ตะพาบๆ กม.ที่ 268 ""Blog 2021"" สวัสดีค่ะ . . เจอกันอีกเช่นเคยกับ Blog ตะพาบๆ ในทุกๆ วันพระใหญ่ วันนี้ เป็นโจทย์ของคุณ  พระจันทร์สีม่วงง่วงๆ สม่ำเสมอ ในหัวข้อเรื่อง ""Blog 2021"" เล่าเป้าหมาย/ปณิธานในการ เขียน Blog ปีหน้า มีเป้าหมาย/ปณิธานอะไรบอกให้ทุกคนได้รับรู้กัน ปีหน้านี้ . .  มีแพลนแบบตั้งมั่นไว้อย่างจริงจัง ว่าจะเขียนเรื่องเกี่ยวกับสุขภาพค่ะ  คือ มานั่งนึกดู จากที่ลองมาหลายแบบแล้ว ไม่ว่าจะเป็นตัวเองในแบบ อกหักรักคุด 48hr ติด หรือแบบเมาข้ามวันข้ามคืน จากนั้นก็ไปนั่งร้องไห้อยู่หน้าเซเว่น . .แบบเที่ยวผับปีนโต๊ะ เต้นจนรองเท้าขาดก็เอา . . หรือว่าจะเป็นช่วงอินเลิฟ ความรู้สึกหวิวๆ เบาๆ ลอยละล่อง  เหอๆ . .ทั้งหมดทั้งมวลนั้น . . เราว่าเราชอบตัวเอง แบบตอนไม่มีผู้ที่สุด . . แบบหัวใจว่างเปล่า ไม่เศร้า เหงานิดๆ สุขพอประมาณแต่ก็ไม่ทุกข์  ไอ้ช่วงเวลาว่างเปล่าที่ว่านี้แหละ . .มันมักจะเป็นช่วงเวลาที่ดี เหมาะสำหรับการโฟกัสเรื่องของตัวเอง . . มีเวลา ให้คิดริเริ่ม พัฒนาตัวเองในหลายๆ ด้าน . .  เราว่า . . ตัวเราเองในเวอร์ชั่นว่างเปล่านี้  มันเป็นอะไรที่ Flow ที่สุดแล้วจริงๆ . . ดังนั้น ถ้าอยากให้ชีวิตของเราออกมาในรูปแบบไหน . . ก็จงปั้นเรื่องราวชีวิต ให้มันเป็นในรูปแบบนั้นเถิด . . คิดๆ ได้เป้าหมายมาหนึ่งอย่าง ที่อยากจะทำให้ดีขึ้น นั่นก็คือ เรื่องสุขภาพค่ะ  สุขภาพของตัวเองนี่ล่ะคะ คือมันก็เป็นการ เขียน Diary เหมือนเดิมนั่นแหละ เพียงแต่จะเป็น Di.. สิงสู่เป้าหมายเดียว คือเรื่องสุขภาพ ย้ำคิดย้ำทำกันไป  อ่อ และจะสิงอยู่ในห้องจำศิลนะคะ แน่นอนว่าชื่อก็บอก . . จำศิลๆ จำศิล  55+ จำศิลคือโหมดรักสุขภาพ เป้าหมาย คือ ทำสุขภาพกาย และสุขภาพใจ ให้มันแข็งแรง และเติบโตไปพร้อมๆ กับ ตัวเลขของอายุที่เพิ่มมากขึ้นให้ได้ . .  ส่วนภาพรวมการอัพบล็อกในปีนี้ . . เรียกว่าพอไปได้ . .  แม้ว่าจะอัพตามความอินดี้มากไปสักหน่อย  แต่ก็ยังไม่พลาด เวลานัดตะพาบเลยสักครั้งเลยนะ โฮ๊ะๆ  . . ตรงโจทย์มั่งไม่ตรงมั่ง พอถูๆไถๆ กล้อมๆ แกล้มๆ ไปกับเขาได้ . . . น่ะนะ . .  **โดยรวม ตะพาบปีนี้นี่ถือว่าทำตัวดีมาก(คิดเอง) ปีหน้าก็จงทำต่อไป - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -  ** Blog 3F เมนูแต่ละเดือนยังไม่คงที่ได้มากบ้างน้อยบ้างตามความถนัด . .  ในปีหน้าตั้งใจจะโพสเมนูอาหารให้ได้เดือนละไม่ต่ำกว่า 2 Blog  - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -  มีบล็อกใหม่ที่เพิ่มขึ้นมาคือ **Blog แมว + Blog เพลง ซึ่งทำยังไม่ได้ดีนัก แพลนไว้ว่า . . ปีหน้าจะเขียนให้ได้เดือนละ 1 Blog - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -  จะพยายามเขียน บล็อกสองแสบ เดือนละครั้ง ไม่น้อยไปกว่านี้ . . จริงๆ อยากเขียนเยอะๆ เลยกับ 2แสบ วีรกรรมนางเยอะมาก แต่บางทีรูปเยอะเกิน อีแม่ก็ดันเป็นคนเยอะด้วย อยากบันทึกเยอะ มันก็เลยใช้พลังในการเขียนแต่ละทีมากไปหน่อย . . แหะๆ จบเป้าหมายสำหรับปีหน้า ขอเม้ามอยเรื่องนี้ต่อ . . คืออ่านโจทย์ตะพาบแล้ว ทำให้นึกถึงบล็อกเก่าๆ . . ครึ้มอกครึ้มใจ ย้อนกลับไปอ่าน อ่านแล้วก็เลยอยาก ยกเอาบางส่วนที่เคยเขียนไว้มา Rerun อีกสักครั้ง . .  ถ้าการเขียน Diary คือ การบันทึกเรื่องราวของเรา ณ เวลานั้นๆ เพื่อระบายความรู้สึกของเราทั้งดีและไม่ดี บันทึกเก็บเอาไว้แล้ว การได้ย้อนกับไปอ่านมันอีกครั้งหนึ่ง มันคงเหมือนกับเรา ได้นั่งไทม์แมชชีน เปิดประตูเวลาย้อนกลับไปในอดีต . .  ได้กลับไปเป็นตัวเรา ณ ตอนนั้น  กลับไป Replay Memory กลับไปยังเหตุการ์เก่าๆ ที่บางครั้ง เราก็เผลอลืมมันไปแล้ว . . แหมะ . . . ยิ่งกว่าหนัง Sci-fi อีกคิดดู๊ . . เสน่ห์ของการเขียน Dairy ก็คงจะประมาณนี้กระมัง [ 07 เมย. 2550   Blog แรกของ nonnoigiwgiw ] เริ่มจากที่ฉันลาออกจากที่ทำงานเก่า และไม่ได้เงินเดือน ด้วยเหตุผลที่อ้างว่า ฉันบอกล่วงหน้าเรื่องลาออกแค่ 15 วัน ถึงแม้ฉันจะทำงานเต็มเดือนและเคลียร์งาน ในส่วนของตนเองหมดแล้วก็ตาม ในสภาวะที่รายจ่ายรอบตัวมารุมเร้า ไหนจะค่าหอเก่า ไหนจะค่ากินอยู่ ค่าน้ำค่าไฟ มันทำให้ฉันปวดหัว และเสียใจอย่างหนัก เศษเงินของเขา แต่มันเป็นเงินก้อนของฉัน มีคนบอกว่าให้ฉันไปฟ้องร้อง แต่ก็นะ... คนอย่างฉัน ใครๆ ก็รู้ เกลียดการมีเรื่องมากแค่ไหน ฉันชอบชิวิตที่สงบ ไม่อยากถูกใครเบียดเบียน และไม่เบียดเบียนใคร ฉันแค่เสียใจ ที่ไปสืบทราบมาว่าเค้าตั้งใจ และวางแผนไว้ล่วงหน้า โดยไปปรึกษาฝ่ายบัญชีไว้เสร็จสรรพ ไม่ใช่ยืดเวลาเพื่ออยากคุยกับฉัน เหมือนที่ฉันคาดการณ์ไว้ในช่วงแรก คนเรามักมองแต่สิ่งที่คนอื่นทำ แต่ไม่ก้มมองตัวเองเป็นธรรมดา ฉันคิดว่าชาติที่แล้ว เราอาจจะเป็นหนี้เค้าอยู่ ชาตินี้ถึงต้องมาชดใช้ให้หมดกันไป แต่ถึงอย่างไร แม้ว่าฉันจะไม่ได้เป็นหนี้ใคร ในชาติที่แล้ว ฉันก็ขออโหสิกรรม เพราะฉันไม่อยากให้ใครมาใช้หนึ้ฉันในชาติหน้า ในขณะที่เค้าคนนั้น ไม่สามารถล่วงรู้เลยว่า ชาติที่แล้วเคยทำอะไรเลวๆ ไว้บ้าง เมื่อการลาออกของฉันเป็นที่สำเร็จลุล่าวแล้ว แม่สุดที่รักก็มาอยู่ด้วย เพื่อมาปลอบใจ และลดค่าใช้จ่าย ให้เหลือแค่ทางเดียว เราสองคน ย้ายออกจากหอพัก ในย่านคลองบางกอกน้อย เพื่อมาอยู่ฝั่งตรงข้าม การตกงานในครั้งแรก ในชีวิตของฉัน มันให้ความรู้สึกสบายอย่างประหลาด ในหนึ่งวันฉันแค่หางาน นอน อ่านนิยาย กิน หางาน สัมภาษณ์งาน นอน สุขโข (ถ้าไม่คิดถึงเรื่องไม่ได้เงินเดือนนะ) หลังจากผ่านภาวะทำงานชั่วครู่ และตกงานเรื้อรังมาเดือนครึ่ง ฉันก็ได้งานทำเสียที สภาวะรอบตัวตอนนี้ จึงมีแต่สิ่งใหม่ให้ได้เริ่มเรียนรู้ ทุกๆ วัน เริ่มจากที่ฉันขายรถ นั่นก็คือหนูแดงสุดที่รักไปเมื่ออาทิตย์ก่อน ฉันก็ต้องเดินมาทำงานเป็นประจำทุกวัน . . . ในวันที่โลกหมุนคว้าง..