ตะพาบๆ กม.ที่ 330 "คนเดียวก็ได้ สบายดี"
ตะพาบๆ กม.ที่ 330 "คนเดียวก็ได้ สบายดี" วันสองวันที่ผ่านมานี้ อยากจะบอกว่าเราอึดอัดอย่างสุดๆไปเลยทุกคน แล้วความรู้สึกมันก็ตรงกับตะพาบ "คนเดียวก็ได้ สบายดี" รอบนี้ พอดิบพอดีเหมือนนัดกันไว้เลย(55 ตรงชิมะ ตรงแหละ) คือหลังๆมานี่ ตั้งแต่เราเข้าเผ่าเรารู้สึกว่า ไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนกับใครเลย เหมือนตัวเองปฎิสัมพันธ์กับคนอื่นน้อยลง . . เมื่อวานเพื่อนที่ทำงาน ไปกินเตี๋ยวเรือที่อนุเสาวรีย์เราก็ไม่ได้ไป วันก่อนแก้งค์สุดยอดเพื่อนบ้านเค้า ไปกินเอฟรี่เดย์หมูกระทะตอนเย็นเค้าก็ไม่ชวนเรา(ก็น่าจะเห็นว่าเราไปไม่ได้) แต่ความรู้สึกมันเหมือนโดนทิ้งเลย โดดเดี่ยวมาก ทั้งๆที่มันก็เป็น เพราะเราเอง . . หนึ่งคือเราเข้าเผ่า เราไม่อยากไปเจออาหารอื่นๆ มากนัก เดี๋ยวอยากกิน กับสองคือ เราไม่อยากใช้เงิน เราอยากเก็บเงิน ซึ่ง . . เราก็บอกตัวเองว่า มันดีแล้วแหละ ไม่ได้ไป ก็ไม่ต้องเสียเงิน
แต่เรา "เหมือนเหงา" อ่ะทุกคน เหงาหนัก ยิ่งแม่กลับไปแล้วด้วย ยิ่งอาการหนักเลย ความเหงาทำให้ไม่อยากทำอาหาร ไม่อยากเข้าครัว ไม่อยาก ทำอะไรมันเลย มันเบื่อๆ แต่ . . ก็พยายามเข็นตัวเองนะ แม้จะยังเข็น ไม่ค่อยขึ้นเท่าไร อาทิตย์นี้ เราเข้าครัวไปวันเว้นวัน ไอเอฟไม่ต้องพูดถึงเลย อารมณ์ไม่คงที่แบบนี้ แดรกทุกมื้อเหอะ นี่สั่งน้ำตกในหมู่บ้านมากินเป็นมื้อเย็นสองวันติดแล้ว (บอกแม่ค้าไม่ต้องใส่น้ำตาลให้พี่นะ เลือกมันน้อยๆให้หน่อย)
วันนี้แก้งค์ทำงานเค้านั่งมูฟมีไปหาไรกินกันที่ตลาดนัด กระทรวงการคลัง ส่วนเรามานั่งหง่าวๆ คนเดียวอยู่หน้าออฟฟิต รอแพนด้ามาส่งไก่ย่างไง ก็เพราะขี้เกียจเข้าครัวไง ความขี้เกียจทำให้เราต้องเสียเงินเยอะกว่าเดิมจริงๆนะ . .
ความจริงมันก็ประหยัดได้บ้างแหละ อย่างบางวันเราก็กินไข่ต้ม เพราะมันมีเครื่องต้มไข่ติดไว้ที่ออฟฟิต มีไข่ดิบทิ้งไว้ด้วย แต่ฮัลโหล แม้ไข่ต้มมันจะถูกตังค์และเต็มไปด้วยโปรตีน แต่ . . เราก็ไม่สามารถกินไข่ต้มได้ทุกมื้อไง
ถึงแม้เราจะต้มไข่อร่อยมาก และพริกไทยที่ซื้อมาใหม่ ก็หอมมากก็ตาม แต่กินนานๆ มันก็เบื่อไหม . .
เราว่านะตั้งแต่การเงินติดลบคราวนั้น เราเหมือนเป็นโรค ไม่อยากใช้เงินเลยว่ะ อาการหนักมาก . . แต่อีการเข้าเผ่าแล้ว ขี้เกียจทำอาหารเนี่ยะ มันดูดเงินเรามากจริงๆ แต่ละมื้อ กินข้าวไม่ได้ก็ต้องเน้นกินกับที่ไม่มีแป้ง ซึ่งมันแพงๆ ทั้งนั้นเลย ไม่มีมื้อไหนต่ำกว่าสองร้อย . . เดือนนี้ ยังมีเวลาเหลืออยู่ อีก 3 อาทิตย์กว่าเงินเดือนจะออก เราอยากใช้เงินอาทิตย์ละ ไม่เกินสองพัน ไม่อยากให้เกินนี้ หมายถึงรวมค่ากินค่ารถ ค่าโน่นนั่นนี่ทั้งหมดเลยนะ สองพันอยู่มะ . . ฮึ่ย ต้องอยู่เซ่!!
