Bloggang.com : Lady Oscar - ตอนที่ 37(2) ค่ำคืนแห่งคำสาบานรัก (On the night of passionate vows)

ตอนที่ 37(2) ค่ำคืนแห่งคำสาบานรัก (On the night of passionate vows)

หลังจากที่นักวาดภาพ นายพลจาร์เจส์และแนนนี่ ออกจากห้องไปแล้ว อังเดร จึงเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น เขาหยุดอยู่ที่หน้าภาพเหมือนของออสการ์ที่แขวนอยู่บนกำแพงและพยายามเพ่งดูรูปนั้น แต่เขาก็แทบจะมองไม่เห็นแล้ว
อังเดร : “สวย...เกินกว่าจะเปรียบ รอยยิ้มของเธอทำให้โลกสดใส โดยเฉพาะมงกุฎดอกไม้บนผมสีบรอนด์ของเธอ มันยอดเยี่ยมมาก!” เขาพยายามจินตนาการถึงภาพวาดที่อยู่ตรงหน้าแล้วบรรยายมันออกมา ทั้งๆที่เค้ามองไม่เห็น ออสการ์ได้เห็นดังนั้นเธอก็รู้สึกสะเทือนใจมาก เธอได้แต่คิดอยู่ในใจคนเดียวว่า “อังเดร อย่าฝืนตัวเองเลย ฉันรู้ว่าเธอตาบอด ในรูปนั่นฉันไม่ได้สวมมงกุฎดอกไม้” น้ำตาของออสการ์ไหลออกมาเหมือนสายน้ำ
อังเดร : “ฉันเห็นดอกกุหลาบสีขาว..ไม่ใช่สิ ทั้งทุ่งเต็มไปด้วยดอกกุหลาบ! แต่มันคือที่ไหนนะ? อ๋อใช่ มันคือป่า ใกล้ๆน้ำพุร้อนในเมืองอารัส! ใช่มั้ย ออสการ์?”
ออสการ์ : “ใช่แล้วอังเดร อาร์มานนักวาดภาพบอกว่าเขาเดินทางไปที่เมืองอารัสเพื่อร่างภาพนี้” ออสการ์โกหกเพื่อให้อังเดรสบายใจ
อังเดร : “เป็นนักวาดภาพที่เยี่ยมมาก! เป็นภาพวาดที่วิเศษ! เธอสง่างาม มีเกียรติและสนุกสนาน...ทุกๆอย่างแสดงออกมา! ฉันจะไม่ลืมความสวยงามของเธอในภาพวาดนี้เลย ไม่ลืม”
ออสการ์ : “ขอบคุณนะ อังเดร ขอบคุณ...”

เย็นวันนั้น อัลเลนพร้อมด้วยเพื่อนทหารอีก 2 คน ขี่ม้ามาเพื่อส่งข้อความให้ออสการ์ที่บ้าน
อัลเลน : “หัวหน้า! ฉันมีรายงานจากผู้พันดักเอ้าท์!” ออสการ์และอังเดรยืนอยู่ที่ระเบียงบันไดชั้นบน ออสการ์ดีใจมากที่เห็นอัลเลนมา
ออสการ์ : “อัลเลน..เธอมา..” อัลเลนทำความเคารพออสการ์และรายงานทันที
อัลเลน : “รายงาน! มีคำสั่งจากศูนย์บัญชาการใหญ่ พรุ่งนี้ 8 โมงเช้า ให้ทหารลาดตระเวนหน่วยบี จัดกำลังและมุ่งหน้าไปที่จตุรัสตุยเลอรีเพื่อปราบปรามผู้ชุมนุมติดอาวุธร่วมกับทหารหน่วยอื่นๆครับ” ออสการ์รู้สึกหวั่นใจ ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงจนได้
ออสการ์ : “คำสั่งมีเท่านี้หรอ?”
