สวัสดีค่ะคุณ คนอุบล

เข้ามาอ่านนานแล้ว แต่... เป็นไม่ชอบพูดค่ะ ชอบอ่านชอบฟัง

คุณมีมุมมองที่หลายๆคนมี แต่..ไม่กล้าพูดหรือหาวิธีพูดไม่ได้ก็อาจเป็นได้..

นั่นสิคะ เคยสงสัยเหมือนกันว่า ทำไมเวลาถูกคนอื่นด่าว่า ตำหนิ จะทนได้ ทีกับพ่อแม่ ทำไมถึงทนไม่ได้ แล้วทำไมต้องไปกราบไหว้ สิ่ง ศักดิ์สิทธิ์ !!!! เพื่อให้เจริญด้วยล่ะ ทำไมไม่ไปกราบพ่อ-แม่ของเราให้ท่านมีสุขภาพแข็งแรงและเจริญ นานๆล่ะคะ ..อิอิ

คนที่สำคัญที่สุดๆในชีวิตของคนทุกคนคือ พ่อ-แม่ นี่นา คนอื่นไม่ใช่!!!! คนที่เราสมควรตายแทนได้ ก็คือ พ่อ-แม่เราอีกนั่นแหละ คนอื่นไม่!!!! แล้วเราไปทำให้คนอื่นทำไม ทำให้พ่อ-แม่เราสิถึงจะถูก เรามีพ่อ-แม่ ได้คนเดียวนะคะ

การให้คือ ความสุขค่ะ ให้โดยไม่ได้หวังสิ่งตอบแทน

เราชอบไปเล่านิทานให้เด็กตาบอดฟัง และเลี้ยงอาหารน้องๆบ้างเป็นครั้งคราว พอปีใหม่ของทุกปี น้องๆจะมาหาเรา มาร้องเพลงอวยพรให้ที่บ้านเลย.... นี่แค่เราให้เค้าเป็นครั้งคราวไม่ได้"บังคับ"ให้ให้ ไม่ได้บังคับ"ให้รักให้ทำ"นะคะ แล้วพ่อ-แม่ของเราให้เราทุกวัน แล้วทำไมเราไม่มีเพลง "สรรเสริญ" ให้พ่อ-แม่เราบ้างละคะ คุณคนอุบล แต่งให้หน่อยสิคะ ...อิอิ

ชอบตรงนี้ค่ะ "มีแต่คนประมาทเท่านั้นจึงหมั่นสร้างเวรกรรมให้กับคนอื่น...
เพราะไม่เชื่อว่า...กรรมเวรมีจริง..และไม่เคยละเว้นผู้ใด...
แม้จะมีบุญบารมี..มากมายในชาตินี้ก็ตาม...."

มีความสุขมีสุขภาพแข็งแรงนะคะ

ขอบคุณค่ะ

วันนี้ อากาศดีจิงด้วย...นั่งจิบกาแฟ นั่งบทความวสบาย ๆ

เมื่อคืนที่บุรีรัมย์ฝนตก ปรอยๆ สงสารชาวนาที่เริ่มเก็บเกี่ยวผลผลิต อุปสรรคมากมาย ไหนจะน้ำท่วม ไหนจะฝนตก เห็นแล้วเห็นใจค่ะ ...
อย่างที่คนอุบลเล่า เลือกเกิดไม่ได้ แต่เลิอกที่จะเป็นได้

ยิ่งถ้าเป็นชาวไร่ชาวนายิ่งแล้วไปใหญ่ อาศัยธรรมชาติอย่างเดียว แย่ค่ะ...
กะลังอ่านเพลิน ๆ งานเข้าอีกแล้ว แบบว่า วันนี้วันหวยออก งานเลยยุ่งแต่เช้าเลย ( เกี่ยวกันตรงไหนหว่า) อิอิ

รักษาสุขภาพนะค่ะ

หวัดดีครับ คุณ Lek ขอบคุณครับที่เข้ามาติดตามอ่าน...
ก็ใช่ครับ..นี่จึงเป็นเรื่องแปลกของมนุษย์ ที่เรามักไม่คิดถึง บุญคุณพ่อแม่ ที่อดทนเลี้ยงเราจนเติบใหญ่..แต่กลับไปรัก ไปทุ่มเท เพื่อคนอื่น...อยากให้ลูกทุกคนรักและบูชาพ่อแม่จังเลย..ไม่ต้องไปกราบพระที่ไหนหรอกครับ..พระที่บ้านนั่นแระ กราบเถอะ..จะได้เป็นมงคลต่อตนเอง...
เรื่องเพลง..ผมแต่งไม่เป็นครับ...อิอิอิิ..ร้องยังไม่เป็นเลย...