ดูเกรี้ยวกราดเนอะเราเนี่ยะ . . แต่เหมือนพอเครียด ร่างกายมันก็อยากช๊อปปิ้งอ่ะ แล้วมันก็ตีกันข้างใน อีตัวนึงมันอยากซื้อของแก้เครียด แต่อีกตัวมันไม่อยากใช้เงิน มันพอใจที่จะให้เงินในบัญชีเพิ่มขึ้นๆ ไม่มีลด . . . แมร่มเอร้ยยย แล้วเราควรทำยังไง เราอยู่ตรงกลางระหว่างอีสองตัวนี่ . . สิ่งที่ทำได้คือ สั่งอะไรที่มันเป็นประโยชน์และเป็นสิ่งที่ต้อง สั่งมากินอยู่แล้ว . . แต่บ้าบอ สั่งอาโวมาสองร้าน ร้านละห้าโล แม้มันจะไม่แพง(สี่ห้าโลสองร้อยห้าสิบ) แต่คำถามคือ เมริง แดรกคนเดียว จะสั่งมาทำไมเยอะแยะ ยังๆ ยังไม่จบ ยังไปสั่ง เม็ดมะม่วงอบ มาสองโลอีกจร้าาาา เพจนั่นโล เพจนี่โล (โลละสองร้อยเก้าสิบ) คือหยังบ้าบอแท้เนอะ
ความจริงเดือนนี้ อาทิตย์ที่เราคิดว่าจะต้องใช้เงินมากที่สุด คือ อาทิตย์ที่พามอลจังไปเลี้ยงวันเกิดย้อนหลัง นางอยากกินม่อน เราก็พากันไปกินร้านเดิมนั่นล่ะ เพราะเรายังติดใจโรลไร้แป้งอยู่ แต่ไปมารอบนี้ จัดเต็มหนักเกิน เลยเหมือนจะเบื่อแล้ว เบื่อจริงๆ ออกจากร้านมานี่ แทบจิว่ายน้ำกลับบ้านแล้ว
ซึ่งเราแพลนว่าหลังจากอาทิตย์ที่เราต้องเลี้ยงวันเกิดมอลจัง ผ่านไปแล้วเนี่ยะ มันก็ไม่น่าจะต้องมีอะไรที่ต้องเสียเงินมากแล้วไง ถ้าเราทำอาหารกินเองได้ทุกวันเหมือนตอนแม่อยู่ ม๊านนนนนน ก็จะประหยัดเงิน และทำให้เราเก็บเงินได้ตามเป้าแน่ๆ . .
อย่างไรก็ตามในความเป็นจริง พอตื่นเช้ามา เราก็หงอยเลย แถมพอแม่ไม่อยู่มันมันก็มีเรื่อง ให้ต้องทำหลายอย่าง อย่างเช่นเช้ามาต้องเปิดประตู ไปรดน้ำต้นไม้ . .แต่เมื่อเช้าเปิดไปดู อ่าวดินเปียก งั้นไม่ต้องรดละกัน เมื่อคืนฝนตกตอนไหนใครจะรู้ แม่ไม่อยู่เหมือนสมองเสมิง ไม่สั่งการไปแล้ว บ้าจริงเชียว
แม่ไม่อยู่ไม่มีคนใจดีล้างจานให้เราแล้ว เราต้องทำกับข้าวไป ล้างไปเพราะมันจะได้ไม่มาทับถมเอาตอนเย็น แต่บางวัน มันก็ไม่ทัน . . ทำให้ตอนเย็นกลับบ้านมา พอให้อาหาร ลูกๆแล้ว เอาเหิมๆ กินยาแล้ว ก็ต้องมานั่งเคลียร์ครัวด้วย
ทำกับข้าวก็ไม่มีคนช่วยกิน . .
ไม่มีคนบ่นว่าอร่อยหรือไม่อร่อยเลย
กับข้าวบ้านๆ ของเรา . . กินคนเดียวก็ได้ สบายดี (กัดฟัน)
แมวๆ เต็มบ้าน แต่แมวมันก็กินอาหารเราไม่ได้ไหม . .
แมวๆ มันดื้อไปวันๆ . . โดยเฉพาะแมวสาวตัวลายๆเนี่ยะ มันทำตู้เย็นเปื้อนด้วยไปเอาผ้ามาเช็ดเดี๋ยวนี้เลยนะ
ความจริงแล้วเกิน 50% ของช่วงชีวิตเราเนี่ยะ เราก็อยู๋คนเดียวนะ ไปไหนคนเดียวก็บ่อย กินชาบูคนเดียวเดินห้างคนเดียวซื้อของคนเดียวก็ประจำ แต่ทำไม แม่กลับไปรอบนี้มันเหงาจังเลยอ่ะ . .
