บันทึก... 'เพื่อน' 'ดอกไม้และแมลง' กับ 'ฝน' บนเขาค้อ.. (ตะพาบๆ กม.118 ระลึกความหลัง)
ดีเลย์อ่ะ.. ตะพาบรอบนี้.. หนอนดีเลย์หลายวัน..
เหตุเพราะเพิ่งจะหายเปื่อย (ท้องเสีย+อาหารเป็นพิษ) เพิ่งจะหายดีวันสองวันนี้เอง.. ถึงแม้ว่า..อึ๊จะยังเหม็นอยู่ (ใครอึ๊หอมบ้างเล่า เอ้อออ..) แต่เป็นก้อนแระ.. (แหวะ..) แฮ่... เอาซะเห็นภาพอีกแระ.. เป็นอันว่าจบเรื่องอึ๊แล้วกันเนอะ.. หลอนอ่ะ...
ตะพาบ กม. ที่ 118 นี้ เป็นเรื่องของการรำลึกความหลัง... จริงแล้วหนอนมีความหลังเยอะมากที่อยากจะนึกถึง.. แต่ประกวดประขันกันแล้ว
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ดูแล้วจะมีภาพประกอบเยอะสุด ดังนั้น... เลยอยากเอามาเล่าเพื่อบันทึกเป็นความทรงจำดีๆ เก็บไว้...
คำเตือน: ตะพาบวันนี้อาจจะยาวหน่อย.. กะจะเวิ่นเว้อ..
ภาพเยอะ และบรรยายตามใจฉัน.. โดยแท้..
บันทึก... 'เพื่อน'
'ดอกไม้และแมลง'
กับ 'ฝน' บนเขาค้อ..
ย้อนไปในปีแห่งความสนุกสนานนั้น.. พ.ศ. 2551 วันที่ 1 เดือนห้า..(หกปีที่แล้ว..)
ชีวิตในช่วงเวลานั้นของหนอนสนุกมาก.. มีเดอะแก๊งค์ มีเพื่อนเยอะแยะเลย.. เดือนนั้น..เป็นครั้งแรกที่หนอน พามอลจังไปเที่ยวบ้าน.. จำได้ว่าหนอนพามันแว้นนน..ไปรอบตลาด หาที่ถ่ายรูปตามประสาคนบ้ากล้อง
หนึ่งในนั้นมีชื่อว่า.. 'หนองนารี' เป็นสวนสาธารณะที่มีสระบัวขนาดใหญ่
ตั้งในตัวเมืองจังหวัดเพชรบูณ์ เป็นอีกหนึ่งที่ ที่คนชอบมาเดินออกกำลังกายกัน.. สมัยละอ่อนหนอนก็มากับเขาด้วย.. ไม่ได้มาออกกำลังกายร๊อกกก...แต่ พกเสื่อ พวกเครื่องเล่นเท๊ป(แบบใส่ถ่าน) มานอนดูบัวฟังเพลง เดินหาจกลูกตะขบทรายเตี้ยๆ กินลั้ลลาไปตามประสาเด็ก(มัธยมต้น)
เอ่อ.. เล่าไปซะไกล.. กลับมาเรื่องพามอลจังไปแว้นนนเที่ยว.. ที่ หนองนารี
ตอนนั้น.. หนอนยังไม่ได้ใช้กล้อง DSLR เหมือนตอนนี้หรอกนะ
ยังใช้กล้องคอมแพคตัวเล็กละอ่อนอยู่เลย..
เป็นกล้องตัวแรกในชีวิต รุ่น Power Short SX100 is ยี่ห้อ Canon
อยากบอกว่าหนอนปลาบปลื้มกับกล้องตัวแรกของตัวเองมาก.. มันดีมากๆ อ่ะ กล้องตัวนี้มีโหมดแมนมวลให้ปรับรูรับแสงและสปิ๊ดชัตเตอร์ (f/s) เองด้วย อย่างง่ายๆ เลยแค่หมุนๆ วงแหวนด้านหลังก็ได้แล้ว.. โดยไม่ต้องเข้าไปเปลี่ยนอะไรในเมนู สามารถกล้อมแกล้มถ่ายรูปหน้าชัดหลังเบลอได้ตามชอบใจ แม้จะไม่เทียบเท่ากล้องตัวใหญ่ แต่ความสนุกสนานในการใช้ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่ากัน...
