รีวิวหนังสือ "Breaking Night จะไม่รอให้ฟ้าสว่าง - ลิซ เมอร์เรย์"

เป็นเรื่องราวที่เขียนจากเรื่องจริงของเอลิซาเบธ เมอร์เรย์ บอกเล่าเรื่องชีวิตที่พ่อ และแม่ติดยาอย่างหนัก และเสียชีวิตด้วยเอดส์ทั้งคู่ เธอต้องเห็นพ่อแม่เสพยาต่อหน้าต่อตาตั้งแต่ยังเป็นเด็กน้อย และอาศัยเงินสงเคราะห์จากรัฐทั้งค่ากินค่าที่อยู่ ซึ่งบ่อยครั้งที่เงินเหล่านั้นก็ถูกนำไปเปลี่ยนเป็นยาเสพติดแทนที่จะเป็นอาหารให้สมาชิกในครอบครัว  แล้ววันหนึ่งเธอก็ต้องเข้าโรงเรียนแต่ลิซไม่ชอบการไปโรงเรียน เพราะเธอรู้สึกแตกต่างจากคนอื่น เข้ากับคนอื่นไม่ได้ เพราะการอยู่ในสังคมเสื่อมโทรม คนติดยา ทำให้เธอไม่รู้ว่าคนปกติภายนอกเขาใช้ชีวิตกันยังไง และไม่มีใครอธิบายเธอ แล้วเธอยังต้องคอยดูเส้นทางให้พ่อกับแม่ เมื่อพวกเขาออกไปหายาตอนดึกๆอีก การอดนอนจึงเป็นเรื่องปกติพอๆกับการที่ต้องทรมานเพราะความหิว และเห็นพ่อแม่เสพยา แม่เธอมาจากครอบครัวที่ไม่ประสบความสำเร็จ แม่ต้องกลายเป็นคนไร้บ้าน ติดยา และเรียนหนังสือไม่จบ แม่จึงขอให้เธอเรียนหนังสือให้จบเพราะแม่เคยบอกว่าถ้าแม่เรียนสูงกว่านี้แม่อาจมีทางเลือกมากกว่านี้...แต่เพราะเธอเกลียดการไปโรงเรียนมาก ลิซจึงเลิกไปเรียนในที่สุด และเริ่มไปคลุกตัวอยู่ตามบ้านเพื่อน ใช้ชีวิตนอกบ้านมากขึ้นเพื่อหลีกเลี่ยงกับภาพและเหตุการณ์ต่างๆที่ต้องพบเจอ

แต่แล้ววันหนึ่งแม่ก็บอกเธอว่าติดเอดส์ และเจอผู้ชายคนใหม่จะย้ายไปอยู่กับเขา และตั้งใจเลิกยาเด็ดขาด แต่เธอเลือกที่จะอยู่กับพ่อ ไม่นานลิซก็ถูกนำตัวไปยังสถานสงเคราะห์เพราะพ่อดูแลเธอไม่ได้ เมื่อได้รับอิสระเธอจึงได้มาอยู่กับแม่และพบว่าร่างกายแม่ทรุดโทรมลงทุกทีและผู้ชายคนนั้นก็ไม่ได้ดีกับแม่นัก แล้ววันหนึ่งลิซก็ตัดสินใจออกจากบ้านพร้อมเพื่อนสาวที่แอบมานอนและถูกจับได้ เธอต้องเจอกับความหิวอันเป็นเรื่องปกติ ความกลัว ความหวาดระแวง แต่เธอคิดว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในชีวิตมาก่อนหน้าเตรียมเธอให้พร้อมกับเรื่องราวเหล่านี้แล้ว ลิซเริ่มไปอาศัยนอน อาบน้ำ กินอาหารบางมื้อที่บ้านเพื่อนๆ หมุนเวียนไปซึ่งต้องทำเมื่อเวลาที่พ่อแม่พวกเขาไม่อยู่ในบางครั้ง ที่เหลือก็นอนตามสวนสาธารณะ ขั้นบันไดตามตึกที่คิดว่าปลอยภัยที่สุด แล้ววันหนึ่งเธอก็คิดว่าเธอจะอยู่แบบนี้ได้ตลอดไปจริงหรือ รอคอยความช่วยเหลือจากคนอื่น และร้องขอการได้อยู่อย่างปลอดภัยชั่วครู่ที่บ้านเพื่อนแต่ละคน ถ้าวันหนึ่งเพื่อนหรือพ่อแม่เพื่อนไม่ให้อีกต่อไปล่ะ

