Bloggang.com : Lady Oscar - ตอนที่ 29(1) หุ่นเชิดเริ่มออกเดิน (A Marionette Starting to walk)

ตอนที่ 29(1) หุ่นเชิดเริ่มออกเดิน (A Marionette Starting to walk)

            ตอนสายของวันหนึ่ง นายพลจาร์เจส์กลับมาที่คฤหาสน์และเดินตามหาออสการ์จนทั่วบ้าน
นายพลจาร์เจส์ : “ออสการ์! ออสการ์! ออสการ์!” นายพลตะโกนเรียกลั่นบ้าน แต่ก็ไม่พบออสการ์ จึงหันไปถามแนนนี่ ที่กำลังง่วนกับการเช็ดจานอยู่
นายพลจาร์เจส์ : แนนนี่ ออสการ์อยู่ไหน?”
แนนนี่ : “เมื่อกี้เธอยังอยู่ในห้องของเธออยู่เลยนี่คะ” เมื่อไม่เจอออสการ์ นายพลจึงเดินออกไปที่ระเบียงแล้วตะโกนถามอังเดรที่กำลังให้อาหารนกพิราบอยู่ในสวน
นายพลจาร์เจส์ : “อังเดร! ออสการ์อยู่ไหน?”
อังเดร : “เธอพึ่งจะออกไปขี่ม้าครับท่าน”
นายพลจาร์เจส์ : “ขี่ม้าหรอ?”
นายพลจาร์เจส์ : “อังเดร!” นายพลเรียกอังเดรด้วยน้ำเสียงดุดัน
อังเดร : “ครับท่าน?”
นายพลจาร์เจส์ : “แกน่าจะรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ ทำไมเธอถึงไปบอกกับพระนางอังตัวเน็ตว่าจะลาออกจากทหารองครักษ์?! บอกฉันมานะ อังเดร ทุกอย่างที่แกรู้!”
อังเดร : “ขอโทษครับท่าน เธอไม่ได้บอกอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย” อังเดรตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
นายพลจาร์เจส์ : “อังเดร! ฉันให้แกคอยอยู่ข้างเธอเพราะในกรณีที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้นี่แหละ! บอกมานะ!” นายพลคาดคั้นอังเดร ด้วยน้ำเสียงตะคอกด้วยความฉุนเฉียว
อังเดร : “นี่คือสิ่งที่เธอบอก เธอไม่ต้องการให้ผมติดตามเธออีกต่อไป และผมสามารถทำอะไรก็ได้ที่ผมต้องการ”
นายพลจาร์เจส์ : “อะไรนะ?!” นายพลได้ยินดังนั้นก็รู้สึกตกใจ

            หลังจากที่เธอแยกจากแฟร์ซอง ออสการ์ก็พยายามเปลี่ยนตัวเองเป็นอีกคน เธอตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตแบบลูกผู้ชายมากขึ้น แทนที่จะเป็นหุ่นเชิดในวังอย่างทหารองครักษ์...ออสการ์ขอร้องให้พระนางอังตัวเน็ตย้ายเธอไปเป็นทหารที่มีหน้าที่หนักขึ้น ออสการ์เดินทางเข้ามาในวัง เพื่อรับคำสั่งในการโยกย้ายตำแหน่งใหม่ตามที่ร้องขอ ออสการ์คุกเข่ารับฟังพระราชโองการจากมหาดเล็ก
มหาดเล็ก : “หัวหน้าออสการ์ ฟรังซัวส์ เดอ จาร์เจส์... ตั้งแต่วันที่ 1 เมษายนเป็นต้นไป ท่านได้รับแต่งตั้งให้เป็นผู้บังคับบัญชากองทหารลาดตระเวน หน่วยบี
ออสการ์ : “ทหารลาดตระเวน หน่วยบี...”
