อดีตรักเหมืองป่า บทที่ 26

"...บ้านฉันอยู่สุราษฎร์ อยู่ในหลาดพรุพี (หลาด= ตลาด)
พอพวกคอมฯมี ฉันหนีไปเขาศูนย์...
เขาศูนย์คอมฯมี ฉันหนีไปพิปูน
แล้วกลับกะทูน เพราะพิปูน-คอมฯก็มี...

มาอยู่กะทูน ฉันอยู่ไม่ได้
พวกคอมล้อมนาย ฉันจึงย้ายหนี
หนีมาบ้านส้อง อยู่เหนือคลองสบายดี
ทำไร่หลายปี พอคอมฯมีหนีเลย...

หนีจากเหนือคลอง มาอยู่ช่องช้าง
ฉันทำงานจ้าง กรีดยางลุงเฉย
พวกคอมฯเต็มบ้าน ลูกหลานป้าเชย (ป้าเชย= เมียลุงเฉย -- ผู้เขียน)
ไม่อยู่แล้วเหวย ลุงเฉยก็คอมฯ...

หนีจากช่องช้าง ไปทางเหมืองทวด
เดินจนตีนปวด ร่างกายผ่ายผอม
เห็นซากรถถัง ผุพังเพราะคอมฯ
คนอ้วน-คนผอม แถวนี้คอมฯทั้งเพ...

หนีมาเหมืองทวด ตีนปวดไม่ทันหาย
พวกคอมล้อมนาย ฉันต้องย้ายแล้วเด้ --(ย้ายแล้วเด้ = ย้ายอีกแล้ว )
ย้ายไปกงตาก คอมฯมากทั้งเพ
ขาด้วน-ขาเฉ ตาเหล่-ก็มี....

กงตาก กรุงชัง คอมฯยังเป็นร้อย
ยิงนายตายบ่อย ฉันเลยถอยหนี (นาย= ทหาร,ตำรวจ,อาสาสมัครฯ)
หนีออกห้วยมุด คอมฯอุดคอมฯตี
กลับบ้านพรุพี คอมฯตีค่ายโคกแค...

หนีไปพระแสง คอมฯนอนตะแคงสบาย
หนีออกบางลาย เห็นคอมฯชายทอดแห
คอมฯหญิงถือปืน ยืนยามคอยแล
หนีเข้าลานเข้ คอมฯทั้งเพเหมือนกัน...

คลองหนวน ยูงงาม คอมฯมากเหมือนผึ้ง
กว่าถึงควน’เริญ ฉันเดินจนน่องสั่น
คลองตาล บ้านใหญ่ ก็เกือบไปเหมือนกัน
พอดีหนีทัน แถวนั้นไม่ปลอดภัย...

หนีออกเคียนซา คิดว่าคอมฯหาม่าย ( หาม่าย ,หาไม่ =ไม่มี ผู้เขียน)
แต่ผลสุดท้าย ไปนอนอยู่กลางค่ายใหญ่
ฉันคนกลัวคอมฯ ตรมตรอมหัวใจ
ไม่รู้หนีไปไหน เลยตัดสินใจเป็นคอมฯ... หือ หือ...



"แหม-นุ้ย! ถ้าไม่ใกล้ชิดจนรู้ว่านุ้ยไม่ได้ฝักใฝ่เรื่องคอมฯ ก็จะไม่เชื่อเลยนะนี่" สาวบัวแหนหน้าขึ้นมองผมแล้วยิ้ม

"จะเรียกว่าไม่ฝักใฝ่เสียทีเดียวก็ไม่เชิง เพราะถ้ายกขึ้นตาชั่ง - - ระหว่างคอมฯกับนาย ผมก็เลือกที่จะเทน้ำหนักไปทางคอมฯ"

