ไม่ใช่เพียงแค่ในพระราชวังแวร์ซายส์เท่านั้น แต่ทั่วทั้งฝรั่งเศสตลอดจนทั่วทั้งยุโรป เรื่องราวความขัดแย้งระหว่างพระนางมารี อังตัวเน็ตและมาดามดูเบอรี่ ได้ดึงดูดความสนใจของพวกเขาจนถึงขีดสุด

                ในวังของฝรั่งเศสในเวลานั้น มีข้อกำหนดว่า คนที่มีตำแหน่งต่ำกว่าจะไม่ได้รับอนุญาตให้พูดคุยกับคนที่มีตำแหน่งสูงกว่าก่อน ด้วยเหตุที่มาดามดูเบอรี่เคยเป็นโสเภณีชั้นต่ำมาก่อน พระนางอังตัวเน็ตจึงไม่ยอมเอ่ยปากพูดกับมาดามดูเบอรี่เลย ทั้งคู่มีโอกาสเผชิญหน้ากันหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยมีคำพูดใดๆ หลุดออกมาจากปากของอังตัวเน็ตเลยแม้แต่คำเดียว

“ถ้าเธอยังยืนยันที่จะท้าทายชั้น ผู้ซึ่งสามารถควบคุมพระราชาได้แล้วล่ะก็ เธอจะได้รับบทเรียนอย่างสาสม!” ดูเบอรี่คิดอาฆาตแค้นอยู่ในใจ  ทางฝั่งพระนางอังตัวเน็ตก็คิดเช่นกัน “แม้ว่ามันจะเป็นรับสั่งของฝ่าบาท ชั้นก็จะไม่ยอมเอ่ยปากพูดกับโสเภณีหรือเมียน้อยนั่นแม้แต่คำเดียว! ชั้นคือองค์หญิงรัชทายาทแห่งฝรั่งเศส!”

                ณ ห้องของมาดามดูเบอรี่ ที่ตอนนี้เธอกำลังทำลายข้าวของในห้องเพื่อระบายความแค้นอีกเช่นเคย เสียงข้าวของแตกกระจายและเสียงร้องไห้เอะอะโวยวายทำให้พระเจ้าหลุยส์ที่ 15 ต้องเสด็จมาดู

พระเจ้าหลุยส์ที่ 15 : “เกิดอะไรขึ้น? เสียงดังเอะอะโวยวายอะไรกัน?”

ดูเบอรี่ : “หม่อมชั้นไม่มีที่ยืนแล้วเพคะฝ่าบาท” ดูเบอรี่ก้มหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นออดอ้อนพระราชา

พระเจ้าหลุยส์ที่ 15 : “ถ้าเธอมัวแต่ร้องอยู่แบบนี้ ชั้นจะรู้ได้ยังไงว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ?”

มาดามดูเบอรี่ ทำทีเป็นหยุดร้องไห้และก็แอบยิ้มอยู่ในใจ ที่จะได้มีโอกาสเป่าหูฝ่าบาท

พระเจ้าหลุยส์ที่ 15 : “ทีนี้จะบอกได้รึยังว่าเกิดอะไรขึ้น?”

ดูเบอรี่ : “ฝ่าบาทก็เย็นพระทัยอยู่ได้สิเพคะ เพราะฝ่าบาทไม่ทรงทราบว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น  ยัยเด็กนั่นเพิกเฉยต่อคำสั่งจากออสเตรีย...ไม่สิเพคะ  เพิกเฉยต่อรับสั่งของฝ่าบาทต่างหาก  เธอไม่สนพระทัยฝ่าบาทเลยนะเพคะ”  คำยุยงของดูเบอรี่ก็ได้ผลอีกเช่นเคย พระเจ้าหลุยส์ที่ 15 เริ่มโกรธขึ้นมาอีกแล้ว

พระเจ้าหลุยส์ที่ 15 : “อะไรนะ?! ไม่มีใครเคยกล้าขัดคำสั่งของชั้นมาก่อน ในทางกลับกัน ทุกคนพยายามอย่างมากเพื่อที่จะได้รับความดีความชอบเพียงน้อยนิดจากชั้น มีแต่เจ้าสาวของลูกชายคนโตของชั้นเท่านั้นนะหรอ ที่ไม่สนใจคำสั่งของชั้น พระเจ้าหลุยส์ที่ 15 กษัตริย์ของฝรั่งเศส?”

ดูเบอรี่ : “ถูกต้องเพคะ! ยัยเด็กหัวแดงนั่น เมินเฉยต่อรับสั่งของฝ่าบาทต่อหน้าเหล่าขุนนางนะเพคะ!”

