BlogGang.com : : หลวงเส : นิยาย/อดีตรักเหมืองป่า ตอนที่ 7

ถ้าขจัดความกลัวออกไปได้ ไม่นานความสำเร็จก็จะตามมา

Group ตัวอย่าง

เมษายน 2554

					1	2
3	4	5	6	7	8	9
10	11	12	13	14	15	16
17	18	19	20	21	22	23
24	25	26	27	28	29	30

14 เมษายน 2554

นิยาย/อดีตรักเหมืองป่า ตอนที่ 7

นิยาย/อดีตรักเหมืองป่า ตอนที่ 7

คำมั่นสัญญา

ลมป่าพัดมาพร่างพรู เรายืนกอดรัดแลกเปลี่ยนรสจูบกันอย่างดูดดื่ม ท่ามกลางสายน้ำสูงแค่เข่า ซึ่งไหลรี่ผ่านไปด้านล่าง ผ่านภูมิประเทศอันงดงามอย่างน่าอภิรมย์สำหรับเรา สาวบัวยกมือประคองแก้มผมสองข้าง เผยอริมฝีปากเรียวงามรับการประทับจูบด้วยเรือนกายไหวสะท้าน

ข้อกังวลและหน่ายแหนงแคลงใจว่าจะถูกลวงหลอกให้ชอกช้ำหรือไม่? บัดนี้คงหลุดลอยไปกับสายน้ำที่กำลังไหลรี่อยู่นี้เสียแล้ว

เฉกเช่นผมซึ่งมิได้ครุ่นคำนึงถึงสิ่งอื่นใดอีกต่อไป... ผมลืมตัว ลืมหมดทุกสิ่ง นอกจากสาวบัวซึ่งกำลังอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมแขนของผมคนเดียวเท่านั้น ผมโอบกอดหล่อนแนบแน่นขณะประกบริมฝีปากและชอนไชชิวหาดูดซับรสหวานจากหล่อนจนรู้สึกอิ่มเอมสมหวัง และบอกกับตนเองว่าอื่นใดในโลกจะหาสุขใดยิ่งไปกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว

สุดท้ายผมก็ช้อนร่างอันอ่อนระทวยของหล่อนขึ้นมาอุ้ม พาลุยน้ำเข้าฝั่ง และประจงวางเรือนร่างอันน่าชิดเชยทะนุถนอมของหล่อนลงตรงนั้น แล้วค่อยประคองศีรษะหล่อนวางแนบหนุนพื้นทรายอันอ่อนนุ่ม เรือนกายส่วนล่างจ่อมจมอยู่ใต้ผิวน้ำ ก่อนที่ผมจะคร่อมทับแล้วกอดรัดลงไป

ผมประกบริมฝีปากบดขยี้ ...ซอกซอนจมูกควาญหากลิ่นกายสาปสาวอย่างสุขสันต์

หม้ายสาวครวญครางเสียงกระเส่า

"ทูนหัวของบัว..."

"จ๋า."..

"รักบัวจริงไหม?"

"ผมเรียนจบและสอบบรรจุได้เมื่อใด จะรับบัวไปอยู่ด้วยกันทันที"

"พ่อ... แม่..?"

"เป็นหน้าที่ของผมที่จะต้องชี้แจงให้ท่านเข้าใจ..."

"บัวจะเป็นเมียที่จงรักและภักดี..."