"อ้าว- -ทำไมเป็นอย่างนั้นเล่า?" สาวบัวถามขึ้นอย่างแปลกใจ

"เพราะถ้าจะให้น้ำหนักว่าฝ่ายไหนเห็นแก่ประชาชนผู้ถูกเอารัดเอาเปรียบมากกว่า ก็ต้องยกให้คอมฯ พวกเขาเสียสละ อุทิศตนเพื่ออุดมการณ์ ต้องการปลดแอกให้มวลชน ต้องทนนอนกลางดินกินกลางทราย ทั้ง ๆ ที่บางคนก็เป็นลูกเศรษฐี ครอบครัวมีฐานะ บางคนเป็นนักศึกษา มีความรู้ความสามารถ-อนาคตจะทำมาหากินอยู่ในเมืองได้อย่างสุขสบาย แต่สู้อุตส่าห์ละทิ้งความสะดวกสบายเหล่านั้นยอมเข้าป่า ขึ้นเขาไปจับปืน เพราะพื้นที่ข้างล่างไม่เหลือช่องว่างให้พวกเขาได้ต่อสู้ในแนวทางประชาธิปไตยที่แท้จริง"

"แสดงว่า อนาคตข้าง หากต้องเลือกข้างเข้าจริง ๆ นุ้ยก็คงจะยืนอยู่ข้างฝั่งโน้น... อย่างนั้นใช่ไหม?"

"ใช่" ผมตอบหนักแน่น "แต่จริง ๆ แล้วการทำงานให้กับพรรคคอมมิวนิสต์ ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องเข้าป่าขึ้นเขาเสมอไป อยู่ข้างล่างช่วยเป็นหูเป็นตา หรือไม่ก็คอยอำนวยความสะดวกให้กับสหายที่ลงมาเคลื่อนไหวในที่ราบ ก็ถือเป็นการช่วยเหลือผลักดันภาระปฏิวัติได้เหมือนกัน แต่มันอาจเสี่ยงลูกปืนมากกว่าอยู่บนเขาสักหน่อย เพราะโดดเดี่ยว ในขณะที่พื้นที่ข้างล่างหูตาของฝ่ายอำนาจรัฐมากมายเหมือนตาสับปะรด จึงอาจพลาดท่าเสียทีได้ง่าย ถ้าไม่รู้จักระมัดระวังตัว"

"หลายคนจึงต้องขึ้นเขา?"

"ใช่" ผมพยักหน้า "แต่ต้องถึงคราวจำเป็นจริง ๆ คือ-ต้องเป็น ‘แดง’ จนไม่อาจปกปิดได้แล้วนั่นแหละ จึงควรที่จะขึ้นไปร่วมเคลื่อนไหวกับพวกสหายในป่า"

"แต่ท่าทางน้องหมอน จะไม่คิดเหมือนนุ้ย"

"นั่นคือสิ่งที่ผมเป็นห่วง และกำลังคิดหาทางช่วยเหลืออยู่"


อีกสองสามวันต่อมา ผมชวนสาวบัวกลับมาหมู่บ้าน... ซึ่งเดี๋ยวนี้เราสองคนไม่ต่างจากผัวเมียที่อยู่กินกันอย่างเปิดเผย ไปไหนด้วยกันเหมือนเงาตามตัว จนญาติพี่น้องทั้งสองฝ่ายไม่รู้สึกแปลกใจ แม่กับพ่อของผมก็วางเฉย ไม่ขัด และไม่ส่งเสริม แม้บางคืนสาวบัวจะมาค้างกับผมที่บ้าน ท่านทั้งสองก็ไม่ว่ากระไร

ผมกับสาวบัวมาพักอยู่ที่หมู่บ้านสามสี่คืน แล้วก็กลับไปเหมือง ผมหยิบหนังสือธรรมะของท่านอาจารย์พุทธทาสใส่ย่ามไปฝากหญิงหมอนสองสามเล่ม ทั้งหมดเป็นหนังสือชุดธรรมะกับการเมือง ที่ผมเห็นว่าเธอควรจะต้องเรียนรู้เสียก่อน ก่อนที่ความรู้เกี่ยวกับลัทธิการเมืองระบอบสังคมนิยมคอมมิวนิสต์จะพุ่งเข้ามาหาเธอในอนาคตอันใกล้นี้... อย่างแน่นอน

