BlogGang.com : : หลวงเส : นวนิยาย จะลองรักอีกสักครั้ง บทที่ ๘

ตกเย็นหมดภาระหน้าที่ก็เตร่กันมานั่งหาของกินที่หน้าโรงหนัง หรือไม่ก็ร้านอาหารที่ท่ารถซึ่งอยู่ใกล้โรงแรมรักษ์พังงา ที่นั่นพวก"คุณเธอ"ทาปากแดง ๆ พักอยู่บนโรงแรมพอได้ฤกษ์ยามล่าเหยื่อก็จะลงมาเดินสูบบุหรี่ผ่านไปมาควันหอมกรุ่น หนุ่มกระเป๋ารถเมล์แทบทุกสายที่ต้องมาตกวินนอนพักรอออกรถวันพรุ่งนี้ตอนหัวรุ่งและหกโมงเช้าถึงเจ็ดโมงก็มักจะเกร่มาวนเวียนอยู่แถวนี้

ผมกับเจ็กฮุยไม่ค่อยถนัดเรื่องนั้น เราถนัดของเมา บวกกับมีเพื่อนรักคนหนึ่งจบมาจากเทคนิคกรุงเทพ เพิ่งสอบบรรจุเป็นช่างรังวัดประจำสำนักงานที่ดินจังหวัดได้ใหม่ ๆ ก็เลยทำให้พอรู้แหล่งที่กินของเมาชั้นดีกันบ้าง

คืนแรกที่รถบัสของเราตกวินฝั่งพังงา เราสามคน ผม เจ็กฮุย และโกศล เจ้าหน้าที่รังวัดชั้นจัตวาคนใหม่ของสำนักงานที่ดินจังหวัดพังงาก็เมาแอ๋กันที่ร้านอาหารตรงข้าม ว.เทคนิคพังงา โกศล เพิ่งถอย ฮามาฮ่า วิบาก-เอ็นโดโร่ ออกมาใหม่ ๆ ก็เลยเข้าทาง พอครึ้มกันได้ที่ก็ชวนกันนั่งมอ'ไซค์ซ้อนสามร่อนถลาไปทั่วเมือง คนมองกันฉิบหายหมด เพราะไม่เคยมีใครซ่าส์อย่างนั้นมาก่อน

เคราะห์ดีที่จ่าก้วย หัวหน้าจราจร สภ.พังงา (คู่อาฆาตของพวกเราในอดีต)แกเข้านอนไปแล้ว ไม่งั้นเจอห้องขังแน่

เมื่อร่อนมอ'ไซค์จนหนำใจ และหายบ้ากันแล้ว โกศล ก็มาส่งเราเข้านอนที่ลานจอดรถเมล์ที่ปั๊มน้ำมันหน้าโรงแรมหลักเมือง

ตอนแรกผมกับเจ็กฮุยก็ขึ้นไปจุดยากันยุงนอนกันบนรถบัสของเรานะแหละ ทว่านอน ๆ กันไปสักครู่ก็รู้สึกร้อนมาก เหงื่อซึมไปทั่วทั้งกาย

"ร้อนไหมมึง?" เจ๊กฮุยถามผม

"เหงื่อเปียกโชกทั้งตัวแล้วว่ะ" ผมว่า

"ติดเครื่องยนต์เปิดพัดลมเพดาน-ดีไหม?"

"หนวกหูเพื่อนตายห่า" ผมขัด

"แล้วจะนอนกันยังไง?"

"ไม่รุ๊"

เงียบกันไปสักพัก เจ๊กฮุยก็พูดว่า "ไปนอนโรงแรมกันเถอะ ร้อนเหมือนตับจะแล่บอย่างนี้กูหลับไม่ลงแน่"

จริง ๆ แล้วคืนนั้นใครเขาก็ร้อนกันทุกคน เพราะว่าอากาศอบอ้าว ลมเงียบ ฟ้าแลบแปลบปลาบ เขาเรียกร้อนก่อนฝน และในที่สุดหลังจากผมกับเจ๊กฮุยลงจากรถไปปลุกหลงจู้โรงแรมเปิดห้องนอนได้ไม่ถึงสิบนาทีฝนห่าใหญ่ก็เทตูมลงมาจริง ๆ

เราเลยขาดทุนค่าโรงแรม เพราะหากฝนราดลงมาเสียก่อน นอนในรถก็คร้านจะเย็นและหลับสบาย

นี่เป็นประสบการณ์นอนพักค้างคืนฝั่งพังงานคืนแรก หนที่สอง และจะค้างที่นี่ติดต่อกันไปอีกห้าคืน

รถบัสของเราก็จะตกวินหยุดวิ่งรับส่งโดยสารหนึ่งวัน แล้วไปเริ่มต้นเที่ยวแรกที่ฝั่งคุระบุรี หมุนเวียนสลับกันอย่างนี้ไปเรื่อยตลอดปี จากนั้นก็จะจับฉลากเปลี่ยนเวลาใหม่

รถตกวินนอนฝ่ายพังงารอบนี้ถือเป็นรอบสำคัญสำหรับชีวิตคนรถเมล์ของผม เพราะพอถึงรุ่งเช้าก็มีข่าวสำคัญจากแบของเจ็กฮุยแจ้งมาถึง บอกให้เขารีบติดรถเมล์รอบเช้ากลับคุระบุรีด่วน

"นี่กุญแจ!"

เจ็กฮุยส่งกุญแจรถเมล์ให้ผม

"เฮ้ย!" ผมมองหน้าเขา

"มึงทำได้"

มันว่า แล้วก็เดินไปขึ้นรถเมล์ที่กำลังเคลื่อนออกท่า

ผมยืนซึม

ถึงจะขับรถเป็น แต่ใบขับขี่ยังไม่มี เป็นสิ่งผิดกฏหมาย

ขับรถไม่มีใบขับขี่มีหวังจ่าก้วยเอาตายแน่เลยกู?