Group Blog
All Blog
|
สะดุดรักคุณเมีย บทที่ 10 หน้า 1 สะดุดรักคุณเมีย บทที่ 10 หน้า 1 ณรินทร์มาถึงบ้านอย่างโล่งอก เธอใช้เวลาขับรถเกือบ 2 ชั่วโมง เพราะไม่คุ้นเคยกับการขับรถของคนอื่น ทำให้เธอระแวงระวังอย่างมาก หันไปมองปริมที่คอพับคออ่อนอยู่บนรถ เธอพยุงเขาลงจากรถพาเข้าบ้านอย่างยากเย็น “คราวหน้าเลิกกินเหล้าได้แล้วนะ” เธอบ่นให้คนไม่รู้เรื่องฟังไปอย่างนั้น พอพาเขาขึ้นเตียงได้แล้ว จะไปหาผ้าเย็นในตู้เย็นเพื่อมาเช็ดหน้าให้ ปริมดึงแขนเธอไว้ “อย่าอวกนะ ถ้าอวกออกมาอีก ฉันเอาเรื่องคุณแน่” หญิงสาวทำหน้าดุใส่เขา ปริมไม่ตอบ เขาดึงเธอลงไปนอนทับอกแล้วพลิกตัวมาคร่อมเธอไว้ “เอ้ยยย....อะไรของคุณ ฉันจะไปเอาผ้าเย็นมาให้เช็ดหน้าให้คุณ” ณรินทร์ชักใจคอไม่ดี ปริมไม่พูดไม่จา หน้าตาก็เลื่อนลอย หื่นกระหายกว่าทุกครั้ง เขากระหน่ำจูบเธอโดยไม่หยุดหายใจ ทำเอาณรินทร์ทั้งตบทั้งตี เพื่อเรียกร้องอิสระ แต่ก็ไม่เป็นผล ปริมตื่นมาตอนเช้าอย่างเพลีย หันมองนาฬิกาปลายเตียงเวลาเกือบ 10 โมง ลุกจากเตียงด้วยความปวดหัวอย่างหนักหน่วง เดินผ่านกระจกส่องดูตัวเอง “เราเละขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย” หันดูแก้มตัวเอง ทั้งรอยเล็บรอยจิก ตามตัวตามอก มีรอยเล็บเต็มไปหมด รอยเด่นๆ ที่เป็นรอยช้ำๆ นั่นอย่างกับรอยฟัน คงเป็นฝีมือของณรินทร์ เขาไม่รู้ว่าเขาเมาหนักเพราะอะไรกันแน่เมื่อคืน แต่รู้ว่าเขากลับมาบ้านกับณรินทร์ แล้วเขาทำร้ายเธอหนักขนาดไหน ผลถึงออกมาขนาดนี้ ปกติณรินทร์ไม่เคยทำร้ายเขา ชายหนุ่มอาบน้ำแต่งตัว เข้าไปในครัวเพื่อหาน้ำดื่ม เจอมะนาว บีบใส่แก้วใส่เกลือ แล้วยกรวดเดียว บ้านเงียบมีแต่เสียงนก ส่วนณรินทร์กับแม่ก็คงอยู่ที่โรงเรือน ปริมเดินไปที่โรงเรือนณรินทร์นั่งอยู่ใต้รางผัก เพื่อเรียงผักใส่ตะกร้า ชายหนุ่มเดินมานั่งลงข้างๆ “เมียจ๋า” เขาเรียกเธอเบาๆ แต่อีกฝ่ายนิ่งไม่สนใจ “เมียจ๋า” เรียกครั้งที่สองไม่มีการตอบโต้จากอีกฝ่าย “นี่โกรธผมอยู่เหรอ” เขาพอจะเดาท่าทีออก ณรินทร์ถอนหายใจหันมามองสามีหน้าตาขัดใจ เห็นหน้าหล่อๆ อ้อนอยู่ข้างๆ “เมื่อคืนผมหนักกับคุณไปหรือเปล่า” “ยังจะมาถามอีก” เธอหันไปสนใจผักเหมือนเดิม “ผมก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไร จู่ๆ มันก็เมาหนัก โลกหมุน ตาลาย แล้วก็ร้อน หายใจไม่ค่อยทัน ผมเลยรีบโทรหาคุณ อย่าโกรธผมเลยนะ” หญิงสาวหันหลังฟังอย่างไม่สนใจ “ถึงผมจะเมาผมก็คิดถึงคุณคนเดียวนะ” เขาออดอ้อนเธอหนักอีก “แล้วนี่ดูสิทำร้ายผมจนน่วม” หญิงสาวคิดถึงผลเมื่อคืนแล้ว อยากจะกัดเขาให้ตาย คนอะไรทั้งหื่นกระหาย ทั้งบ้าคลั่ง ท่าทางเขาดูอ่อนปวกเปียกแทบจะเดินไม่ได้ แต่การกระทำเมื่อคืนมันตรงกันข้าง จะไม่ให้เธอโกรธเขาได้ยังไง ณรินทร์แทบจะไม่ได้นอนเลยทั้งคืน “งั้นก็เลิกกินเหล้าซะ” “ปกติผมก็ไม่กินอยู่แล้ว นี่ไปงานเลี้ยง มันเลี่ยงไม่ได้ ผมรู้สึกว่าเหล้ามันแปลกๆนะ มันก็ไม่ได้แรงแต่ทำไมมันร้อน แล้วก็ผมก็รู้สึกว่า ร้อน แล้วก็ หื่น++.....” “ไม่เมาคุณก็หื่นอยู่แล้ว” ณรินทร์แย้งอย่างโกรธ ๆ ปริมพยายามออเซาะณรินทร์ ทั้งกระแซะ กระซิก แต่หญิงสาวก็เฉยเมย “เมียจ๋า ถ้าเมื่อคืนผมแรงไป วันนี้ให้ผมแก้ตัวใหม่ก็ได้นะ เลิกโกรธผมเถอะ” เขาอ้อนวอน เดินตามณรินทร์ต้อยๆ เห็นท่าคนตัวเล็กไม่ยอมใจอ่อนง่ายๆ เลยแกล้งล้มซะเฉยๆ “โอ้ยยยย” ณรินทร์วางตะกร้าผักแล้วเดินมาดูคนตัวโตที่นอนอยู่กับพื้น “เป็นอะไรของคุณอีก” น้ำเสียงยังเคืองไม่เลิก “ดูผมสิอาการยังไม่ดีเลยนะ ผมไม่ได้แกล้งนะ โลกมันหมุนหน้ามืด” ณรินทร์เลยต้องจำใจพยุงเขาเข้าบ้าน แม่ทิพย์แอบมอง 2 หนุ่มสาวอยู่ เห็นอาการปริมแปลกๆ “พ่อปริมเมาค้างหรือเปล่า รินทร์ต้มรางจืดให้กินสิลูก” ณรินทร์จำใจไปหาใบรางจืดและใบว่านไฟมาต้มให้ชายหนุ่มกิน ปริมนั่งรออย่างใจเย็น ณรินทร์เป็นผู้หญิงถึงจะชอบทะเล้น ขี้เล่น และชอบแกล้งเขา แต่ก็ใจเด็ดเดี่ยว หากโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เขาต้องใจเย็นแล้วให้เวลาอีกฝ่ายใจเย็นลงค่อยจู่โจม ณรินทร์วางชามเซรามิกใส่น้ำต้มสมุนไพรตรงหน้า แม้ชีวิตนี้ไม่เคยกินยาสมุนไพรมาก่อนแต่ก็ต้องกัดฟันดื่มเข้าไป รสชาติเผื่อนๆ ฟืดฝืนลิ้น เขาดื่มหมดชาม มองหน้าณรินทร์ที่นั่งจ้องอยู่ “ดีขึ้นไหม” “ดีจ๊ะ ผมอาจจะโดนมอมยาก็ได้นะ เพราะปกติผมก็กินเหล้าหนักอยู่แล้ว แต่ก็ไม่เคยมีอาการแบบนี้” “ใครจะมอมคุณ” “ไม่รู้สิ เมื่อคืนก็มีแต่พี่แทนอยู่กับผมคนเดียว” ชายหนุ่มเอ่ยครุ่นคิด เพราะเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าที่เขาเห็นข้างหลังแทนคุณคือช่อลดาหรือเปล่า ณรินทร์พยักหน้ารับรู้ “แทนคุณเขาจะมอมยาคุณทำไม” นั่นก็เป็นเรื่องที่เขาหาสาเหตุไม่ได้เช่นกัน