“ความสำคัญของการภาวนา”

คนเราต่างกันที่บุญและบาป

 ถ้าได้ทำบุญเต็มที่แล้ว ใจก็จะเต็มไปด้วยบุญ

 เหมือนน้ำเต็มแก้วแล้ว เติมเข้าไปอีกน้ำก็จะล้น

 ถ้ามีน้ำเพียงครึ่งแก้วแล้วไม่เติม

 ก็ยังจะมีน้ำเพียงครึ่งแก้ว ใจก็เหมือนกัน

 ถ้าบุญยังไม่เต็ม ใจก็ยังมีความหิวอยู่

 ก็ยังต้องไปเกิดใหม่ มีคนถามว่า

ถ้าไม่ทำบาปอย่างเดียวจะพอไหม

 เพราะไม่ชอบทำบุญ ก็ต้องตอบว่าไม่พอ

 เพราะบุญเป็นอาหารของใจ ถ้าไม่ได้ทำบุญ

 ใจก็จะไม่ได้รับอาหารครบตามที่ต้องการ

 จึงต้องให้ทาน ต้องภาวนา ต้องฟังเทศน์ฟังธรรม

ต้องมีความเห็นที่ถูกต้อง มีสัมมาทิฐิ มีปัญญา

 ถึงจะมีความอิ่มความพอ มีความสุข

คนส่วนมากชอบทำแต่ทาน ไม่ชอบภาวนา

 เพราะการภาวนาเหมือนจับใจขังไว้ในกรง

ใจไม่ชอบอยู่ในกรง ชอบออกไปเพ่นพ่าน ไปรอบโลก

 ถ้าจัดไปทอดผ้าป่าที่อินเดีย คงมีคนไปกันเยอะ

 ใจไม่ชอบเข้าข้างใน

 สู้กำลังของกิเลสของกามตัณหาไม่ได้

 ที่ผลักใจให้ออกไปแสวงหารูปเสียงรสกลิ่น

 ถ้าสติมีกำลังมากพอ ก็จะดึงใจให้เข้าข้างในได้

ที่สู้กับกิเลสไม่ได้ ก็เพราะสติมีกำลังไม่มากพอ

ที่จะดึงใจให้เข้าข้างใน ถูกกิเลสผลักให้ออกไป

หารูปเสียงกลิ่นรสตลอดเวลา ทำให้ไปอยู่วัดไม่ได้

 เพราะไม่มีอะไรให้ดูให้ฟัง

สมัยอยู่กับหลวงตา ท่านไม่เคยปล่อยให้พระเณร

ไปงานศพของครูบาอาจารย์เลย

ท่านเห็นความสำคัญของการภาวนา

 มากกว่าการไปช่วยงานศพ ที่เป็นงานระดับทาน

ถ้าไปงานศพก็จะไม่ได้ภาวนา

ถ้าออกไปข้างนอกวัด จะเสียการภาวนา

ทำให้จิตหยาบลง ถ้ากำลังภาวนาอยู่

ก็ไม่ควรเสียเวลาไปกับงานกฐิน งานผ้าป่า งานศพ

 ตั้งแต่บวชมานี่เราไม่เคยไปงานไหนเลย

 งานผ้าป่า งานกฐิน งานฉลอง ไม่เคยไปเลย

 หลวงตาจะไม่พาพระเณรไปกราบครูบาอาจารย์เลย

 เข้าพรรษาจะมีธรรมเนียมไปกราบครูบาอาจารย์

 ทำวัตร ขอขมา ท่านไปทำองค์เดียว

 จะไม่ให้พระเณรไปไหน ท่านหวงมาก

 ไม่อยากให้ออกไปสัมผัสรูปเสียงกลิ่นรส

กลับมาจะมีสัญญาอารมณ์ตกค้างอยู่ในใจ

 เวลาเดินจงกรมก็จะคิดถึงภาพที่เห็น

 เป็นอันตรายมากต่อความสงบของจิตใจ.

พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต

..................................

กำลังใจ ๕๒, กัณฑ์ที่ ๔๒๑

วันที่ ๒๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๔








ขอบคุณที่มา fb. พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