Bloggang.com : Lady Oscar - ตอนที่ 29(2) หุ่นเชิดเริ่มออกเดิน (A Marionette Starting to walk)

ตอนที่ 29(2) หุ่นเชิดเริ่มออกเดิน (A Marionette Starting to walk)

ในค่ายทหาร อังเดรได้ยินเหล่าทหารหน่วยบีต่างพากันจับกลุ่มพูดคุยถึงเรื่องของหัวหน้าคนใหม่ “เฮ้ นายได้ยินเรื่องหัวหน้าคนใหม่รึเปล่า? อย่าให้เครื่องแบบทหารนั่นมันหลอกนายได้! จริงๆแล้วเธอเป็นผู้หญิง!” “จริงหรอ?! หัวหน้าของเราเป็นผู้หญิงหรอ?” “ไม่มีทาง ฉันทำไม่ได้หรอก ฉันไม่อยากทำตามคำสั่งของผู้หญิง” “เฮ้ อัลเลน นายคิดว่าไง?”  พวกเขาหันมาถามความคิดเห็นของอัลเลน
อัลเลน : “อืม มันชักไม่สนุกแล้วสิ”

            ในกลางดึกคืนนั้นเอง เป็นเวรของอัลเลนกับอังเดรที่จะต้องออกลาดตระเวน อัลเลนเดินเข้ามาปลุกอังเดร อังเดรแกล้งหลับทั้งที่จริงๆแล้วเขานอนไม่หลับเลย
อัลเลน : “เฮ้ อังเดร ตื่นเร็ว! ได้เวลาเข้าเวรแล้ว” อังเดรลุกตามอัลเลนออกไป เขาสองคนเดินลาดตระเวนกันไปรอบๆเมืองปารีส จนมาถึงที่ลับตาคนแห่งหนึ่ง อัลเลนนั่งลงกับพื้น แล้ววางปืนไรเฟิลของเขาลงข้างตัว
อัลเลน : “โอเค พักเถอะ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก ถึงแม้มีอะไรเกิดขึ้น... ก็คงแค่ประชาชนฝรั่งเศสจ้องจะขโมยอาหารจากเราเท่านั้นแหละ ฮ่าฮ่าฮ่า” อัลเลนหันมาหาอังเดรที่ยังคงยืนถือปืนอยู่ เขากวักมือเรียกอังเดรให้นั่งลง
อัลเลน : “นั่งลงสิ 'ลูกช่างไม้!' นายบอกฉันว่านายเป็นลูกช่างไม้ไม่ใช่หรอ? แล้วนายก็บอกว่านายอยากจะเข้าร่วมกองทหารลาดตระเวนและอยากให้ฉันช่วย นั่นก็ดี แต่ทำไมนายต้องโกหกฉันด้วยล่ะ? บอกเหตุผลฉันมา” อังเดรได้ยินดังนั้นก็ตกใจเล็กน้อย ที่อัลเลนรู้ทันเค้า
อังเดร : “ไม่มีเหตุผลอะไรหรอก และฉันก็ไม่ได้โกหก...” อังเดรยังคงปากแข็ง
อัลเลน : “หยุดเถอะ นายไม่ได้เป็นลูกช่างไม้ กลิ่นของนายมันเหมือนกับพวกขุนนาง สิ่งที่ฉันเกลียด” อัลเลนหยิบมีดสั้นที่เขาซ่อนไว้ออกมาโยนเล่น ทำทีเป็นขู่อังเดร
อังเดร : “ฉันไม่ใช่ขุนนาง” อังเดรยังคงปฏิเสธเสียงแข็ง ในขณะที่เหงื่อเริ่มซึมออกมาตามหน้าผากด้วยความตื่นเต้น
อัลเลน : “ฉันไม่ได้บอกว่านายเป็น ฉันแค่บอกว่า กลิ่นเหมือน มีพวกเราคนนึงเห็นนายถูกเรียกเข้าไปพบที่ห้องของหัวหน้าคนใหม่” อังเดรได้ยินดังนั้นก็ตกใจ ด้วยกลัวว่าจะถูกจับได้
อัลเลน : “ไม่เป็นไร ใครๆก็มีเหตุผลที่ไม่สามารถบอกคนอื่นได้ทั้งนั้น แต่ฉันจะบอกอะไรนายไว้อย่างนะ อังเดร มีคนอีกหลายคนในกองทหารลาดตระเวนที่เกลียดขุนนางมากกว่าฉัน โดยเฉพาะถ้ามันเป็นผู้หญิงชนชั้นสูงที่หัวสูงด้วย" อัลเลนพูดขู่อังเดรเล็กน้อย แล้วเขาก็เดินออกไปลาดตระเวนต่อ

            เช้าวันถัดมา ออสการ์กำลังดื่มชาอยู่ในห้องนั่งเล่น ก่อนที่จะออกไปทำงาน แนนนี่เดินเข้ามาหาออสการ์ด้วยสีหน้าเป็นกังวล
แนนนี่ : “คุณหนูคะ ตั้งแต่นี้ไปคุณหนูจะทำงานที่กองทหารลาดตระเวนหรอคะ! เออ...คือ...”
