|
ชีวิตที่ดีย่อมต้องมีมิตรคอยช่วยเหลือเกื้อกูล
คนส่วนใหญ่นั้นแสวงหาแต่มิตรภายนอก โดยมองข้ามมิตรที่อยู่ในใจของตน
มิตรในเรือนใจนั้นสามารถเป็นมิตรที่ดีที่สุดของเรา
หากว่ามีการอบรมฝึกฝนตน จนเป็นที่พึ่งแก่ตนเองได้
แต่จะทำเช่นนั้นได้ก็ต้องเริ่มจากการรู้จักตนเองเป็นเบื้องแรก
การรู้จักตนเอง ไม่อาจเกิดขึ้นได้จากการคิดเท่านั้น
แต่ยังต้องอาศัยการเห็นความจริงที่เกิดกับกายและใจอย่างไม่ตัดสิน
เห็นอย่างที่มันเป็นจริงๆ นั่นคือเห็นด้วยสติ
จริงอยู่ ทีแรกย่อมอดไม่ได้ที่จะเห็นความจริงว่าตัวเองนั้น แย่ กว่าที่คิด
แต่เพราะเห็นด้วยใจที่เป็นกลาง จึงทำให้ความชั่วร้ายหรืออกุศลธรรมต่างๆ ที่เกิดขึ้นนั้น
ไม่สามารถครอบงำจิตใจได้ กายวาจาจึงเป็นไปอย่างปกติ ไม่ไปก่อปัญหาให้แก่ใคร
รวมทั้งไม่สร้างความเดือดร้อนแก่ตนเองด้วย
ขณะเดียวกันจิตใจก็จะสงบเย็น ไม่ถูกอกุศลธรรมแผดเผา
ยิ่งรู้จักตนเองมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นมิตรกับตัวเองได้มากขึ้น
และค้นพบความสุขอันประณีตที่อยู่กลางใจ
คนทุกวันนี้ยากที่จะเป็นมิตรกับตัวเอง
มีแต่ความรู้สึกเหินห่างหมางเมินหรือแปลกแยกกับตัวเอง
จึงคิดแต่จะหนีตัวเองตลอดเวลา ด้วยการวิ่งหาสิ่งเสพ หมกมุ่นกับความบันเทิง
เที่ยวห้าง เล่นเกม คลุกคลีตีโมงกับผู้คน คุยโทรศัพท์(หรือทวิตเตอร์)ทั้งวัน
หาไม่ก็ทำตัวให้วุ่นกับการงาน
แต่ยิ่งพยายามหนีตัวเองมากเท่าไร ก็ยิ่งไกลจากความสุขเท่านั้น
เพราะสุขที่แท้นั้นไม่ได้อยู่นอกตัว หากอยู่ในใจเรานี้เอง
การมีสติระลึกรู้ความเป็นไปของกายและใจในแต่ละขณะ
เป็นกุญแจสำคัญ สู่การรู้จักตนเองอย่างลึกซึ้ง จนเห็นชัดว่า
ความทุกข์นั้นเกิดขึ้นเพราะใจที่ยึดติดกับสิ่งปรุงแต่งทั้งปวง
โดยเฉพาะการยึดติดในตัวตน หรือยึดติดสิ่งต่างๆ
ทั้งรูปธรรมและนามธรรมว่าเป็นตัวตน
ปัญญาที่เห็นความจริงอย่างลึกซึ้งนี้แหละ ที่จะทำให้เราเป็น
อิสระจากความทุกข์อย่างสิ้นเชิง
หมายเหตุ
บทความข้างต้นคัดจากหน้าคำนำหนังสือ "มิตรในเรือนใจ"
ที่ได้รับเป็นธรรมทานจากกัลยาณมิตรท่านหนึ่ง
ขอขอบพระคุณเป็นอย่างสูงมา ณ ที่นี้
"มิตรในเรือนใจ"
โดย พระไพศาล วิสาโล
จัดพิมพ์โดย ชมรมกัลยาณธรรม
ขออนุโมทนาแด่ท่านผู้เขียนและผู้จัดพิมพ์ค่ะ 
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 184 คน [