ฉันยังยืนอยู่ ในขณะที่รอบข้างหลุดลอย สิ่งที่หลุดลอยไปจากชีวิตฉัน คนเก่าๆ ความสัมพันธุ์ที่เคยดีต่อกัน ปัจจุบันกลายเป็นคนที่เคยรู้จักเท่านั้น ความสนิทที่กลืนหายไปกับกาลเวลา ความเห็นอกเห็นใจกัน ความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ กลายเป็นอะไรที่มองไม่เห็น หากสิ่งที่เด่นชัด คือการเอาตัวรอด ความช่วยเหลือที่แฝงมาด้วย ผลประโยชน์ส่วนตน การปัดสวะใส่กัน การใส่หน้ากาก เพื่อให้ตัวเองมีวิตอยู่ในสังคม ได้อย่างไม่ถูกเอารัดเอาเปรียบ.. ฉันยังยืนอยู่ ในขณะที่สิ่งเก่าๆ เหล่านี้ได้เลือนหายไป ห่างหายไป ลบเลือนไปตามกาลเวลาที่เพิ่มมากขึ้น !! [ 20 มิย. 2550  ทำไมถึงมาเขียน Blog ] เคยมีคนถามฉันว่า... นึกยังไงถึงมาเขียนไดอารี่ออนไลด์ ไม่คิดว่ามันแปลกๆ หรือ ที่อยู่ดีๆ จะมีใครก็ไม่รู้มานั่งอ่านเรื่องราวของเรา สำหรับฉันแล้ว... มันเหมือนการแชร์ความรู้สึกกันมากกว่า " Blog " ของฉัน ฉันจึงเปรียบมันเหมือนบ้านอีกหลังหนึ่ง ในบ้านหลังนี้ จะมีทั้ง ห้องที่ให้ความสนุกสนาน (ห้องนั่งเล่น) ห้องที่ให้ความผ่อนคลายและปลดทุกข์ (ห้องน้ำ) ห้องที่ให้ความอบอุ่น (ห้องนอน) บางครั้ง...ฉันอาจจะถ่ายทอดเรื่องราว ความรักที่แสนเศร้า หรือบางครั้งฉันอาจจะ เข้ามาระบายปัญหาหนักๆ เพื่อคลายเครียด เข้ามาเล่าเรื่องดีๆ ที่เข้ามาในชีวิต หรือแม้แต่เรื่องจุกจิกที่ไรสาระ... ฉันชอบเล่าเรื่อง... มันให้ความรู้สึกเหมือนเรา คุยกับใครสักคน คนที่จะเป็นใครก็ไม่รู้ ไม่เคยได้สบตา หรือแม้แต่ได้ยินเสียง แต่คนเหล่านั้น กลับมีสิ่งดีๆ ให้กัน ความเอื้ออาทรที่สัมผัสได้ " มันเป็นความผูกพันทางตัวหนังสือละมัง... " ฉันคิดว่าทุกคนคงเข้าใจความรู้สึกนั้นได้ดี และ นี่เองที่ทำให้ฉันมั่นใจว่า ฉันไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยว บนโลกเบี้ยวๆ ใบนี้ ก่อนหน้านี้.... ฉันเคยเขียนไดอารี่ อยู่ในเว็บไซต์ไดอารี่ออนไลด์เว็บหนึ่ง ต่อมาเว็บนั้นก็ดันล่ม ไดอารี่ของฉันสั่งสม เขียนมาเป็นเวลาสองสามปี หายไปในพริบตา ฉันเสียใจมาก และคิดที่จะเลิกเขียนไปนานเลยทีเดียว . . . เริ่มแรก...ฉันเข้ามาเขียน เพราะอยากหาที่ระบาย แต่สิ่งที่ได้ กลับกลายเป็น Comment แปลกๆ ที่สร้างรอยยิ้ม... ฉันเลิก.....ไม่ได้หรอก ฉันติดใจ ความรู้สึกนี้แล้ว มันทำให้ฉันยิ้มได้... ยิ้มกับตัวหนังสือ ยิ้มกับวาจาของใครก็ไม่รู้ !! [ 03 สค. 2550  เจ้าหมาน้อย บันทึกถอดรหัส   ] ในวันที่เมฆลอยต่ำ แสงแดดอ่อนๆ ผีเสื้อสีสดใสบินไปมา นกตัวน้อยๆ ร้องจิ๊บๆ ฉันยืนอยู่กลางสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง มองเห็นธารน้ำไหล เหนือขึ้นไปคือต้นก้ามปู แผ่กิ่งก้านให้ความร่มเย็น ดอกสีชมพูแตะตามต้นสวยงามจับใจ ......... ฉันรื่นรมย์...เหลือเกิน สะพานคอนกรีตที่ทอดตัวยาวข้างหน้าฉัน สูงพ้นธารน้ำแห่งนั้น.. แข็งแรง มั่นคง ดุจหินผา มองข้ามไป เห็นมวลไม้ดอกนานาพันธ์ ฉันลังเล.. จะยืนนิ่งเดียวดาย หรือเดินก้าวข้ามไปดีหนอ... ลมโชยพัดมาแผ่วเบา กระทบผิวบนใบหน้า พัดพากลิ่นดอกไม้นั้นมา.. หอมเหลือเกิน ฉันสูดหายใจลึกๆ หนึ่งครั้ง ก่อนก้าวขา แต่เมื่อลมพัดไป ฉันก็วางมันลง พร้อมกับยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น.. การก้าวข้ามไป จะดีจริงหรือ ? หมาน้อยตัวหนึ่งร้องเสียงบ็อกๆ มันวิ่งเล่นซุกซนอยู่หัวสะพานฝั่งโน้น ขนของมันมองดูนุ่ม น่าสัมผัส แววตาของมันสดใส บ้องแบ๊ว มันส่งเสียงร้องเรียกฉัน!!! ........ ถ้าได้วิ่งเล่นกับมันทุกวัน...คงดี คิดได้ดังนั้น.. ฉันจึงเดินข้ามไป สะพานแห่งนั้น มั่นคง ดังใจคิด ...... ฉันยืนอยู่บนนั้น.. บนกลางสะพาน หมาน้อยตัวนั้น.. วิ่งกระโจน เข้าหาฉัน.. ท่าทางตื่นเต้น ดีใจและมีความสุข เราเล่นกันอยู่บนสะพาน ... เล่นกันอย่างสนุกสนาน แต่ไม่นาน... มันก็กระโดดจากไป!!! ธรรมชาติของหมาน้อย เบื่อง่าย.. และไม่อยู่นิ่ง ฉันยืนอยู่กลางสะพาน มองเห็นเจ้าหมาน้อยอยู่ไกลลิบ มันกำลังชื่นชมกับดอกไม้บานและผีเสื้อ ท่าทางดูมีความสุขยิ่ง.. ฉันยืนนิ่ง ทอดอาลัย เดียวดาย การก้าวข้ามไป... อาจไม่ใช่สิ่งสดใสอยากที่คิด เมฆน้อย.. ล่องลอยผ่าน เหลือทิ้งไว้เพียง แสงแดดแรงกล้า สาดส่องลงมาแผดเผาฉัน สายลมร้อนๆ กระทบผิวหน้า แห้งแล้ง.. เหลือเกิน ฉันยืนรอเจ้าหมาน้อยตัวนั้น ร้อน.. และทรมาน  พลันไห้.....หันหลังกลับ  มองไปยังก้ามปูต้นนั้น ดูความร่มเย็นใต้ตัวต้น... พลางคิด..  นั่นล่ะ... สิ่งที่ฉันจากมา!!! [ 05 กค. 2550  เมื่ออยากอวยพรวันเกิดให้ใครบางคน แต่ทำไม่ได้ ] "คำอวยพรผ่านตัวหนังสือแสนไกล    ลอยล่องไปยังฟากฟ้านิทรานี้ ผ่านสายลมก้อนเมฆยามราตรี         แล้วร่วงหล่นตรงที่ฐานถิ่นเธอ วอนสายลมฉ่ำเย็นให้พัดผ่าน      กระทบผิวชื่นบานอยู่เสมอ วอนแสงอ่อนยามเช้าเจ้าเพื่อนเกลอ   ส่องให้เธออกอุ่นกรุ่นหัวใจ *  -  * เจ้าผีเสื้อตัวน้อยน้อยลอยมานี้   พาเกสรพันธุ์ดีไปใกล้ๆ เกิดเป็นดอกไม้งามขึ้นทันใด   ให้เธอสุขสดใสไม่หมองมัว ขอสายฝนฉ่ำเย็นตกหน้าบ้าน     ให้ไม้ดอกนั้นบานไปถ้วนทั่ว ส่งกลิ่นลอยละล่องมิเกรงกลัว     หอมกรุ่นไปทั่วทุกทิศทาง *  -  * แม้ความมืดมัวหมองเข้ากรายใกล้     จะคอยส่งดวงไฟให้สว่าง ส่องไปถึงดวงใจไม่อ้างว้าง       หรือเคว้งคว้างเหว่ว้าในอารมณ์ ได้แต่ส่งสิ่งดีดีที่มีใว้      ให้คนไกลคนนั้นไม่ขื่นขม โปรดรู้ไว้ยามโศกเศร้าหรือตรอมตรม    ยังมีคนคอยชื่นชมอยู่ในใจ..." ปล. Happy Birthday นะ.. [ 14 พย. 2551  ถึงคนที่คุณก็รู้ว่าใคร ] ถ้ามีคนมาบอกคุณว่า... คุณมีข้อดีอยู่ 1 ข้อ นั่นคือ การซักกางเกงในให้เขา คุณจะรู้สึกอย่างไร..? แน่นอนว่า.. มันสุดจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้จริงๆ การมีคนเอาเรื่องของเราไปพูดว่าอย่างนั้นอย่างนี้ แม้ว่า.. มันจะเป็นการพูดเล่นๆ ก็ตามเถอะ แต่พอเราได้รับรู้แล้ว มันแย่จังนะ ความรู้สึกที่ฉันเคยให้ไป เธอรู้ไหมว่า ฉันไม่เคยหวังว่าจะได้อะไร ตอบกลับมาเลยนะ ฉันพยายามอย่างเหลือเกิน.. ไม่ให้ตัวเองเข้าไปใกล้ เธอเกินกว่านี้ กลัวเธออึดอัด.. กลัวเธอจะรำคาญ เธอรู้ไหมว่า.. บางเรื่องที่ฉันต้องเสียใจเพราะเธอ.. พอฉันได้เห็นหน้าเธอ ฉันก็ลืมเรื่องเหล่านั้นไปหมดแล้ว ฉันคงเป็นพวกเจ็บไม่จำสินะ.. นั่นล่ะฉันล่ะ แต่เธอรู้ไหม... ตอนนี้มันสุดทนจริงๆ เมื่อก่อนฉันอาจจะเคยทำให้เธอมาหลายอย่าง ซึ่งหนึ่งในนั้น.. อาจจะมีเรื่องที่เธอกล่าวมาข้างบนนั้นด้วย ฉันไม่เคยเสียใจหรอกนะ.. ฉันทำเพราะอยากทำ.. ถ้าเธอบอกให้ฉันทำ.. ฉันก็กล้าทำ แต่.. ที่เธอพูดมานั้น แม้จะเป็นคำพูดเล่นๆ คำพูดลอยๆ แต่สำหรับฉันมันรุนแรงเหลือเกิน.. ฉันเกลียดการที่ต้องถูกมองว่าเป็นตัวตลกจัง.. ฉันมั่นใจนะ.. ว่าข้อดีของฉันมันมีมากกว่าที่เธอเห็น แล้วไอ้เรื่องที่เธอหยิบยกมากล่าวนั้น.. มันไม่อาจเทียบได้เลย กับคนที่ฉันรัก.. ฉันสามารถทำให้เขาได้มากกว่านี้เสียอีก เวลาได้ยินสิ่งที่เธอพูดมาแล้ว ฉันเสียใจมากเลยนะ ทำไมเธอต้องพูดอย่างนั้นออกมาด้วย ฉันก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ยืนอยู่บนโลกใบนี้ เหมือนกันนะ ฉันสามารถเลี้ยงตัวเองได้ มีเงินผ่อนบ้าน ผ่อนรถได้ ไม่ต้องพึ่งพาใคร แม้กระทั่งเธอ!!! ฉันมีสมองไว้คิด ไว้ทำงาน มีอะไรอีกหลายๆ อย่างที่ฉันคงไม่ต้องมาสาธยายให้เธอรับรู้หรอก ถ้าเธอไม่เคยจะมอง..