มหาดเล็ก : “มีข้อความมาจากราชีนีอังตัวเน็ต : ทหารลาดตระเวนเป็นตำแหน่งเดียวที่ว่างอยู่ในตอนนี้ แต่ถ้าท่านไม่เห็นด้วยให้รีบแจ้งมาโดยทันที ดูแลตัวเองด้วย”
ออสการ์ : “ครับท่าน ได้โปรดกราบทูลพระนางอังตัวเน็ตด้วยว่า : หม่อมชั้นซาบซึ้งมากที่พระนางเห็นด้วยกับความเห็นแก่ตัวของหม่อมชั้น และได้โปรดดูแลพระวรกายด้วย”

            ภายในลานสวนสนามในพระราชวังแวร์ซายส์ เหล่ากองทหารองครักษ์ต่างเข้าร่วมพิธีสวนสนามเพื่อเป็นเกียรติแก่ออสการ์เป็นครั้งสุดท้าย พวกเขาเดินขบวนบนหลังม้าด้วยความเข้มแข็ง สง่างาม และเป็นระเบียบเรียบร้อย โดยมีเจโลเดลคอยสั่งการอยู่บนหลังม้า
เจโลเดล : “เพื่อเป็นเกียรติแก่ผู้บัญชาการกองทหารองครักษ์รักษาพระองค์... ขวาหัน! วันทยาวุธ!”
ทหารทุกคนทำความเคารพออสการ์ และออสการ์ก็ทำความเคารพทหารของเธอเช่นกัน
เมื่อเสร็จพิธีสวนสนาม ออสการ์เข้ามาที่ห้องทำงาน โดยมีเจโลเดลและลูกน้องของเขาจำนวนหนึ่งตามมาด้วย
ออสการ์ : “ขอบคุณทุกคนนะ นี่เป็นการสวนสนามครั้งสุดท้ายของฉันแล้ว มันยอดเยี่ยมมาก ทุกอย่างเพอร์เฟ็ค”
เจโลเดล : “หัวหน้าครับ ทำไมท่านถึงทิ้งพวกเราไปกะทันหันแบบนี้ล่ะครับ?” เจโลเดลถามออสการ์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
ออสการ์ : “ฉันไม่ได้ทิ้งพวกท่าน”
เจโลเดล : “พวกเราทำอะไรผิดไปรึเปล่าครับ?”
ออสการ์ : “ไม่เลย พวกท่านปฏิบัติหน้าที่ได้ยอดเยี่ยมมาก ฉันขอบคุณ เจโลเดล โดยเฉพาะท่านช่วยฉันได้มากเลย”
เจโลเดล : “นั่นมันไม่ใช่คำอธิบาย บอกพวกเราหน่อยว่าทำไมท่านถึงลาออกจากทหารองค์รักษ์แล้วย้ายไปเป็นทหารลาดตระเวน? ถ้าเทียบกันระหว่างทหารองค์รักษ์กับทหารลาดตระเวนที่ธรรมดาสามัญแล้ว ตำแหน่งมันต่ำกว่ากันมาก เราไม่อยากให้ท่านไปอยู่ในที่แบบนั้น!” ออสการ์ไม่ได้ตอบอะไร แต่เธอส่งดาบของเธอใส่ในมือของเจโลเดลแทน
ออสการ์ : “เจโลเดล ฉันให้ท่านในฐานะที่ท่านเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งของฉัน ฉันจะทิ้งมันไว้ในมือของท่าน” แล้วเธอก็เดินออกจากห้องไปทันที
เจโลเดล : “หัวหน้า!” เจโลเดลพยายามร้องเรียกออสการ์ แต่ออสการ์ก็ไม่ได้สนใจ เธอเดินออกไปหน้าอาคาร ก็พบกับอังเดรที่ยืนรออยู่พร้อมกับม้าของเธอ เมื่ออังเดรเห็นสีหน้าเฉยชาของออสการ์ ก็ทำให้หวนคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้น วันที่เขาพลั้งมือทำสิ่งที่ไม่สมควรลงไป ออสการ์ขึ้นหลังม้าสีขาวของเธอ แล้วหันหลังเดินไปโดยที่ไม่หันกลับมามอง
ออสการ์ : “อังเดร...”
