Bloggang.com : Lady Oscar - ตอนที่ 35(1) ออสการ์ แยกตัวออกไป (Oscar Now Splits Away)

ตอนที่ 35(1) ออสการ์ แยกตัวออกไป (Oscar Now Splits Away)

                ในวันที่ 23 มิถุนายน ปี 1789 ตัวแทนที่สนับสนุนสมัชชาแห่งชาติยังคงอยู่ในหอประชุมของสภาฐานันดร เพิกเฉยต่อคำสั่งของพระราชา พระเจ้าหลุยส์ที่ 16 ที่ต้องการล้มเลิกการประชุม ในตอนแรกนั้นทหารลาดตระเวนหน่วยบี นำโดยออสการ์ ได้รับคำสั่งให้เอาพวกเขาออกไปจากสภา แต่ออสการ์ไม่ทำตามคำสั่ง และทหาร 12 คนรวมทั้งอัลเลนที่อยู่ข้างออสการ์ก็ถูกจับกุมในข้อหาขัดคำสั่ง ตอนนี้ออสการ์กำลังไปที่สภาฐานันดร เพื่อยับยั้งกองทหารองครักษ์ที่ได้รับคำสั่งให้จัดการโจมตีหอประชุมแทนทหารลาดตระเวน
                พวกขุนนางและตัวแทนจากฐานันดรที่ 3 ที่เป็นสมาชิกของสมัชชาแห่งชาติ พวกเขายังยืนรวมกลุ่มกันอยู่บริเวณปากประตูหอประชุม เผชิญหน้ากับกองทหารองครักษ์ที่นำโดยเจโลเดล ทหารทุกคนพร้อมอาวุธครบมือนั่งอยู่บนหลังม้า รอรับคำสั่งจากเจโลเดลท่ามกลางสายฝน เจโลเดลชักดาบของเขาออกมาเตรียมพร้อม
เจโลเดล : “ฉันคือผู้บัญชาการทหารองครักษ์ ผู้พันเจโลเดล! ถึงตัวแทนของสมัชชาแห่งชาติในหอประชุมสภา! ถ้าท่านยังอยู่ในหอประชุมจะถือว่าเป็นกบฏที่ขัดคำสั่งพระราชา กองทหารองครักษ์จำเป็นจะต้องใช้ความรุนแรง” เจโลเดลชูดาบของเขาขึ้นเป็นสัญญาณให้เตรียมตัวจู่โจม “เตรียมจู่โจม!” ทหารองครักษ์ทุกคนลงจากหลังม้า หันปากกระบอกปืนไปที่กลุ่มสมัชชาแห่งชาติที่อยู่ตรงหน้า
ลาฟาเยท : “เดี๋ยวก่อน หัวหน้ากอง! พวกเราที่เป็นขุนนางตามฉันมา!” มาควิส ลาฟาเยท เป็นขุนนางที่เข้าร่วมกับสมัชชาแห่งชาติ เขาเรียกให้ขุนนางคนอื่นๆในสมัชชาแห่งชาติ ออกมายืนด้านหน้า กั้นกลางระหว่างตัวแทนฐานันดรที่ 3 และทหารองครักษ์
โรเบสปิแอร์ : “มาควิส ลาฟาเยท...” โรเบสปิแอร์รู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก พวกขุนนางที่ร่วมในสมัชชาแห่งชาติต่างชักดาบออกมาโดยพร้อมเพรียงกัน
ลาฟาเยท : “พวกเราเป็นขุนนาง แต่พวกเราก็เป็นส่วนหนึ่งของสมัชชาแห่งชาติร่วมกับตัวแทนจากฐานันดรที่ 3 ด้วย”
เจโลเดล : “ได้โปรดหลีกไป มาควิส ลาฟาเยท! ถ้าพวกเราจำเป็น พวกเราได้รับอนุญาตให้ยิง!” เหล่าสมัชชาแห่งชาติได้ยินดังนั้นก็ยิ่งรู้สึกโกรธ แต่เจโลเดลยังคงไม่สนใจ เขาชูดาบขึ้นเป็นสัญญาณอีกครั้ง
เจโลเดล : “เดินหน้า!” เขาสั่งให้ลูกน้องของเขาเดินหน้าเข้าไป จนเหล่าขุนนางต้องล่าถอย แต่ทันใดนั้นเอง ออสการ์และอังเดรก็ขี่ม้ามาถึงพอดี
ออสการ์ : “ถอยไป! ถอยไป! ถอยไป!” ออสการ์ขี่ม้ามาพร้อมดาบในมือ เธอหยุดม้าอยู่ตรงหน้าของเจโลเดล โดยมีอังเดรตามหลังมาติดๆ
เจโลเดล : “หัวหน้า...!” เจโลเดลได้เห็นออสการ์ก็รู้สึกตกใจ