ออสการ์ : “มีอะไรหรอ?”
แนนนี่ : “เกี่ยวกับอังเดรน่ะค่ะ เขาหายไป 3 วันแล้ว ฉันคิดว่าคุณหนูอาจจะรู้อะไรบ้าง...”
ออสการ์ : “เขาจะไม่อยู่ที่นี่ซักพักนึง ตอนนี้เขาอยู่ในค่ายทหาร”
แนนนี่ : “ฮะ? คุณหนูหมายความว่าอะไรคะ?” แนนนี่รู้สึกแปลกใจ
ออสการ์ : “ไม่ต้องห่วงนะ แนนนี่ อังเดรก็คืออังเดร ฉันก็คือฉัน พวกเราไม่ใช่เด็กๆแล้ว”
แนนนี่ : “ค่ะ” แล้วออสการ์ก็ควบม้าออกจากบ้านไป
ออสการ์ : “ไป!”

ที่ห้องทำงานของออสการ์ ในกองทหารลาดตระเวนหน่วยบี มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ก๊อกก๊อก
ออสการ์ : “เข้ามา” นายพลดักเอ้าท์เปิดประตูเข้ามาในห้อง
ผู้พันดักเอ้าท์ : “หัวหน้าครับ! พวกเรามารวมกันอยู่ที่ลานสวนสนามแล้วครับ ได้โปรดมาดูการสวนสนามด้วยครับ”
ออสการ์ : “ได้สิ” ออสการ์และนายพลดักเอ้าท์ขี่ม้าไปที่ลานสวนสนาม แต่เมื่อมาถึงทั้งคู่ก็ต้องตกตะลึงในความว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่ที่นั่นเลยซักคน
ผู้พันดักเอ้าท์ : “อะไรกันเนี่ย?! เมื่อกี้พวกเค้ายังอยู่ตรงนี้กันเลยนี่นา!” แล้วอังเดรในชุดทหาร ถือปืนยาวไรเฟิลก็เดินเข้ามาในลานสวนสนามเพียงคนเดียว
ออสการ์ : “อังเดร...”
