ตะพาบๆ กม.ที่ 321 "ตาสว่าง"
ตะพาบๆ กม.ที่ 321 "ตาสว่าง" โจทย์โดยคุณ NENE77 ไม่จำกัดรูปแบบงานเขียน คืนวันอาทิตย์ สามทุ่มยี่สิบนาที . . เพื่อนกลุ่มมหาลัยบอกว่า จัดของแล้วไปเจอรูปเก่าๆบางส่วนนางเลยแสกนส่งเข้ามาในกลุ่ม . . 95% ของรูป ที่ส่งมานั้นคือถ้ามีเราก็ไม่มีผู้ชายคนนั้น หรือ ถ้ามีผู้ชายคนนั้น ก็ไม่มีเรา เหอๆ เราเดาว่าน่าจะเป็นช่วง โดนเพื่อนแบน เพราะปัญหาที่เราเคยเล่าไว้ . .

เล่าสั้นๆ คือ เป็นช่วงที่เราย้ายเอกมา จากวิทย์ฟี่มาเทคโนฯ แล้ว คือ ช่วงปิดเทอมก่อนจะเปิดภาคเรียนใหม่ ที่ต้องไปเรียนที่คณะใหม่เราดันไปจีบกัน หมายถึงในเอกใหม่ที่มีผู้แค่สามคน หนึ่งในนั้นดันมาจีบเราแล้วก็ดันเป็นแฟนกัน พอเปิดเทอมก็คบกันไปคบกันมา ไม่นานไปกันไม่ได้เลยเลิก ผู้ชายคนนั้น ด้วยอะไรก็ไม่รู้ ไม่อยากเจอเรา(มั๊ง) ไม่อยากมาเรียน เลยดรอปไปเทอมนึง . .

เรา . . ผู้ที่เพิ่งย้ายมาเรียนแล้วทำเพื่อนเค้าเป็นแบบนั้นก็เลยโดนเพื่อนแบน แต่เราก็ไม่ยอมย้ายไปไหน . . ทำตัวอย่างคนหน้ามึน ทู้ซี้เรียนไปอย่างนั้น

แล้วคือ ดูรูปแล้ว . . เหมือนมองเห็นสัจธรรม 55+ ท่ามกลางความสนุกของทุกคน เราแม่มดูโคตรฝืนเลย

แน่นนอนว่าเราจำความทรงจำในช่วงนี้ไม่ได้ เอาจริงๆ มันมีหลายครั้ง ในช่วงเวลานี้ ที่เวลามาเจอรูปที่เพื่อนส่งมาแล้วจำไม่ได้ มันเหมือน ความทรงจำถูก Delete ไปแบบไม่รู้ตัว . . เดาว่า มันคงความเป็นความทรงจำ ที่กระอักกระอ่วน หรือไม่ก็เป็นความทรงจำที่เจ็บปวดลึกๆละมัง เราถึงไม่อยากบันทึกมันไว้ . . มันคุ้นๆอยู่อย่างเดียวว่า การไปเรียนเนี่ยะ ความรู้สึกเหมือนไปออกสนามรบเลย ความสุขที่สุดของเราคือ ตอนที่เรียนเสร็จแล้วกลับมาอยู่หอพัก หอพักคือเซพโซนอย่างแท้จริง