ออสการ์ : “เจโลเดล เธอกล้าชี้ดาบมาที่ฉันหรอ? ทุกคนในกองทหารองครักษ์ พวกเธอกล้ายิงกระสุนทะลุหัวใจของฉันหรอ?!” ออสการ์กางแขนออกเพื่อปกป้องเหล่าสมัชชาแห่งชาติ ทุกคนในกองทหารองครักษ์ต่างไม่คิดที่จะทำแบบนั้น พวกเขายังคงเคารพในตัวออสการ์เสมอมา
ออสการ์ : “ยิงเลยสิ! ถ้าเธอจะหันปากกระบอกปืนไปที่ตัวแทนฐานันดรที่ 3 ที่ไม่มีอาวุธแล้วล่ะก็ พวกเธอต้องข้ามศพฉันไปก่อน!” ทันใดนั้นเอง เจโลเดลก็เก็บดาบของเขากลับเข้าไปในปลอก
เจโลเดล : “หัวหน้า เก็บดาบของท่านเถอะ พวกเราจะยิงท่านคนที่เคยเป็นหัวหน้าของพวกเราได้ยังไงกัน? เราจะกลายเป็นคนขี้ขลาดตาขาวที่ยิงคนที่ไร้อาวุธที่ยืนอยู่ต่อหน้าเราได้ยังไงกัน? พวกเราจะรอจนกว่าวันที่พวกเขาจับอาวุธ สิ่งนี้เพื่อท่าน ถึงแม้ว่าฉันจะต้องกลายเป็นกบฏก็ตาม”
ออสการ์ : “เจโลเดล...” ออสการ์รู้สึกซึ้งใจในสิ่งที่เจโลเดลทำเพื่อเธอมาก
เจโลเดล : “ถอย!” เจโลเดลและทหารองครักษ์กลับขึ้นหลังม้า และถอยกลับไป

                จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เหล่าขุนนางจึงได้ประชุมร่วมกันกับพระราชา รวมทั้งกดดันนายพลจาร์เจส์พ่อของออสการ์อย่างหนัก
ขุนนาง : “ท่านเค้าท์! เค้าท์จาร์เจส์! ลูกชายของท่าน...ไม่ใช่สิ ลูกสาวของท่าน...หัวหน้ากองออสการ์ขัดคำสั่งของพระราชาอย่างเปิดเผย!” “เป็นกบฏที่ยกโทษให้ไม่ได้!” “ไม่ใช่แค่ถอดตระกูลจาร์เจส์ออกจากขุนนางเท่านั้นนะและยังต้องเนรเทศออสการ์ออกจากฝรั่งเศสด้วย!”
นายพลบูอี : “ท่านจาร์เจส์ ตอนนี้ฉันไม่สามารถช่วยเหลือท่านได้อีกแล้ว”
ขุนนาง : “เค้าท์จาร์เจส์ ท่านจะจัดการเรื่องนี้ยังไง?!” “ฝ่าบาท ได้โปรดตัดสินลงโทษด้วยพะยะค่ะ!” “การต่อต้านของหัวหน้ากองจาร์เจส์เท่ากับว่าตระกูลจาร์เจส์ก็ต่อต้านด้วยนะพะยะค่ะ!” “หม่อมชั้นคิดว่าต้องยึดที่ดินของตระกูลจาร์เจส์ด้วยนะพะยะค่ะ!”
พระเจ้าหลุยส์ที่ 16 : “ฉันจะคุยเรื่องนี้กับพระราชินีก่อน ทุกคนว่ายังไง?”
นายพลจาร์เจส์ : “ฝ่าบาท หม่อมชั้นขอพูดอย่างเจียมตัวว่า การรอการลงโทษไม่จำเป็นสำหรับหม่อมชั้น หม่อมชั้นจะจัดการกับกบฏด้วยมือของหม่อมชั้นเอง!” นายพลจาร์เจส์พูดด้วยความโกรธสุดขีดและรู้สึกผิดหวังในตัวออสการ์มาก
คืนวันนั้นเอง ณ คฤหาสน์จาร์เจส์ ออสการ์และอังเดรกำลังนั่งดื่มไวน์อยู่หน้าเตาผิง แนนนี่ เดินเข้ามาเรียกออสการ์ไปพบกับนายพลจาร์เจส์ตามคำสั่ง
แนนนี่ : “คุณหนูคะ นายท่านเรียกค่ะ...” ออสการ์เดินขึ้นไปหานายพลที่รออยู่ในห้องอ่านหนังสือชั้นบน
ออสการ์ : “ฉันมาแล้ว ท่านพ่อ” ออสการ์เปิดประตูเข้าไปในห้อง
ส่วนแนนนี่ที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอรู้สึกเป็นห่วงออสการ์ จึงเอ่ยถามอังเดร
แนนนี่ : “เฮ้ อังเดร เกิดอะไรขึ้นหรอ? นายท่านอารมณ์เสียมาก แล้วก็บอกกับฉันว่า เรียกออสการ์มาหาฉัน!”