และรับรู้ถึงมัน พอกันที.. กับอะไรที่ผ่านๆ มา เธอทำให้ฉันรู้สึกสมเพชตัวเองเหลือเกิน.. ที่ต้องมารู้สึกรัก รู้สึกชอบอะไรเว่อเวิน..กับเธอ ฉันคิดว่าฉันจะเลิกรักเธอแล้วล่ะ!!! ฉันคงไม่อาจทน เอาหัวใจ ไปไว้กับคนที่ แทบจะมองไม่เห็นอะไรในตัวฉันเลย ไม่สนใจจะมองด้วยซ้ำไป.. ฉันจะไม่พาตัวเอง ไปอยู่ในวงจรเดิมๆ กับเธออีกแล้ว เธอรู้ไหม เราอาจจะเจอกันเหมือนเดิม พูดคุยกัน ไปไหนด้วยกันเหมือนเดิม ฉันอาจมีรอยยิ้มให้กับเธอ และอาจจะหัวเราะไปกับเธอได้เหมือนๆ เดิม แต่... เธอจงรู้ไว้เถอะ.. หัวใจฉันที่เคยเป็นของเธอ มันจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว!!! จากนี้...ฉันจะมุ่งมั่น.. ตั้งใจ และทำอะไรให้ตัวเองดีขึ้น ทั้งตัวและหัวใจ!!! ฉันจะทำให้มันดีมากขึ้น มากขึ้นกว่าที่เป็นอยู่.. เมื่อมันดีขึ้นในระดับที่ฉันพอใจแล้ว ฉันจะเริ่มมองหาแล้วนะ.. คนที่ฉันจะฝากหัวใจไว้ได้น่ะ... ฉันจะเริ่มเปิดใจ มองคนอื่นบ้างแล้ว และไม่นาน ฉันจะลืมเธอให้ได้ในที่สุด แน่นอนว่า.. คนๆ นั้น ต้องเป็นคนมีมองเห็นข้อดีของฉันมากกว่า 1 ข้อ และเชื่อได้ว่า... คนๆ นั้น ต้องไม่ใช่เธอแน่ๆ !!! [ 12 มค. 2553  แค่หมอก บันทึกถอดรหัส ] ตาวัน...ลาลับขอบฟ้าไปเสียแล้ว อุณหภูมิลดต่ำลงมาอย่างรวดเร็ว ความมืดมิด...โรยตัวเข้าปกคลุมทั่วทั้งบริเวณ แลสองข้างทางดำทะมึน มองไม่เห็นแม้แต่ต้นไม้สักต้น ... ฉันยืนอยู่บนถนนเส้นนั้น สวมรองเท้าคู่โปรดสีเหลืองสด ปลายนิ้วก้อยที่มักจะเลยรองเท้าออกมาเสมอ สัมผัสกับพื้นถนนลาดยาง..  ความเยียบเย็นแทรกซึมเข้ามาในความรู้สึก ก้มหน้ามองลงไป ที่ตรงนั้น.. เต็มไปด้วยน้ำ ช่างเฉอะแฉะเสียจริง ท่าทางฝนจะเพิ่งหยุดตก...ฉันคิด เส้นทางที่ทอดยาว.. ดูไกลลิบ คดเคี้ยว จนแทบไม่รู้ว่า จุดสิ้นสุดนั้น...อยู่ในที่แห่งใด ข้างกายฉัน.. มีนกแก้วตัวหนึ่ง มันกำลังขยับขาไปมา อยู่บนแอ่งน้ำเสียงดังเจอะแจะ ประหนึ่งว่านั่นคือกิจกรรม ที่แสนจะเพลิดเพลินในยามนี้ ลำตัวสีเขียวสดของมันใหญ่เกือบ หนึ่งไม้บรรทัด หางเล็กเรียวยาว จงอยปากอวบอูมสีแดงสด ปลายปากที่ดูงองุ้มนั้นขยับเอื้อนเอ่ยวาจาไม่หยุดนิ่ง ช่างจ้อเสียจริง... คืนวันหมุนผ่านไปนานแค่ไหนแล้วหนอ มันช่างเป็นช่วงเวลาที่เงียบเหงา และหนาวเหน็บเหลือเกิน ... ฉันพยายามมองหาแสงสว่าง แสงสีอะไรก็ได้ ม่วง คราม น้ำเงิน เขียว เหลือง แสด แดง มันต้องมีสักสีสิน่า.. ที่จะส่องลงมาเพื่อฉัน สองขาก้าวเดินไปข้างหน้า..ตามหาแสงแห่งนั้น ไม่คิดสักน้อยนิด..ว่าสิ้นสุดหนทางนั้นคือที่ไหน ฉันเดิน เดิน และ เดิน เจ้านกสีเขียวตัวนั้น.. ยังเจื้อยแจ้วไม่หยุด บางเวลาฉันก็สนุก ไปกับเรื่องราวของมัน แต่ในบางครั้ง...ฉันก็แทบไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่ามันพูดถึงเรื่องอะไร ... บางที...ฉันก็หัวเราะ หากในช่วงเวลาหนึ่ง..สมองฉันกลับว่างเปล่า ... แล้วในทันใด ก็มีแสงหนึ่งสาดส่องลงมาจากท้องฟ้า แสงสีขาวนั้นดูอบอุ่น และสว่างไสวเสียจน ดึงดูดให้ฉัน...วิ่งไปข้างหน้า เพื่อไขว่คว้าหามัน หาใช่สนใจ เพื่อนร่วมทางตัวน้อยนั้นไม่ ... ฉันวิ่ง วิ่ง และ วิ่ง ใกล้เพียงแค่นิดเดียว แสงของฉัน แสงแห่งนั้น แต่แค่เอื้อมมือ .... พลัน...ฉันรู้สึกตัวตื่น ทั้งหมด...แท้จริงนั้น กลับกลายเป็นเพียง คืนหนึ่ง... ในฝัน... เท่านั้นเอง! (แค่นั้นจริงๆ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . โฮ๊ะๆๆๆ บล็อกเก่าตู แต่ละอัน ถ้าไม่ใช่บันทึก ที่ต้องถอดความสามตลบ ก็จะต้องแบบ อารมณ์มาเต็มจริงๆ . . ฮ่าา   จะว่าไปก็ผ่านมามากกว่าสิบปีแล้วนะกับบ้าน Bloggang หลังนี้ ถือว่าคุ้นเคยมากกว่าบ้านปัจจุบันที่อาศัยอยู่ซะอีก . .หลายครั้ง ที่ได้กลับไปอ่านBlog เก่าๆ ที่เขียนเอาไว้ แม้ในช่วงเวลาเศร้าโคตรๆ แต่มันกลับทำให้เรายิ้มได้ . .  ยิ้มบ้าบอเหมือนคนบ้า ยิ้มให้กับตัวเอง ณ เวลานั้นๆ ยิ้มขำชีวิต ณ ปัจจุบัน . . ยิ้มให้กับความรู้สึก ในทุกๆ ปีที่ผ่านพ้นไป . .  โอบกอดตัวเองให้แน่นเข้าไว้ . . ปีนี้ไม่ไหว ปีหน้าสู้ใหม่ . . เขียนเป็นบันทึกเก็บเอาไว้ สุขทุกข์ใดๆ ไม่มีอะไร . .  คงทนถาวรแท้จริง !! พอเริ่มแก่แล้ว อะไรมันก็ไม่สำคัญเท่ากับ สุขภาพของตัวเราเองแล้วจริงๆ แหละ . . ปีหน้าที่กำลังจะมาถึงนี้  สัญญาว่าจะ พยายามปั้นกำลังใจให้ตัวเองให้มากๆ จะตั้งมั่นอยู่กับเป้าหมายมีระเบียบวินัยและอดทน ตั้งใจพัฒนาตัวเองให้ดีขึ้นในทุกๆ วัน เรื่องอนาคตช่างมัน แค่ทำให้ได้ (อย่างที่พูด)  อนาคตน่ะหรอ. . เดี๋ยวมันก็จะดีเอง..  เพื่อเป้าหมายคือ . .  ' เป็นหนอนที่แข็งแรง . .บึกบึน      มาก . . . . . . . . ที่สุดในปฐพี '  ตามนี้นะหนอน ทำให้ได้นะเว่ยยยย . . . ฮึบ !!  บันทึกตะพาบโดย . . ตัวหนอนกิ๊วๆ   Create Date : 29 ธันวาคม 2563 31 comments Last Update : 29 ธันวาคม 2563 1:30:32 น. Counter : 394 Pageviews. Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณSai Eeuu, คุณไวน์กับสายน้ำ, คุณmultiple, คุณเริงฤดีนะ, คุณมาช้ายังดีกว่าไม่มา, คุณkatoy, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณกะว่าก๋า, คุณทนายอ้วน, คุณจันทราน็อคเทิร์น, คุณภาวิดา คนบ้านป่า, คุณThe Kop Civil, คุณtuk-tuk@korat, คุณMax Bulliboo, คุณmcayenne94, คุณcomicclubs, คุณชีริว, คุณtoor36, คุณสองแผ่นดิน, คุณSweet_pills, คุณฟ้าใสวันใหม่