"ผมรักบัวคนเดียว"

มันน่าขำที่เราต่างพร่ำรำพันกันด้วยฤทธิ์อำนาจแห่งมนต์ดำฤษณาเสียยืดยาว และเมื่อทุกสิ่งอย่างบรรลุถึงจุดสูงสุด สาวบัวก็นอนหลับตาพริ้มอย่างสุขเกษม หอบหายใจถี่กระชั้น ไม่ต่างจากผมซึ่งนอนกอดกายหล่อนอย่างสิ้นเรี่ยวแรง และหากที่นี่คือห้องหับอันอบอุ่นมิดชิด เราสองก็คงจะนอนก่ายกกกอดกันไปอีกนาน แต่นี้สิเรือนร่างเปลือยเปล่ากลับจมจ่อมอยู่ในน้ำเสียครึ่งตัว ฉุดเราให้ต้องลุกขึ้นมานั่งสบตาและหัวเราะให้กันเมื่อความหนาวเย็นโฉบฉายมา

"น้องหมอนล่ะ..?." สาวบัวเอ่ยขึ้น หลังเรียกสติตนเองกลับคืน

ผมโอบรัดกายหล่อนมาแนบอก พลางปลุกปลอบใจให้หายกังวล

"เธอคงกลับทับไปแล้ว"

"ไม่หรอก...เธอรักนุ้ยนะ."

ผมหลับตา ขณะส่งจิตใจล่องลอยไปถึงหญิงหมอน...

ป่านนี้แม่นางจะหลีกเร้นไปอยู่ไหน?

แม่นางผู้งามสรรพ ไม่มีส่วนใดไหนเลยที่ผ่านตาชายแล้วตกเป็นรองผู้พี่ อีกทั้งน้ำใจของเจ้าก็งามล้น... ยอมหลบเลี่ยงเร้นหายไปเสียทุกครั้ง แม้จะพกพาหัวใจอันเจ็บปวดรวดร้าวแนบไปกับตัวก็ตาม

"หญิงหมอน..." ผมรำพึงออกมาเบา ๆ

"ตามไปสิ"

"ผมเกรงเธอหลงป่า"

สาวบัวผุดนั่ง และมองค้อน

"นี่แหละใจชาย"

ผมล้มตัวลงนอนหาย-เอาหัวพาดหนุนพื้นทราย สายตาจับนิ่งอยู่ที่ใบหน้าสาวบัว หยาดน้ำตาของหม้ายสาวเอ่อท้นคลอเบ้าก่อนจะรินไหลลงมาตามร่องแก้มเป็นทางยาว

"เธอเป็นน้องสาวของบัวนะ"

หม้ายสาวถอนสะอื้น

"เป็นหญิงอื่นสิ-จะไม่พะวงเลย"

"แต่ผมไม่เคยล่วงเกิน..."

หล่อนพยักหน้า

"บัวรู้ !"

"งั้นบัวไม่สบายใจทำไม?"

"บัวก็กำลังถามตัวเองอยู่เหมือนกัน"

ถ้อยคำพร่ำรักต่อกันของเราในคราวนั้นช่างอิดออดอ้อยสร้อยราวกับบทรักในหนังกลางแปลง

แต่นี่คือ เรื่องจริง!

ในที่สุดผมก็เอื้อมคว้ามือของหล่อนข้างหนึ่งมากุมไว้แนบอก ก่อนจะเทน้ำคำปลอบประโลมให้หล่อนคลายกังวลว่า "ข้างนอกโน้น...หัวกระไดบ้านเราก็ทอดทาบถึงกัน ซึ่งกาลข้างหน้าเราสองก็จะต้องพบเจอกันวันยังค่ำ บัวเองก็ใช่ว่าจะต้องเข้าป่ามาขุดแร่ไปจนตาย หากแต่อาชีพอื่นสำหรับลูกผู้หญิงยังมีอีกสารพัด ไว้เมื่อถึงเวลา...ผมจะคิดหาช่องทางช่วยเหลือเอง แล้วต่อไปนี้ก็ห้ามเก็บเอาเรื่องหญิงหมอนมาครุ่นคิดให้หนักอกหนักใจอีกเป็นอันขาด ผมสารภาพว่า เมื่อก่อนผมอาจมีเธอติดค้างอยู่ในใจบ้าง แต่ตอนนี้หัวใจของผมทั้งสี่ห้องยกให้บัวหมดแล้ว"