ต้นเดือนพฤษภาคม 2519 ผมมีกำหนดจะต้องกลับไปรายงานตัว และลงทะเบียนเรียนวิชาครูปีการศึกษาที่ 2 ที่ วค. ซึ่งก่อนจะออกจากเหมืองสักวันสองวัน ผมก็ได้สอบถามความรู้สึกของหญิงหมอนที่มีต่อหนังสือธรรมะสองสามเล่มที่ผมนำมาให้เธออ่าน เพราะอยากรู้ว่าเธอมีความคิดเห็นอย่างไร พอจะมองสังคมมนุษย์ในสภาพที่ควรจะเป็นบ้างหรือยัง?

"เป็นไปได้ยาก" เธอตอบ "ฉันว่าทุกสิ่งทุกอย่างเคลื่อนไปข้างหน้ามากเกินกว่าที่จะถอยกลับมาอยู่ในระดับนั้นได้แล้ว อิทธิพลของทุนนิยมสามานย์ครอบงำเสียจนไม่เหลือพื้นที่ว่างสำหรับผู้ที่ยึดถือแนวทางนี้แล้ว"

"นอกจากอำนาจปืนขับไล่นายทุนและศักดินาให้หมดสิ้นไป- -ใช่ไหม?"

"ใช่!" หญิงหมอนพยักหน้าตอบรับทันที "เมื่อวานฉันฟังบทความทางวิทยุเสียงประชาชน เรื่อง สองมือใครสร้าง-สองมือใครทำ แล้วรู้สึกเศร้าใจเหลือเกิน... แต่ถึงอย่างไรก็ขอบใจนุ้ยมาก ที่เตือนสติ"

"ผมกลัวหมอนจะผิดหวังภายหลัง"

"กลัวรบไม่ชนะหรือ?"

"นั่นไม่สำคัญ"

"แล้วจะมีอะไรให้ผิดหวังอีกล่ะ ถ้าปฏิวัติสำเร็จ?"

"หมอนต้องกลับไปอ่านหนังสือเล่มนั้นอีกสักครั้งนะ" ผมชี้ไปที่หนังสือ ‘ธัมมิกสังคมนิยม’ ที่วางอยู่บนหิ้งไม้ไผ่ ตรงหัวนอนของผม "เพราะคำสอนทั้งหมดมีอยู่ในนั้น... แต่ต้องอ่านช้า ๆ อย่ารีบ ระหว่างที่ผมยังไม่กลับไปเรียนหนังสือ มีอะไรสงสัยถามผมได้... แม้ผมจะไม่แตกฉานถึงขั้นพหูสูต แต่ก็พอจะเข้าใจบ้าง อย่างน้อยก็เข้าความหมายของคำยาก ๆ บางคำ ที่หมอนอาจจะไม่เข้าใจ และตีความไม่ออก"

หญิงหมอนทำสีหน้าเบื่อ ๆ และพูดว่า "ไว้ว่างเมื่อไหร่ก็จะอ่านอีกรอบ นุ้ยกลับ วค.ก็ไม่ต้องเอากลับไป ทิ้งไว้ที่นี่แหละ"

หญิงหมอนหมายถึงหนังสือทั้งหมดนั้น

ผมพยักหน้า และกำชับว่า

"ผมตั้งใจจะเอามาฝากหมอนอยู่แล้ว แต่ต้องพยายามหาเวลาอ่านให้ได้นะ"

"รับรอง"

เมื่อเห็นเธอรับคำหนักแน่น ผมก็รู้สึกโล่งใจมากทีเดียว





เมื่อถึงวันเปิดภาคเรียน ผมก็จากสาวบัวและเพื่อน ๆ ในเหมือง จากพ่อ แม่ และน้อง ๆ ที่บ้าน เดินทางสู้รั้วการศึกษาถิ่นเก่า...