ดอกตะแบก บานแล้วร่วงงงงง.. กับ ดอกไมยราบ
ต้นไมยราบเป็นพืชล้มลุกชนิดหนึ่งที่ใรลักษณะพิเศษคือเมื่อได้รับแรงสั่นสะเทือน มันจะหุบใบเข้าหากันอย่างรวดเร็ว สมัยเด็กๆ หนอนชอบหาอะไรไปแหย่ๆ เล่นๆ จนโตจะแก่แล้วเวลาเห็นมันทีไรก็ยังอดไปแหย่ๆ เหมือนเดิมอยู่นั่นล่ะ..
ดอกเทียนบ้าน... สีม่วง สวยเนอะ.. สมัยเด็กเล็กชอบเอาฝักมันมาบีบแตก มันจะขดเป็นม้วนๆ เอาไปเล่นเป็นต่างหูได้
จริงๆ แล้วหนอนเป็นพวกชอบถ่ายดอกหญ้าและแมลงมาก..
เรียกว่า.. ถ่ายแม่งไร้สาระ ไปหมดทั้ง มด ทั้ง ปลวก ทั้ง แมลง
และอะไรประหลาดๆ ทุกอย่าง..
พวกหญ้าพวกมอสพวกเฟินนี่ยิ่งชอบ.. ยิ่่งดอกหญ้าแปลกๆ แม้ไม่รู้จักชื่อ เวลาเจอก็มักจะอดถ่ายรูปเก็บไว้ไม่ได้.. เคยคิดว่าจะทำสมุดเก็บภาพดอกหญ้าสวยๆ ไว้เป็นของตัวเองด้วยนะ แต่ไม่รู้คิดเยอะไปเป่า เลยไม่ได้ทำจนถึงบัดนี้ ฮ่าๆ
ดงต้อยติ่ง.. รู้จักต้นต้อยติ่งกันหรือเปล่า.. สมัยเด็กชอบเอาฝักมันมาใส่น้ำ ให้มันแตกเปรี๊ยะๆ เล่น สนุกดี... พอมันแตกจะได้เมล็ดนุ่มๆ ที่อยู่ด้านในฝัก ไอ้เมล็ดที่ว่านี้ มันมีสรรพคุณสมานแผลและดูดหนองนะ.. เคยลองครั้งนึง.. ใช้ได้ดีทีเดียวล่ะ...
การไปเดินเล่นถ่ายรูปดอกไม้ใบหญ้าในหน้าฝนนี้ มันดีอยู่อย่างคือได้ความชุ่มชื้น ความเขียวและละอองน้ำหลังฝนตก...
มีคุณตาคุณยาย.. พายเรือมาเลาะเก็บสายบัวไปขาย..
เหล่าละอ่อนน้ำ.. ที่พากันกลิ้งกลอก หยอกล้อ อยู่บนใบบัว.. ในยามที่ลมพัดมา...
...น่าเอ็นดู...
มองดูสวย... ไปในอีกรูปแบบหนึ่ง...
หนองนารี.. ในความทรงจำ ณ ตอนนั้น จึงมีทั้งบัว ทั้งดอกไม้ ทั้งแมลง ให้คิดถึง...
หลังจากที่ตอนเช้า.. พามอลจังไปถ่ายรูปพระอาทิตย์ขึ้น (หรอออ..) แบบมองไม่เห็น(อาทิตย์สักดวง)ไปแล้ว ตอนเที่ยงก็พามอลจังไปเที่ยวเล่นที่เขื่อนเฉลียงลับ.. แบบแดดเปรี้ยงๆ ..
ร้อนมากนะ.. พระอาทิตย์ตรงหัวพอดีเด๊ะ.. แม่หนอนสมัครใจนั่งรออยู่ในรถ
ปล่อยพวกบ้าพลังไม่กลัวแดดออกมาโลดแล่น..