พระเจ้าหลุยส์ที่ 15 : “รัฐมนตรีกระทรวงต่างประเทศ! เรียกตัวรัฐมนตรีกระทรวงต่างประเทศมาพบชั้นเดี๋ยวนี้!” พระเจ้าหลุยส์ที่ 15 ตะโกนสุดเสียงด้วยความโกรธจัด ฝ่าบาทได้เรียกตัวรัฐมนตรีกระทรวงต่างประเทศเข้าพบเป็นการด่วน เมื่อฝ่าบาทเดินออกไปจากห้อง ดูเบอรี่หยุดร้องไห้และยิ้มออกมาด้วยความสะใจ ทันใดนั้นก็มีเสียงหัวเราะของชายคนหนึ่งดังขึ้น “หึ หึ หึ” ดยุคโอเลียนเดินเข้ามาในห้องของดูเบอรี่

ดูเบอรี่ : “ท่านนั่นเอง”

เค้าท์โอเลียน : “เป็นการแสดงที่ยอดเยี่ยมมาก” แล้วเค้าท์โอเลียนก็เดินไปนั่งที่โซฟา

ดูเบอรี่ : “ท่านต้องการอะไร ดยุคโอเลียน?”

เค้าท์โอเลียน : “ถ้าเกิดการต่อสู้กันแล้วล่ะก็ อังตัวเน็ตอาจจะชนะ”

ดูเบอรี่ : “อะไรนะ?!” ดูเบอรี่ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ที่ได้ยินคำสบประมาทของเค้าท์โอเลียน

เค้าท์โอเลียน : “ไม่จริงหรอกหรอ? ฝ่าบาทก็ทรงมีพระชนมายุมากแล้ว ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฝ่าบาท... เจ้าช่างทำกุญแจโง่นั่น ก็จะได้ครองบัลลังค์ ถ้ามกุฎราชกุมารได้เป็นพระราชา ยัยเด็กออสเตรียนั่นก็จะกลายเป็นราชินี  แล้วถ้าเกิดพระราชาองค์ใหม่ถูกยัยเด็กนั่นบงการ...ท่านก็อาจจะถูกโยนเข้าคุกบาสตีย์ หรือถ้าเลวร้ายกว่านั้น...ก็ถูกประหารชีวิต” เค้าท์โอเลียนขู่มาดามดูเบอรี่

ดูเบอรี่ : “ประหารชีวิตหรอ?” มาดามดูเบอรี่รู้สึกหวาดกลัวในคำขู่ของเค้าท์โอเลียน

ดูเบอรี่ : “แล้วชั้นจะต้องทำยังไงล่ะ ดยุคโอเลียน?”

เค้าท์โอเลียน : “ถ้ามกุฎราชกุมารหายไป อังตัวเน็ตก็จะถูกส่งกลับออสเตรีย” เค้าท์โอเลียนเริ่มเผยแผนการชั่วร้ายของเค้าให้ดูเบอรี่ฟัง

ดูเบอรี่ : “ถ้ามกุฏราชกุมารหายไป? แล้วท่านก็จะ.....?” ดูเบอรี่รู้ทันในจุดประสงค์ของเค้าท์โอเลียน เค้าท์โอเลียนพยักหน้ายอมรับ

โอเลียน : “ท่านจะว่ายังไง มาดามดูเบอรี่? ร่วมมือกับชั้น แล้วท่านก็จะสามารถรักษาตำแหน่งและทรัพย์สมบัติของท่านเอาไว้ได้   พรุ่งนี้มกุฎราชกุมารจะเข้าร่วมการล่าสุนัขจิ้งจอกประจำปี ถ้าปืนของพระองค์เกิดระเบิดขึ้นโดยอุบัติเหตุและพระองค์เกิดสิ้นพระชนม์ระหว่างนั้น ก็จะไม่มีใครสงสัย...” เค้าท์โอเลียนเล่าแผนการชั่วร้ายของเค้าให้ดูเบอรี่ฟัง

ดูเบอรี่ : “ท่านช่างร้ายกาจซะจริงๆ” ดูเบอรี่เห็นด้วยกับแผนการของเค้าท์โอเลียน

เค้าท์โอเลียน : “หลังจากที่มกุฎราชกุมารสิ้นพระชนม์แล้ว ท่านก็จะเสนอให้ชั้นซึ่งเป็นผู้สืบเชื้อสายลำดับถัดไปขึ้นเป็นกษัตริย์ แล้วจากพรุ่งนี้เป็นต้นไป พวกเราก็จะปกครองฝรั่งเศสด้วยกัน!” ดยุคโอเลียนและมาดามดูเบอรี่ ได้ร่วมมือกันวางแผนเพื่อที่จะยึดอำนาจของฝรั่งเศส

เค้าท์โอเลียน : “ได้โปรดอย่าลืมข้อตกลงลับที่เราได้ตกลงกันในวันนี้”  

                ในหัวค่ำของวันนั้น ท่านเค้าท์เมอซี่ก็ได้รับสารจากรัฐมนตรีกระทรวงต่างประเทศของฝรั่งเศส ให้เข้าเฝ้าฝ่าบาทเป็นการพิเศษในห้องส่วนตัวของมาดามดูเบอรี่

ทหาร : “...เอกอัครราชทูตเมอซี่แห่งอาณาจักรออสเตรีย นี่คือสารจากรัฐมนตรีกระทรวงต่างประเทศของฝรั่งเศส...” ทหารอ่านข้อความในสารให้เค้าท์เมอซี่ฟัง เมื่อได้ทราบข้อความในสารเค้าท์เมอซี่ก็ต้องแปลกใจ

เค้าท์เมอซี่ : “ในห้องส่วนตัวของมาดามดูเบอรี่ อย่างงั้นหรอ?”