หลังจากนั้นอีกสองวัน พวกเรา ผม ไอ้บองหลา ไอ้พริ้ง และไอ้หมึก ก็ระดมพลว่าจ้างชนชาวเหมืองในดงเขายาเกือบทั้งหมดให้มาช่วยกันขนขี้ตะกรันออกจากป่ามุ่งสู่ถนนหลวงเพื่อใส่รถสองแถวไปขายที่ตะกั่วป่า กระชุแต่ละใบที่เพื่อนของผมช่วยกันสานไว้ก่อนหน้านั้นบรรจุขี้ตะกรันได้ใบละประมาณ 50 กิโลฯ ชาวเหมืองเกือบร้อยคนที่มาช่วยพวกเราใช้ไม้คานสอดหามกันอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเป็นเวลา 2 วัน โดยใช้เส้นทางเก่าที่ฝรั่งและชาวจีนสมัยนั้นได้บุกเบิกทิ้งไว้เป็นเส้นทางขนลำเลียง แม้หนทางจะยืดยาวออกไปกว่าทางลัดที่ใช้สัญจรไปมากันอยู่ประจำ แต่มันก็เดินสะดวกไม่ลาดชันมากนัก เหมาะสำหรับแบกหามของหนักไปมา เสียดายตรงที่หลายแห่งโดนน้ำป่ากัดเซาะพังทลายจนไม่อาจใช้วัวควายชักลากเกวียนบรรทุกของได้เหมือนสมัยก่อน มิฉะนั้นพวกเราคงประหยัดแรงคนมากกว่านี้

ขี้ตะกรันจำนวนห้าตันกว่า ๆ ทำรายได้ให้พวกผมสามสี่คนอย่างมหาศาล ทว่าข่าวนี้ก็ได้แพร่กระจายเป็นวงกว้างออกไปในเวลาอันรวดเร็ว เป็นเหตุให้พวกสิ้นไร้ไม้ตอกเกิดความหวังลม ๆ แล้ง ๆ อยากเจอขุมทรัพย์เหมือนเราบ้าง จึงพากันดั้นด้นบุกป่าฝ่าดงเข้ามาในป่าดงเขายาไม่ขาดสาย

ป่าที่เคยสงบเย็นกลับคลาคล่ำไปด้วยผู้คนหน้าตาดุร้ายไม่น่าไว้ใจมากหน้าหลายตา นักผจญภัยหรือนักแสวงโชคร้อยพ่อพันแม่ต่างมุ่งหน้าสู่ดงเขายาทุกวัน พร้อมบุกตะลุยเข้าสู่ผืนป่า ขุดดินฟันไม้ ระเบิดหินส่งเสียงอึกทึกครึกโครม กระทั่งสัตว์ป่า ลิง ค่าง บ่าง ชะนี พากันตื่นกลัวไม่กล้ากู่ร้องหาคู่อยู่หลายวัน

พวกที่เข้ามาใหม่บางคนพกเครื่องมือมาพร้อม ทว่าบางคนมีเพียงมือสิบนิ้ว แต่ที่บั้นเอวเหน็บปืนมาด้ามโต ที่น่าขันยิ่งกว่านั้น ก็เห็นจะเป็นพวกหัวการค้าที่อุตส่าห์หอบหิ้วสินค้าเข้ามาขายในดงกันดารหวังกำไรลม ๆ แล้ง ๆ บุหรี่ เหล้าโรง กัญชา รวมทั้งลูกปืน แบกหามดั้นด้นกันมาเหน็ดเหนื่อยอย่างน่าสมเพทเวทนา