อังเดร : “ครับ?”
ออสการ์ : “ฉันจะถูกย้ายไปเป็นทหารลาดตระเวนในอีกสัปดาห์ข้างหน้า ฉันจะไปอยู่คฤหาสน์ในเมืองนอมังดี จนกว่าจะถึงตอนนั้น นายไม่ต้องติดตามฉันอีกต่อไปแล้ว”
อังเดร : “ครับ มาดาม”
ออสการ์ : “ฉันไม่ได้โกรธเธอในเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ฉันแค่ไม่อยากจะเก็บมันเอาไว้ในความทรงจำอีกต่อไป” แล้วเธอก็ควบม้าออกไป
            ออสการ์รู้สึกว่าความรักมีหลายรูปแบบ ความรักระหว่างคนที่รักกัน คือความรักที่เราปรารถนาอย่างสุดหัวใจ , ความรักที่รักเขาข้างเดียว โดยที่เขาไม่ได้ต้องการ, ความรักที่ไม่มีใครสังเกตเห็น ถึงแม้จะอยู่ใกล้กัน อังเดรรักเธอ มันก็เหมือนกับความรักที่เธอมีให้กับแฟร์ซอง เธอรู้ดีว่าอังเดรต้องเจ็บปวดแค่ไหน “แต่...ฉันก็พยายามหลบหน้าเธอ ฉันขอโทษนะ อังเดร...” ออสการ์คิด

            ในค่ำคืนนั้น อังเดรได้ออกไปดื่มไวน์ในปารีสจนเริ่มเมามาย ด้วยหัวใจที่ยังคงเจ็บปวด เขาถือขวดไวน์และเดินไปเรื่อยๆในเมือง จนพบกับชายขอทานตาเดียวและขาพิการคนหนึ่ง นั่งเล่นดนตรีและร้องเพลงอยู่ใต้สะพานที่มึดสลัว
อังเดร : “เฮ้ ขอสนุกด้วยได้มั้ย?”
ขอทาน : “ทำไมจะไม่ได้ล่ะ เอาสิ นั่งนี่สิ”
อังเดร : “ขอบคุณ” อังเดรนั่งลงข้างๆชายขอทานตาเดียวคนนั้น ชายขอทานตาเดียวเริ่มเล่นดนตรีในมือของเขา
ขอทาน : “ขาของฉันพิการ... แต่ดูเหมือนว่าตาของท่านจะพิการนะ และท่านก็กำลังทุกข์ทรมานจากความรัก”
อังเดร : “ใช่” อังเดรตกใจเล็กน้อย ที่ชายขอทานตาเดียวรับรู้ถึงความรู้สึกของเค้า
ขอทาน : “ในโลกนี้คนจะเห็นแสงสว่างอยู่ 2 ประเภท 1.คือแสงอาทิตย์และแสงดาว แสงที่ท่านสามารถมองเห็นได้ด้วยตา และอีกอย่าง คือแสงแห่งความหวังในหัวใจคน ท่านไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตา แต่มันเป็นสิ่งหนึ่งที่ท่านต้องมี ถึงแม้ว่าท่านจะอยู่ในจุดตกต่ำแค่ไหนก็ตาม ท่านจะมีชีวิตอยู่ได้ถ้าท่านมีมัน มันคือหัวใจ พ่อหนุ่ม ความรักระหว่างหัวใจ 2 ดวง ตาก็เป็นเพียงเครื่องประดับเท่านั้น สู้ๆนะ สู้ๆนะ พ่อหนุ่ม”

            ทุกๆค่ำคืน อังเดรจะออกไปนั่งดื่มตามบาร์ในเมืองปารีสจนเมามาย ในคืนนี้ก็เช่นเดียวกัน เขานั่งดื่มอยู่คนเดียวในบาร์เล็กๆ ที่ไร้ผู้คน ระหว่างที่นั่งดื่มอยู่นั้นเอง อัลเลน นายทหารลาดตระเวนที่เคยเจอกันเมื่อครั้งก่อน ก็บังเอิญเดินเข้ามาในร้านพอดี
อัลเลน : “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ พ่อหนุ่ม!” อัลเลนทักทายอังเดร อย่างคนคุ้นเคย
อังเดร : “ว่าไง! เฮ้ บาร์นี้มันวังเวงชะมัด ลูกค้ามีแค่เราเองหรอ?” อังเดรตอบกลับด้วยอาการเมามาย
