BlogGang.com : : ชัชชมนต์ : Nepal ตอน 53 ห้องอาบน้ำหฤโหด!

Nepal ตอน 53 ห้องอาบน้ำหฤโหด!

พี่อ้ออยากและเตียงกับพิมก็ทำไม่ได้ พิมไม่ยอมหรอก ถึงหูจะตึงแค่ไหนก็ยังได้ยินเสียงกรนของพี่ซิปชัด เสียงกรนของพี่ซิปดังกว่าเครื่องปั่นน้ำแข็ง กับเครื่องฟอกถั่วงอกแถวบ้านพิมเสียอีก จะขอแลกกับบีมก็ไม่ได้ ให้พิมกับพี่อ้อนอนด้วยกันก็อึดอัดตายสิ

ครั้นจะเสือกไสให้หนุ่มๆแลกที่นอนกัน ก็กลัวว่าจะเป็นการหมิ่นหยามกันมากไป (แล้วไอ้ที่เอามาเขียนนี่ไม่ตำหนิเลยนะ) พี่อ้อผู้แสนดีก็เลยต้องปล่อยเลยตามเลย

พี่เจถูกใจเกสท์เฮาส์แห่งนี้มาก ถึงไม่หรูหรา แต่มีไฟฟ้าใช้ ไม่ Holiday ด้วย พี่เจเลยได้โอกาสชาร์ตแบตเตอรี่กล้องวีดีโอเสียที ถ้าวันนี้ไม่มีไฟฟ้าอีก พรุ่งนี้ก็เก็บกล้องวีดีโอไปได้เลย จะเอามาตำส้มตำก็ไม่ได้ เพราะมันใหญ่กว่าปากครก

แต่สำหรับห้องส้วม พี่เจคงไม่พิสมัยแน่ๆ เพราะห้องส้วมอยู่นอกโรงแรมอยู่ใกล้ๆทางเข้าหมู่บ้าน เป็นส้วมซึม…กล่าวคือผู้ใช้ซึมเพราะไม่มีก๊อกน้ำในห้อง ต้องตักใส่ถึงเข้าไปเอง

ที่แย่กว่านั้นก็คือ ส้วมมันไม่ค่อยจะยอมซึม ตั้งหน้าตั้งตาแต่จะล้น…แหวะ
พี่เจคงต้องระมัดระวังตัวให้มากๆ เพราะคืนนี้ไม่เหมาะสำหรับการท้องเสียด้วยประการทั้งปวง

พอถึงห้องอาบน้ำ ก็ต้องให้พิมไปสำรวจ เธอเลยทรงชุดอาบน้ำให้ฝรั่งสงสัยว่าเป็นชุดประจำเผ่าของเผ่าไหนกัน

พิมนุ่งผ้าถุงสีเขียวลายกนกแทนกางเกง โดยที่ชิ้นส่วนอื่นๆยังอยู่ครบ (เพราะฉะนั้นอย่าจินตนาการให้เปลืองสมองว่าจะชะเวิกชะวากให้เห็นอะไรหรือไม่) สวมรองเท้าสกอร์ ชุดอาบน้ำของพิมเท่ไหมล่ะ ว่าแล้วก็หอบอุปกรณ์อาบน้ำและเสื้อผ้าไปห้องอาบน้ำ

ห้องอาบน้ำอยู่นอกโรงแรมใกล้ๆ หน้าผา ต้องลงบันไดไปหน่อยนึง หน่อยเดียวนะ ถ้ามากกว่านั้นเป็นทางลงเขา ไปไหนก็ไม่รู้ด้วย

ห้องอาบน้ำของที่นี่ดีทุกอย่าง กลอนก็มิดชิดดี แต่สงสัยไม่หายว่าไอ้กระจกใสขนาดใหญ่ สามารถส่องเห็นคนในห้องได้ทั้งตัวนั้นถูกออกแบบเอาไว้เพื่อการใด โดยเฉพาะห้องที่อยู่ติดบันได คนที่ลงบันไดมาสามารถนั่งยองๆ ดูโชว์การอาบน้ำได้เลยโดยไม่ต้องอาศัยความพยายาม

