Group Blog
All Blog
|
สะดุดรักคุณเมีย บทที่ 12 หน้า 4 สะดุดรักคุณเมีย บทที่ 12 หน้า 4 ชายร่างสูงใส่หน้ากาก ยืนหันรีหันขวางอยู่หน้าประตู พร้อมกับกล่องที่ใส่ไซยาไนด์ในมือ เพราะเขาคิดว่าณรินทร์จะเปิดประตูออกมา แต่ได้ยินเสียงอีกฝ่ายล้ม มีคนไข้หญิงมาเข้าห้องน้ำร้องเสียงหลงที่เจอเขา “ขอโทษครับผมเข้าห้องผิด” เขารีบออกตัว คนไข้มองเขาแปลกๆ พร้อมกับกลิ่นเหม็นฉุนที่ยังค้างในห้องน้ำ ผ่านไปร่วมครึ่งชั่วโมง ปริมรออย่างเป็นห่วง เขาตามไปที่ห้องน้ำ มองเข้าไปอย่างส่องหาหญิงสาว “ไปไหนของเขานะ?” เขาหยิบโทรศัพย์ออกมากดโทรหาอีกฝ่าย เสียงโทรศัพย์ณรินทร์ดังจากข้างในห้อง ชายหนุ่มตามเข้าไปฟังเสียงหน้าห้อง พอดีมีคนไข้เปิดประตูห้องน้ำ มองเขาอย่างตกใจ “มีคนอยู่ข้างในไหมครับ ภรรยาผมมาเข้าห้องน้ำตั้งครึ่งชั่วโมงแล้ว เสียงเหมือนโทรศัพย์เขาดัง” “ห้องนี้เหมือนมีคนเข้าตั้งนานแล้วนะคะ” “ณรินทร์ ณรินทร์ครับ” ปริมทุบประตูเรียก แต่ไม่มีเสียงตอบ “เขาเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” ปริมกดโทรศัพย์อีก เสียงข้างในดัง แต่ไม่รับ เขาเดินไปห้องข้างๆ แล้วเหยียบชักโครกขึ้นดู เห็นณรินทรนั่งหมดสติอยู่บนชักโครก “ณรินทร์ ณรินทร์ คุณเป็นอะไร” เขาเรียกเธออย่างตกใจ “เดี๋ยวฉันจะไปตามคนมาช่วยนะคะ” ปริมไม่ได้รอคนมาช่วย ด้วยความที่ออกกำลังกายเสมอ ข้อมือเขาแข็งแรงพอ เขาปีนข้ามฉากกั้นห้องน้ำไปที่ห้องของณรินทร์ แล้วเปิดประตู อุ้มหญิงสาวออกมาข้างนอก “ณรินทร์ ณรินทร์” เขาร้องเรียกเธออย่างขวัญเสีย แม่บ้านมาดู พากันแตกตื่น พาชายหนุ่มไปที่ห้องพักฟื้นคนไข้ หมอสาววิ่งมาดูเมื่อพยาบาลไปบอกว่ามีคนเป็นลมในห้องน้ำและเสียงเรียกชื่อณรินทร์ของปริม “เกิดอะไรขึ้นคะ” “ณรินทร์หมดสติในห้องน้ำไม่รู้เป็นอะไร” “ไหนดูสิ ฉันตรวจสอบเอง” หมอเอาสายหูฟังกดลงช่วงหน้าอก และจับชีพจร “ชีพจรเต้นอ่อนมาก เดี๋ยวให้เธอนอนพักก่อนนะ” “ฮืม” ปริมจับมือหญิงสาวไว้อย่างเป็นห่วง เธอไม่เคยเป็นลมมาก่อนเลย มีอะไรเกิดขึ้นกันแน่ ผ่านไปร่วม ชั่วโมง ณรินทร์รู้สึกตัวตื่น เห็นปริมนั่งหน้าไม่เป็นสุขกุมมือเธอไว้ “ปริม” เธอลุกอย่างรวดเร็ว จนปริมต้องจับตัวไว้ “ระวังๆ เป็นยังไงบ้าง คุณเป็นอะไรหรือเปล่า ถึงได้หมดสติไปแบบนี้” “ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ ตอนที่เข้าห้องน้ำอยู่ มีเสียงคนเข้าไปทีหลัง แล้วฉันได้กลิ่นเหม็นฉุน คล้ายๆ แอมโนเนีย หรือไม่ก็เป็นไซยาไนด์” “ใครกันนะที่ต้องการทำเรื่องแบบนี้” “ที่นี่มีกล้องวงจรปิดไหมล่ะคะ เราขอหมดตรวจสอบกล้องกันก็ได้” “ใช่นะ” เมื่อคิดได้แบบนั้น ปริมเดินออกจากห้องพักฟื้น ไปหาพยาบาล เพื่อขอคุยกับหมอ “ได้ นายสามารถตรวจสอบจากคอมพิวเตอร์ของฉันได้ ดูเวลาย้อยหลังได้ ฉันจะให้ พยาบาลพานายไปตรวจ” “โอเคร ขอบคุณมากนะ” “ต้องขอโทษด้วยนะที่เกิดเรื่องแบบนี้ที่คลีนิคฉัน” “ไม่เป็นไร ขอบคุณที่ให้ดูกล้อง” หมอสาวโทรตามพยาบาลมาพาปริมออกไปใช้คอมพิวเตอร์ที่หน้าห้อง พยาบาลบอกวิธีใช้โปรแกรมกล้อง เลือกกล้องที่อยู่หน้าห้องน้ำ ปริมพอรู้จักโปรแกรมนี้ดี เขาจึงใช้เวลาค้นหาไม่นาน ขณะที่ย้อนเวลาไปใกล้เคียงกับช่วงเวลาที่เห็นณรินทร์เดินไปที่ห้องน้ำ หลังณรินทร์เป็นชายร่างสูงพอๆกับปริมสวมเสื้อมีฮูด ใส่หน้ากาก แต่ปริมก็มองออกว่าเป็นใคร เขาถือกล่องแปลกๆ เขาเข้าไปประมาณ 2 นาที มีผู้หญิงตามเข้าไปอีกคน แล้วชายแปลกหน้าก็ลนลานออกมาจากห้องน้ำ ผู้หญิงที่เข้าห้องน้ำทีหลังออกมาจากห้องน้ำ แล้ว และมีคนอื่นๆ มาเข้าห้องน้ำอีก 2-3 คน แต่ณรินทร์ก็ยังไม่ออกมา ผ่านไปครึ่ง ชั่วโมง ปริมเดินมาที่หน้าห้อง ปริมสรุปแน่ว่าชายคนนั้นต้องมีส่วนเกี่ยวข้อง เขาขอเซฟวีดีโอช่วงเวลานั้น “มีกล้องที่ลานจอดรถไหมครับ” “มีค่ะ” พยาบาลเลือกกล้องให้ชายหนุ่ม ปริมกะเวลาเริ่มจากการมาถึงของเขา เขาไล่ดูตั้งแต่บ่าย 2 โมง เมื่อเห็นรถเขากับณรินทร์มาถึง ผ่านไป 10 นาที รถชายแปลกหน้าตามมาจอด ชายคนนั้นลงจากรถยังไม่สวมฮูดกับที่ปิดปาก เผยให้เขาเห็นหน้าอย่างชัดๆ ก่อนจะสวมแว่นตาดำ และปิดปาก เชาเปิดท้ายรถเพื่อหยิบกล่องที่เห็นเข้าถือเข้าห้องน้ำออกมา ก่อนเดินเข้าไปในคลีนิค เมื่อเห็นหน้ายืนยันอีกฝ่ายแล้ว ปริมกดข้ามเวลาไปจนถึงตอนเวลาที่เห็นเขาออกมาจากห้องน้ำ ผ่านไปชั่วโมงกว่า