อัลเลน : “ใช่ ฉันจะพานายไปที่ที่ดีกว่านี้! มาสิ!” อัลเลนกำลังจะชวนอังเดรไปดื่มต่อที่อื่น แต่ทันใดนั้นก็มีเพื่อนทหารของอัลเลน เข้ามาขัดจังหวะ
ทหาร : “เฮ้ อัลเลน! พอได้แล้ว เรากำลังปฏิบัติหน้าที่อยู่นะ”
อัลเลน : “เวรเอ้ย! พวกมันเจอฉันแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า เอางี้ ไว้ค่อยไปคราวหน้าละกันนะ!” อัลเลนบอกกับอังเดร แล้วเขาก็เดินออกไปหาเพื่อนของเขาที่หน้าประตู แล้วดึงคอเสื้อของนายทหารคนนั้นขึ้นมาด้วยความโมโห
อัลเลน : “แกแกล้งทำเป็นคนดีหรอวะ?!” อัลเลนตะคอกใส่เพื่อนทหารของเค้า
ทหาร : “แต่คืนนี้เราได้รับคำสั่งพิเศษนะ!”
อัลเลน : “เออๆ งานก็คืองาน” อัลเลนกำลังจะเดินตามเพื่อนของเขาออกไปลาดตระเวนต่อ แต่ก็ต้องหยุดเพราะเสียงเรียกของอังเดร
อังเดร : “เดี๋ยวก่อนๆ อัลเลน นายเป็นทหารลาดตระเวนใช่มั้ย?”
อัลเลน : “ใช่ หน่วยบี น่ะ”
อังเดร : “หน่วยบี...”
อัลเลน : “ทำไมหรอ?”
อังเดร : “ฉ..ฉันมีเรื่องจะขอร้องนายหน่อย!” ในคืนนั้นเอง อังเดรได้ขอร้องให้อัลเลนช่วยให้เขาได้เข้าไปเป็นทหารลาดตระเวนในหน่วยบี เพราะเขาอยากจะอยู่ใกล้ๆออสการ์

            เช้าวันหนึ่ง ก่อนวันที่จะถึงวันรับตำแหน่งผู้บัญชาการทหารลาดตระเวนของออสการ์ เธอก็ได้เข้ามาทำงานในหน่วยของเธอแล้ว ระหว่างที่นั่งทำงานอยู่นั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขั้น
ออสการ์ : “เข้ามา” ประตูห้องทำงานเปิดออก นายทหารท่านหนึ่ง อายุรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อของออสการ์ ท่าทางสุภาพและใจดี ก็เดินเข้ามาในห้อง
ผู้พันดักเอ้าท์ : “กระผมผู้พันดักเอ้าท์ รองผู้บัญชาการทหารหน่วยบีครับ กระผมมาต้อนรับท่าน”
ออสการ์ : “ท่านสบายดีนะ”
ผู้พันดักเอ้าท์ : “แต่...กระผมแจ้งว่าพิธีสวนสนามเข้ารับตำแหน่งจะมีขึ้นพรุ่งนี้นะครับ ท่านมาเร็วไปวันนึง”
ออสการ์ : “ใช่ นี่เป็นครั้งแรกของฉันในฐานะทหารลาดตระเวน ดังนั้นฉันต้องการที่จะรู้รายละเอียดเร็วหน่อย เปิดค่ายทหารให้ฉันดูที”
ผู้พันดักเอ้าท์ : “ค...ครับ”
ในขณะนั้นเอง ภายในห้องพักเล็กๆ คับแคบและแออัดไปด้วยเตียงไม้สองชั้น เหล่าทหารหน่วยบี กำลังพักผ่อนกันอย่างสบายอกสบายใจ บางคนก็นั่ง บางคนนอน บางคนก็พากันเล่นไพ่อย่างสนุกสนาน “กีซ แกชนะแล้ว!” “ขอโทษนะ! คนมันดวงดีอ่ะ!” ระหว่างทางที่เดินไปห้องพักของทหาร ผู้พันดักเอ้าท์รู้สึกอึดอัดใจอย่างเห็นได้ชัด
ผู้พันดักเอ้าท์ : “กระผมรู้สึกว่าจะเป็นการไม่เหมาะสมที่จะพาท่านเข้าไปในที่สกปรกแบบนั้นนะครับ...”