ในตอนนั้นเรารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้ถูกกระทำมาก ร้องไห้ทุกวัน ต้องกินเบียร์คนเดียวทีเดียวสามขวดทุกวันถึงจะหลับ พอผ่านไปปีนึง ผู้คนนั้นกลับมาเรียน แต่เราก็ยังเหมือนต้องอดทนอยู่ เรารู้สึกได้ว่าทุกคนยังเกลียดเราอยู่ บางคนมองเราเหมือนเป็นอากาศธาตุ . . เป็นช่วงเวลาที่ยากเย็นและดูยาวนานสำหรับเรามาก มองไม่เห็นทางออกอะไรเลย นอกจากคำว่า "อดทน"
ตัดภาพมาที่ปัจจุบัน พอได้มาเห็นรูปตัวเอง หน้าตัวเองที่เป็นแบบนี้ . . อีกครั้ง . . ยิ่งทำให้รู้สึกตัวเลยว่า สมัยนั้น ตาเรานี่มืดบอดมากจริงๆ เราไปให้ความสำคัญมากมาย ทำไมกับคนที่เค้าไม่ได้ให้ใจกับเราเลย เสียดายแรงที่เอาไปซักผ้า รีดผ้า ซักม่านรีดม่าน เสียดายน้ำที่เปิดใส่ตัว ตอนนั่งขัดกางเกงยีนส์ในห้องน้ำชะมัด เปลืองค่าน้ำสุดๆ ที่สำคัญคือ เสียดายเงินที่เอาไปซื้อเบียร์มากรอกปากตัวเองทุกคืนชะมัด!!เมื่อคุณเติบโตขึ้น...
คุณจะไม่ถือสากับผู้คนมากมาย ที่ทำบางอย่างไม่ถูกกาลเทศะ เพราะคุณจะเข้าใจผู้คนมากขึ้นว่า... เขาเหล่านั้นต้องการเวลา ที่จะเติบโตเป็นผู้ใหญ่ จนเข้าใจโลกให้ถ่องแท้มากขึ้น เช่นเดียวกับคุณ...- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - คุณจะไม่ถามใครต่อใครว่า ทำไมชอบกินเผ็ด, ทำไมซื้อรถยุโรป, ทำไมทำผมสีทอง, ทำไมชอบดูละครน้ำเน่า, และสารพัดทำไมที่ไม่เหมือนคุณ... เพราะคุณเข้าใจแล้วว่า...รูป รส กลิ่น เสียง เป็นความชอบเฉพาะตัว มันคือธรรมดาแห่งโลก...- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - คุณจะไม่ระเริงกับความสำเร็จจนลืมตัว คุณจะไม่คร่ำครวญกับความล้มเหลว จนไม่กล้าเริ่มต้น เพราะคุณเข้าใจแล้วว่า...ทุกสิ่งล้วนธรรมดา ชีวิตตั้งอยู่บนกฎแห่งโลกธรรม...- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - คุณจะเข้าใจว่า จุดเปลี่ยนที่ทำให้ชีวิตดีขึ้น เริ่มที่ตัวคุณ หาใช่คนอื่นไม่...- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - คุณจะรู้จักให้อภัยทั้งๆ ที่ใจยังเจ็บแค้น... ไม่ใช่เพื่อยกโทษ แต่เพื่อปลดปล่อยใจเรา ออกจากกรงขังแห่งความโกรธเคืองต่างหาก...
คุณต้องเข้าใจ.. กฎแห่งการเป็นคนที่มีความสุขง่ายขึ้น ด้วยสิ่งเล็กน้อย ตรงข้ามกับทุกข์ยากขึ้น เพราะคุณจะรู้จักปล่อยวางมากกว่าเดิม...- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - คุณจะเข้าใจความหมายแห่ง .."ใจเป็นนาย กายเป็นบ่าว"คุณกำหนดท่าทีของตัวเองให้รู้สึกดีได้ง่ายๆ แค่ปรับทัศนคติให้เป็น...คุณต้องขอบคุณโลกที่วันนี้คุณยังแข็งแรง... คุณเข้าใจความจริงแล้วว่า สุขภาพที่ดี มีค่ามากกว่าเงินตราที่กองไว้เกินความจำเป็น...