อังเดร : “พวกทหารหน่วยบีบอกว่า พวกเขาจะไม่ยอมรับการสวนสนามสำหรับหัวหน้าคนใหม่ครับ” อังเดรรายงานด้วยสีหน้าเรียบเฉย
ออสการ์ : “ทำไมล่ะ? บอกเหตุผลฉันได้มั้ย”
อังเดร : “พวกเขาบอกว่า พวกเขาจะไม่ยอมรับคำสั่งจากหัวหน้าที่เป็นผู้หญิงครับ ถ้าการสวนสนามยกเลิกแล้ว ผมจะกลับไปที่ค่ายนะครับ” ออสการ์ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกโกรธขึ้นมา แต่ยังคงเก็บอาการไว้
ผู้พันดักเอ้าท์ : “ก็ต้องยกเลิกแน่ล่ะสิ! ใครมันจะไปสวนสนามโดยมีทหารแค่คนเดียวกันเล่า!” นายพันดักเอ้าท์โวยวายออกมาด้วยความโมโห
อังเดร : “ครับท่าน!” อังเดรเดินกลับไปอย่างไม่สนใจไยดีอะไร

ภายในค่ายทหาร เหล่าทหารต่างพากันพักผ่อนตามอัธยาศัย โดยมีทหารกลุ่มหนึ่ง ใช้มีดสั้นปาเป้าที่ติดอยู่บนประตูเล่น “ฮ่าฮ่าฮ่า เข้าเป้าเป๊ะ!” “นายทำได้” “ตาฉันบ้างนะ!” “แน่นอน” นายทหารคนหนึ่งใช้มีสั้นปาเป้าที่ติดอยู่บนประตู แต่ทันใดนั้นเอง ออสการ์ก็เปิดประตูเข้ามาอย่างกะทันหัน แต่โชคดีที่มีดนั้นพลาดเป้าไปปักอยู่บนกำแพงข้างประตู ห่างจากใบหน้าของออสการ์เพียงคืบเดียว
ทหาร : “ท่านไม่ควรทำแบบนั้นนะ ท่านหัวหน้าหญิง อย่าลืมเคาะประตูก่อนเข้ามาด้วยสิ” ออสการ์ดึงมีดออกจากกำแพงด้วยสีหน้าแข็งกร้าว แล้วเธอก็เดินตรงดิ่งเข้าไปหานายทหารคนนั้น ต่อหน้าทุกๆคนในห้องที่กำลังจ้องมองมาด้วยความตกตะลึง “อะไรน่ะ?!” นายทหารคนนั้นร้องด้วยความตกใจ
ออสการ์ : “เคาะประตูหรอ?! สำหรับคนที่มีมารยาทเท่านั้นหรอก ถึงจะพูดแบบนั้นได้!” แล้วเธอก็ปักมีดลงไปในเข็มขัดของนายทหารคนนั้น
ออสการ์ : “พวกนายไม่ไปสวนสนาม ฉันไม่คิดว่าพวกนายเป็นคนมีมารยาทหรอกนะ! ทุกคน! แต่งตัวแล้วออกไปที่ลานสวนสนามเดี๋ยวนี้! เริ่มการสวนสนาม!” ออสการ์ออกคำสั่งด้วยสีหน้าจริงจัง แต่กลับไม่มีใครขยับตัวไปไหนซักคนเดียว แล้วอัลเลนที่กำลังนอนอยู่บนเตียงอย่างสบายอารมณ์ก็พูดขึ้น
อัลเลน : “ทุกคนบอกว่าพวกเขาไม่อยากไป ทำไมท่านไม่กลับไปเป็นทหารองครักษ์ล่ะ? พวกเราไม่มีใครสง่างามพอที่จะเชื่อฟังคำสั่งของผู้หญิงหรอก” อัลเลนพูดประชดประชันออสการ์
ออสการ์ : “ถ้านายมีอะไรจะพูด ก็ลุกออกมาจากเตียงแล้วค่อยพูดดีกว่า! ที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาล!” อัลเลนลุกขึ้นมาจากเตียง
อัลเลน : “โอ้ ขอโทษด้วย ที่นี่หน่วยบี เรารู้จักแต่ความหยาบคาย ทุกคนรู้สึกว่าท่านไม่ควรต้องมาเจ็บปวดกับอะไรแบบนี้...”
ออสการ์ : “ฉันจะบอกนายให้นะ ฉันไม่สนใจความหยาบคายหรอก ฉันอยากจะเห็นว่าพวกนายจะหยาบคายได้มากซักแค่ไหน” ออสการ์ตอบกลับแบบยอกย้อน
ทหาร : “อะไรนะ?!” “กวนประสาทชะมัด!”