ณ เวลานั้น.. หนอนและมอลจัง ได้เกิดอารมณ์ติส คิดว่า.. เจ้าหญ้าเจ้าชู้ทั้งหลาย ที่อยู่ริมทางนี้ มันโคตรจะสวย เล่นอ้อล้อเอนตัวไปมากับสายลมและแสงแดด..
มองดูแฟนทาสติค..อะไรอย่างนี้.. ช่างน่าตื่นตาตื่นใจยิ่งนัก.. ยูวงยูวี ไม่สนใจละ ลงไปกระโดดโลดเต้น..
แม่ไม่ยอมลงมาเล่นด้วย.. ไม่มีใครถ่ายให้ เลยต้องตั้งเวลา วางกล้องบนพื้นบ้าง.. วางบนไม้บนเสาปูนบ้างไรบ้าง.. เป็นกล้องหนอนต้องอดทน.. ฮ่าๆ
วันนี้ทำให้เราได้รู้ว่า.. การเที่ยวหน้าฝน.. ใช่ว่าจะได้เจอแต่ฝนเสมอไป ในบ้างครั้ง.. ก่อนจะเจอฝน เราอาจจะต้องผ่านแดดเปรี้ยง..แบบนี้.. และถ้าไม่กลัวเรื่องผิวเสีย.. เราก็จะได้ภาพฟ้าที่เป็นสีฟ้าสวยๆ แบบนี้ ในหน้าฝนด้วย
บ๊ายบายดอกหญ้า บ๊ายบายท้องฟ้า และบ๊ายบายแสงแดด...
เป็นอีกความหลังหนึ่งที่ควรค่าของการบันทึกไว้.. เอ่อออออ... บ๊ายบายไรฟระ... ยังไม่จบ..... ยังไม่ได้ขึ้นเขาค้อ เล้ยยยยยยยยยย...
เช้าอีกวัน.. ฝนตก แน่สิ.. ก็นี่มันหน้าฝนนิ.. เรานั่งรถอัดกันมาในแคปหลังรถกระบะเพื่อน.. เดินทางขึ้นเขาค้อ..
แวะไหว้พระ... จุดเทียนส่องสว่างนำทางให้ชีวิต...
เนื่องจากความเขียว.. ในทุกๆ ที่ที่แวะ เลยได้ทั้งดอกไม้ทั้งเห็ดตามซอกตามหรืบมาด้วย
การใช้กล้องเล็กๆ มันดีอยู่ตรงที่เราจะได้มุมมองแปลกๆ... อยากจะวางตรงไหน
อยากจะมุดจะรอดเข้าไปถ่ายตรงไหนก็ได้.. สนุกดี.. วันนี้เพื่อนมามาพักรีสอร์ทไม่ทราบชื่อ แต่ว่า.. เจ้าของเป็นญาติๆ ทางไหนสักทางของเพื่อนละ
เพื่อนละจองให้ไรให้ ฟรี น่ารักเสมอเลยเนอะเพื่อน..
ถึงที่พัก... ลงจากรถมาเจอความเขียวแบบนี้ ก็สยบความเคลื่อนไหว.. ดึงดูดให้ถ่ายรูปเก็บไว้ไม่หยุดหย่อน...
... ต้นสน หยดน้ำ...
... ตาก็มองหาสิ่งมีชีวิตประหลาดอื่นๆ ด้วย เก็บภาพไว้.. ไฟลั่มไหนไม่แน่ชัด..
นี่อีก... รังอะไรหว่า..
... บ้านพักในคืนนี้...
... เกลือกกลิ้ง...
สำรวจที่พักจนพอใจแล้วก็ออกมาเดินเล่นรอบๆ .. ที่พักกัน..
ดูรูปแล้วก็ยิ่งคิดถึง คิดถึง และ คิดถึง 'เพื่อน' เนอะ..
รีสอร์ทที่นี่. มีทางเดินไปธารน้ำของตัวเอง... เป็นธารน้ำที่ไหลมาจากน้ำตกศรีดิษอีกทีหนึ่ง...
ระหว่างทาง... มีพวกแมลงแปลกๆ ให้ถ่ายรูปเยอะแยะ..
ยกตัวอย่างเช่นเจ้าแมงตัวนี้... ไม่รู้ว่ามันคือตัวอะไรเหมือนกัน ประหลาดดีแท้หนอ...