อัลเลน : “หมดแล้วครับ”
ออสการ์ : “ขอบคุณนะ กลับไปที่ค่ายก่อนแล้วฉันจะตามไป”

อังเดรแต่งชุดทหารและเข้าไปเตรียมม้าอยู่ในโรงเลี้ยงม้า ทันใดนั้นเองเขาก็เห็นเงาลางๆของคนเดินเข้ามา เขาคิดว่าเป็นออสการ์
อังเดร : “ใส่อานม้าแล้ว เราสามารถไปได้ทันที” แต่เมื่อคนๆนั้นเดินเข้ามาใกล้ๆ เขาจึงรู้ว่าไม่ใช่ออสการ์ แต่เป็นนายพลจาร์เจส์
อังเดร : “นายท่าน ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย”
นายพลจาร์เจส์ : “อังเดร”
อังเดร : “ครับ”
นายพลจาร์เจส์ : “ฉันได้ยินมาว่าเธอต้องออกไปปารีสพรุ่งนี้
อังเดร : “ครับ”
นายพลจาร์เจส์ : “พรุ่งนี้หรือหลังจากพรุ่งนี้ ฉันก็จะต้องถูกส่งไปเหมือนกัน”
อังเดร : “ครับ”
นายพลจาร์เจส์ : “มีโอกาสที่เราอาจจะไม่ได้พบกันอีก ฉันอยากจะบอกอะไรกับเธออย่างนึง ถ้าเธอเป็นขุนนาง ฉันจะอนุญาตให้เธอแต่งงานกับออสการ์อย่างแน่นอน ไม่สิ ฉันขออวยพรเธอจากหัวใจของฉัน!” โดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น ออสการ์กำลังจะเดินเข้ามาในโรงม้าพอดี เธอจึงหยุดอยู่หน้าประตู ไม่ได้เข้าไป เธอเห็นนายพลจาร์เจส์ใช้สองมือแตะที่บ่าของอังเดร แล้วพูดว่า “อย่าตายนะ อังเดร! สัญญากับฉันสิว่าเธอจะกลับมา!”
อังเดร : “แน่นอนครับ นายท่าน!” อังเดรได้ยินดังนั้นเขาก็รู้สึกดีใจมาก มันเหมือนกับว่าท่านนายพลจาร์เจส์ยอมรับในตัวเขาแล้ว ออสการ์เดินกลับออกไปโดยไม่ได้แสดงตัว

ในเย็นวันนั้นเอง ออสการ์และอังเดรขี่ม้าออกจากบ้านเพื่อไปที่ค่ายทหาร แต่ในระหว่างทางนั้น เธอได้เห็นกลุ่มผู้ชุมนุมจำนวนหนึ่งซึ่งอยู่อีกฝั่งของแม่น้ำกำลังวิ่งกรูไปทางเดียวกัน
ผู้ชุมนุม : “ไปที่ Invalides! ไปที่ Invalides!” เสียงผู้ชุมนุมดังข้ามแม่น้ำมา (Invalides คือค่ายทหารผ่านศึก)
ออสการ์ : “หยุด!” ออสการ์และอังเดรหยุดม้า และมองไปที่แม่น้ำฝั่งตรงข้าม
ออสการ์ : “Invalides หรอ? อ๋อ ที่นั่นมีอาวุธและกระสุนปืน”
แต่ทันใดนั้นเองได้มีผู้ชุมนุมอีกกลุ่มหนึ่ง โผล่มาข้างหลังพวกเขา ผู้ชุมนุมนั้นใช้ปืนไรเฟิลยิงมาทางออสการ์และอังเดร แต่โชคดีที่กระสุนพลาดตกลงไปในแม่น้ำ ออสการ์หันหลังมาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นผู้ชุมนุมกลุ่มหนึ่งกำลังตรงมาทีเธอ
ผู้ชุมนุม : “ทหารของกองทัพ! ไปเอาอาวุธของพวกมันมา!” เสียงผู้ชุมนุมตะโกนเรียกพรรคพวกมา หลังจากนั้นก็มีผู้ชุมนุมวิ่งตามกันเข้ามาอีกกลุ่มใหญ่
ออสการ์ : “อังเดร อยู่ใกล้ๆฉันไว้นะ!” อังเดรพยักหน้ารับ แล้วทั้งคู่ก็ค่อยๆขี่ม้าข้ามแม่น้ำเพื่อไปอีกฝั่ง
ผู้ชุมนุม : “จัดการมัน!” ในขณะที่ออสการ์และอังเดรกำลังจะข้ามแม่น้ำ กลุ่มผู้ชุมนุมต่างพากันขว้างปาก้อนหิน ท่อนไม้ และอาวุธต่างๆมาที่พวกเขา ทันใดนั้นเองท่อนไม้ท่อนหนึ่งก็ฟาดเข้าที่หัวของอังเดร ตัวของอังเดรตกจากหลังม้าไปอยู่ในน้ำ แต่เขายังคงใช้มือจับบังเหียนของม้าอยู่
