ตอนที่ 14(3) ความลับของนางฟ้า (The Angels Secret)
ที่บ้านของออสการ์ ออสการ์เอนตัวนอนลงบนเตียง และยังคงคิดถึงคำพูดของพ่อ
นายพลจาร์เจส์ : “แกห้ามคิดอะไรแบบนั้น! แกเป็นขุนนางและเป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุดของกองทหารรักษาพระองค์นะ! ถ้าแกมีเวลามากนักล่ะก็ ไปซ้อมดาบซะ!”
ออสการ์หยิบดาบขึ้นมาซ้อม เพื่อให้ในสมองของเธอหยุดคิดเรื่องราวที่ไม่สบายใจต่างๆ ทันใดนั้น อังเดรที่ได้รับข่าวว่ามาดามจาร์เจส์เป็นลมอยู่ในวัง จึงรีบวิ่งมาแจ้งข่าวนี้ให้ออสการ์รู้
อังเดร : “ออสการ์! มาดามเป็นลมอยู่ในวัง!”
ออสการ์ : “อะไรนะ?!” ออสการ์กับอังเดรรีบเอารถม้าออกไป เพื่อไปรับมาดามจาร์เจส์ในวังทันที
ออสการ์ : “รีบไปเร็ว”
อังเดร : “อืม”
ระหว่างนั้นโรซารี่เดินทางมาถึงหน้าบ้านของออสการ์พอดี
โรซารี่ : “ฉันเกือบจะถึงแวร์ซายส์แล้ว”
ด้วยความที่เห็นว่าบ้านของออสการ์เป็นปราสาทใหญ่โต ทำให้โรซารี่เข้าใจผิด คิดว่าที่นี่คือพระราชวังแวร์ซายส์ เธอจึงเข้าไปซ่อนตัวอยู่ในสวนหน้าบ้านของออสการ์ เพื่อรอที่จะแก้แค้นให้แม่ของเธอ
อังเดรและออสการ์มาถึงพระราชวังแวร์ซายส์ อังเดรรีบวิ่งขึ้นไปบนตึกเพื่อไปรับมาดามจาร์เจส์ โดยที่ออสการ์รออยู่ในรถม้าด้านหน้าตึก พอดีกับที่รถม้าของพระนางอังตัวเน็ตกำลังจะออกจากวังพอดี ออสการ์จึงตะโกนเรียกพระนางอังตัวเน็ต
ออสการ์ : “พระนางอังตัวเน็ต!”
อังตัวเน็ต : “ออสการ์! หยุดรถม้าก่อน! ออสการ์...” พระนางอังตัวเน็ตสั่งให้หยุดรถม้า ออสการ์จึงเดินเข้าไปที่ด้านข้างรถม้าของพระนาง เพื่อที่จะทูลขออะไรบางอย่าง
ออสการ์ : “หม่อมชั้น ยังอยู่ระหว่างการรับโทษ แต่...หม่อมชั้นเสียใจ ฝ่าบาท...”
อังตัวเน็ต : “ดูแลท่านแม่ของเธอด้วยนะ ให้ท่านได้พักผ่อนและพักฟื้นร่างกายซักพัก ออสการ์ พรุ่งนี้เธอมาที่วังแทนก็แล้วกัน” ออสการ์ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกแปลกใจ แต่เธอก็ต้องการให้เป็นแบบนั้นเช่นกัน
ออสการ์ : “แล้ว...”
อังตัวเน็ต : “กักบริเวณ 1 เดือน ฉันจำได้ แต่ในปฏิทินของฉันมันผ่านไปนานแล้วออสการ์”
ออสการ์ : “พระนางอังตัวเน็ต...ขอบพระทัย ขอบพระทัยพะยะค่ะฝ่าบาท!” ออสการ์ดีใจมากที่จะได้กลับมาทำงานอีกครั้ง
มาดามโปลินยัค : “ฝ่าบาทเพคะ ได้เวลาเสด็จแล้ว พวกเราจะไปงานเต้นรำสายนะเพคะ”
อังตัวเน็ต : “เจอกันพรุ่งนี้นะออสการ์”
ออสการ์ : “พะยะค่ะฝ่าบาท”
ออสการ์และมาดามจาร์เจส์นั่งอยู่ในรถม้า เพื่อจะเดินทางกลับบ้าน โดยที่มาดามจาร์เจส์เริ่มมีอาการดีขึ้นบ้างแล้ว
ออสการ์ : “ท่านแม่ ท่านไม่เป็นอะไรใช่มั้ย? ทำไมท่านไม่นอนลงล่ะ?”