ไอ้หมึกไปขุดปืนลูกซองสั้นของมันซึ่งชโลมจารบีใส่ถุงพลาสติกฝังดินไว้กระบอกหนึ่งขึ้นมาเช็ดถูทำความสะอาด และพกติดสะเอวเพื่อความอุ่นใจอยู่เสมอ ส่วนปืนแก๊ปที่มีไว้ล่าสัตว์เป็นอาหาร เมื่อไม่ใช้ก็ต้องนำไปแอบซ่อน เพราะมีคนมาขอยืมบ่อย กำมะถันและดินประสิวสำหรับเอามาผสมทำดินปืน พร้อมทั้งเม็ดตะกั่วทำลูกกระสุนก็ไม่ซื้อมาใช้ให้ อาศัยยืมอย่างเดียว แต่ละคนหัวนอนปลายเท้าไม่รู้อยู่ไหน แต่ชอบทำกางหลาง(ฟอร์มโต) เดินวางก้ามคับป่า ซึ่งคล้อยหลังเพียงแค่วันสองวันที่นักแสวงโชคกลุ่มแรกย่างก้าวมาถึงดงเขายา ก็มีการเปิดศึกแย่งชิงขี้ตะกรันที่พบเจอเพียงไม่กี่เม็ดกระทั่งยิงกันตายเกิดขึ้น แพทย์ประจำตำบลกับตำรวจท้องที่ที่รับผิดชอบสองสามนายถูกตามให้ขึ้นมาพลิกศพ พวกเขาแบกปืนย่ำคอมแบตขึ้นเขาลงเนินสาวเท้าตามหลังกันมาตีนแทบพลิก

สิบกรีคนหนึ่งบ่นขึ้นอย่างฉุนเฉียว

"ทีหลังพวกมึงฆ่าแกงกันเสร็จแล้ว กูขอร้อง-ช่วยกันเผาให้เป็นขี้เถ้าเสียด้วย กูขี้คร้านเดินปีนเขาเข้ามาที่นี่เว้ย! ยัดแม่-ง ไกลชิบ"

วันนั้นไอ้บองหลายืนมองศพชายกลางคนผู้ซึ่งถูกยิงด้วยปืนลูกซองสั้นเข้าที่หน้าอกนอนหงายจมกองเลือดอยู่ตรงหน้าแล้วหันมาถามผม

"มึงเห็นฤทธิ์เดชเจ้าป่าเจ้าเขาในป่าดงเขายาแล้วหรือยัง?"

ผมพยักหน้า

"อือม์ เหมือนมึงพูดไว้ไม่ผิด..."

มันยิ้ม... แล้วเตือนว่า

"อย่าลืมบอกอีบัวกับอีหมอนให้ระวังตัวกันบ้าง ต่อไปนี้อย่าออกไปร่อนแร่ในที่ลับตาคนเหมือนคราวก่อน"

คำเตือนของไอ้บองหลาทำให้วัวหลังเปื่อยอย่างผมสะดุ้งโหยง... ‘อย่าออกไปร่อนแร่ในที่ลับตาคนเหมือนคราวก่อน...’

‘ไอ้บองหลา-ไอ้ชิบหาย- ท่าทางวันนั้นมึงคงตามไปแอบดูละซิท่า-ไอ้อุบาทว์’ ผมยืนด่ามันในใจ

หลังจากย้อนกลับเข้าป่าและหยุดพักเหนื่อยจากการเดินทางออกไปขายขี้ตะกรันในครั้งนี้เสียวันหนึ่ง พวกเราก็ออกสำรวจหาขี้ตะกรันกันใหม่ แร่ดีบุกที่ขุดคุ้ยใส่ไว้ในรางที่หน้าเหมืองเก่าก็ปล่อยทิ้งไว้ชั่วคราว โดยใช้ใช้หินและทรายโรยหน้าปิดทับไว้ แต่เนื่องจากขณะนี้มีผู้คนแห่เข้ามาบุกรุกค้นหาโชคลาภที่พวกเขาวาดหวังกันเป็นจำนวนมาก การที่จะบุกตะลุยขุดค้นไปตามท้องร่องและหุบเนินเพื่อค้นหาสิ่งปรารถนาให้พบเจอเป็นรายแรกเหมือนคราวก่อนจึงไม่ใช่เรื่องหมู ๆ อีกแล้ว แม้จะฟลุ๊คไปเจอเข้าบ้าง ก็มักจะอยู่ในที่ที่ห่างไกล และมีอยู่น้อยนิด ซึ่งที่นั่นอาจเคยเป็นโรงถลุงแร่โรงเล็ก ๆ หรือไม่ก็เป็นเตาถลุงดีบุกที่มีธาตุแทนทาไลท์ผสมอยู่น้อยนิดก็ได้ แต่เราก็ชวนกันเสาะหาไปเรื่อย วันแล้ววันเล่า ได้นิดได้หน่อยก็นำมาแอบขุดหลุมฝังไว้ที่ริมทับ กะว่าพอคุ้มค่าโสหุ้ยก็จะขุดขึ้นมาล้างแล้วนำไปขาย ทว่าวันที่รอ...ก็ดูเหมือนจะยังอยู่อีกไกล