คุณจะเข้าใจว่า เวลาบนโลกเหลือน้อยลงทุกที สิ่งที่คุณจะทิ้งไว้บนโลก มีเพียงเสียงสรรเสริญ ในคุณงามความดี หรือเสียงสาปแช่งในความต่ำทราม เช่นเดียวกับสิ่งที่คุณจะนำติดตัวไปในปรโลกมีเพียง กรรมดีหรือกรรมชั่ว และคุณเลือกได้...เอาจริงๆ . . รู้สึกได้เลยว่า. .ยิ่งแก่ ยิ่งแคร์โลกน้อยลง เวลาใครทำให้เสียใจก็ไม่ตีโพยตีพาย ก็แค่เบลอๆ มันไปซะ แล้วก็พยายามใช้ชีวิตตัวเองให้มีความสุข ยิ่งแก่ ยิ่งรู้ซึ้งว่า . . สิ่งที่สำคัญกับเราจริงๆ คือ เวลา และ เวลาก็ลดน้อยลงๆ ทุกที . . พอแก่ขึ้น . .เหมือนว่าตาที่เคยมืดบอดก็หายไปจริงๆ . . กลับกลายเป็น "ตาสว่าง" มองเห็นโลกซะอย่างนั้น . . . ปลงได้มากขึ้น ปล่อยวางได้มากขึ้น นี่คงจะเป็นของขวัญที่เราได้จากกาลเวลาสินะ!! บั น ทึ ก ตะ พ า บ โ ด ย . . ตั ว ห น อ น กิ๊ ว ๆข อ บ คุ ณ บ ท ค ว า ม ดี ๆ จ า ก นุ ส น ธิ บุ๊ ค
Create Date : 19 กุมภาพันธ์ 2566 |
Last Update : 19 กุมภาพันธ์ 2566 22:52:34 น. |
|
29 comments
|
Counter : 1006 Pageviews. |
 |
|
|
ผู้โหวตบล็อกนี้... |
คุณฟ้าใสวันใหม่, คุณhaiku, คุณนายแว่นขยันเที่ยว, คุณtoor36, คุณSleepless Sea, คุณกะว่าก๋า, คุณRain_sk, คุณไวน์กับสายน้ำ, คุณหอมกร, คุณเริงฤดีนะ, คุณThe Kop Civil, คุณจันทราน็อคเทิร์น, คุณโฮมสเตย์ริมน้ำ, คุณkatoy, คุณทนายอ้วน, คุณสองแผ่นดิน, คุณอุ้มสี, คุณSweet_pills, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณtanjira, คุณ**mp5** |
โดย: ฟ้าใสวันใหม่ วันที่: 19 กุมภาพันธ์ 2566 เวลา:22:50:34 น. |
|
|
|
โดย: nonnoiGiwGiw วันที่: 19 กุมภาพันธ์ 2566 เวลา:23:00:57 น. |
|
|
|
โดย: คุณต่อ (toor36 ) วันที่: 20 กุมภาพันธ์ 2566 เวลา:0:00:24 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 20 กุมภาพันธ์ 2566 เวลา:4:53:31 น. |
|
|
|
โดย: หอมกร วันที่: 20 กุมภาพันธ์ 2566 เวลา:8:05:10 น. |
|
|
|
โดย: เริงฤดีนะ วันที่: 20 กุมภาพันธ์ 2566 เวลา:8:26:10 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 21 กุมภาพันธ์ 2566 เวลา:4:58:01 น. |
|
|
|
โดย: ทนายอ้วน วันที่: 21 กุมภาพันธ์ 2566 เวลา:13:27:56 น. |
|
|
|
โดย: ทนายอ้วน วันที่: 21 กุมภาพันธ์ 2566 เวลา:13:30:42 น. |
|
|
|
โดย: เริงฤดีนะ วันที่: 21 กุมภาพันธ์ 2566 เวลา:17:06:21 น. |
|
|
|
โดย: สองแผ่นดิน วันที่: 21 กุมภาพันธ์ 2566 เวลา:22:17:17 น. |
|
|
|
โดย: อุ้มสี วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2566 เวลา:5:39:23 น. |
|
|
|
โดย: ทนายอ้วน วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2566 เวลา:21:33:44 น. |
|
|
|
โดย: =[]=!!! (Rain_sk ) วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2566 เวลา:2:35:18 น. |
|
|
|
โดย: หอมกร วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2566 เวลา:7:33:38 น. |
|
|
|
โดย: ฟ้าใสวันใหม่ วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2566 เวลา:12:01:48 น. |
|
|
|
โดย: tanjira วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2566 เวลา:12:39:10 น. |
|
|
|
|
|
คนเขียนตาสว่าง แต่คนอ่านตาจะปิดแล้ว 555
ตั๊บก็ตาบอกว่าง่วงนอนเต็มทีแล้วเหมือนกัน
ไปนอนก่อนน้าา