ทหาร : “ถูกต้องครับท่าน” แล้วทหารก็เดินกลับออกไป

“เข้าเฝ้าฝ่าบาทเป็นกรณีพิเศษ...และไม่ใช่ในห้องประชุมที่เป็นทางการ แต่เป็นในห้องส่วนตัวของมาดามดูเบอรี่! มันต้องมีเรื่องอะไรเกี่ยวกับพระนางอังตัวเน็ตแน่ๆ” เค้าท์เมอซี่รู้สึกสังหรณ์ใจ

                ในขณะเดียวกัน ณ ห้องใต้ดินภายในพระราชวังปาแล-รัวยาล วังของดยุคโอเลียน  ดยุคโอเลียนได้สั่งให้ช่างทำปืนทำอะไรบางอย่างตามแผนการชั่วร้ายของเค้า

โอเลียน : “เป็นยังไงบ้าง? เสร็จรึยัง?” เค้าท์โอเลียนถามช่างทำปืน

ช่างทำปืน : “ครับ นี่ครับท่าน ใครก็ตามที่เหนี่ยวไกปืนนี้ จะต้องตายจากการระเบิดของดินปืนที่อยู่ภายในกระบอกนี้” ช่างทำปืนส่งปืนยาวที่มีตราของพระราชสำนักให้เค้าท์โอเลียน

โอเลียน : “ดีมาก แกจะได้รับรางวัลอย่างงาม”

ช่างทำปืน : “ขอบคุณมากครับท่าน” ช่างทำปืนดีใจที่จะได้รับรางวัล แต่แล้วเหตุการณ์กลับไม่เป็นอย่างที่เค้าหวัง  ลูกน้องของดยุคโอเลียนชักมีดสั้นออกมาและปักเข้าที่หลังของช่างทำปืน ช่างทำปืนล้มฟุบไปกับพื้น เค้าเสียชีวิตทันที เค้าท์โอเลียนฆ่าช่างทำปืนเพื่อปิดปาก

โอเลียน : “เปลี่ยนปืนของมกุฏราชกุมารเป็นกระบอกนี้ อย่าให้พลาด!”

                หลังจากที่ท่านเค้าท์เมอซี่ได้รับสารจากรัฐมนตรีกระทรวงต่างประเทศก็ได้มาเข้าเฝ้าฝ่าบาทในห้องของมาดามดูเบอรี่

พระเจ้าหลุยส์ที่ 15 : “เค้าท์เมอซี่ ชั้นเชิญท่านมาเรื่ององค์หญิงรัชทายาท”

เค้าท์เมอซี่ : “พะยะค่ะ”

พระเจ้าหลุยส์ที่ 15 : “ท่านโปรดทำให้องค์หญิงเข้าใจด้วยว่า ถ้าเธอยังไม่ปรับปรุงกริยาท่าทางที่มีต่อมาดามดูเบอรี่แล้วล่ะก็ จะต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเธออย่างแน่นอน”

เค้าท์เมอซี่ : “พะยะค่ะ” มาดามดูเบอรี่เดินเข้ามาพูดที่ข้างหูของเค้าท์เมอซี่

ดูเบอรี่ : “ยิ่งเธอทำให้ฝ่าบาทกริ้วมากขึ้น ชั้นก็จะไม่สามารถช่วยแก้ตัวให้เธอได้อีก” ดูเบอรี่แกล้งทำเป็นว่าเธอไม่ได้เป็นคนทูลฟ้องฝ่าบาท แต่เป็นคนแก้ต่างให้อังตัวเน็ต

เค้าท์เมอซี่ : “มาดามช่วยแก้ตัวให้องค์หญิงหรอพะยะค่ะ?”

ดูเบอรี่ : “ก็ใช่น่ะสิ ชั้นพึ่งจะอธิบายให้ฝ่าบาทฟังเมื่อกี้นี้เองว่า...องค์หญิงทรงหลงผิดที่เชื่อคำนินทาว่าร้ายของคนบางคนจึงทำให้พระองค์รู้สึกเกลียดชัง”

พระเจ้าหลุยส์ที่ 15 : “ใช่”

เค้าท์เมอซี่ : “พะยะค่ะ มาดามดูเบอรี่ หม่อมชั้นต้องขอบพระทัยในสิ่งที่ท่านทำ...” เค้าท์เมอซี่ขอบคุณมาดามดูเบอรี่ตามมารยาท ทั้งๆที่เค้ารู้ว่ามันไม่จริง

หลังจากที่เข้าเฝ้าฝ่าบาทแล้วเค้าท์เมอซี่ก็ต้องครุ่นคิดว่า “ชั้นจะพูดจาหว่านล้อมพระนางอังตัวเน็ตอย่างไรดี?”

หน้าถัดไป