คุณหนอน เขียนได้ดีมาก ๆ เลยครับ ผมอ่านเรื่องที่ลา ออกจากงาน กับเรื่่องอืนไล่ลงมา เรื่องที่ on วันนี้เขียนคล้ายกับผม แฮ่... โปรยนิดแล้วก็ นึกถึงความหลัง(ขออภัยที่ว่าเขียนคล้ายผมเพราะผมเพิ่งอัพบล๊อกก่อนคุณหนอน 1 วัน 555) ที่เหมือนกัน ผมก็เขียนบล๊อกที่เวฟเพจอื่น น่าจะที่เดียวกับคุณหนอนซะมั้ง หายวับไป ก่อนที่ทีมงานดัง ๆ บาออก ... ยัง ๆ ครับไม่พอ... คุณหนอนน่าจะเป็นพี่ เอ้ยรุ่นพี่ของ ผมในการเขียนบล๊อกแห่งนี้ งั้นเรา ๆ เขียนบล๊อกต่อ   โดย: ไวน์กับสายน้ำ 29 ธันวาคม 2563 4:50:45 น.

น้องหรอนไปเขียนนิยายลงebook ก็ดีนะ อ่านแล้วเห็นแล้วน้องหนอนเป็นคนมีพรสวรรค์ในการเล่า หรือการถ่ายทอดเชียว พลิกวิกฤติเป็นโอกาส ที่เลนวิกฤติมาแล้วล่ะ จริงๆสาวอารมณ์อ่อนไหวคนนี้ มีความกล้าหาญแฝงอยู่ บุกบึนในหัวใจด้วยจริงๆ ผ่านร้อนผ่านฝนผ่านหนาวมาได้ขนาดนี้ หลายๆคนทำไม่ได้และล้มกระดานยอมแพ้ไป จะบอกว่าขอเป็นกำลังใจให้ก็อาจจะไม่ถูกนัก ขอเดินเป็นเพื่อน คอยอยู่ข้างไ คอยกระทุ้ง คอยประคองกัน อยู่เขียนและอ่านบล็อกไปด้วยกันนี่แหละ เพราะ..เรามีเรา ค่ะ น้องก็นอน   โดย: เริงฤดีนะ 29 ธันวาคม 2563 5:11:16 น.