ออสการ์ : “ไม่ต้องห่วงหรอก” ผู้พันดักเอ้าท์และออสการ์ยังคงเดินต่อไปยังห้องพักของนายทหาร
ในระหว่างนั้นเอง นายทหารที่เป็นคนดูต้นทางเห็นออสการ์และผู้พันดักเอ้าท์เดินมา ก็รีบวิ่งไปบอกเพื่อนๆของเขาทันที “เฮ้ ทุกคน! หัวหน้าคนใหม่กำลังมาทางนี้!”
อัลเลน : “อะไรนะ? พวกเราเก็บเร็ว!”
เหล่าทหารรีบพากับเก็บข้าวของที่ไม่เป็นระเบียบเอาไปซ่อนไว้ แล้วรีบพากันแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนที่ออสการ์และผู้พันดักเอ้าท์จะมาถึงห้อง พวกเขาก็พากันยืนเรียงแถวทั้งด้านซ้ายและขวาอย่างเป็นระเบียบ
ผู้พันดักเอ้าท์ : “เชิญครับท่าน” ผู้พันเปิดประตูให้ออสการ์เข้ามา ออสการ์เดินมากลางห้อง
ออสการ์ : “ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ ฉันจะมาเป็นหัวหน้าของพวกท่าน ฉัน ออสการ์ ฟรังซัวส์ เดอ จาร์เจส์” ออสการ์มองไปยังทหารทุกคนที่ยืนอยู่รอบๆห้อง แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นอังเดรในชุดทหารยืนรวมอยู่กับคนอื่นๆ
อัลเลน : “พวกเรา! ทำความเคารพหัวหน้าคนใหม่!” ทหารทุกคนทำความเคารพออสการ์ รวมทั้งอังเดรด้วย
หลังจากนั้นออสการ์จึงรีบเรียกให้อังเดรเข้าไปพบในห้องทำงาน
ออสการ์ : “นี่มันอะไรกัน?! อังเดร! ฉันบอกเธอแล้วว่าไม่ต้องมาติดตามฉันอีกต่อไป!” ออสการ์พูดกับอังเดรด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
อังเดร : “ฉันไม่ได้ติดตามเธอออสการ์ ฉันเป็นสมาชิกของหน่วยนี้ ฉันสนิทกับคนในหน่วยนี้ และฉันก็เข้ามาเมื่อวานโดยผ่านทางเค้า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหรือเธอจะคิดยังไงกับฉันก็ตาม... ฉันเป็นคนเดียวที่จะปกป้องเธอได้ ฉันกลับแล้วนะ หัวหน้า!” เมื่ออังเดรพูดจบก็รีบทำความเคารพ แล้วหันหลังเดินออกจากห้องไปทันที ออสการ์ได้ยินในสิ่งที่อังเดรพูด ก็เริ่มใจอ่อนลง
ออสการ์ : “อังเดร!” ออสการ์เรียก แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ อังเดรเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว “ทำอย่างที่เธอต้องการเถอะ!” ออสการ์คิดอยู่ในใจ