การกลับมารายตัวต่อสำนักทะเบียนฯในวิทยาลัยฯรอบนี้ ทุกสิ่งอย่างปรกติ นอกจากหมดสิทธิ์จับฉลากเข้าพักหอใน เพราะเขาให้สิทธิ์แค่ 2 ปี พวกเรียนต่อ ป.กศ.สูง หรือพวกเรียนเกินเหมือนผม ต้องออกมาหาหอพักเอกชนเช่าอยู่ข้างนอก ข้าวปลาอาหารก็ต้องรับผิดชอบตัวเอง ไม่ได้ผูกขาดกับโรงอาหารของ วค. เหมือนครั้งก่อน เพราะเขาวางระเบียบในการให้บริการไว้แค่นั้น แต่ผมก็ทำใจได้ เพราะรู้มาก่อนว่าต้องเป็นอย่างนั้น...

การเรียนก็ยังเรียนกันแบบเดินหาห้องเรียนเหมือนเดิม พอหมดชั่วโมง ก็ชักแถวเดินสับเปลี่ยนห้องเรียนกันให้วุ่น แต่ก็สนุกดี ที่สำคัญก็เท่ากับได้สับเปลี่ยนบรรยากาศ ได้เอ็กเซอร์ไซด์ไปในตัว ลดอาการเบื่อหน่ายที่ต้องนั่งติดอยู่กับที่นาน ๆ เมื่อเดินสวนทางเจอเพื่อนร่วมรุ่นที่เรียนต่อระดับ ป.กศ.สูง ก็ทักทายพูดคุยกันด้วยความคิดถึง เพื่อนหญิงที่อยู่ในชุมนุมดนตรีการละครที่ผมเคยเลยให้ฟัง เจอหน้าผมที่ศูนย์ชุมนุมฯก็ว่า

"ดูซิ-หน้าตาเหมือนเปรต- - มึงไปทำอะไรมา?"

"เป็นคอมฯ" พูดแล้วผมก็หัวเราะ ฮา ฮา

"ยัดแม่-ขืนทำปากดีไปเถอะ เที่ยวนี้มีหวังโดนไล่... เขาไม่สั่งพักแล้วแหละ"

"ว่าแต่ ตอนที่กูไม่อยู่ พวกมึงได้ออกไปเล่นละครข้างนอกกันบ้างไหม?" ผมถาม

"ไปเล่นกับผีนะสิ! ยัดแม่ มันหาว่าพวกเราในชุมนุมเป็นคอมฯเหมือนมึงนั่นแหละ"

"อ้าว!"

"ไม่อ้าว ไม่เอิ้ว อะไรทั้งนั้น เฉพาะใน วค.ก็ไม่ค่อยได้เล่น เพราะมันออกกฎเข้มงวด ห้ามเล่นหรือแสดงบทพาดพิงเรื่องการเมือง... หัวทอ- มึงคิดดู มีสิ่งใดบ้างที่ไม่เกี่ยวกับการเมือง พวกกูเลยแกล้งเล่นกันแต่เรื่องระเด่นลันไดทั้งปี... ยัดแม่ คิดถึงมึงชิบหายเลยว่ะ"

"เป็นงัย- -บทกูเหมาะกับระเด่นระตูนักหรือ... หัวทอ-เอ้ย"

"ไม่ใช่ -- ถ้ามึงอยู่ มึงจะได้โวยวาย งัยเล่า... คนอื่นโวยวายไม่แสบไส้เหมือนมึง" มันว่า "เอ้อ - แล้วพี่คนนั้นด้วย.. พี่โสภาสที่เขียนบทให้เราท่องกันบ่อย ๆ น่ะ ถ้าแกอยู่ ก็คงน่าดูเหมือนกัน"

ผมได้ยินเธอกล่าวถึงพี่โสภาสก็ปิดปากเงียบ ไม่อยากให้มีการซักไซ้ไล่ความต่อ จึงชวนเธอพูดคุยเฉไฉไปทางอื่น พอหายคิดถึงเราก็แยกย้ายกันไปตามห้องเรียนของตน


****************************************

Create Date : 25 พฤศจิกายน 2555		0 comments
Last Update : 25 พฤศจิกายน 2555 18:35:51 น.
Counter : 1109 Pageviews.
Share Tweet