อังเดร : “ไม่มีอะไรหรอก ไม่มีอะไรที่ยายต้องกังวลหรอก” อังเดรพูดให้แนนนี่สบายใจ แล้วเขาก็ยกแก้วไวน์ในมือขึ้นมาดื่ม
เมื่อออสการ์เข้าไปในห้อง เธอก็เห็นพ่อของเธอยืนรออยู่ พร้อมถือดาบอยู่ในมือ และมีเก้าอี้หนึ่งตัววางอยู่กลางห้อง
นายพลจาร์เจส์ : “นั่งลงตรงนี้ ออสการ์!” นายพลสั่งให้ออสการ์นั่งลงบนเก้าอี้ที่วางอยู่กลางห้อง ออสการ์เดินไปนั่งเก้าอี้แต่โดยดี
นายพลจาร์เจส์ : “เธอพร้อมรึยังออสการ์?!”
ออสการ์ : “พร้อมสำหรับอะไร?” ออสการ์ถาม ถึงแม้จะรู้อยู่แก่ใจแล้วก็ตาม
นายพลจาร์เจส์ : “ถอดตราประจำตำแหน่งและเหรียญที่พระราชาพระราชทานให้เธอออก!” นายพลตะโกนใส่ออสการ์ด้วยความโมโห
ออสการ์ : “ฉันขอถามอีกครั้งว่า พร้อมสำหรับอะไร?”
นายพลจาร์เจส์ : “เธอท้าทายพ่องั้นหรอ?!” นายพลชักดาบออกมาด้วยความโกรธ นายพลจาร์เจส์หลับตาลงและพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ถ้าเธอมีอะไรจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ก็พูดมา ถ้าเธอมีอะไรที่อยากจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ก็พูดมันออกมาเลย ถึงแม้จะเป็นกบฏ แต่เธอก็ยังเป็นลูกสาวของฉัน”
ออสการ์ : “ลูกน้องของฉัน 12 คนถูกขังอยู่ในคุกทหาร กำลังรอความช่วยเหลืออยู่ ถ้าการฆ่าฉันจะช่วยชีวิตเขาทั้ง 12 คนได้แล้วล่ะก็ ฉันก็ยินดีที่จะมอบชีวิตให้ท่าน แต่ฉันรู้ว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่จะเกิดขึ้น เพราะฉะนั้น ตอนนี้ฉันยังตายไม่ได้!”
นายพลจาร์เจส์ : “ยกโทษให้พ่อด้วย ออสการ์! ด้วยความจงรักภักดีต่อพระมหากษัตริย์ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น มันเป็นธรรมเนียมของตระกูลจาร์เจส์! มีกบฏอยู่ในตระกูล มันจบแล้ว! ไม่ต้องห่วงนะ หลังจากที่ส่งเธอไปหาพระเจ้าแล้ว ฉันก็จะตามไป” ออสการ์ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกสะเทือนใจมาก ที่เธอทำให้พ่อของเธอต้องมาเดือดร้อนไปด้วย
ออสการ์ : “ฉันยังไม่สามารถรับการลงโทษจากท่านได้” น้ำตาของเธอเริ่มคลอเบ้าออกมา
นายพลจาร์เจส์ : “เธอมัน...แต่มันก็ต้องเป็นแบบนี้แหละ” นายพลจาร์เจส์ก็เริ่มมีน้ำตาคลอเบ้าเช่นกัน นายพลจาร์เจส์เดินไปข้างหลังออสการ์ เขายกดาบขึ้นเตรียมที่จะสังหารออสการ์ แต่ทันใดนั้นเอง อังเดรก็พุ่งพรวดเข้ามาในห้อง พร้อมกันดึงแขนที่จับดาบของนายพลจาร์เจส์ไว้ พอดีกับที่พายุฝนฟ้าเริ่มคะนอง ลมพัดแสงเทียงทั้งคฤหาสน์ดับวูบทันที
อังเดร : “อย่า ได้โปรด!” อังเดรออกแรงจับแขนทั้งสองข้างของนายพลไว้ แล้วดันตัวเขาเข้าไปตรงหน้าต่างห้อง ให้ห่างจากออสการ์
นายพลจาร์เจส์ : “ปล่อย ปล่อยฉันนะ อังเดร!” นายพลพยายามต่อสู้แต่ไม่สามารถสู้แรงของคนหนุ่มอย่างอังเดรได้
อังเดร : “ฉันจะไม่ปล่อยท่าน ถ้าท่านจะฆ่าออสการ์! ไม่ ฉันจะไม่มีวันปล่อยท่าน!” ในจังหวะนั้นเอง อังเดรก็ปล่อยมือจากท่านนายพลจาร์เจส์ แต่ยังคงยืนขวางเค้าไว้
นายพลจาร์เจส์ : “หลีกไปเดี๋ยวนี้!” นายพลจาร์เจส์ตะโกนใส่อังเดร แต่เขาก็ต้องหยุดชะงัก เมื่ออังเดรใช้ปืนสั้นจ่อไปที่ท้องของนายพลจาร์เจส์
อังเดร : “ถ้าท่านสู้ ฉันจะยิงท่าน ช่วยออสการ์ แล้วหนีไป!”