หรือจะเป็นแผนมอมเขาแล้วไปไหนต่อกับณรินทร์ “พวกคุณแอบนัดเจอกันหลังผมเมาหรือเปล่า” “ถ้าวันนี้ไปทำงานไม่ไหวก็นอนพักซะ” หญิงสาวตัดบทอย่างอารมณ์ไม่ดี ณรินทร์ลุกขึ้นจะเอาชามไปล้าง ปริมรีบคว้าแขนไว้ “ไม่โกรธผมนะ เมื่อคืนถ้าผมรุนแรงไป ผมต้องขอโทษด้วย ผมสัญญาว่าผมจะไม่ไปกินเหล้ามั่วซั่วอีก” เขาพูดเสียงอ่อย ณรินทร์ยังคงนิ่ง ปริมลุกมากอดเธอไว้ “คุณก็รู้ว่าผมนุ่มนวลกับคุณขนาดไหม” มือพาลๆ ของเขาก็จับคลำนี่ตัวนุ่มนิ่มของณรินทร์ไปทั่ว “นี่คุณ” ณรินทร์ตีมือเขา “เลิกหื่นได้แล้ว อยากโดนกัดหรือไง” “โอววว ผมไม่ได้หื่นนะ ก็ผมชอบจับเมียผมมันผิดตรงไหน ตัวเล็กๆ น้อยๆ นิ่มๆ กลิ่นหอมๆ” เขาพูดแล้วหอมแก้มเธอฟอดใหญ่ “ดูสิคุณกัดผมจนเขียวไปทั้งแก้มแล้ว” “ก็สมควรโดน ถ้ายังหื่นไม่เลิกแบบนี้” “แบบนี้เขาไม่เรียกว่าหื่นนะจ๊ะ เมียจ๋า” “เชอะ ไม่หื่น แต่โคตรหื่นล่ะไม่ว่า” “โอ๊ะ โอว เมียจ๋า ไม่เอาน่า มีสามีที่ไหนที่จะ ไม่อยากจุ๊บอยากกอดภรรยาทุกวันมั่ง มีเมียน่ารักน่าฟัด การที่แสดงความรักต่อภรรยา ผมผิดตรงไหน” “ไม่ต้องมาพูด คุณน่ะ มันเกินคำบรรยายแล้ว” “ก็คุณน่ารัก ผมจะอดใจยังไงได้ ดีกันนะ ดีกันนะ” “น่านะ ไม่งั้นกอดกันอย่างนี้ทั้งวันเลย เพื่อเป็นการไถ่โทษ” “จะบ้าไปกันกันใหญ่แล้ว ปล่อยๆ” คนตัวเล็กดิ้นรนขออิสระ “ก็ต้องหันมาคืนดีกันหน่อยสิ อยากได้อะไร อยากให้ทำอะไรก็บอกมาเลย วันนี้ยอมทุกอย่าง ขออย่างเดียว คืนดีกันนะ” คนตัวโตยังไม่ละความพยายาม “วันนี้จะพาไปช็อปปิ้งไถ่โทษด้วย อยากได้อะไร จะไม่ขัดใจเลยนะจ๊ะ โอเคไหมคนดี” ณรินทร์ฟังความพยายามอีกฝ่ายแล้วกระหยิ่มในใจ ดีละ หล่อนจะเอาให้กระเป๋าฉีกเลยวันนี้ “ก็ได้ ปล่อยสิ แล้วก็ไม่ต้องมาหื่น ลามกมากมาย ไม่ต้องอ้างว่าตัวเองโดนมอมยา ปกติก็ หื่นหาตัวจับอยากอยู่แล้ว” เธอพร่ำบ่นต่อว่า “ ไหนมาดูแก้มสิ” ต้องหลอกให้ตายใจซะหน่อย “หื่นๆ แบบคุณมันต้องโดนกัดแบบนี้ล่ะ เจ็บหรือเปล่า” หล่อนจับแก้มเขาดู ปริมพยักหน้าเชื่องๆ “เดี๋ยวจะทายาให้” “หน้าผมเสียโฉมแบบนี้ ต้องรับผิดชอบผมไปตลอดชีวิตนะ” ทำหน้าตาเว้าวอนออเซาะกรุ่มกริ่ม “กัดเพิ่มอีกข้างดีไหม” ณรินทร์ถล่นตาโตใส่ ณรินทร์ทายาที่แก้มให้เขาแล้วปิดพลาสเตอร์ยา หาข้าวให้ทานแล้วปล่อยเขานอนพัก ส่วนเธอเคลียร์ผักตามออเดอร์ลูกค้า
|
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||