เย็นวันหนึ่งผมพลิกแผ่นปฏิทินที่แปะอยู่ข้างฝาทับเปิดดูก็รู้สึกใจหาย เพราะเหลือเวลาอีก 11 วัน ที่ทางวิทยาลัยจะเปิดเรียนในภาคการศึกษาใหม่ ซึ่งหมายถึงภาคแรกสำหรับปีการศึกษาปีสุดท้ายของหลักสูตร ป.กศ.ต้น จะได้เริ่มขึ้น และเป็นปีที่ผมจะจบออกมาสอบบรรจุเป็นครูสอนนักเรียนในระดับประถมศึกษาได้

เหลือเวลาอีกสิบเอ็ดวันเท่านั้นกับการได้อยู่ใกล้ชิดหญิงคนรัก ความเหว่ว้าอาวรณ์และรู้สึกเป็นห่วงพวกหล่อนก็พลันบังเกิดขึ้นทันที

แม้จะหวนคิดถึงภาระที่จะต้องกลับไปศึกษาปฏิบัติให้สำเร็จลุล่วงตามความมุ่งหวัง และเตรียมรับมือกับภาระก่อนถึงวันเปิดเรียนนั้น ไม่ว่าเรื่องปัจจัยชำระค่าหอพัก ค่าอาหารที่โรงอาหารของวิทยาลัย ค่าลงทะเบียนเรียน และค่าอะไรต่อมิอะไรจิปาถะ ก็ล้วนไม่เป็นปัญหาสำหรับผม เพราะเปิดเทอมนี้ผมมีเงินส่วนตัวจากการขายขี้ตะกรันเที่ยวนั้นเป็นทุนสำรองอยู่แล้วอย่างเหลือเฟือ โดยไม่ต้องรบกวนพ่อแม่สักบาทเดียวก็ว่าได้ หากแต่ปัญหาการจากพรากหญิงคนรักนี่สิมันสั่นคลอนจิตใจผมเหลือเกิน เพราะผมจะต้องออกจากป่าแห่งนี้ก่อนถึงกำหนดเปิดภาคเรียนอย่างน้อย 4-5 วัน

ซึ่งบัดนี้เวลาที่ว่านั้นก็ขยับเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้นทุกที!

"ไอ้เพื่อนรัก- -ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป เห็นทีกูจะต้องงดออกไปทำเหมืองกับพวกมึงแล้วล่ะ" ผมพูดกับบองหลา "ยังเหลือเวลาอีกสามสี่วันที่กูจะอยู่ที่นี่ กูขอไปอยู่เป็นเพื่อนสาวบัวกับหญิงหมอน"

ไอ้บองหลาหัวเราะ

"นี่แหละคนเรา—เมื่อเข้ามาหมกตัวเงียบเหงาอยู่ในป่า แม้แต่ ลิง ค่าง บนต้นไม้ บางครั้งก็ยังรู้สึกว่าพวกมันช่างยิ้มสวย แต่มึงเชื่อกูไหมล่ะ? เดี๋ยวพอเปิดภาคเรียนกลับไปวิทยาลัย-พักเดียวมึงก็ลืม"

