เธอ............ ผมยังจำวันแรกที่ได้รู้จักเธอจากเพื่อนคนนึงที่ออฟฟิตได้... เธอช่างรอบรู้ ฉลาด และเสียงดี
หลังจากได้รู้จักเธอมากขึ้น ผมมองเห็นว่าเธอช่างสวยสง่า ดูดีมีสไตล์
หลังจากนั้นไม่นานนัก..... ผมก็จีบเธอสำเร็จและเธอก็เป็นของผม
ผมติดเธออย่างมาก เราแทบจะไม่เคยห่างจากกัน ...
ด้วยการแสดงความเป็นเจ้าของ.. ผมขอให้เธอสลักชื่อผมที่หลัง... เธอไม่ปฏิเสธ
1 ปีที่ผมมีเธอ.. ผมไม่เคยเหงา เธอทำให้ผมไม่รู้สึกเบื่อหน่าย ผมรู้สึกว่า เราช่างเหมาะสมกัน เวลามีเธออยู่ใกล้ๆ ผมรู้สึกดูดี (จริงๆ นะ) เธอเสริมราศีให้กับผม
..................
แต่เวลาอันหอมหวานไม่เคยอยู่กับเรานาน..... ผ่าน 1 ปีอันแสนหวาน เธอเริ่มไม่สบาย.. เธอไอตลอดเวลาจนผมต้องพาไปหาหมอ ไม่นานเธอก็หายขาด แต่ผมแทบจะไม่รู้เลยว่านี่เป็นลางบอกเหตุอะไรซักอย่าง
หลังจากนั้นไม่นาน ช่างฤดูฝนอันยาวนานของกรุงเทพฯ ก็เริ่มทำร้ายเธอ.....เธอติดเชื้ออะไรบางอย่างที่ไม่เคยมีใครเป็น..... สีหน้าเธอซีดลงทุกวัน ผมพาเธอไปออกกำลังกาย แต่ดูเหมือนอาการเธอจะยิ่งเลวร้ายลง นอกจากหน้าตาที่เคยสดใสจะซีดจางลงจนแทบจะไม่เหลือความสวยงามแล้ว เรายังคุยกันไม่รู้เรื่องเหมือนก่อน ผมถามอะไรไปเธอไม่เคยตอบ คาดว่าคงจะด้วยอาการแทรกซ้อนที่อยู่ภายใน (ผมพยายามมองโลกในแง่ดี)
ผมพาเธอไปหาหมอหลายที่ แต่ไม่มีใครรู้อาการประหลาดของเธอ.. มันเป็นอาการใหม่ที่ไม่เคยมีใครเป็น.. ประเทศนี้มันอะไรกัน ทำไมโรคแค่นี้ไม่มีใครรักษาได้ ..... ผมได้แต่สบถกับตัวเองถึงความโชคร้ายที่เกิดขึ้นกับเธอ
ไม่นานนักผมก็ได้ทราบข่าวถึงหมอเถื่อนคนนึงย่านลาดพร้าว เขาว่าอาการนี้ไม่น่าเกินความสามารถของเกจิหมอผีท่านนี้... อาจเป็นทางออกเดียวที่จะรักษาเธอได้ ผมไม่รอช้าที่จะพาเธอไปหา
หมอผีให้เธอพักรักษาตัวที่คลินิกเถื่อนอยู่เกือบอาทิตย์.. ผมเฝ้ารอด้วยความกระวนกระวายใจ หมอห้ามเยี่ยมจนกว่าจะครบกำหนด.. ไม่นานนักเมื่อครบกำหนดเวลา...ผมก็ไปรับพาเธอกลับบ้านได้ สีหน้าเธอกลับมาสดใสดังเดิม เธอเข้าใจในสิ่งที่ผมพูด และตอบสนองได้ดีดังเดิม.... โอ้ สวรรค์ พระเจ้าจอร์จ... หมดทุกข์หมดโศกกันซะที
คืนนั้น ผมให้เธอพักผ่อนหลังจากกลับจากคลินิกเถื่อน... แต่เหตุการณ์ไม่น่าเชื่อก็เกิดขึ้น...... เธอหมดสติไปในตอนเช้า ผมปลุกเธอยังไงก็ไม่ตื่นจนผมต้องตกใจ.. ผมพยุงเธอและให้อาหารจนเธอเริ่มฟื้น ....แต่ไม่นานนักเธอก็หมดสติลงอีก... ผมโทรไปต่อว่ายังหมอเถื่อน เขาดูงงกับอาการใหม่นี้และให้ผมพาไปที่คลีนิกโดยด่วน...