ออสการ์ : “อังเดร!” ออสการ์ตะโกนเรียกอังเดร เมื่อเธอหันหลังกลับมาก็มีไม้สามง่ามปลายแหลมอันหนึ่งพุ่งมาที่เธอ แต่เธอก็ชักดาบออกมาแล้วปัดมันออกไปได้ “อังเดร! อังเดร!” ออสการ์รีบกลับมาลากม้าของอังเดรให้ข้ามแม่น้ำไป ในที่สุดพวกเขาสองคนก็หนีรอดมาได้อย่างหวุดหวิด
ฟ้าเริ่มมืดแล้วแต่ยังมีกลุ่มผู้ชุมนุมกระจายอยู่มากมาย ออสการ์และอังเดรจึงต้องหาทางลัดเลาะไปตามชายป่า เพื่อที่จะผ่านไปให้ได้อย่างปลอดภัย ออสการ์บังเอิญเจอกับกลุ่มผู้ชุมนุมอีกกลุ่มหนึ่ง เธอจึงแอบซุ่มดู
ผู้ชุมนุม : “พวกเรามีอาวุธและกระสุนปืนน้อยมากถ้าเทียบกับทหาร! แต่ถ้าทหารยังพยายามปราบปรามเราด้วยความรุนแรงแล้วล่ะก็ พวกเราจะสู้! เนื่องจากเราได้รับการสนับสนุนจาก 96% ของประชากร!” “ใช่!” “และพวกเราแต่ละคนก็มีความกล้าหาญและความแค้นที่จะขับไล่กระสุนได้!” “ใช่!”
ออสการ์ค่อยๆย่องกลับออกมาหาอังเดรที่จูงม้ารออยู่ชายป่า
ออสการ์ : “ไม่ใช่ทางนี้ เราอ้อมไปทางอื่นดีกว่า” ออสการ์และอังเดรเดินลัดเข้าไปในป่าทึบ เลียบแม่น้ำสายหนึ่ง ฟ้ามึดแล้วทั้งคู่เดินไปก็คุยกันไป
ออสการ์ : “แผลที่หัวของเธอเป็นยังไงบ้าง อังเดร?” ออสการ์ถามอังเดร ที่ตอนนี้มีเลือดไหลซิบๆออกมาที่หน้าผากไหลลงมาอาบแก้ม
อังเดร : “ฉันไม่เป็นอะไรหรอก ไม่มีอะไรต้องห่วง”
ออสการ์ : “เธอกล้าดียังไงมาหลอกฉัน?”
อังเดร : “ฮึ?” อังเดรทำเป็นไม่รู้เรื่องในสิ่งที่ออสการ์พูด
ออสการ์ : “ตาขวาของเธอ ฉันรู้จากหมอลาซอน ตาของเธอใกล้จะบอดแล้วไม่ใช่หรอ?” อังเดรได้ยินดังนั้นเขาก็หยุดเดิน
ออสการ์ : “พวกเราควรจะกลับบ้านนะ ฉันไม่สามารถพาเธอไปปารีสพรุ่งนี้ได้ เธอกลับไปหาแนนนี่ ส่วนฉันจะกลับไปที่ค่ายคนเดียว” ออสการ์เดินเข้าไปหาอังเดร “ได้โปรด อังเดร ไม่ควรจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ”
อังเดร : “ฉันจะไปกับเธอ ออสการ์ เหมือนที่ฉันเคยทำตลอดมา และฉันจะทำมันตลอดไป ฉันจะอยู่กับเธอเสมอ” ออสการ์รู้สึกซาบซึ้งในความรักที่อังเดรยังคงมีให้กับเธอ
ออสการ์ : “อังเดร...ฉันรักแฟร์ซอง ถึงแม้จะรู้ว่าเธอรักฉัน แต่ฉันก็ยังคงรักแฟร์ซอง ทำไมเธอถึงยังรักคนอย่างฉันอยู่?” ออสการ์พยายามโกหกอังเดรเพื่อให้เขาตัดใจจากเธอ แต่ก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาของตัวเองเอาไว้ได้
อังเดร : “ทุกๆอย่าง...เธอคือ...ชีวิตของฉัน” ออสการ์ได้ยินคำนั้นจากปากของอังเดร เธอเองก็ไม่สามารถเก็บซ่อนความรักที่เธอมีต่ออังเดรไว้ได้อีกต่อไป ใช่ เธอเคยรักแฟร์ซอง แต่นั่นมันเป็นอดีตไปแล้ว เธอเองก็ไม่รู้ว่าความรักที่เธอมีให้กับอังเดรนั้นมันเริ่มก่อตัวขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่มันก็ไม่สำคัญอีกต่อไป ออสการ์ร้องไห้ออกมา เธอซบหน้าลงที่อกของอังเดร
ออสการ์ : “อังเดร อังเดร! ฉันก็รักเธอ ทั้งหมดของหัวใจ...!” อังเดรจับมือของออสการ์ไว้แนบอก
อังเดร : “ฉันรู้มาตั้งนานแล้ว ไม่สิ ฉันรู้ก่อนที่ฉันจะเกิดซะอีก...”