หวัดดีครับ คุณคนหลังม่าน...ชาวนาเป็นอาชีพแห่งความทุกข์ยากครับ...ในขณะที่ทุกคนบอกว่า ชาวนาคือ กระดูกสันหลังของชาติ..แต่ทำไมปล่อยให้กระดูกสันหลังผุก็ไม่รู้...

หวัดดีค่ะคุณคนอุบล
คิดถึงบทความดี ๆ ที่นี่ค่ะ
อากาศกรุงเทพก็ยังร้อนเหมือนเดิม
เนี่ย มินก็เฝ้ารอว่า เมื่อไรจะหนาวซักทีน๊อ อิอิ
ปล. คิดว่าคนรอบ ๆ ข้าง คุณอุบล เค้าก็คงมีความสุขแหละค่ะ
และมินก็ขอให้เป็นเช่นนั้นด้วยเหมือนกัน นะคะ

สวัสดีครับ คุณมิน...และทุกท่าน

อิอิอิ..ดีใจที่มาเยี่ยมครับ..เวลาผมแวะไปบล๊อกคุณมินทีใด..ต้องตื่นตาตื่นใจกับบล๊อกสวยๆ แถมคนเข้ามาเมนท์แบบมหาศาล...ผิดกับของผม..มีแต่ขาประจำเท่านั้นที่แวะมาคุยด้วย...เอ่..หรือว่าเรามันแก่ เค้าเลยไม่อยากคุยด้วย..อิอิอิ...นี่แระ..ปัญหาของคนแก่..ใครๆก็ไม่อยากคุยด้วย..

ผมก็พยายามอยู่ครับ...ที่จะทำให้คนรอบข้างมีความสุขให้มากๆ...ถึงมากที่สุด...เท่าที่จะทำได้...ตอนนี้ก็พยายามที่จะให้ความสุขกระจายออกไปมากๆ...อย่างน้อย..คนที่มาอยู่ใกล้ๆก็ได้ซึมซับความสุขไปบ้างไม่มากก็น้อย....
ไปอ่านบล๊อกของคุณมิน..ล่าสุดก็พูดถึงเรื่องนี้นี่ครับ....แปลว่า อยู่ในกระแสกำลังนิยมนะครับ..หัวข้อนี้...

เอ่..วันนี้คุณยูกิ หายไปไหน...
คุณธรรมดาสามัญคนนอนดีกก็พอลหายไปด้วย....
คุณแอบมาซุ่ม คุณBokum พร้อมใจหายไปหมดแล้ว...

อืมม...มัแต่เรานั่งคุยกลางดึกคนเดียว...

ฟังเพลงดีกว่า..."คืนรัง..."ยิ้มกลางสายฝน..."

หวังว่า ตื่นมาตอยเช้าคงสอชื่นเหมือนต้นไม้ที่ถูกฝน...ยามค่ำคืน..

พึ่งเข้ามา ครับ
ไปต่างอำเภอ มาน่ะครับ ทำธุระให้ แม่

นึกได้ว่า คุณคนอุบล จะพ้นโทษแบน แล้ว

อ่านข้อเขียนนี้ ของคุณคนอุบล แล้ว รู้สึก ภูมิใจในตัวเอง จัง
5555555555555555555555555555

นี่เป็นความสำเร็จ เล็กๆ ที่ผม รู้สึกดี เป็นเกียรติยิ่ง

แต่จะ ดียิ่ง ถ้า คุณคนอุบล จะเป็น ผู้โพส ด้วยตัวเอง
ผมจะตามไป แซว เล็กๆน้อยๆ ตามประสา ครับ

จำได้ว่าหลังสุดที่ แซว เรื่อง ภายใต้ฟ้ายังมีความยุติธรรม
แม้ในใจ ก็อดคิดว่า ณ.ช่วงเวลานี้ จะยังมีอีกหรือ