"ม่ายหรอก-อยู่ที่โน่นกูก็เคยมีกะเขามาบ้างแล้ว... แต่เยื่อใยมันต่างกัน" ผมพยายามพูดให้เพื่อนรักเข้าใจถึงความรู้สึกที่แท้จริงของผม ซึ่งแน่นอนว่าบัดนี้ผมหลงรักหม้ายสาวเข้าแล้วเต็มทรวง.."แล้วพวกมึงก็ไม่ต้องเป็นห่วงในเรื่องส่วนแบ่ง... เพราะขายขี้ตะกรันเที่ยวที่แล้วพวกมึงก็แบ่งให้กูจนมากเกินพอ... เพราะฉะนั้นที่หามาได้ในเที่ยวนี้ ในส่วนของกูกูก็ยกให้พวกมึงหมดเลย รวมทั้งแร่ในก้นรางที่หน้าเหมืองเก่านั้นด้วย แต่ยังไง ๆ พวกมึงก็ต้องระวังไอ้พวกที่เข้ามาใหม่กันด้วยนะเว้ย..."

ลงท้ายผมเอ่ยปากเตือนเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วง...

และหลังจากนั้นผมก็เก็บข้าวของเครื่องใช้และผ้าผวยผ้าห่มมากินอยู่หลับนอนที่ทับทองทุกวัน ซึ่งทั้งลุงทองและป้าพัวก็ไม่ได้ตั้งข้อรังเกียจรังงอนผมแต่อย่างใด มีเพียงหญิงหมอนคนเดียวที่ดูเมินเฉยและเย็นชากับผมผิดไปจากเดิม ซึ่งผมก็พอจะเข้าใจว่าเป็นเพราะเหตุใด ผมจึงได้พยายามหาช่องทางพูดคุยทำความเข้าใจกับหล่อนอยู่บ่อยครั้ง แต่ไม่สำเร็จ เพราะหล่อนไม่ยอมเปิดโอกาสให้เลย

กระทั่งวันสุดท้ายก่อนที่ผมจะอำลาเหมืองป่าในรอบนี้ โอกาสที่ผมรอคอยก็มาถึง...

ขณะออกไปร่อนแร่ตามลำธารด้วยกันสามคนในตอนเช้า โดยมีผมเป็นบอดี้การ์ดและช่วยขุดคุ้ยก้อนหินก้อนใหญ่ ๆ ออกจากแนวกระสระที่พวกหล่อนจะกวาดใส่เรียงเอามาร่อนหาเม็ดแร่ สาวบัวเกิดปวดหัวและบอกจะกลับไปกินยาที่ทับ แม้ผมจะอาสาขอกลับไปเอายามาให้หล่อนก็ไม่ยอม

"นุ้ยอยู่เป็นเพื่อนน้องหมอนเถอะ นาน ๆ จะพบเจอกระสะดี ๆ อย่างนี้ ต้องรีบร่อนให้หมด ชักช้าประเดี๋ยวใครรู้เข้าก็จะมาแย่ง"

"อ้าว! ก็เราหาเจอ พวกเขาจะมาชุบมือเปิบได้ไง?" ผมว่า

"ทรัพย์ในดินไม่มีใครเป็นเจ้าของ ทันใครใครได้" หม้ายสาวพูดจบก็เอาเรียงตั้งไว้กับพื้น เดินลิ่วจากไปโดยเร็ว แม้หญิงหมอนจะร้องตามหลังว่าหล่อนจะเป็นคนไปเอายามาให้เอง สาวบัวก็ไม่หันมาพูดด้วย

แวบเดียวหล่อนก็หายลับไปจากสายตา... ทิ้งผมกับหญิงหมอนไว้ข้างหลังสองคน แม้ผมจะรู้สึกกระอักกระอ่วนใจอยู่บ้าง แต่เมื่อสบโอกาสผมก็ถามหญิงหมอนว่า

"ทำไมพักนี้ หมอนถึงได้เปลี่ยนไป... ทำไม่ถึงเย็นชากับผมราวกับคนไม่เคยรู้จักมาก่อน ผมทำผิดอะไร? หรือว่ารังเกียจผม?"