แล้วเราจะทำอย่างไรดีล่ะ โชคดีอยู่บ้างที่บริเวณหน้าต่างนั้นเป็นกำแพงกว้างสำหรับเอาไว้วางเสื้อผ้า และอุปกรณ์อาบน้ำ พวกเราก็ใช้ถุงพลาสติก เสื้อผ้า ขวดแชมพู สบู่ วางสุมๆเอาไว้ พอบังไม่ให้คนข้างนอกเห็นสภาพภายในห้องน้ำได้

พิมปิ๊งไอเดียว่าน่าจะทำผ้าม่านติดหัวจุ๊บแปะกระจกมาขายเสียเลย น่าจะดี

ที่จริงแล้วมีวิธีพลางตัวอีกวิธีหนึ่ง คือเปิดน้ำร้อนให้ควันขึ้นเป็นไอ คนข้างนอกก็จะเห็นแค่เงามืดในม่านหมอก…เซ็กซี่ไปอีกแบบ

ห้องอาบน้ำมีก๊อกน้ำร้อนและก๊อกน้ำเย็นให้ผสมกันเป็นน้ำอุ่นใช้อาบตามชอบ น้ำร้อน ร้อนมากๆ ไม่เป็นไร เดี๋ยวเปิดน้ำเย็น น้ำก็จะอุ่นเอง น้ำเย็น โอ๊ย…ไม่ใช่ว่าน้ำมันเย็นจัดหรอก กลับกลายเป็นว่ามีแต่น้ำร้อน น้ำเย็นลาป่วย เพราะทางเกสท์เฮาส์เติมน้ำเย็นให้ไม่ทัน

พิมขี้เกียจรอน้ำเย็น ก็มันถอดเสื้อผ้าเสร็จแล้วนี่ เลยทนอาบน้ำทั้งร้อนๆ อย่างนั้น คิดเสียว่าฝึกให้ทนกระทะทองแดงก็แล้วกัน ให้ตายเถอะ…การใช้น้ำร้อนสระผม มันแสบหนังหัวได้สุดใจขาดดิ้นจริง ๆ ถ้ามีเหาอาศัยอยู่บนหัว ณ บัดนี้ ชุมชนเหาก็ได้ถูกสังหารหมู่เพราะถูกลาวาท่วมใส่แล้ว

ส่วนเนื้อตัวนั้นเล่าก็แดงแสบไปหมดเหมือนหมูถูกน้ำร้อนลวกยังไงยังงั้น พิมอาบน้ำจนเสร็จ น้ำเย็นก็ยังไม่มาเลย ไม่มาก็ไม่ง้อ(ก็ได้วะ) โอ๊ย…แสบ ฝากไว้ก่อนเถอะน้ำเย็น

Tip : กรรมวิธีใหม่ในการฆ่าเหา เอาน้ำร้อนลวกหัว เชื้อโรคอื่น ๆ ก็จะพร้อมใจกันลาตายด้วย โดยไม่ต้องร้องขอ

หลังจากอาบน้ำเสร็จก็เป็นเวลาพักผ่อน ใครจะแอบงีบหลับก็ย่อมทำได้ แต่สำหรับพิมที่ทำท่าจะพังพาบมาตั้งแต่เช้า กลับไม่ยอมนอนพัก ผ่ามาเดินเที่ยวเล่นได้ไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย

ทำไงได้ ในเมื่อเขายกตลาดนัดมาตั้งเอาไว้หน้าเกสท์เฮาส์เลย ถ้าไม่เดินดู ชาวเขาจะว่าได้ว่าเราดูถูก พิมไม่ชอบดูถูกใคร พิมจึงต้องไปเดินช็อปปิ้ง แถมคนที่นี่ก็พูดภาษาอังกฤษกันคล่อง เลยไม่มีอุปสรรคเรื่องภาษาเลยจนนิดเดียว

ข้าวของที่ขายไม่แตกต่างกับที่ขายในโปขราและทะเมล ที่จริงแล้วคงเหมือนกันทั้งประเทศ แต่ตอนนี้พิมยังไม่รู้

พ่อค้าแม่ขายที่นี่เป็นคนทิเบต หน้าตาผิวพรรณดี แก้มแดงเป็นลูกตำลึง ดูอารมณ์ดีกันทั้งนั้น อุ๊ย…นั่นอะไร ที่ใต้แผงขายของที่ระลึกตรงข้ามเกสท์เฮาส์ หนุ่มสาวคู่หนึ่งกำลังพลอดรักกันอยู่ ชายหนุ่มนอนหนุนตักหญิงสาว ว่าจะโรแมนติกอยู่เหมือนกันถ้าไม่สังเกตเห็นว่า สาวเจ้ากำลังทึ้งผม หาเหาให้ไอ้หนุ่มคนนั้นอยู่