ปลี่ยนชื่อน้องซะแล้ว หนอน*..ไม่ใช่ หรอน* ฮา.. เม้นท์จากมือถือ..ขออภัย   โดย: เริงฤดีนะ 29 ธันวาคม 2563 5:12:52 น.

บึกบึน* คอยอยู่ข้างๆ* เพราะ..เรามีเรา ค่ะ น้องหนอน* (แหม..จะขมวดซึ้งตอนปิดเม้นท์ซะหน่อย)   โดย: เริงฤดีนะ 29 ธันวาคม 2563 5:17:03 น.

สวัสดีคุณnonnoiGiwGiw ครับ รอชมบล็อกสุขภาพนะครับ ได้อ่านบล็อกแรกเรื่องออกจากงานที่ แชร์มาใหม่ นึกถึงตัวเองเหมือนกันครับ ตอนนั้นที่ทำงานคงเข้าใจว่าจะลาออกตั้งแต่สิ้นปี แต่พอมกรา ผมยังไปนั่งทำงานที่ออฟฟิศ และส่งใบลาหลางเดือนนั้น แต่พอต้นเดือนกุมภาไปยื่นเรื่องขอเงินสมทบผู้ตกงาน (ที่จะได้สามเดือน) ปรากฏว่าสุดท้ายออฟฟิศแจ้งไว้ว่าออกตั้งแต่เดือนธันวา จึงแห้วเงินสมทบไปเดือนนึง TT เพราะผมมาแจ้งช้าเกินเดือน ขอบคุณที่ไปทักทายและส่งกำลังใจที่บล็อกนะครับ   โดย: มาช้ายังดีกว่าไม่มา 29 ธันวาคม 2563 5:22:42 น.