เมื่อถึงสถานบำบัดโรคพิสดารนั้นหมอเริ่มทำการผ่าตัดสดๆ ต่อหน้าต่อตาผม.. เขาว่าคงใช้เวลาไม่นาน ผมต้องตกใจในวิธีการอันพิสดารของเขา..
เขายกร่างไร้วิญญาณของบุคคลนิรนามออกมาจากด้านใน และเริ่มต้นเปลี่ยนอวัยวะต่อหน้าต่อตาผม.. ผมตกตะลึงและพูดไม่ออกในการแพทย์พิสดารของหมอเถื่อนท่านนี้... นี่มันอะไรกันนี่ ผมรำพันในใจ ไม่เคยเจออะไรอย่างนี้มาก่อน แต่เพื่อให้เธอหายดีดังเดิม วิธีไหนก็ต้องลองดู
ไม่นานนักเมื่อเขาเปลี่ยนต่อมควบคุมการเผาผลาญพลังงานให้กับเธอใหม่ (อวัยวะจากบุคคลนิรนาม) เธอก็ลุกขึ้นนั่งได้อย่างไม่น่าเชื่อ... แต่เมื่อหมอพยายามถามอะไรเธอก็ไม่ตอบ.... หมอว่าต้องเปลี่ยนหัวใจด้วย.. ผมเริ่มไม่มั่นใจในการทำงานของเขา แต่ก็ปล่อยให้เขาดำเนินการต่อ... (นี่มันอะไรกันนี่) เมื่ออยู่ในคลินิกเถื่อนแห่งนั้น ผมก็ตกอยู่ในภวังค์และต้องยอมเมื่อไม่มีใครยอมรักษาเธอตั้งแต่ครั้งแรก
สุดท้ายแล้ว มันก็เปลี่ยนหัวใจและไม่น่าเชื่อ มันเปลี่ยนสมองของเธอด้วย แต่หมอประหลาดท่านนี้ว่าเธอจะยังเป็นเหมือนเดิมเพียงแต่ให้ผมกลับบ้านและรื้อฟื้นความทรงจำเพียงไม่ถึงชั่วโมง เธอก็จะกลับเป็นเหมือนเดิม
ผมดีใจปนความรู้สึกประหลาดเมื่อพาร่างไร้ความรู้สึกออกจากสถานพยาบาลแห่งนั้น ผมพาเธอกลับบ้านและเริ่มกระบวนการทวนความทรงจำกับเธอ.. น่าประหลาดที่ไม่นานนักเธอก็จำเรื่องทั้งหมดได้ เธอกลับมาดูดีดังเดิมแล้ว.. จะมีก็แต่รอยแผลจางๆ ที่ใบหน้า.. ช่างมัน เธอคงจะหายกลับมาสมบูรณ์ในไม่ช้า
แต่แล้ว.... หลังจากนั้น อะไรๆ ก็ดูจะไม่เหมือนเคย.. เธออ่อนเพลียง่าย คุยกันไม่กี่ชั่วโมงเธอก็ทำหน้าเบื่อหน่ายกับผมและขอตัวไปนอนหมดสติ.. บางครั้งผมปลุกเธอยังไงก็ไม่ตื่นจนต้องทำกายภาพบำบัดเธอถึงจะลุกขึ้นและเริ่มคุยได้เหมือนปกติ แต่สุดท้ายเธอก็อ่อนเพลียได้ง่าย....
ผมเริ่มท้อแท้และเริ่มหมดความอดทนกับเธอ (ผมมันช่างเลวจริงๆ)
เธอไม่เคยตอบผม คนที่บ้านผมก็จำเธอไม่ได้ เขาไม่คุยกับเธอ... สถานการณ์มันเลวร้ายลง
พอกันที... พอช เธอเปลี่ยนไปตั้งแต่ไปเจอไอ้หมอคนนั้น มันเปลี่ยนเธอเป็นคนอื่น เธอไม่เหมือนเดิม ร่างกายเธอยังเป็นเหมือนเดิม รอยสักชื่อของผมก็ยังคงอยู่ แต่ภายในเธอไม่ใช่ลาก่อน ... เธอคงไม่ใช่คนเก่า.. วันเวลาเก่าๆ ที่เราเคยมีให้มันหมดไปแล้ว... ฉันคงต้องจากเธอไปและปล่อยเธอไปอยู่กับคนอื่น... วันนี้ฉันคงต้องใจร้ายกับเธอ... วันนี้ฉันไม่ต้องการเธออีกแล้ว.....
แด่หนึ่งปีอันหอมหวาน.....
ipod mini 4G