สินค้าที่ได้ทัศนาก็ได้แก่ ผ้าขนสัตว์ ที่คนขายเขาเคลมว่าเป็นขนจามรี เสื้อกันหนาว หมวกขนสัตว์ หมวกไหมพรม พรมรองนั่ง ดาบ เทวรูป วัตถุโบราณ เครื่องรางของขลัง โอ๊ย…สารพัด

สำหรับราคาสินค้า ก็ยุติธรรม…สำหรับคนขาย แพงหูฉี่ ตั้งราคาบ้าเลือด ต่อไม่ลง ถ้าต่อ 50% คำเดียว ก็กลัวว่าเขาจะให้

สุดท้ายพิมก็ได้แต่ถาม ๆ ไปอย่างนั้น ไม่ซื้อหรอก ก็ป้าคนขายแกออกแววเขี้ยวทั้งๆ ที่หน้าตาใจดี๊ใจดี และดูแสนซื่อ

พิมถามแกว่าหมวกไหมพรมนี่ลดราคาได้เท่าไหร่ (ลองใจๆ) แกก็ตอบกลับมาว่าก็เท่าไหร่ล่ะที่ยินดีจะจ่าย (ลองใจเหมือนกัน)

พิมบอกกับป้าคนขายว่าไอ้หมวกแบบนี้น่ะ ซื้อไปก็ไม่รู้จะได้ใช้หรือเปล่า ที่บ้านฉันน่ะโอ๊ย…อากาศมันร้อนนัก บอกเอาไว้ก่อนนะว่าดีมานต์ต่ำ

แกก็ยังย้ำว่า ก็นั่นแหละไม่ค่อยอยากได้จะให้ราคาสักเท่าไหร่ล่ะ อย่างนี้พิมก็ถอยดีกว่า ไม่มี Benchmark สักอย่าง จะให้ต่อยังไง ไม่อยากได้นักหรอก ไอ้หมวกผูกเชือกที่คอเหมือนเด็กทารกอย่างนี้

Tip : มีร้านค้ามากมายเรียงรายให้เห็นระหว่าง Trekking สินค้าไม่ต่างกับ ‘ภาคพื้นดิน‘ เห็นควรให้ลงมาซื้อข้างล่างดีกว่า เพราะราคาไม่ถูก ฟันได้เป็นฟัน ซื้อไปแล้วจะเจ็บใจ เสียใจ และเสียแรงแบก

แม่ค้าที่นี่อัธยาศัยไมตรีดีกันทั้งนั้น อย่างแม่ค้าสาวที่ขายของที่ระลึกยังถามพิมว่ามาจากประเทศไหนกัน

“I come from Thailand” พิมพูดน้ำเสียงราบเรียบปกติ ไม่ได้ตวัดสูงเหมือนแนะนำตัวในฐานะผู้เข้าประกวด Miss Universe หรอก

“ Oh,I know…Ni hao” แม่ค้าอวดภูมิ

แหม…รู้จักดีมากเลยแหละ หนีห่าว เนี่ยนะ พิมขี้เกียจจะอธิบาย แผนที่โลกก็ไม่ได้พกมา ดีไม่ดีต้องรำวงให้เขาดูอีก เหนื่อยเปล่า ๆ

น้องแม่ค้าคนสวยคงนึกว่าพิมมาจากไต้หวัน ก็ Thailand กับ Taiwan มันคล้าย ๆ กันอยู่ ทำไงได้ล่ะ คนไทยเพิ่งจะฮิตมาเที่ยวเนปาลกันพักนี้เอง

ดูตลาดจนทั่วแล้ว พิมก็กลับไปสมทบกับเพื่อน ๆ ไม่ยอมเดินเล่นในหมู่บ้านอีก มันจะมีอะไรแปลกไปกว่านี้ เกสท์เฮาส์ บ้านเรือน ชาวบ้าน สัตว์เลี้ยง ตลอดทางก็เห็นมาซะเบื่อแล้ว

*** โปรดติดตามตอนต่อไป ***

Create Date : 20 สิงหาคม 2553

Last Update : 20 สิงหาคม 2553 22:23:58 น.

0 comments

Counter : 662 Pageviews.