เป็นหนังสือที่อ่านไม่เบื่อเลย อ่านได้เรื่อยๆ เรื่องราวเล่าได้กลมกลืน นุ่มนวลแต่สุดแสนจะรันทด มีจุดที่ทำให้เราอยากรู้อยากติดตาม ผสมลุ้นนิดๆว่าเรื่องนี้จะจบยังไง จะคลี่คลายยังไง เพราะแต่ละเรื่องที่เกิดกับลิซมันเป็นเรื่องที่เด็กคนหนึ่งไม่น่าจะต้องเจอ หรือรับไหว  แต่สิ่งที่ลิซมีคือมิตรภาพและเพื่อนที่กลายเป็นครอบครัวของเธอ เพราะเพื่อนๆเหล่านี้ที่เปิดบ้านให้เธอได้เข้าไปอาศัยหลับนอน บางคนก็แบ่งอาหารครึ่งนึงของตัวเองให้เธอกิน ปิดบังพ่อแม่ให้เธอได้เข้ามา หรือบางคนถึงกับต้องมีปากเสียงกับพ่อแม่เพื่อขอให้เธอได้อาศัยอยู่ด้วยในระยะเวลาสั้นๆ รวมถึงครูที่โรงเรียนใหม่ที่ทำให้เธอรักการเรียน เพราะเชื่อมั่นในตัวเธอ

ไม่หรอก เขาไม่ได้เป็นพ่อที่ดีที่สุด แต่เขาก็เป็นพ่อของฉัน และเราก็รักกัน เราต้องการกันและกัน แม้ว่าพ่อทำให้ฉันผิดหวังนับครั้งไม่ถ้วนตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่ชีวิตก็ได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่ามันสั้นเกินกว่าที่ฉันจะมัวยึดติดกับเรื่องเหล่านั้น ฉันจึงปล่อยวางความเจ็บปวด ปล่อยวางความบาดหมางระหว่างเราในช่วงเวลาหลายปี เหนืออื่นใด ฉันปล่อยวางความปราถนาใดๆก็ตามที่จะเปลี่ยนแปลงพ่อ และยอมรับพ่อในแบบที่พ่อเป็น ฉันรวบรวมความเจ็บช้ำทั้งหมดและปลดปล่อยออกไปเหมือนลูกโป่งสวรรค์ขึ้นสู่ฟ้า ฉันเลือกที่จะให้อภัยพ่อ

(ลิซเสียใจมากและเจ็บปวดมาตลอดตอนที่คนจากสถานสงเคราะห์มาพาเธอไป และพ่อไม่ได้คัดค้านอะไรแค่ปล่อยให้เธอไป)

เราชอบตอนนี้มากเพราะมันใช้ได้กับทุกเรื่องในชีวิตแม้แต่กับตัวเราเอง ว่าเราไม่ได้ดีเลิศหรือเก่งอะไรขนาดนั้นยอมรับตัวเอง เลิกยึดติดกับสิ่งที่ผ่านมา แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่

บอกเลยว่าเล่มนี้เป็นหนังสือที่ดีมากๆ

Create Date : 11 เมษายน 2562		0 comments
Last Update : 10 พฤษภาคม 2562 15:02:50 น.
Counter : 632 Pageviews.
Share Tweet