บาสตาร์ด : “น่าสนใจนี่ พวกเราจะแสดงให้ท่านดู!” บาสตาร์ด นายทหารร่างใหญ่คนหนึ่งพูดอย่างท้าทาย
ออสการ์ : “ตกลง ฉันรับคำท้า ใครมั่นใจในฝีมือก็ไปเจอกันได้ที่ลานสวนสนาม! ปืนหรือดาบ อะไรก็ได้เลย!” แล้วออสการ์ก็เดินออกจากห้องไปรอที่ลานสวนสนาม
ทางด้านของเหล่าทหารต่างปรึกษาหารือกัน
บาสตาร์ด : “ดี อัลเลน นายเป็นตัวแทนของพวกเราเสมอ” นายทหารร่างใหญ่ส่งดาบให้อัลเลน “เอาเลย สอนบทเรียนให้ผู้หญิงคนนั้นหน่อย”
อัลเลน : “ไม่อ่ะ ฉันปฏิเสธดีกว่า ขอโทษด้วย กฎของฉันคือไม่ทำร้ายผู้หญิง นายทำสิ” อัลเลนส่งดาบคืนให้ทหารร่างใหญ่คนนั้น
บาสตาร์ด : “ได้ เอาสิ! ไปกันเลย ทุกคน! ไปที่ลานสวนสนามกัน!”
นายทหารทุกคนไปยืนล้อมวงกันอยู่กลางลานสวนสนาม โดยมีออสการ์ และบาสตาร์ด นายทหารร่างใหญ่ที่มีรอยแผลเป็นบนใบหน้า ยืนประจันหน้ากันอยู่ตรงกลาง นายทหารชักดาบของเขาออกมา แล้วออสการ์ก็ชักดาบออกมาเช่นกัน
ออสการ์ : “ฟังนะ! ถ้าฉันชนะ พวกนายจะต้องสวนสนาม! ถ้าฉันแพ้ ฉันจะลาออกจากทหารลาดตระเวนทันที!”
บาสตาร์ด : “ฟังดูดีนี่” บาสตาร์ดและออสการ์ต่างเริ่มวิ่งเข้าประดาบกัน ออสการ์เกือบจะแทงบาสตาร์ดได้แล้ว แต่เขากลับตีลังกาหลบทัน
ออสการ์ : “อ๋อ ชีวิตหยาบๆที่นายว่า นายมีฝีมือแค่นี้เองน่ะหรอ” ออสการ์ท้าทายเขา แล้วทั้งคู่ก็วิ่งเข้าใส่กันอีกครั้ง คราวนี้บาสตาร์ดได้ทีจะแทงออสการ์ แต่ออสการ์ก็กระโดดหลบได้เหมือนกัน แล้วทั้งคู่ก็เข้าฟาดฟันกันแบบไม่มีใครยอมใคร แต่ในที่สุดออสการ์ก็สามารถฟันเข้าที่มือของบาสตาร์ดจนเป็นแผลยาวและดาบของเขาก็กระเด็นหลุดออกจากมือได้
ออสการ์ : “ฉันชนะ” ออสการ์เก็บดาบเข้าในปลอก แล้วหันหลังจะเดินออกไป
บาสตาร์ด : “เลวเอ๊ย” แต่แล้วบาสตาร์ด นายทหารร่างใหญ่นั้นกลับไม่ยอมแพ้ เขาวิ่งเข้าทางด้านหลังของออสการ์ แต่ออสการ์ก็ใช้ปลอกดาบแทงไปข้างหลังอย่างเต็มแรง ปลายปลอกดาบกระแทกถูกหน้าของบาสตาร์ดจนหงายหลังล้มไป เพื่อนทหารได้เห็นดังนั้นก็เริ่มเกิดความไม่พอใจ “สารเลวเอ้ย!! เอาเลย! จัดการมัน!” เพื่อนนายทหารหลายนาย เตรียมพร้อมที่จะจู่โจมออสการ์ แต่ทันใดนั้นเสียงของอัลเลนก็เข้ามาขัดจังหวะไว้
อัลเลน : “เดี๋ยว! เดี๋ยวก่อนทุกคน สัญญาต้องเป็นสัญญา พวกเราแพ้แล้ว พวกเราจะเชื่อฟังคำสั่ง แต่แค่การสวนสนามวันนี้เท่านั้นนะ” ทหารคนอื่นๆได้ยินดังนั้น ก็มีท่าทีอ่อนลง และเห็นด้วยกับอัลเลน
ทหาร : “โอเค อัลเลน ถ้านายว่าอย่างนั้น”