อีกสักครู่จะ แว๊ป เข้ามาดูอีกที ครับ

ปล. นำไปแปะ ที่ 1000ทิป เรียบร้อย แล้วครับ

หลับฝันดี ครับ ทุกๆ ท่าน

.....ตื่นมาแล้ว พร้อมกาแฟ อุ่น ๆ เผื่อคุณคนอุบล
ด้วย..เมื่อคืนยืนยิ้มกลางสายฝนเพลินค่ะ....คืนรัง กับยิ้ม
กลางสายฝนเป็นเพลงโปรดที้งสองเพลงในบรรดาหลายๆ
เพลงของคาราวาน

พูดถึงเรื่องทำไมต้องแก่งแย่งทำให้นึกไปถึงที่
วันก่อนคุณคนอุบลบอกว่าจะโลภไปทำไม ตายไปก็เอา
ไปไม่ได้ ยูกิคิดว่าคนพวกนี้โลภเพื่อตัวเองตอนยังอยู่
มีให้มากกว่า กินให้มากกว่า โลภมากเอาเปรียบคนอื่น
ทั้งที่ก็กินหนึ่งอิ่ม นอนใช้ที่ไม่เกิน 2 ตรม..

เมื่อก่อนยูกิเคยสอนน้องเสมอว่าอย่าเถึยงพ่อ
แม่แค่บอกเหตุผลให้เข้าใจก็พอ..อย่าพูดให้เสียใจ..เพราะ
เราไม่รู้ว่าจะมีโอกาสอยู่กันนานเท่าไรหลับไปแล้วก็ไม่แน่
ว่าจะตื่นรวมถึงคนดี ๆ รอบตัวด้วย ความพูดดี ทำดีต่อกัน
ดีกว่าอย่าทำให้เสียใจ...เพราะวันใดที่ไม่มีแล้วต่อให้จัด
งานใหญ่โต..อาหารดีเลิศวางแล้วเคาะโลงก็ไม่รับรู้อะไร
แล้ว..แล้วมานั่งพุดว่ารุ้งี้อย่างนั้น รู้นี้อย่างนี้มันไม่เกิด
ประโยชน์แล้ว...เวลานี้ทั้งแม่ทั้งน้องยูกิเสียไปหมดแล้ว
นี่เป็นเรื่องหนึ่งที่สะเทือนใจมากเพราะเค้าจากไปก่อนวัย
อันสมควร.......เพราะงั้นยูกิก็อยากกระตุ้นเตือนว่าอย่าลืม
ทำดีต่อกัน..เมื่อเรายังมีโอกาส...เหมือนที่คุณคนอุบลทำอยู่

.....จริงจังไปสักหน่อยสำหรับเช้านี้...อย่างไรก็อยากมอบ
ดอกไม้ให้คุณ....ให้ที่ยืนหยัดและยึดมั่น...เพื่อมวลฃน...
เป้นเพลงชอบอีกแล้วค่ะ..

อรุณสวัสดีครับ คุณยูกิ..คุณธรรมดาสามัญ และทุกท่าน...

โห...คุณยูกิดื่มกาแฟตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างเลยนะครับ...แต่ก็ขอบคุณครับที่เอามาเผื่อ..อิอิอิ..ผมเอาแบบกาแฟดำนะครับ..ซดเข้าไปให้ขมที่ปากหวานที่ลิ้น อร่อยดี...

เวลาเขียนเรื่องนี้..ผมมักจะเขียนเพื่ออุทิศให้คุณแม่ผมครับ..ท่านเสียไปหลายปีแล้ว แต่ผมยังคงระลึกถึงท่านเสมอ..ช่วงที่ท่านจากไปเป็นอีกครั้งที่ผมเสียใจมากมาย...เป็นเวลานาน..เพราะช่วงนั้นในแต่ละวันผมทำงานเพื่อคนอื่นหลายชั่วโมงแต่ให้เวลาแม่แค่กินข้าวเย็นด้วยกัน...มีความรู้สึกอยากหมุนเวลากลับ อยากอยู่กับท่านทั้งวัน..แล้วทำให้คนอื่นวันละ ชม ก็พอ..แต่ก็เหมือนคุณยูกิพูดครับ..เมื่อสูญเสียแล้วจะมานั่งโอดครวญก็เปล่าประโยชน์...
ทุกวันนี้สิ่งที่ทำได้ทดแทนก็คือ พยายามบอกทุกๆคนว่าอย่าลืมทำดีกับพ่อแม่ยามท่านยังมีชีวิตอยู่...แค่ถามไถ่..ท่านก็ปลาบปลื้มใจแล้ว...ไม่มีกุศลใดเท่าทำให้บุพการีมีความสุขหรอกครับ....