แทนคำตอบ หญิงสาวกลับปล่อยเรียงร่อนแร่ซึ่งกวาดก้อนกระสะใส่ไว้เต็มแปล้ทิ้งไว้ในน้ำ เดินฝ่าสายน้ำมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าผม นัยน์ตาสองข้างแดงเรื่อ หยาดน้ำตาคลอเบ้า ริมฝีปากสั่นระริกด้วยความข่มกลั้น

************************************************

Create Date : 14 เมษายน 2554

Last Update : 26 เมษายน 2554 20:24:12 น.

16 comments

Counter : 1188 Pageviews.

อรุณสวัสดิ์วันศุกร์ วันนี้ทางเชียงใหม่เขา
เรียกว่าเป็นวันพญาวัน พวกเขาจะนำอาหารคาวหวานมาทำบุญที่วัดโดยวางรวมกันบนโต๊ะที่
ทางวัดจัดให้ สายหน่อยร่วมกันฟังเทศน์
ฟังธรรมและทำบุญสืบชาตา
เพื่อเป็นสิริมงคลแก่ตัวเองและครอบครัว เป็นประเพณีทางเหนืออย่างหนึ่งที่สืบทอดกันมาช้านาน

โดย: KeRiDa

วันที่: 15 เมษายน 2554 เวลา:4:46:01 น.

ผมเคยไปเชียงใหม่สามสี่ครั้ง แต่ไม่เคยไปหน้าสงกรานต์ เพราะไม่ชอบบรรยากาศเบียดเสียดยัดเยียดของผู้คน แต่ชอบอากาศหนาวบนยอดดอย ฉนั้นทุกครั้งที่ไปเชียงใหม่จึงมักเป็นช่วงฤดูหนาว และจะไปพักบนดอย ประทับใจมาก ๆ ครับ หน้าหนาวปีนี้ก็กะว่าไปอีก จะไปนอนที่ดอยอ่างขางสักคืนสองคืน แล้วก็ดอยแม่สลองด้วย จะไปหาใบชาอู่หลงมาชงอุ่นกระเพาะอีกสักหน่อย ที่ซื้อมาปีก่อนท่าทางจะอยู่ไม่ถึงสิ้นปี

โดย: หลวงเส

วันที่: 15 เมษายน 2554 เวลา:23:47:58 น.


สวัสดียามเช้าวันหยุด พักผ่อนสบาย ๆ อยู่กับบ้าน หลังจากเหน็ดเหนื่อยกับวันสงกรานต์ที่ผ่านมา

โดย: KeRiDa

วันที่: 16 เมษายน 2554 เวลา:6:57:45 น.

สวัสดีครับหลวงเส
ยินดีที่ได้รู้จักครับ
ผมชอบอ่านครับ เรื่องสั้น เรื่องยาว การ์ตูน
เข้าไปติดตามเรื่องของพี่ตุ้ยเป็นประจำ...หลวงเสเขียนแนวนี้ น่าติดตามครับ แล้วผมจะมาประจำ อย่าเบื่อละกัน

โดย: panwat

วันที่: 17 เมษายน 2554 เวลา:22:27:07 น.


มาส่งคุณหลวงเส เข้านอนคร่าาาา พรุ่งนี้เริ่มทำงานกันอีกแล้วใช่ไหมคะหลังจากหยุดมาเสียหลายวัน มีความสุขมากมายนะคะ

โดย: เกศสุริยง

วันที่: 17 เมษายน 2554 เวลา:22:29:26 น.

สวัสดีค่ะคุณหลวงเส
นิยายบทนี้มีฉากโรมานซ์ อิอิ

งาน public design อากาศวันนั้น 21-22c ค่ะ
แดดจ้านิดๆ แต่ก็ไม่ร้อนค่ะ
คนที่นี่ชอบนั่งอาบแดดกัน เพราะก่อนหน้านี้หนาว แดดไม่มีเลยนะคะ

โดย: diamondsky

วันที่: 19 เมษายน 2554 เวลา:16:58:50 น.