ทหาร : “แต่ยังไงก็ตามนะหัวหน้าหญิง... อย่าคิดว่าทุกคนจะยอมรับในตัวท่านนะ”
ออสการ์ : “ฉันรู้”
อัลเลน : “และอีกอย่างนะ พวกเราไม่ใช่ทหารที่จะมาปกป้องขุนนางหรือชนชั้นสูงในวัง และแน่นอน พวกเราอยู่ที่นี่ก็เพื่อเงิน เพื่อความอยู่รอด! จำไว้ด้วย” อัลเลนแบกเพื่อนทหารตัวใหญ่ที่บาดเจ็บเข้าไปพัก แล้วทุกคนก็เริ่มต้นการสวนสนาม โดยมีผู้พันดักเอ้าท์เป็นคนสั่งการ
ผู้พันดักเอ้าท์ : “ขวาหัน!” และแล้วการสวนสนามของกองทหารหน่วยบีก็ผ่านพ้นไปด้วยดี

ในวันนั้นออสการ์กลับมาที่บ้านในตอนค่ำ
แนนนี่ : “ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะคุณหนู” แนนนี่ออกมาต้อนรับออสการ์ และแจ้งว่ามีแขกมาขอพบ
ออสการ์ : “มีคนมาเยี่ยม? ฉันหรอ?”
แนนนี่ : “ใช่ค่ะ เขารอมาสักพักนึงแล้ว”
ออสการ์เดินเข้าไปในห้องรับแขก แล้วเธอก็ต้องแปลกใจที่เห็นเจโลเดลนั่งรออยู่ในนั้น
เจโลเดล : “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ หัวหน้า” เจโลเดลในชุดลำลองลุกขึ้นมาโค้งคำนับให้ออสการ์
ออสการ์ : “เธอเองหรอ เจโลเดล! มีอะไรหรอ? เกิดอะไรขึ้นกับกองทหารองครักษ์รึเปล่า?” ออสการ์รู้สึกดีใจที่ได้เจอลูกน้องคนสนิทอีกครั้ง
เจโลเดล : “ไม่มีครับ วันนี้ผมมาเยี่ยมท่านพ่อของท่าน นายพลจาร์เจส์ ด้วยธุระส่วนตัวน่ะครับ”
ออสการ์ : “ท่านพ่อหรอ? อ๋อ ดีเลย ไม่ได้เจอกันนาน ดื่มไวน์ซักหน่อยมั้ย? แนนนี่!” ออสการ์กำลังจะเรียกแนนนี่ให้เอาไวน์มา แต่เจโลเดลปฏิเสธก่อน
เจโลเดล : “เออ...ไม่ดีกว่า ขอบคุณ ผมกำลังจะกลับแล้ว”
ออสการ์ : “อ่าว? ฉันได้ยินว่าเธอมารอพบฉันไม่ใช่หรอ?” ออสการ์รู้สึกงุนงงเล็กน้อย
เจโลเดล : “ก็ใช่ แต่ตอนนี้ แค่ได้เห็นรอยยิ้มของท่าน คืนนี้ผมก็พอใจแล้ว เอาไว้คราวหน้าละกันนะ” ออสการ์ได้ยินคำพูดของเจโลเดลก็รู้สึกสังหรณ์ใจ ในคำพูดแปลกๆของเขา
ออสการ์ และแนนนี่ ออกมาส่งเจโลเดลที่หน้าบ้าน เมื่อเจโลเดลขี่ม้าออกไป ออสการ์จึงเอ่ยปากถามแนนนี่ว่า
ออสการ์ : “แนนนี่ เจโลเดลเค้ามาทำไมหรอ?”
แนนนี่ : “ท่านเจโลเดล มาขอท่านนายพล ว่าจะขอแต่งงานกับลูกสาวของท่านค่ะ”
ออสการ์ : “อะไรนะ?” ออสการ์ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกตกใจมาก
แนนนี่ : “แล้วท่านนายพลก็ตอบว่า เป็นความคิดที่ดี แล้วท่านก็เห็นด้วยค่ะ”
            เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่า ว่าเจโลเดลก็มีความรู้สึกแบบนี้กับเธอเหมือนกัน
จบตอนที่ 29