ชีวิตที่ล่วงเลยมาจนเหมือนบ่ายแก่ๆที่อาทิตย์เกือบจะลับแสงแล้ว..สิ่งที่มานั่งคิดคือ..เราเกิดมาเพื่ออะไร???สร้างบุญบารมี หรือกรรมเวรผูกติดไปแบบไม่เลิกราต่อกัน...

ถ้ามนุษย์ทุกผู้ทุกนามเข้าใจถึง สัจจธรรม ข้อนี้ โลกนี้คงน่าอยู่ขึ้นอีกไม่น้อยโดยเฉพาะเมืองไทย..แต่ความเป็นจริงนั้น กลับไม่น่าเชื่อ วันนี้หันไปทางไหน..พบแต่ความทุกข์ความเดือดร้อนไปหมดทั้งจากธรรมชาติและมนุษย์ทำกันเอง...

ขอบคุณคุณยูกิ และทุกๆท่านที่แวะเข้ามาเยี่ยมและสนทนาให้กำลังใจแทบทุกวัน...อย่างน้อยก็ทำให้รู้สึกว่า ได้ทำสิ่งดีๆร่วมกัน ยามฟัามืดมน..

รู้สึกว่า คุณยูกิจะชอบเพลงคล้ายๆกับผมนะครับ..สงสัยวัยไม่ห่างกันมากนัก..อิอิอิ..เพื่อมวลชน นี่เป็นเพลงที่ทำให้จิตใจฮึกเหิมหาญกล้าครับ...

และที่ทำให้ยังยืนหยัดว่า..จะสู้ต่อไป..ก็ สู้ไม่ถอยครับ..ยิ่งท่อนที่ว่า.."บากบั่นอดทน เราผองชนต้องบรรลุชัย สู้พ่ายแพ้สู้ใหม่ พ่ายแพ้สู้ใหม่..จนได้ชัยมา" ..ผมมักเอากระตุ้นเวลาทำงานที่ยากลำบากครับ..ทำให้มีกำลังใจต่อสู้ความยากลำบากต่างๆ...

ครับ..คิดว่า..คงไม่ทำให้จิตใจหมองเศร้าในตอนเช้าที่อากาศดีๆเช่นนี้...นะครับ..

มีความสุขในการทำงานทุกท่านครับ....

เมื่อวานได้มีเวลานั่งอ่านหนังสือที่นิยมอยู่เรื่องหนึ่ง..
คิดว่าคนรุ่นนั้นคงจำได้ดี...เป็นหนังสือดี ที่น่าอ่านมากๆเล่มหนึ่ง..คิดว่านักอ่านระดับเวลิด์คราสแบบคุณยูกิ คงผ่านตามาบ้าง...

//olddreamz.com/bookshelf/jonathan/jonathanseagull.html

ครับ..โจนาธาน ลิฟวิ่งสตัน นางนวล....ผู้ใฝ่ในอิสระในการโผบิน เกินกว่านกนางนวลตัวอื่นๆจะเข้าใจ....

.....โจนาธาน..ลิฟวิ่งสตัน..นางนวลผู้แหวกกรอบ

นกที่ไม่ได้คิดจะบินต่ำเพื่อโฉบกินปลาตาย...บนผิวน้ำ

หรือบนลำเรือ...พ่อนกหนุ่มผู้บินหักมุมไม่ตามแบบในผูง

บินด้วยความเร็วเท่ากับเสียง..ในมุมสูงเพื่อโฉบเฉี่ยว..

สิ้มรสปลาเป็น ๆ....

**บินแบบนางนวลเยี่ยงปีกพญาอินทรี**

พวกเรา ...คุณคนอุบล...ยูกิ...หรือท่านอื่น ๆ ในนี้...

ต่างมีสิทธิจะเป็นโจนาธาน....เสริมปีกให้กล้า..ทำใจให้แกร่ง


เอาเพลง Jonathan Livingston Seagull .ให้ ...กับ........

Ubon man Jonathan ฟังรีแลคซ์ยามบ่ายค่ะ............

thankyou for good thing...today ..and other days.

