Nepal ตอน 21 ตลาดนัดเนปาล

ย่านอะซัน

เย็นมากแล้ว ถึงเวลาจากกาฐมาณฑุดะระบาร์แสควร์เสียที พวกเราเดินตามคุณศิวะต้อย ๆ ไม่ต้องเรียกซ้ำ ไม่ต้องตามหา ที่ควรดูก็ได้ดูแล้ว ที่ไม่ควรเหยียบก็ได้เหยียบแล้ว จึงสมควรไปได้แล้ว

ศิวะให้รถตู้กลับไปก่อน ตั้งแต่ส่งเราที่ดะระบาร์แสควร์ เพราะเขาอยากพาเดินชมตลาดนัด เพื่อให้พวกเราได้สัมผัสภาพชีวิต และผู้คนแถบย่านอะซัน (Ason) กันให้ถนัดตา ก่อนจะไปดงนักท่องเที่ยวอย่างทะเมล



ตลาดนัดที่นี่ดูเผิน ๆ ก็คล้ายตลาดเก่าบ้านเรา หากสกปรก และเปียกชื้นกว่า ข้าวของสินค้าที่ขายก็แปลกตาออกไป

ร้านขายเนื้อมีเนื้อแพะขาย ร้านขายผักมีผักหน้าตาประหลาด เป็นขน ๆ สีตุ่น ๆ พวกเราเดินผ่านร้านขายปลาแบกะดิน ขายปลาเล็ก ๆ ว่ายน้ำขุ่น ๆ อยู่ในถุงพลาสติกใบใหญ่ ตัวขนาดเท่าปลากัด

เราถามศิวะว่าเอาไว้กินหรือ ด้วยหวังว่าเขาจะตอบว่าเอาไปเลี้ยง ปรากฏว่าเอาไปกินจริง ๆ ถ้าปลามันไม่ว่ายน้ำอย่างร่าเริงขนาดนั้น เราก็คงไม่กระอักกะรอ่วนมากนัก บ้านเราก็มีปลาเล็กปลาน้อยขาย แต่ตากแห้ง ทอดกรอบมาแล้ว ไม่เห็นมันว่ายน้ำ กินไปก็ไม่รู้สึกผิด เอ..ดัดจริต เอ๊ยคิดมากไปมั้ยเนี่ย

นอกจากอาหารแล้ว ยังมีร้านขายเสื้อผ้าแบบแขก ๆ ร้านขายข้าวของเครื่องใช้ต่าง ๆ ร้านขายลูกปัดหลากสี แบกับร้านบ้าง แบกับดินบ้าง ที่น่าสนใจก็คือสติกเกอร์หลายรูปแบบสารพัดสี สาวเนปาลเขาเอาไว้ติดกลางหน้าผาก ไม่ต้องวาดต้องเจิมกันให้เสียเวลา นับเป็นวิถีชีวิตแบบสำเร็จรูป และสะดวกสบาย หากไม่ละทิ้งวัฒนธรรมดั้งเดิม

ศิวะพาเราไปดูเทวาลัยเล็ก ๆ ของเทวีอันนาปุรณะ ซึ่งเป็นเทพธิดาแห่งความอุดมสมบูรณ์ เป็นอวตารปางหนึ่งของพระอุมาเช่นกัน ผู้คนมาบูชาเจ้าแม่มากมาย จนแทบไม่มีที่ทางให้เราแทรกเข้าไปดูเทวาลัย แสดงให้เห็นถึงความศรัทธาที่ไม่มีวันสิ้นสุดของชาวฮินดู เช่นเดียวกับเทวาลัยอื่น ๆ ที่ผ่านมา



รูปเคารพของเจ้าแม่ออกจะท้วม ๆ และคงเพราะความโบราณของรูปปั้น ทำให้มองไม่ออกว่ามีลักษณะเป็นอย่างไร ทรงเครื่องอย่างไร
ใกล้ ๆ เทวาลัยมีวัดฮินดูเล็ก ๆ สีทอง จำไม่ได้ว่าชื่อวัดอะไร สร้างขึ้นเพื่ออุทิศให้กับเทพองค์ใด เอ...หรือจะเป็นวัดพุทธ ศิวะเขาอธิบายหรือเปล่าก็ยังจำไม่ได้เลย คุณไดเร็คเตอร์ เองก็ไม่ค่อยแม่น ถามว่านี่เทพอะไร ตอบทุกทีว่าเทวี เทวี เออ...รู้แล้ว แยกออกหรอกว่าไหนเทวดาผู้ชาย ไหนเทวดาผู้หญิง แล้วเทวีองค์ไหนล่ะพ่อคู้น

ในวัดมีส่วนต้องห้ามอยู่ด้านในสุด มองไกล ๆ ได้ แต่ห้ามขึ้นไปบริเวณอาคารของเขา พี่ซิปก็ไม่รู้ เดินดุ่ม ๆ เข้าไป เพื่อน ๆ ต้องส่งซิกให้ลงมาโดยด่วน ก่อนที่จะถูกแขกด่า

ดูกันอยู่ครู่เดียวพวกเราก็ออกมาจากวัด ไม่มีใครสนใจเลยว่าทิ้งเพื่อนไว้ พิมที่มัวแต่สำรวจวัดอยู่ (อีกแล้ว) เงยหน้ามาอีกที เพื่อนไปไหนหมดแล้วล่ะ กะใจจะทิ้งให้หลงทางอยู่ในอะซันหรือไง

พิมรีบเผ่นแน่บออกมาจากวัด โชคดียังมองเห็นเพื่อน ๆ พอให้วิ่งตามทัน ทางแยกก็มีหลายทาง ถ้าตามเพื่อนไม่ทัน พิมจะรู้ไหมนี่ว่าเพื่อน ๆ เดินไปทางไหน อยู่กรุงเทพฯ ยังหลงทางเลย อยู่ในกาฐมาณฑุจะรอดหรือได้ยังไง
ถ้าพิมหลงทางไปเพื่อน ๆ จะตามหาไหม

”ไม่ตาม” เพื่อน ๆ ต้องตอบอย่างนี้แน่เลย ไม่ถามดีกว่า

พี่น้อยคนสวยเดินอยู่ดี ๆ ก็เกือบเสียท่าแขก หนุ่มแขกคนหนึ่งขากถุยเกือบจะโดนพี่น้อย โชคดีที่พี่น้อยเดินพ้นไปเส้นยาแดงผ่าแปด ตัวเธอเองยังไม่รู้ตัวเลยว่าเกือบจะแย่ คนที่เห็นภาพตื่นเต้นนี้คือพี่ก้อด

ซอยดี ๆ มีก็ไม่เดินหรอก ศิวะพาเดินในซอยที่กำลังขุดซ่อมกันอยู่ ที่จริงประสบการณ์แบบนี้ไม่ต้องเอามานำเสนอพวกเราก็ได้ เพราะบ้านเรามีเยอะแล้ว

*** โปรดติดตามตอนต่อไป ***

Create Date : 12 กรกฎาคม 2553		2 comments
Last Update : 12 กรกฎาคม 2553 22:13:23 น.
Counter : 1332 Pageviews.
Share Tweet