ชายคนนั้นเดินแกมวิ่งออกมาจากคลีนิค เขาทิ้งกล่องใส่ถังขยะตรงลานจอดรถก่อนจะขับรถหนีไป ปริมขอดูกล้องอื่นๆที่หน้าเคาน์เตอร์ ชายคนนั้น มานั่งรอมองไปรอบๆ เหมือนหาใครที่เคาน์เตอร์ พอเห็นณรินทร์กับปริมออกมาจากห้องเจาะเลือด เขาก็ทำเป็นเดินมาที่เคาน์เตอร์แล้วไปทางห้องน้ำ ณรินทร์เดินตามเขามา พอดูหลายๆ กล้องรวมกันแล้ว ชายคนนี้มีพฤติกรรมแปลกๆ เข้าข่ายน่าสงสัย แต่เขาก็ไม่อาจจะรู้ได้ว่าจะมีจุดประสงค์อะไร ปริมเดินไปที่ลานจอดรถ เปิดถังขยะ หยิบกล่องหลักฐานมาให้หมอดู หมอมองหน้าเพื่อนหนุ่ม พอเปิดฝากล่องก็รีบปิด เพราะความเหม็นฉุน “ฉันคิดว่าเป็นไซยาไนด์” “ไซยาไนด์ เอาไว้ทำอะไร มีพิษไหม” “ไซยาไนด์ มีฤทธิ์ ทำลายประสาท เซลล์ประสาททั้งหลาย มีพิษแรง ทำยาสลบ ส่วนมาก เขาเอาไว้ทำยายโป๊ะสลบ สำหรับพวกมิจฉาชีพ และ พวกทรมานสัตว์ที่จะไปทำสตาฟ” “อืม” “เมื่อได้รับพิษเยอะ มีผลต่อเซลล์ประสาท บางคนอาจจะสลบ บางคนก็ไม่ฟื้น” ปริมรับฟังอย่างคาดไม่ถึง “ใครกันที่ต้องการฆ่าณรินทร์” “ปริม ฉันขอโทษนะ ที่มีเรื่องแบบนี้ที่คลินิคเรา เอาเป็นว่า เพื่อเป็นการไถ่โทษ เพื่อนจะให้บริการโดยไม่คิดตังค์” “เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอก แต่ถ้าณรินทร์เป็นอะไรไป อะไรก็แลกไม่ได้” ปริมเอ่ย “ฉันจะเพิ่มความเข้มงวดสำหรับคนไข้ ฉันจะตรวจคนเข้าออก แล้วเพิ่ม รปภ” “ก็ดี ทุกๆ คนก็คงไม่อยากจะมีอันตรายไม่ว่าที่ไหนก็ตามแต่” “แต่ฉันรับรองว่า ไม่เคยมีใครมาก่อการร้ายที่คลีนิคฉันนะ ฉันจะบอกเรื่องนี้กับพี่นพ” หญิงสาวหมายถึงสามีหมอศัลกรรมของเธอ “แล้วปริมรู้ใช่ไหมว่าเป็นใคร” ปริมพยักหน้า “แต่ฉันต้องการสืบต่อว่า เขาต้องการอะไร เรื่องวันนี้ฉันอยากให้เธอปล่อยข่าว ว่าฉันกับภรรยามาปรึกษาเรื่องมีบุตร แล้วภรรยาฉันเป็นลมสลบไป” “ปล่อยข่าวแบบนั้นไป คลีนิคฉันก็เสียชื่อเสียงแย่สิ” “อืม” ปริมเข้าใจอีกฝ่าย “งั้นไม่เป็นไร ขอบใจที่ช่วยเรื่องข้อมูลกล้อง ที่เหลือ ฉันจะสืบต่อเอง” “ยังไงก็ขอโทษด้วยนะปริม ที่ทำให้แฟนปริมรู้สึกไม่ปลอดภัย” “ไม่เป็นไร”
|
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||