นายพลจาร์เจส์ : “อะไรนะ?! หนีไป กับออสการ์ งั้นหรอ?!” เมื่อนายพลจาร์เจส์ได้ยินคำพูดของอังเดรเขาก็รู้สึกตกใจ
อังเดร : “ใช่...”
นายพลจาร์เจส์ : “นั่นคือความรู้สึกของแกหรอ?” นายพลลดดาบลง
อังเดร : “ใช่”
นายพลจาร์เจส์ : “โง่เง่า! แกคิดว่าแกจะสามารถเอาชนะความต่างระหว่างชนชั้นขุนนางกับสามัญชนได้งั้นหรอ?! ฉันขอถามแกหน่อยซิ?!”
อังเดร : “อะไรคือชนชั้น? อะไรคือสามัญชน? ทุกคนเท่าเทียมกัน!”
นายพลจาร์เจส์ : “แกจะขออนุญาตฝ่าบาทแต่งงานกับขุนนางหรอ!”
อังเดร : “ฉันรู้ ถึงแม้จะเป็นพระราชาก็เถอะ ท่านจำเป็นจะต้องขออนุญาตรักใครซักคนด้วยหรอ?”
นายพลจาร์เจส์ : “อังเดร!” นายพลชกเข้าที่หน้าของอังเดรด้วยความโมโหสุดขีด อังเดรหงายหลังล้มไป พอดีกับที่แนนนี่เดินมาเห็นเหตุการณ์อยู่หน้าประตู แนนนี่รู้สึกช็อคกับสิ่งที่เธอได้ยิน เธอได้แต่แอบนั่งร้องไห้อยู่นอกประตูห้องเงียบๆ
นายพลจาร์เจส์ : “แก! ฉันจะไม่ให้อภัยแกทั้งสองคน!” อังเดรคุกเข้าลงและวางปืนสั้นลงกับพื้นต่อหน้านายพลจาร์เจส์ โดยมีออสการ์ยืนอยู่ข้างหลัง
อังเดร : “ฆ่าฉันก่อน แม้เป็นแค่เพียงชั่วครู่ ฉันก็ไม่สามารถทนเห็นคนที่ฉันรักตายไปต่อหน้าได้ มันเจ็บปวดเกินไปสำหรับฉัน”
ออสการ์ : “อังเดร...” ออสการ์ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกซึ้งใจมาก
นายพลจาร์เจส์ : “ได้ ฉันจะทำความปรารถนาของแกให้เป็นจริง!” นายพลจาร์เจส์ยกดาบขึ้นเตรียมที่จะฟัน แต่ทันใดนั้นเอง ก็มีทหารจากในวังขี่ม้ามาที่คฤหาสน์จาร์เจส์
ทหาร : “เปิดประตู! เค้าท์จาร์เจส์ เปิดประตู! ฉันมีข้อความด่วนจากแวร์ซายส์! ได้โปรดเปิดประตูด้วย!” เหตุการณ์ทุกอย่างหยุดชะงัก นายพลและแนนนี่ รีบวิ่งลงมาข้างล่าง เพื่อมารับข้อความจากแวร์ซายส์ ทหารเปิดอ่านข้อความจากพระราชินีอังตัวเน็ตให้นายพลฟัง
ทหาร : “ข้อความจากพระราชินี ไม่ให้ลงโทษหัวหน้ากองออสการ์ ฟรังซัวส์ เดอ จาร์เจส์ รวมทั้งตระกูลจาร์เจส์ด้วย พระนางหวังว่าพวกท่านยังคงจงรักภักดีต่อราชวงศ์ต่อไป”
นายพลจาร์เจส์ : “พระนางอังตัวเน็ต...” นายพลจาร์เจส์หันกลับมาหาออสการ์และอังเดร ที่ยืนอยู่บนระเบียงบันไดชั้นบน
นายพลจาร์เจส์ : แกได้ยินมั้ย ออสการ์? ฝ่าบาททรงเมตตาไว้ชีวิตแก! แกมันทุเรศ! ทุเรศสิ้นดี...!” น้ำตาของท่านนายพลไหลออกมาด้วยความรู้สึกทั้งโล่งใจและเสียใจระคนกัน