มาดามจาร์เจ : “ขอบใจนะ ออสการ์ แม่ไม่เป็นอะไรหรอก แค่รู้สึกอ่อนเพลียนิดหน่อย แม่ไม่ได้กลับบ้านมาซักพักแล้วสินะเนี่ย”
รถม้ากลับมาถึงบ้านของออสการ์แล้ว ซึ่งตอนนี้โรซารี่ได้ซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้ เพื่อรอเวลาที่จะแก้แค้นให้แม่ของเธอ
โรซารี่ : “เธอมาแล้ว”
รถม้าจอดสนิทที่หน้าบ้าน ออสการ์ลงมาจากรถม้าก่อน และคอยพยุงแม่ลงจากรถม้า
ออสการ์ : “ค่อยๆลงนะท่านแม่”
มาดามจาร์เจ : “ขอบใจจ๊ะ ออสการ์” เมื่อโรซารี่เห็นมาดามจาร์เจซึ่งใส่ชุดลายดอกสีฟ้า และผมเป็นลอนสีบรอนด์ ทำให้เธอเข้าใจผิดคิดว่า มาดามคือคนที่ฆ่าแม่ของเธอ
โรซารี่ : “ไม่ผิดแน่ ชุดลายดอกสีฟ้า ผมเป็นลอนสีบรอนด์! แก้แค้นให้แม่ของฉัน! แก้แค้นให้แม่! ตายซะ!” โรซารี่กำมีดสั้นไว้ในมือ และวิ่งออกมาจากพุ่มไม้ พุ่งตรงเข้าไปที่มาดามจาร์เจส์ หวังที่จะแก้แค้นให้แม่ แต่ออสการ์เห็นก่อน จึงใช้มือปัดมีดจนหลุดออกจากมือของโรซารี่
ออสการ์ : “เธอจะทำอะไรน่ะ?!” เมื่อโรซารี่เห็นหน้าของออสการ์ก็ตกใจ
ออสการ์ : “เธอ...”
โรซารี่ : “ท่าน...” ทั้งคู่ยังคงจำกันได้ และเมื่อโรซารี่ได้เห็นใบหน้าของมาดามจาร์เจส์ชัดๆ เธอก็รู้ว่า เป็นคนละคนกันกับคนที่ฆ่าแม่ของเธอ
โรซารี่ : “ไม่ใช่นี่...ผิดคน!” เมื่อรู้ว่ามาดามจาร์เจส์ไม่ใช่คนที่ฆ่าแม่ของเธอ โรซารี่ที่หมดหนทาง ก็ทรุดลงก้มหน้าร้องไห้ด้วยความสิ้นหวัง
จนฟ้าสาง ออสการ์และอังเดรได้พาโรซารี่มาสอบถามที่มาที่ไปของเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้น
ออสการ์ : “อะไรนะ? เธอคิดว่าบ้านนี้คือพระราชวังแวร์ซายส์งั้นหรอ?”
โรซารี่ : “ก็ฉันได้ยินมาว่าพระราชวังแวร์ซายส์อยู่ทางนี้ และที่นี่ก็เป็นปราสาทหลังใหญ่โต ฉันเลย...”
ออสการ์ได้ยินดังนั้น จึงฉุดแขนของโรซารี่ให้ตามเธอมา
โรซารี่ : “ท่านจะทำอะไร?!”
ออสการ์ : “ตามฉันมา!”
โรซารี่ : “ไปไหน ท่านจะพาฉันไปไหน?!”
ออสการ์ฉุดแขนของโรซารี่และพาเธอขึ้นไปบนดาดฟ้า เพื่อให้มองเห็นพระราชวังแวร์ซาย
ออสการ์ : “ดูนี่” ออสการ์ชี้ให้โรซารี่ดูพระราชวังแวร์ซายที่อยู่ตรงหน้า
ออสการ์ : “เห็นมั้ย แวร์ซายส์เหมือนเมืองเมืองหนึ่ง ด้านหลังของพระราชวังแวร์ซายส์อยู่ไกลสุดลูกหูลูกตา แล้วก็อาคารหลังใหญ่โตมโหฬารอยู่ตรงนั้น” โรซารี่ได้เห็นพระราชวังแวร์ซายส์ที่สวยงามและใหญ่โตมโหฬาร มีทหารเฝ้าอยู่เต็มไปหมด
ออสการ์ : “เธอเห็นมั้ย? เธอไม่มีทางแม้แต่จะแอบเข้าไปในสวน”
โรซารี่ : “ผู้หญิงคนนั้น อยู่ในนั้น...”
ออสการ์ : “เธอบอกว่าคนที่ฆ่าแม่ของเธอ ใส่ชุดลายดอกสีฟ้า แต่ผู้หญิงทุกคนก็มีชุดลายดอกสีฟ้ากันทั้งนั้น”
โรซารี่รู้สึกสิ้นหวัง เธอไม่รู้ว่าจะสามารถตามหาคนที่ฆ่าแม่ของเธอได้อย่างไร โรซารี่ทรุดลงกับพื้นและก้มหน้าร้องไห้
โรซารี่ : “มันไม่ยุติธรรมเลย! ฉันไม่รู้อะไรเลย... แม่ของฉันถูกฆ่าตายต่อหน้าฉัน และฉันก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย!”
ออสการ์ : “ฉันจะสอนเธอใช้ดาบ”
โรซารี่ : “อะไรนะ?”
ออสการ์ : “โชคร้ายจริงๆ ฝีมืออย่างเธอ จะฆ่าลูกหมาซักตัวยังไม่ได้เลย ถ้าเธออยากจะแก้แค้นให้แม่ เธอจะต้องหัดฟันดาบ มันยากที่จะตามหาผู้หญิงซักคนท่ามกลางผู้หญิงหลายร้อยคน แต่เธอไม่ต้องรีบหรอก ถ้าเธอได้เข้าไปในวัง ซักวันหนึ่งเธออาจจะได้เจอเค้า เพื่อสิ่งนั้น เธอจะต้องเป็นผู้หญิงที่เพียบพร้อมและเข้าไปในวังให้ได้...” โรซารี่ได้ฟังคำพูดของออสการ์ ทำให้เธอเริ่มมีความหวังขึ้นมาบ้าง โรซารี่รู้สึกประทับใจในตัวของออสการ์มาก
จบตอนที่ 14หน้าถัดไป
ผู้ติดตามบล็อก : 17 คน [