[ของตกแต่งโดนๆคลิกเลย] สวัสดียามเย็นๆค่ะคุณหลวงเส ก่อนหน้านี้ฝนตกลงมาอย่างหนักทำให้คลายร้อนลงมาบ้าง ขอให้มีความสุขมากๆค่ะ

โดย: เกศสุริยง

วันที่: 19 เมษายน 2554 เวลา:17:01:53 น.


สวัสดียามเช้าวันพุธค่ะ ขอให้สนุกกับการ ทำงานในวันนี้นะค่ะ และขอบคุณทุก ๆ กำลังใจที่มีให้แก่ต้อย เสมอมาคะ

โดย: KeRiDa

วันที่: 20 เมษายน 2554 เวลา:6:21:45 น.


สวัสดียามเย็นๆ ระลึกถึงเสมอนะคะคุณหลวงเส

โดย: เกศสุริยง

วันที่: 20 เมษายน 2554 เวลา:18:43:44 น.


แวะมาทักทาย วันนี้ร้อนมากมายเลยไม่อยากออกไปไหน เดินวนไปวนมาอยู่ในบ้านยังงี้แหละ สบายดีนะคะคุณหลวงเส

โดย: เกศสุริยง

วันที่: 22 เมษายน 2554 เวลา:14:50:59 น.


แวะมาทักทายค่ะ สบายดีใช่ไหมคะ

โดย: ดอยสะเก็ด

วันที่: 22 เมษายน 2554 เวลา:20:17:56 น.

สวัสดีค่ะคุณหลวงเส
สตรอเบอร์รี่มาเป็นฤดูนะคะ ช่วงนี้เยอะ ราคาถูกหน่อย
ตะกร้าละ 1 ยูโร (ประมาณ 500 กรัม)
ถือว่าไม่แพง แต่ถ้าไม่ใช่ฤดูก็อาจแพงนิดนึง

มะม่วงที่นี่แพงกว่า ลูกละเกือบ 2 ยูโรค่ะ อรึ๋ยยย
ไว้กลับไปกินเมืองไทยดีกว่า

โดย: diamondsky

วันที่: 22 เมษายน 2554 เวลา:20:55:06 น.


สร้างกริตเตอร์ อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณหลวงเส

โดย: เกศสุริยง

วันที่: 24 เมษายน 2554 เวลา:7:16:57 น.

อรุณสวัสดิ๋วันจันทร์ วันแรกของการทำงานนะค่ะ
กลับมาประจำการที่เดิมแล้วจ้า หลังจากต้องลุ้นระทึกกับเที่ยวบิน flight FD 3974 เนื่องจากเครื่องขัดข้อง
ต้องรอแก้ไข Delay ไปสองชั่วโมง ตลอดระยะเวลาการบิน มีความรู้สึกว่า เครื่องส่ายไปมา ไฟสัญญาณขึ้นบ่อยมาก
กัปตันบอกว่า สภาพอากาศปรวนแปร ตกหลุมอากาศ อิอิ แต่ไงก็ปลอดภัยกลับมาแล้วเนอะ คิดถึงเพื่อนทุกคนค่ะ

โดย: KeRiDa

วันที่: 25 เมษายน 2554 เวลา:8:06:14 น.

สวัสดีคุณหลวงเสค่ะ อาหารอิตาเลี่ยนต้องระวังมาก
มีชีสๆ แป้งๆ เยอะ แต่คนอิตาเลี่ยนสุขภาพดีเพราะชอบออกกำลังกายนะคะ

ปล.เอาไข่ช็อคโกแลตอีสเตอร์มาฝากด้วย
ได้รับแจกมาเยอะ ต้องแบ่งกันอ้วนค่ะ อิอิอิ