Group Blog
All Blog
|
ยัย เจ้ สุด ฮา กับ หมอ เกย์ จอม เฟี้ยว บทที่ 21 หน้า 2 เวลานานเท่าไหร่ไม่รู้ ปิ่นมณีไม่เคยตั้งใจมองเป็นเอกมาก่อนเลยสักครั้ง พอเขามานั่งอยู่ตรงหน้าวันนี้ เธอได้ใช้เวลาสำรวจหน้าตาที่ดูหมดจดของเขา ผิวขาวดูสะอาด โครงหน้าเขาได้รูป พอเหมาะลงตัวกับคิ้ว ตา จมูก และเรียวปากชมพูระเรื่อ มองแล้วทำเอาปิ่นหัวใจเต้นแรง แต่ไหนแต่ไรมาเธอแพ้ทางผู้ชายผิวขาวหน้าตี๋ๆ ที่ผสมลงตัวทั้งเกาหลีและไต้หวัน เวลาได้มองแล้วมันอ่อนระทวยจนหามูลเหตุไม่ได้ พอได้สามีตามพิมพ์นิยมแบบนี้ก็อดใจสั่นไม่ได้ ไม่ ไม่ นี่เป็นเอกเป็นเกย์นะ จะใจสั่นหวั่นไหวไปกับเกย์ เสียชื่อแย่ เป็นเอกเงยหน้ามามอง ดวงตาคู่สวยที่จ้องเขาอยู่นิ่งเนิ่นนาน “ทำไม อยากจูบผมเหรอ” เขายื่นหน้าเข้ามาหา “บ้าน่า..” เธอว่าเขา แต่หน้าแดง “เจ้ง่วงนอนไหม นอนที่โซฟาได้นะครับ” “ไม่หรอก” เธอปฏิเสธ แล้วนั่งท้าวคางจ้องเป็นเอกต่อ เป็นเอกยิ้มมองเธอ “มองผมแบบนี้ ผมเขินนะ คิดอะไรอยู่” “ฉันไม่ได้คิดอะไรกับแกทั้งนั้นล่ะ” ปากก็พูดไปอย่างนั้น แต่สายตากลับตรงกันข้าม ดูเธอกำลังแทะโลมสามีอย่างเห็นได้ชัด ชายหนุ่มลุกจากเก้าอี้เดินอ้อมมาอุ้ม ปิ่นมณี ทำเอาเธอตกใจ “หมอ แกจะทำอะไร?” เขาพาเธอเดินไปนั่งที่โซฟา แล้วจูบเธอเบาๆ “ผมชอบเวลาที่เจ้นั่งมองผมนะครับ แต่ผมก็เขินมาก เพราะเจ้น่ารัก จนอยากจุ๊บทั้งวัน นั่งจ้องกันแบบนี้ ใจผมละลาย จนอยากจะจุ๊บ แบบนี้ทั้งวันเลยครับ” เขาพูดแล้วก็จุ๊บเธอเบาๆ “พอแล้วๆๆ” ปิ่นมณีผลักเขาออก เป็นเอกยิ้ม ก่อนจะเดินกลับมานั่งที่โต๊ะทำงาน ตรวจเอกสารต่อ ส่วนปิ่นมณีก็หาหนังสือมาอ่านแล้วผลอยหลับไป ****------**** น้ำฝนพอได้เบอร์ของหมอปุณมาแล้ว เธอก็รีบกดหาในไลน์ มันช่างโชคดีที่เธอพบเขา รูปโปรไฟด์หล่อเหลาไม่น้อยอย่างกับนายแบบเกาหลี เธอเรียกความมั่นใจให้ตัวเองก่อนจะกดส่งไลน์ไปหา เขา แล้วนั่งลุ้นว่าเขาจะอ่านไหม หรือเขาจะตั้งเป็นส่วนตัว “สวัสดีค่ะ หมอปุณ ได้ข่าวว่าคุณไม่สบาย เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?” ปิโยรสนอนท้าวหัวดูซีรีย์อย่างเบื่อหน่ายอยู่ที่โซฟา เขาเปิดมันไว้เป็นเพื่อน ทั้งที่ดูไม่รู้เรื่องว่าเป็นเรื่องอะไร เขาไม่ได้ออกไปไหนเลยตลอด 7 วันที่ผ่านมา เอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้อง ปุณไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกอย่างไร กับการเสียพรหมจรรย์ครั้งแรกกับผู้หญิงที่ไม่รู้จัก เขายังทำใจไม่ได้ เขาคิดว่าการจะมีเซ็กส์นั้น ก็ควรเกิดจากความรัก ความละมุนหวานที่คู่รักพึงมีให้กันซึ่งเป็นสิ่งที่สำคัญที่จะต้องจดจำไว้ตลอดชีวิต ถึงเขาไม่เคยมีความรัก แล้วที่วาดฝันเอาไว้มันสวยหรูเกินกว่าจะเทียบกับ ผู้หญิงที่กระทำกับเขาราวซาตาลเช่นนั้น นอกจะขโมยเอาความบริสุทธิ์เขาไปแล้ว เธอยังไร้สำนึกด้านการรับผิดชอบนัก ไม่คิดจะติดต่อหาเขาบ้างเลยตลอดทั้งอาทิตย์ที่เขานอนหมดอาลัยตายอยากอยู่คนเดียวที่ห้อง ทั้งที่ลึกๆ นั้น ปุณอยากเจอน้ำฝนอีก เพื่อที่จะถามว่าตกลงเธอจะเอายังไง คิดจะเจาะไข่แดงเขาแล้ว เชิดหนีลอยนวลไปง่ายๆ อย่างนั้นเชียวหรือ แต่อีกใจ เขาจะทำหน้ายังไงถ้าได้เจอกับน้ำฝนอีก ในเมื่อเขาสูญเสียไปแล้ว หากอีกฝ่าย เห็นเป็นเพียงแค่ความสนุกคืนเดียว เป็นเขาเองที่ช้ำ แต่เขาจะเจอน้ำฝนได้ที่ไหนยังไง เบอร์โทรก็ไม่มี จะว่าไปน้ำฝนก็เคยมาใช้บริการที่คลินิกเขา มันก็ไม่ใช่เรื่องยากที่เขาจะหาที่อยู่เธอได้ แต่ในภาพของความโหดร้ายโดนกระชากลากถูก ภาพเรียวปากที่จูบเขาอย่างดูดดื่ม ทุกสัดส่วนที่เธอสร้างรอยสยิวเอาไว้ มันกลับทำให้เขาเองกลับตรึงตราจนยากจะลบล้างออกจากหัวไป เสียงข้อความดังมาทำลายห้วงภวังค์อันเจ็บช้ำนั้น พอเปิดดูทำเอาปุณที่นอนอย่างคนไร้อนาคตต้องดีดตัวลุกขึ้นมาอย่างตื่นตกใจ “นี่ รู้ไลน์ฉันได้ไง...แล้วฉัน จะตอบดีไหมล่ะเนี่ย ถ้าไม่ตอบเขาจะคิดยังไง จะเอายังไงดี” เขาถามตัวเองมือไม้สั่น “คุณเป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ?” น้ำฝนส่งข้อความที่สองมา เพราะเห็นอีกฝ่ายอ่านแล้ว แต่ไม่ยอมตอบกลับ ส่วนปุณก็เอาแต่ลนลานจนโทรศัพย์แทบร่วงจากมือ ก่อนจะเอามือทาบอก กลั้นใจกดตอบไป “ไม่เป็นอะไร ขอบคุณมาก” “จะถามดีไหมเนี่ย ว่าเอาไลน์ฉันมาจากไหน” ปุณถามตัวเอง “รอดูสิ จะมาไม้ไหน” เขามองดูข้อความต่อ “ฉันจะเอาเสื้อคลุมไปคืนค่ะ สะดวกพบไหมคะ?” “อุ๊ย...ตาย...นี่เขาจะอยากมาเจอฉันเหรอ” ปุณวี๊ดวาย นั่งไม่ติด อกสั่นกับการถูกจู่โจมของน้ำฝัน ส่วนน้ำฝนได้แต่รอลุ้นว่าเขาจะยอมพบเธอหรือเปล่า ตลอดเวลาหนึ่งอาทิตย์ เธอเองก็สับสนกับเหตุการณ์เกิดขึ้นจนไม่เป็นอันหลับอันนอน เธออยากจะเคลียร์กับหมอปุณ หากว่าปุณไม่ได้ติดใจอะไร เธอก็อยากจะขอโทษ เพราะการที่เธอทำผิดโดยขาดสติแบบนั้น ก็ไม่ต้องการที่จะให้ปุณต้องรู้สึกว่าเธอเป็นผู้หญิงสำส่อนเพราะสุรา เมื่อโลเคชั่นถูกแชร์มา น้ำฝนก็ออกรถไปตามเส้นทางที่เขาบอก ส่วนปุณ นั่งไม่ติดอยู่ในห้อง ทั้งประหม่า และใจสั่น กดแชร์โลเคชั่นในไลน์ไปทันทีที่เขาถามมา เขาเดินวนไปรอบห้อง จับโน้น จัดนี่ อย่างอยู่ไม่เป็นสุข “นี่เขาจะมาจริงๆ เหรอ เขาจะมาทำไม เขามาบุกเราเหรอ? ทำไมผู้หญิงน่ากลัวขนาดนี้ แค่เอาเสื้อมาคืนเหรอ? เขาจะพูดเรื่องวันนั้นไหม? แล้วเราจะตอบเขาไปยังไงดีล่ะ? เขาคิดยังไงกันแน่ จะมาถึงห้องเลยนะ แล้วเราต้องทำตัวยังไง? โอ้ยทำยังไงดี?” ปุณเดินไปมาวิตกกังวลอยู่ในห้อง ผ่านไปร่วมชั่วโมง “ห้องคุณหมายเลขอะไรค่ะ” “B3015” ปุณกดตอบไปอย่างรวดเร็ว เมื่อข้อความน้ำฝนโชว์มาทั้งที่ตัวเองใจสั่นแทบเป็นกลองเพล “นี่เขามาถึงแล้วเหรอ เราจะทำยังไงดี เราจะนอน หรือว่า นั่ง หรือว่า เอ่......” เขาเดินไปมารอบห้อง ดูสภาพห้อง ดูความเป็นระเบียบเรียบร้อยของห้อง กลัวไปสารพัด ใจก็เต้นแรงอย่างตื่นเต้น ยกเก้าอี้วางที่ใหม่ ยกกระถางต้นไม้ย้ายที่ เอาหมอนอิงมาเรียงกันใหม่ ยกแจกันจัดใหม่ แต่ก็ย้ายแล้วย้ายอีกอย่างไม่ถูกใจ เข้าห้องไปเลือกเสื้อผ้าตัวใหม่มาใส่ เมื่อน้ำฝนแจ้ง เจ้าหน้าที่ดูแลความปลอดภัยของตึกเพื่อให้เขาคีย์การ์ดเปิดประตูให้เธอ เธอก็ขึ้นมาที่ชั้น 3 ตรงไปห้องหมายเลขที่ปุณบอกเธอ
ทำท่าจะลงเอยอีกคู่ค่ะ
 โดย: หอมกร
  วันที่: 13 กันยายน 2564 เวลา:15:58:01 น. |
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||||