คอมเมนท์แปลกๆ มาแล้วจ้าาาา 5555 ไม่รู้ อ.เต๊ะ เคยบอกหรือเปล่าว่า วีรกรรมสมัยเด็ก อีกอย่างคือ ชอบขโมย อ่าน ไดอารี่ ของเพื่อนผู้หญิงมากเลยจ๊ะ อิอิ น้องหนอนบอก แล้วไง ตอนนี้เอ็งคง พัฒนา มาขโมย กางเกงในเค้า ซิถ้า มีอยู่กี่กระสอบ แล้วเอ็งแยกถุงซักแล้ว กะยังไม่ซักด้วยหรือเปล่า เย้ย555 ตอนนั้น เพื่อนจับได้ โดนรุมด่าซะไม่มี คือไม่ได้ขโมยอ่านคนเดียวจ๊ะ มันแยะ แฮ่ๆ555 แล้วมาวันนี้ มีคนเขียนให้อ่านฟรีๆ โอ๊ย อะไรมันจะดีขนาดนี้ น้องหนอนใจดีมากเลยจ๊ะ อิอิ น้องหนอนบอก เอ็งนี่ ทรงโจร +โรคจิต มาแต่เด็กเลยนะนี่ นี่แหละคนที่ข้าเขียนไดอารี่ ตามหามานาน เย้ย 555 แล้วก็พอมาอ่าน บล็อกแรกๆ น้องหนอนนี่ เอาแบบซีเรียสเลยนะ ชีวิตมันเศร้าเอามาก โดนโกงเงิน แถมตกงาน อกหัก อ้วนก็อ้วน พุงก็ป่อง โอ๊ย คนเราอะไรจะโดนแยะขนาดนี้ อิอิ น้องหนอน บอก เออ เอ็งไม่ต้องตอกย้ำมาก เดี๋ยวนั่งทับให้ขรี้แตกเลย 555 จริงๆ ถ้า อ.เต๊ะ ไม่รู้จักน้องหนอนนะ อ่านไดอารี่แล้ว รู้สึกว่า ผู้หญิงคนนี้ ชีวิตช่างเศร้า เหงาจับใจ มีคนรัก ก็เหมือนไม่มี ทำทุกอย่างให้เค้าแม้กระทั่ง ซัก กกน เค้าก็ยังไม่เห็นความดี นี่ถ้าเป็น อ.เต๊ะ ละก็ น้องหนอนสบาย นอนตีพุงเลย เพราะ อ.เต๊ะ ไม่ค่อยชอบใส่ กกน เย้ย 555 เรื่องเจ้าหมาน้อยนี่ อ.เต๊ะ วิเคราห์ได้สถานเดียวเลย ว่าคนเขียนนี่ ถ้าไม่ใช่ผู้เสพ ก็ต้องเป็น ผู้ค้าแน่นอน 555 อาการลอยๆฟุ้งๆ เหมือนแมว เมากัญชามาก555 ส่วนเรื่องผู้ชาย การเขียนถึงเค้า แต่ไม่รู้เค้าจะได้อ่านหรือเปล่า นั่งเฝ้ารอ ไลน์ รอคอมเมนท์นี่ มันทรมาณมาก ไม่ดีต่อสุขภาพจิต เราต้องรักตัวเองให้มาก เพราะ ไม่มีใคร รักและหวังดีกับเรา เท่า คุณนายแม่อีกแล้วนะจ๊ะ ปีหน้ามุ่งเน้นสุขภาพดีที่สุด เดี๋ยวพอเราสวย ผอม อึ๋มซัก500ซีซี อิอิ (เป็นความชอบส่วนตัว) ขี้คร้าน ผู้จะวิ่งมาหา เลือกกันไม่ทัน ยิ่งสาวร้องเพลงเพราะ ทำกับข้าวอร่อย และ อารมณืดี ตลกๆแบบนี้นะ น้องหนอน ได้เจอผู้ดีๆ แน่นอนจ๊ะ คงไม่ต้องมาอ่าน คอมเมนท์แปลกๆแบบนี้ อีกต่อไปนะจ๊ะ 555   โดย: multiple 29 ธันวาคม 2563 5:22:55 น.

โดย: katoy 29 ธันวาคม 2563 5:35:52 น.

สวัสดียามเช้าครับน้องหนอน บล็อกนี้ยาวเป็นพิเศษเลย แต่ถ้าใครอ่านไปเรื่อยๆ จะเห็นความสำคัญของบล็อกเลยนะครับ ว่าเป็นเหมือนสมุดบันทึกความคิด ความเชื่อ ความรู้สึก ที่ดีมากๆเลย เราสามารถย้อนกลับไปอ่านความคิดของตัวเองได้ในแต่ละช่วง กลับไปถอดรหัสสามตลบที่ซ่อนอยู่อีกครั้ง 5555 พี่ก๋าชอบบล็อกตรงนี้เลยครับ นอกจากเราจะเขียนความคิดลงไปเก็บไว้ ยังได้มิตรภาพดีดีจากเพื่อนบล็อกด้วย   โดย: กะว่าก๋า 29 ธันวาคม 2563 7:20:37 น.

รู้สึกว่าสนิทกับน้องหนอนเพราะเรื่องที่เคยเรียน มน มาด้วยกัน ถึงว่ารุ่นจะห่างกัน (มากกกกกกกกกกกกกกกกกกก) แต่ก็เหมือนขยับเข้าใกล้กันไปอีกนิด ชอบเข้าบล็อกคุณหนอมเพราะมีของตกแต่งน่ารักๆและเปลี่ยนไปเรื่อยๆ เมื่อเทียบกับบล็อกตัวเองซึ่ง plian มากกกกกกกกกก ฮ่าๆๆๆๆ ปีหน้าสัญญาว่าจะเขียนทักทายให้มากขึ้นนะครับ   โดย: ทนายอ้วน 29 ธันวาคม 2563 7:28:03 น.

ถ้าขนาดพี่ก๋ายังบอกว่บล๊อกนี้ยาว คนชอบอ่ายอย่างผมจะอ่านจบไหมเนี้ย อ่ะ....พยายามแล้วกันพี่ ปีนี้ทำตัวปี............ให้แฉไหม? ทำตัวดีมาก ว่าแต่....เมาแล้วขึ้นโต๊ะบ่อยไหม....ที่ทำงานผมสั่งว่าถ้ากินกับแผนกอื่นให้ดูเพื่อนอย่าให้ขึ้นโต๊ะ 55555 เรื่องลาออกจากที่ทำงานเดิม แล้วไม่ได้เงินเดือน....นี่คนหรือแม่พระ ไม่ชอบมีเรื่อง บางเรื่องมีบ้างก็ได้นะ สู้คนบ้าง เหมือนเวลาอยากได้ของฟรีน่ะ เหตุผลที่เขียนบล๊อก....นึกว่าพี่ไม่คิดเรื่องความสัมพันธ์ทางตัวหนังสือซะอีก จิงๆ ผมชอบได้รับคอมเม้นมากกว่าโหวตอีกนะ เหมือนมีคนมาหาแล้วเขียนpost it ทิ้งไว้ให้อ่าน อยากอ่านเมื่อไหร่ก็เอามาอ่านใหม่ได้ ถ้ามีคนมาบอกคุณว่า... คุณมีข้อดีอยู่ 1 ข้อ นั่นคือ การซักกางเกงในให้เขา คุณจะรู้สึกอย่างไร..? กกน ตัวใครตัวมันโว้ยยยยย ใครพูดงี้? เดี๋ยวไปจัดให้ พอดีเป็นคนชอบมีเรื่อง - -'' เค้าบอกว่าพอถึงวัยเราจะสนใจสุขภาพ วัยทองของพี่ก็ควรสนใจให้มากนะครับ นอนหัวค่ำไม่เอาแต่อ่านนิยาย อาบน้ำทุกวัน กินเบียร์ให้น้อยลง กินแปะก๊วยบ้างความจำจะได้ดีๆ ไม่ลืมยาบ่อยๆ ไม่งั้นไม่รู้เรื่องไรจะได้สุขภาพดีๆ บ้าง ออกกำลังกายบ้าง ในบ้านนั้นแหละ อย่าเอาแต่เครียดกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง หัดเด็ดขาดบ้าง หัดทะเลาะบ้าง สู้คนในบาง situation บ้าง และ....... เฮ้ย! อ่านจบว่ะ   โดย: จันทราน็อคเทิร์น 29 ธันวาคม 2563 9:39:44 น.

