาห่อเธอไว้เพราะเกรงจะหนาวไปมากกว่านี้ ปริมมองแม่เกดร่ำไห้ปายใจจะขาด บุตรสาวคนเดียวที่นางมีจมน้ำไปต่อหน้าต่อตา อย่างช่วยเหลือไม่ได้ “ฮือๆๆๆ แม่นวลของแม่” นางคร่ำครวญปานใจจะขาด ประดุจโดนกรีดที่กลางอก “ทำไมถึงใจร้ายใจดำอย่างนี้ ทำไมต้องทำแบบนี้ ฮือๆๆๆ” ปริมมองอย่างอนาจใจ ปวดร้าวใจที่หาร่างของนวลไม่พบ ชายหนุ่มน้ำตาไหลอาบสองแก้ม มองแม่น้ำไหลแรงแล้วคับแค้นใจ เขาสั่งบ่าวไพร่ให้ว่ายน้ำตามหาแม่นวลต่อ แม้ใจจะสั่นเทาไม่อยากคาดคิดว่าแม่มวลจะไม่อยู่เสียแล้ว แม่เกดร้องไห้หนักจนสลบไป น่าอนาถกับโชคชะตาของเธอที่มีกันเพียงสองคนแม่ลูก ใยโชคชะตาต้องมาพรากบุตรสาวอันเป็นที่รักจากไป ปริมมองดูเรือนแม่สร้อยที่ฝั่งตรงข้ามอย่างแค้นใจ “เวรกรรมใครก่อไว้ มันต้องคืนสนอง” เขาขบครามเอ่ย หลังจากติดตามหาอยู่ 3 วัน 3 คืน พบร่างน้อยไปติดท่าน้ำวัดที่ท้ายคุ้งน้ำ ปริมไปรับร่างอย่างหัวใจสลาย แม่เกดเอาแต่ร่ำไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด
|
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||