บางครั้งเมื่อกลับมาอ่านบทความรวมทั้งคอมเมนท์ต่างๆ ก็รู้สึกว่า เราต่างเป็นเพื่อนร่วมโลก ร่วมทุกข์กันทั้งสิ้น....
ผมอาจจะโชคดีกว่าคนอื่นหน่อย ที่อยู่ใกล้ชิดครูบาอาจารย์ ยังมีที่พึ่งทางใจ และทำให้ตัดอารมณ์ได้ง่ายกว่า เพราะเวลาท่านอาจารย์เห็นก็มักจะชี้ทางออกให้เสมอๆ..

มาคิดถึงคนอื่น เช่น คุณยูกิ คงต้องผ่านความทุกข์ความโศรกมาไม่น้อย ทั้งแม่ทั้งน้องชายที่มาจากก่อนวัยอันควร...
ชีวิตเราก็เป็นแบบนี้ครับ คุณยูกิ..ต้องเจอกับ ความพลัดพรากสิ่งที่เป็นของรักของเจริญใจ ทำให้เราต้องทุกข์ และยิ่งทุกข์หนักขึ้นไปอีกหากต้องอยู่กับสิ่งที่เราไม่ชอบ.....เป็นสิ่งที่เราต้องพบต้องเจอกันทุกคน...
เราจึงต้องรู้จักปล่อยวางบ้าง รู้เท่าทันว่า..เป็นเรื่องธรรมดา..เกิดแล้วดับไป มีแล้วหายไป.....ถ้าเราไปยึดติดว่า ของเหล่านั้นเป็นของเรา เป็นของที่เรารักเราหวงแหน...เราก็จะทุกข์ไม่จบไม่สิ้นใช่ไม๊ครับ....

อยู่ดีๆไม่ได้มาชวนคุณยูกิให้หมองเศร้านะครับ...พอดีกลับมาอ่านบทความนี้ แล้วรู้สึกถึงความทุกข์ที่ต้องเกิดขึ้นกับทุกคน รวมทั้งผมและคุณยูกิ..ก็เลยเขียนออกมาเป็นตัวหนังสือ...หวังว่า...วันเวลาที่ผ่านไปคงช่วยสมานแผลในใจคุณยูกิใหเหายเป็นปกติ และหากสามารถได้ปัญญาผู้รู้ช่วยระงับด้วย...ก็จะเห็นความจริงของโลกมากขึ้นครับ.....

ผมมีหนังสือธรรมะและซีดีของท่านอาจารย์ผมมากมาย หากคุณยูกิ ต้องการผมยินดีจัดส่งไปให้..(ติดต่อหลังไมค์นะครับ..) อิอิอิ....รับรองว่า อ่านแล้ววางไม่ลงครับ....จริงๆนะ...

...อิ..อิ. วันนี้เหมือนคุยเข้าเอ็ม กันเลย ล็อคอินขอไป 2 รอบแล้วค่ะ
แต่ยังไม่ผ่านไม่ทราบด้วยเหตุผลใด..ก็เลขต้องช่างมัน..1

ขอขอบคุณมากค่ะสำหรับหนังสือและซีดี ดี ๆ ...แค่คิดก็ขอบคุณแระ

ยูกิเสียน้องสาวค่ะไม่มีน้องชาย แม่และน้องยูกิจากไปในเดือน
เดียวกัน และปีเดียวกัน...ทั้งคู่คือคนสำคัญที่สุดในชีวิต..10 ปี
แล้ว....แต่ไม่เคยลืมสักวันเดียวค่ะ.....แต่ก็จะระลึกถึงอดีตดี ๆ
เป็นภาพความอบอุ่นที่ไม่เคยลืม...ขอบคุณอีกครั้งค่ะสำหรับคำ
ปลอบใจ...เช่นกันค่ะยูกิเข้าใจความรู้สึกที่คุณคนอุบลสูญเสียแม่
ไปก็คงไม่ต่างกัน..นึกถึงสิ่งดี ๆ ไว้ค่ะ..อย่างน้อยเรายังเคยทำ
สิ่งดี ๆ ให้กับท่านถึงแม้นจะไม่เต็มที่ตามตั้งใจ...แต่ก็ยังไม่เสีย
ใจเพราะเราเคยทำดีต่อท่าน......