Group Blog
All Blog
|
สะดุดรักคุณเมีย บทที่ 14 หน้า 2 สะดุดรักคุณเมีย บทที่ 14 หน้า 2 ณรินทร์ออกจากห้องน้ำ เช็ดผมเปียก หันไปมองสามีที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงนอน เธอเดินไปนั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง แล้วหยิบไดร์มาเปล่าผม ปริมมองภรรยาที่นานๆ ที จะใส่ชุดนอนเซ็กซี่สายเดียวที่เขาซื้อให้ เขาลงจากเตียงเดินมาหา ดึงไดร์ไปเปล่าผมให้ “เขาบอกว่าไม่ควรสระผมก่อนจะนอนนะ เดี๋ยวจะไม่สบาย” “นั่นมันสมัยโบราณนะคะ สมัยนี้มีไดร์เป่าผมแล้ว” เธอแย้ง “เดี๋ยวลูกจะไม่สบายเอาด้วยนะ” “แหม คุณก็พูดเกินไป ไดร์ผมแล้วก็แห้ง แล้วเวลานอนฉันก็ห่มผ้าตลอด” “ผมก็กอดคุณทั้งคืนด้วย” เขาก้มลงกระซิบข้างหู ณรินทร์ยิ้ม ปริมชอบกลิ่นตัวที่หอมอ่อนๆ ละมุนของณรินทร์นัก พอเป่าผมจนแห้งเสร็จเขาก็กอดรัดฟัดเหวี่ยงเธอ แล้วอุ้มหญิงสาวขึ้นเตียง “ลูกครับ เดี๋ยวพ่อจะเล่านิทานให้ฟังนะครับ” เขาลูบท้องณรินทร์เบาๆ แล้วหยิบหนังสือที่เขาอ่านมาเปิด “วันนี้เราฟังนิทานฝรั่งกัน เดี๋ยวพรุ่งนี้ พ่อจะเล่าวรรณคดีไทยให้ฟังนะครับ” ณรินทร์มองหน้าที่ตั้งอกตั้งใจของอีกฝ่ายแล้วยิ้ม ปริมดึงหมอนมาให้ณรินทร์พิงหลัง “กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ยังมีหนูน้อยหมวกแดง อาศัยอยู่คนเดียวในกระท่อมในป่า โดยเธอมีเพื่อนเป็นสัตว์ต่างๆ มากมาก ที่คอยช่วยเหลือกันและกัน” “วันนึง หนูน้อยหมวกแดงออกไปเก็บแอปเปิ้ล เธอเก็บไปกินไปจนเต็มตะกร้า เธอเดินเรื่อยอย่างเพลิดเพลินในป่า จนไกลจากกระท่อมน้อยมาพอสมควร พออิ่มหนำสำราญแล้ว เธอก็ง่วงนอน จนเผลอหลับไปใต้ต้นแอปเปิลนั้น” “แล้วเธอก็ฝันไปว่า ตัวเองได้เข้าไปในเมือง เมืองหนึ่ง ที่หมู่บ้านเต็มไปด้วยขนมหวาน ตัวบ้านทำจากขนมปัง ทุกอย่างล้วนเป็นขนมอันหอมหวน หนูน้อยหมวกแดงไม่รอช้า รีบวิ่งเข้าไปดึงขนมออกมาชิมอย่างสนุก” “ทันใดนั้นเอง ก็มีเจ้าของบ้านเปิดประตูออกมา...” “เรื่องมันเป็นแบบนี้จริงๆ เหรอคะ” เธอถามขัดสามี “อย่าขัดพ่อสิคะ แม่” เขาหันไปปรามอย่างอ่อนโยน ณรินทร์ยิ้ม ก่อนจะลูบท้ายทอยเขาเบาๆ ปริมหันไปมองหน้าภรรยา ทำไมเขาต้องตื่นตัวทุกครั้งกับสัมผัสของณรินทร์ “เล่าต่อสิคะ” “เปลี่ยนใจแล้ว” “ยังไม่จบเลยนะคะ” หญิงสาวแย้ง ปริมวางหนังสือที่โต๊ะหัวเตียง หันมามองภรรยาที่เอนหลังพิงหมอนมองเขาตาแป๋ว นิ้วมือเรียวยาวล้วงลงไปใต้เสื้อนอนสายเดี่ยวสีขาวที่ไร้บราขัดขวางเขา “เอ๊ะ” ณรินทร์เริ่มรู้ตัวว่าจะโดนจู่โจม ริวฝีปากบางก็ประทับลงเรียวปากบางหยักของเธอ จูบอันหอมหวานและดูดดื่ม พร้อมกับมือที่นวดเฟ้นอกอิ่มอย่างถนอม เขาล้วงต่ำไปเพื่อสำรวจความชุ่มฉ่ำ ยิ่งทำให้เขากระเจิดกระเจิงมากมายกว่าเดิม ณรินทร์ไม่อาจจะทัดทานใดๆ สามี รุ่งเช้า ปริมไม่อยากไปทำงาน เขาคุมณรินทร์แจ เรื่องขายผักและแจ้งลูกค้า “ทำไมคุณไม่ไปทำงานของคุณคะ” “ผมทำงานออนไลน์ได้” “ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย จะเฝ้าทั้งวันทั้งคืนทำไม ไม่เบื่อหรือไงคะ” “ไม่” ฟังเสียงสามียืนกรานแล้วปวดหัว นอกจากนั้นเขายังเป็นคนลงมือทำกับข้าวให้เธอทานอีก “คุณทำกับข้าวเป็นด้วยเหรอ” “ตอนอยู่อเมริกา ผมก็ต้องทำกินเองนะครับ” เขาบอกเธอ ณรินทร์มองดู ไข่เจียวและผัดผักที่อีกฝ่ายอุตส่าห์ทำให้แล้วก็ยิ้ม ส่วนปลานึ่งเธอเป็นคนทำเอง “ขอบคุณค่ะ” “แต่พรุ่งนี้คุณต้องไปทำงานนะคะ” เธอรีบบอกเขา “คุณไม่รู้เหรอว่าผมแพ้ท้อง” เขารีบบอก “คนท้องก็ทำงานได้ ฉันก็ยังทำงานได้เลย” “ไปทำงานเถอะนะคะ” เธอบอกเขาพลางจ้องมองตาอย่างบังคับ “งั้นก็ได้” อีกฝ่ายตอบอย่างงอนๆ “ทานสิ แพ้ท้องไม่ใช่เหรอ ทานเยอะๆ” ณรินทร์แซว ตักปลาให้เขา ปริมยิ้ม ตักใข่เจียวให้ “คุณต้องทานเยอะๆนะ ผมจะหาซื้อปลาทุกชนิดมาไว้ให้คุณทำกับข้าวทาน” “ไม่ต้องหรอก ข้างบ้านเขาขายปลา แค่โทรไปสั่งเขาก็มาส่งแล้ว” เธอบอก “ก็อยากให้ลูกได้กินแซลมอนด้วยไง” “อืม” ณรินทร์พยักหน้า
|
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||