ด้วยความรักที่ทั้งคู่มีให้แก่กัน ในวันนี้มันไม่อาจจะเก็บซ่อนเอาไว้ได้อีกแล้ว ทั้งคู่บรรจงจูบกันด้วยความรัก ท่ามกลางแสงนวลๆของดวงจันทร์ แสงดาวระยับระยับ บรรยากาศที่โรแมนติก
ออสการ์ : “อังเดร กรังดิเออ...เพราะเธอฉันถึงสามารถมีชีวิตอยู่ได้ ไม่สิ ฉันอยากมีชีวิตอยู่!”
ตอนนี้เอง ออสการ์ก็ได้กลายเป็นภรรยาของอังเดร กรังดิเออ

ค่ำคืนนั้นในคฤหาสน์จาร์เจส์ นายพลจาร์เจส์เดินมาที่หน้ารูปภาพเหมือนของออสการ์ที่แขวนอยู่ในห้องรับแขก
นายพลจาร์เจส์ : “ออสการ์ ฉันลืมบอกลาเธอ ไม่สิ มันเป็นเรื่องปกติ เดี๋ยวเธอก็ต้องกลับมาที่นี่” นายพลยกแก้วไวน์ในมือขี้นมาดื่ม “มีชีวิตอยู่นะ ออสการ์! ตามที่หัวใจของเธอเรียกร้อง!” นายพลจาร์เจส์ยกแก้วไวน์ในมือชูขึ้นเป็นการอวยพรออสการ์ ทันใดนั้นแนนนี่ก็เดินถือซองจดหมายสีขาวฉบับหนึ่งเข้ามา
แนนนี่ : “นายท่านคะ...คุณหนูบอกฉันว่าให้เอานี่ให้ท่านค่ะ” แนนนี่ยื่นซองจดหมายให้นายพล
นายพลจาร์เจส์ : “เธอเปิดอ่านให้ฉันหน่อยได้มั้ย?”
แนนนี่ : “ค่ะ” แนนนี่เปิดจดหมายออกดู เมื่อเห็นข้อความในจดหมายเธอก็ต้องตกใจ
นายพลจาร์เจส์ : “มีอะไรหรอ? อ่านสิ”
แนนนี่ : “มันมีแค่บรรทัดเดียวค่ะ!”
นายพลจาร์เจส์ : “บรรทัดเดียวหรอ?” แนนนี่จึงอ่านข้อความในจดหมายให้นายพลฟัง
แนนนี่ : “ขอบคุณท่านพ่อมาก ที่รักและเมตตาลูกสาวอย่างฉัน”
นายพลจาร์เจส์ : “เธอพูดอะไรของเธอน่ะ ออสการ์? เธอพูดเหมือนจะสั่งลาเลย” นายพลมองไปที่รูปเหมือนของออสการ์ ท่านก็เกิดความคิดถึงเธอขึ้นมาอย่างสุดหัวใจ
นายพลจาร์เจส์ : “ไม่! ฉันไม่ให้เธอทำแบบนั้นนะ ออสการ์!”
จบตอนที่ 37