สมัยก่อนตอนเรียนมหาวิทยาลัย พี่ก๋าชอบเขียนบันทึกมาก เขียนเสร็จเพื่อนมาเปิดอ่านทุกวันเลย มันบอกอ่านสนุกดี พี่ก๋าเลยต้องเขียนแบบซ่อนรหัสไว้เช่นกัน บางทีเขียนเรื่องรัก บางทีก็ฌขียนด่าเพื่อนก็มี แต่เพื่อนอ่านแล้วไม่รู้ตัว มันถอดรหัสไม่ออก 555 หมิงหมิงตัวสูงมากครับเป็นวัยรุ่นตัวจริงเสียงจริงแล้ว สิวขึ้นเพียบ 555   โดย: กะว่าก๋า 29 ธันวาคม 2563 10:29:37 น.

มาส่งการบ้าน Blog 2021 ค่ะ มีความสุขกับทุกวันค่ะ   โดย: เริงฤดีนะ 29 ธันวาคม 2563 13:11:18 น.

ผมมาอ่านเมื่อคืนแต่อ่านไม่จบครับ วันนี้มาอ่านต่อ ผมว่าเขียนไดอารี่นี่โอเคมากเลยครับคุณหนอน ผมกลับมาอ่านย้อนหลังแล้วรู้สึกดีมากครับ รอชมบล็อกเจ้าเหมียว ร้องเพลงของคุณหนอนอยู่นะครับ   โดย: The Kop Civil 29 ธันวาคม 2563 13:20:19 น.

ขอบคุณสำหรับกำลังใจในบล็อก "วัดดอยงำเมือง เชียงราย" ครับ   โดย: ทนายอ้วน 29 ธันวาคม 2563 14:44:44 น.

เขียนได้สนุกตามเคยค่ะ   โดย: tuk-tuk@korat 29 ธันวาคม 2563 15:24:26 น.

พระเพื่อนจะมาคุยเสมอ ๆ เวลาว่าง นี่คือวันหนึ่ง ธรรมะยามเช้ากลางป่าสุขกลางใจ "รู้ตัว"ไม่ใช่ไปรู้ตัวผู้อื่นนะครับ แต่ให้รู้ตัวเอง! รู้กาย รู้วาจา รู้ใจ ในปัจจุบันขณะกำลังทำ กำลังพูด กำลังคิดหรือรู้สึกอะไรอย่างไร คือต้องรู้ไม่ใช่ไม่รู้ ส่วนมากมักไม่รู้ตัวเองในปัจจุบันขณะ แต่ส่งจิตออกนอกไปรู้ผู้อื่น กรรมใครก็กรรมใคร ของใครของมัน...สัตว์โลกเป็นไปตามกรรม มีกรรมเป็นของๆตน เป็นผู้รับผลของกรรมนั้น เมื่อเคารพธรรมต้องเชื่อกรรม! พอสมควรแก่เวลาครับ...เจริญธรรม(Unity) "กาเลนะ ธัมมสา กัจฉา"...การสนทนาธรรมนี้เป็นมงคลอย่างยิ่ง ***   โดย: tuk-tuk@korat 29 ธันวาคม 2563 16:08:09 น.

ว้าวๆว้าว ขอบคุณที่ชอบเม้นท์ อ.เต๊ะ ถึงขั้น มง ลงเลยเหรอ 555 แล้ว เมื่อกี้มาเปิดดูเม้นท์ มีคนบอกว่า อยากอ่านภาคต่อ งานตะพาบ อ.เต๊ะ ล้นหลามตั้ง 2 คน รวม น้องหนอน เย้ย 555 ทีแรกคิดว่าจะแกล้งมึนๆ ดองต่อไปซัก 2-3 เดือน สงสัยจะไม่ได้ อาจจะโดนไม่ใช่น้อย งั้นเดี๋ยวโจทย์มาละก็ เขียนให้อ่านกันทันทีเลยนะจ๊ะ น้องหนอน บอก เอ็งร้อนเงิน ก็บอกมาดีกว่า เดี๋ยวข้าจะบอกบุญ สมทบทุนให้ 100-200 ต้องได้อยู่แล้วละ เอ็งไม่ต้องห่วง เย้ย 555 งั้น ปีหน้า เจอบล็อกใหม่ อ.เต๊ะ แน่นอน โชคดีปีใหม่จ๊ะ   โดย: multiple 29 ธันวาคม 2563 16:15:27 น.

พอแล้ว ตะกร้า!!!   โดย: จันทราน็อคเทิร์น 29 ธันวาคม 2563 17:25:11 น.

หูยยย มี rerun ด้วยเฟ้ยยยยย ฮ่าๆๆ พี่เขียนบล๊อกมาตั้งแต่ 2006 เขียน ลบ เขียน ลบ อยากตีนิ้วให้หัก ไม่รู้จะ ลบไปทำแมวอะไร..ฮ่วย แต่ลบไปแล้วก็ถือว่าแล้วกัน แน๊ะ...อิอิ ไทเกอร์ตอนนี้.. น่ารัก และ "เหม็น" เพราะคุณเค้าคิดเกมส์เอง เกมส์ catch me if you can แม่งงงง มุดไปซ่อนใต้โซฟา ใต้ตู้ พอออกมานี่คือ ปัดฝุ่นใต้โซฟาออกมาด้วย ขนสกปรกไปหมดเลย ต้องจับอาบน้ำ เดี๊ยวหาวันที่พี่ว่างๆ คงจะ วีคนี้แหละ ช่วงนี้ยุ่ง ต้องทำงาน เวลาอาบน้ำให้เค้าคือ ต้องอยู่กับเค้าทั้งวันด้วยถือเป็นการตอบแทน ฮ่าๆๆๆ ตั้งแต่อยู่กันมา จับอาบน้ำไป หนเดียว .. เฮ้อ ไว้จะมาเล่าให้ฟังในบล๊อกละกัน...   โดย: Max Bulliboo 29 ธันวาคม 2563 17:33:51 น.