เจอน้ำก็ไม่เป็นอุปสรรคสำหรับคนบ้ากล้อง.. มันเอาขาใส่กล้อง ไปปักกับหินในน้ำได้.... ดูพยายาม... เหมือนว่ารูปจะต้องออกมาสวย...
แต่พอมาดู.. อ๊าวววว ได้แค่นี้เอง.. ยืนถ่ายเอาก็ได้มั๊งหนอน... 555+
เช้าอีกวัน.. ก่อนเดินทางกลับ... ก็มาถ่ายดอกไม้และแมลงต่อ... เรียกว่าเป็นทริปดอกไม้และแมลงอย่างจริงจัง... ...น้องผึ้ง... และ น้องผึ้ง ...
...น้องผีเสื้อ...
..ดอกหญ้ากับฉากหลัง.. น้ำสีโอวันติน (เมื่อคืนฝนก็ตก)
อ๊ะๆ ตั๊กแตนลามก..
ดอกไม้อีก...
.. ก่อนกลับถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึก .. ออกจากรีสอร์ทนั่งรถต่อ.. แวะไปเที่ยวน้ำตกโอวัลติน.. (น้ำตกศรีดิษ)
..เห็ดน้อย...
อนุสาวรีย์ผู้เสียสละ...
กับดอกหญ้าสวยๆ นุ่มๆ....
... น้องเต่าทอง ...
และ น้องแมลง 18+ อีก...
อ่าววว เอ๊ยยยยย!!! ตกลงว่าหล่อน คือ ถ้ำมองใช่ม๊ายยย...
... คิดถึงเนอะ ... แต่คงไม่มีโอกาสกลับไป บรรยากาศเดิมๆ แบบนั้นอีกแล้ว เพราะ..ด้วยอะไรหลายๆ อย่างในปัจจุบัน เลยทำให้เพื่อนพ้องเหล่านี้ หายหน้าไปหมด.. บ้างก็ไปมีครอบครัว บ้างก็ไปมีสังคมใหม่ๆ เรียกว่าพฤติกรรมการจูนชีวิตไม่ตรงกัน.. เป็นเช่นนั้น... เราจึงห่างหายกันไป..
(ถึงอย่างนั้น...ยังเหลืออยู่หนึ่งหน่อนั่นก็ คือ มอลจัง.. ที่ปัจจุบันยังพากัน โสด โฉด เกาะกันหนึบ ไม่ยอมไปไหน.. 55+)
มีเรื่องราวดีๆ ในอดีตมากมาย..
ที่นึกถึง รำลึกถึง.. ความหลังครั้งเก่าก่อน..
ที่เคยสร้างรอยยิ้ม.. คำพูดฮาๆ เสียงหัวเราะ.. และคำว่า.. ' เพื่อน '
ยังคงเป็นความสัมพันธ์ดีๆ อยู่ในใจ..
ที่ต่อให้เวลาผ่านไปนานแค่ไหน ก็ไม่มีวันเลือน..
คิดถึงช่วงเวลาเหล่านั้นจัง... สงสัยว่าเราจะแก่แล้ว
ว่างๆ ก็กลับมา รำลึกความหลัง กันใหม่นะ...
บันทึกโดย... หนอน
ปล1. จบแบบเน่านิดหน่อย แต่ซึ้งลึกๆ ..
ปล2. บันทึกตะพาบเสร็จจุดกิเลศให้อยากได้มือถือราคาไม่แพงสักเครื่อง ขอแค่กล้องสวยๆ ถ่ายง่าย เบาๆ สนองนิ๊ดดสักตัว.. โทรไม่เน้นวันๆ ไม่ได้คุยกับใคร สามจีก็ไม่เน้น ไลน์ก็ไม่เข้า แอ๊ปจึงไม่เน้น เอาไว้โทรกับถ่ายรูปอย่างเดียว ก็เข้าท่าดี ... อยากๆ กิเลศๆ จริงๆ
| Create Date : 24 พฤศจิกายน 2557 |
| Last Update : 2 ธันวาคม 2557 9:14:37 น. |
|
19 comments
|
| Counter : 3696 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 52 คน [
นั่งเฝ้ารอ สวยๆ คะ