"คนเดียวก็ได้ สบายดี" ได้แหละ แต่เหงาอ่ะทุกคน ความเหงามันกัดกินเราแล้ว . . เราจะเป็นบ้าไหม ทำไมความเหงามันไม่กินไขมันเราไป เอาแต่กินหัวใจเราอยู่ได้ เมื่อไหร่อารมณ์นี้จะหมดไป เราใกล้จะไม่ไหวแล้วนะป ล . ไ ม่ ต้ อ ง เ ค รี ย ด ไ ป กั บ เ ร า น ะ เ ร า แ ค่ อ ย า ก บ่ น น่ ะ บั น ทึ ก ต ะ พ า บ โ ด ย ตั ว ห น อ น กิ๊ ว ๆ
Create Date : 06 กรกฎาคม 2566 |
Last Update : 6 กรกฎาคม 2566 17:11:14 น. |
|
33 comments
|
Counter : 881 Pageviews. |
|
|
|
ผู้โหวตบล็อกนี้... |
คุณฟ้าใสวันใหม่, คุณจันทราน็อคเทิร์น, คุณRain_sk, คุณเริงฤดีนะ, คุณกะว่าก๋า, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณหอมกร, คุณkae+aoe, คุณตะลีกีปัส, คุณโฮมสเตย์ริมน้ำ, คุณนายแว่นขยันเที่ยว, คุณSweet_pills, คุณtanjira, คุณtoor36, คุณทนายอ้วน, คุณEmmy Journey พากิน พาเที่ยว, คุณtuk-tuk@korat, คุณสองแผ่นดิน, คุณThe Kop Civil, คุณอุ้มสี, คุณnewyorknurse, คุณดอยสะเก็ด, คุณมาช้ายังดีกว่าไม่มา, คุณmcayenne94 |
โดย: เริงฤดีนะ วันที่: 7 กรกฎาคม 2566 เวลา:4:34:28 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 7 กรกฎาคม 2566 เวลา:5:29:04 น. |
|
|
|
โดย: หอมกร วันที่: 7 กรกฎาคม 2566 เวลา:7:15:06 น. |
|
|
|
โดย: ตะลีกีปัส วันที่: 7 กรกฎาคม 2566 เวลา:9:45:57 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 7 กรกฎาคม 2566 เวลา:15:15:12 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 7 กรกฎาคม 2566 เวลา:21:54:21 น. |
|
|
|
โดย: Sweet_pills วันที่: 8 กรกฎาคม 2566 เวลา:0:47:30 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 8 กรกฎาคม 2566 เวลา:5:33:29 น. |
|
|
|
โดย: tanjira วันที่: 8 กรกฎาคม 2566 เวลา:14:54:44 น. |
|
|
|
โดย: คุณต่อ (toor36 ) วันที่: 8 กรกฎาคม 2566 เวลา:21:04:24 น. |
|
|
|
โดย: เริงฤดีนะ วันที่: 9 กรกฎาคม 2566 เวลา:13:01:54 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 11 กรกฎาคม 2566 เวลา:5:09:58 น. |
|
|
|
โดย: อุ้มสี วันที่: 11 กรกฎาคม 2566 เวลา:7:17:26 น. |
|
|
|
โดย: หอมกร วันที่: 11 กรกฎาคม 2566 เวลา:8:00:37 น. |
|
|
|
โดย: tanjira วันที่: 12 กรกฎาคม 2566 เวลา:15:21:39 น. |
|
|
|
โดย: คุณต่อ (toor36 ) วันที่: 12 กรกฎาคม 2566 เวลา:21:20:43 น. |
|
|
|
|
|
อาจจะเหงาๆ หน่อย ยิ่งคุณแม่กลับไป เพื่อนคุยเพื่อนออกไปหาจิ้มจุ่มก็หายไป 1 ดีที่มีเด็ก ๆ แมวอยู่ข้างๆ
ถึงเพื่อนจะไปกินหมูกระทะไม่ชวน แต่พี่ก็เข้าเผ่าอยู่ จริง ๆก็ถือว่า เพื่อนช่วยให้เรารักษาศีลไว้ได้แล้วกันครับ
เข้าใจว่าอาจจะเสียใจที่เพื่อนไม่ชวน ครับ
แต่ผมเข้าใจนะครับ เรื่องการคุมอาหารแล้วไม่ได้ออกไปกินกับเพื่อนๆ ผมก็เป็นเป็นบางครั้ง ใน 1 สัปดาห์จะมีวันที่ผมกิน Low carb วันนั้นก็ไม่ออกไปไหน นั่งกินอยู่ที่โต๊ะทำงานเหมือนกันครับ ไม่เหงานะ เงียบดี 555
ความเหงามาๆ ไปๆ ช่วงไหนใจโหวงๆ ก็เหงาขึ้นมาได้ครับ ปกติ ^^