อ่านแล้วเพลิดเพลิน สนุกสนานมากเลยค่ะ ลังเลใจเหมือนกันที่จะเขียน "ไดอารี่ออนไลน์" แต่ทำแล้วมีความสุขดี สนุก ส่งเสริมทักษะการเขียน ได้อ่านเรื่องราว -เรื่องเล่าชีวิตเพื่อนๆ ด้วย ว่าแล้วก็ เอาน้องแมวออกมาโชว์ตัวบ่อยๆนะคะ   โดย: พระจันทร์สีม่วงง่วงๆ สม่ำเสมอ 29 ธันวาคม 2563 17:53:19 น.

ตามอ่านมานานแล้วค่ะ บันทึกน้องหนอนอ่านเพลินดี และบางเรื่องก็ได้ความรู้แปลกใหม่ด้วย ชีวิตมีสีสันจริง คุ้มแระ   โดย: mcayenne94 29 ธันวาคม 2563 18:42:41 น.

ชอบภาษาในการเขียนบล็อกของเจ้าของบล็อกจังเลยค่ะ น่าจะเป็นนักเขียนนิยาย การเขียนบล็อกและได้ย้อนไปอ่านก็เหมือนเป็นการทบทวนความรู้สึกตัวเอง ความทุกข์ ความเศร้าในตอนนั้นมันก็เป็นอะไรที่วางยากนะคะ แต่พอมันผ่านระยะเวลามา เราก็กลับมองเห็นเรื่องเล่านั้นเป็นเรื่องที่ดีขึ้นมาได้ มันได้สอนเรา ทำให้เราเติบโตมากขึ้น ยังไงก็ขอให้เจ้าของบล็อกมีความสุขในการบันทึกต่อไปนะคะ แล้วจะมาแอบอ่านเรื่อย ๆ ค่ะ   โดย: comicclubs 29 ธันวาคม 2563 19:23:58 น.

สวัสดีครับ จากบล็อก : คะจิติดคุกตามกฏหมายครับ แต่ที่หลายๆ คนร่วมแรงกันเพราะเข้าใจว่าเขาจะฆ่าตัวตายในคุก เพราะเบาะแสที่พบมันเอื้อเหลือเกิน ช่วงเวลาที่หายไป คะจิเดินทางไปพบเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่เขาเคยบริจาคไขกระดูกไว้ให้ครับ หนุ่มคนนั้นอายุรุ่นราวคราวเดียวกับลูกของเขา (หากลูกเขายังมีชีวิตอยู่ ประมาณนี้ครับ และสุดท้ายเด็กหนุ่มคนนั้นก็มาเยี่ยมคะจิในคุกด้วย   โดย: มาช้ายังดีกว่าไม่มา 29 ธันวาคม 2563 20:36:47 น.

ขอให้ทำได้ตามที่ตั้งใจไว้นะครับ ของผมก็เขียนหลากหลายหมวดนะ แต่ที่เยอะสุดจะเป็นการ์ตูน (ใช้โมเดลแสดง) กับภาษาจีน^^ แต่ไม่ว่ายังไงดีที่สุดคือเขียนตามที่ใจเราอยากเขียน ถนนสายนี้มีตะพาบถ้ามีโอกาสอยากให้ส่งโจทย์บ้าง (ในฐานะที่เขียนบ่อยเลยอยากให้ช่วยให้เกียรติตั้งโจทย์) 3F ของผมเขียนได้ปีละ 1-2 เมนูก็เต็มที่แล้วครับ เขียนมานานนะครับ 2550 เลยทีเดียว เจอบล้อกแรกของผม เขียนว่า ทดลองเขียนบล็อก + เนื้อหาประมาณ 2 บรรทัด สุดยอดรึเปล่าละ หึหึหึ ผมก็ติดการเขียนเหมือนกันนะ ตราบเท่าที่มีคนอยากอ่าน คนที่ตั้งใจเข้ามาอ่านเราอ่านคอมเม้นต์เขาแล้วเรารู้เลยนะครับว่าตั้งใจอยากอ่านจริงๆ ผมยังจำคอมเม้นต์อันนึงที่ให้ความเห็นประมาณว่า "ทำไมตัวหัวเขียวมันโหดอย่างงี้อะ" มันทำให้รู้ว่าเขาตั้งใจอ่านจริง อีกประการ มันทำให้เราต้องหันมาดูที่งานเขียนของเราว่ามันมีจุดที่ควรแก้ไขในเรื่องชื่อตัวละครที่ควรระบุลงไปด้วย บล็อกเก่าเราย้อนกลับไปอ่านเราจะได้เห็นถึงวิวัฒนาการของตัวเราในตอนนี้ว่าความรู้สึกนึกคิดเปลี่ยนไปมาก บางครั้งเราอาจตะลึงว่าสมัยก่อนเราเขียนเข้าไปได้อย่างไร หรือไม่ก็เราเคยเขียนได้ขนาดนี้เลยหรือ? สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้านะครับ (เผื่อไม่ได้เข้ามาอีก)   โดย: คุณต่อ (toor36 ) 29 ธันวาคม 2563 22:00:35 น.

สวัสดียามเช้าครับน้องหนอน   โดย: กะว่าก๋า 30 ธันวาคม 2563 7:02:16 น.

ลาทีปีเก่าสวัสดีปีใหม่ค่ะน้องหนอน Stay safe..take care นะคะ   โดย: เริงฤดีนะ 30 ธันวาคม 2563 8:29:55 น.

สวัสดีปีใหม่จ้า แปะก่อน เด๋วค่อยอ่านเด้อ แหะ ๆ ช่วงนี้กำลังยุ่งสุด ๆ เลยจ้า   โดย: ฟ้าใสวันใหม่ 30 ธันวาคม 2563 9:02:08 น.

"ชอบตัวเอง แบบตอนไม่มีผู้ที่สุด . . แบบหัวใจว่างเปล่า ไม่เศร้า เหงานิดๆ สุขพอประมาณแต่ก็ไม่ทุกข์" แสดงว่าค้นพบสัจธรรมแล้ว 555 สรุปว่า อยู่กับตัวเองดีที่สุด รักตัวเอง ดูแลสุขภาพให้แข็งแรง ไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐ อะไรอื่นก็ไม่สำคัญเท่าดูแลตัวเองให้ดีก่อน ยิ่งตอนนี้ข้าศึกล้อมไว้หมดแล้ว 555 ... ทั้งโควิด ทั้ง PM2.5 เขียนบล็อกสุขภาพก็ดีนะ เชียร์เลยจ้า 555 เรื่องส่งการบ้าน 3F เราก็คงหมดแรงแล้วเหมือนกัน ส่งแค่ 2 เมนูเอง น้องหนามที่ได้มา หน้าตาเป็นยังไง เอามาดูบ้างดิ ยังไงก็ขอให้อยู่รอดปลอดภัยทั้งคน แมว และต้นไม้นะจ๊ะ อิอิ   โดย: ฟ้าใสวันใหม่ 30 ธันวาคม 2563 9:41:24 น.

มาส่งความสุขปีใหม่ค่ะ   โดย: ภาวิดา คนบ้านป่า 30 ธันวาคม 2563 10:24:52 น.

วันนี้ยังจะชวนไปกินที่ร้าน "Melt in Your Mouth เชียงราย" กันครับ กินจนถึงวันสุดท้ายของปีกันเลย   โดย: ทนายอ้วน 30 ธันวาคม 2563 13:38:30 น.

โดย: nonnoiGiwGiw 31 ธันวาคม 2563 22:42:18 น.