Bloggang.com : Lady Oscar - ตอนที่ 31(2) ดอกไลแลคเบ่งบานในค่ายทหาร (A Lilac blooming in the barracks)

ตอนที่ 31(2) ดอกไลแลคเบ่งบานในค่ายทหาร (A Lilac blooming in the barracks)

หลังออกจากปราสาทร้างแล้ว ออสการ์และทหารก็เดินทางตามนายพลดักเอ้าท์และคณะฑูตไปที่หมู่บ้านอาแซ็งกูร์ เย็นวันนั้นเอง ทหารคนหนึ่งที่ไปกับนายพันดักเอ้าท์ได้ขี่ม้ากลับมาส่งข่าว
ทหาร : “หัวหน้า! มีข้อความจากนายพันดักเอ้าท์ว่า ดยุคอาเดลอสไปถึงที่หมายอย่างปลอดภัยแล้ว คืนนี้พักที่บ้านพักในหมู่บ้านอาแซ็งกูร์ครับ!” คณะทูตเดินทางมาถึงบ้านพักในหมู่บ้านอาแซ็งกูร์ รถม้าจอดอยู่หน้าบ้านพักโดยมีทหารลาดตระเวนคอยคุ้มกันอยู่อย่างใกล้ชิด
ออสการ์ : “ในหมู่บ้านให้นายพลดักเอ้าท์ดูแล พวกเราจะคุ้มกันทางเข้าออกหมู่บ้านไว้ เดินสำรวจหาที่ตั้งแคมป์ที่สามารถมองเห็นในหมู่บ้านได้ชัดเจน” ออสการ์สั่งลูกน้องของเธอ
ทหาร : “ครับ!”
            ในคืนนั้น ออสการ์และเหล่าทหารลาดตระเวนส่วนหนึ่ง ได้แยกย้ายกันคอยลาดตระเวนอยู่รอบๆหมู่บ้านอาแซ็งกูร์ รวมทั้งอังเดรและอัลเลนที่ออกเดินลาดตระเวนรอบๆหมู่บ้านกันสองคน จนมาหยุดอยู่มุมหนึ่งในหมู่บ้าน
อัลเลน : “ฉันง่วงจังเลย! เฮ้ อังเดร อย่าไปยุ่งกับผู้หญิงคนนั้นเลย เธอค่อนข้างมีความสามารถในการบังคับบัญชากองทหาร แต่ดูเหมือนว่าเธอกำลังพยายามหนีอะไรบางอย่างอยู่ แต่ เธอก็ทำไม่ได้ง่ายๆหรอก มันอันตรายที่จะตกหลุมรักผู้หญิงแบบนั้น ผู้ชายจะต้องยุ่งเหยิงและนายก็ไม่ได้มีชีวิตเหลือเฟือนะ” อัลเลนเตือนอังเดรด้วยความหวังดี
อัลเลน : “เอาไป! นี่” อัลเลนโยนขวดเหล้าสแตนเลสแบบพกพาให้อังเดร อังเดรกำลังจะเอื้อมมือไปรับ แต่ทันใดนั้นเองตาขวาที่เหลือเพียงข้างเดียวของเขาก็เกิดพล่ามัวขึ้น จนไม่สามารถรับขวดเหล้านั้นได้ ขวดเหล้าสแตนเลสตกลงไปบนพื้น อัลเลนเห็นดังนั้นจึงเดินเข้ามาหยิบขวดเหล้า เปิดฝาแล้วยื่นใส่มือให้อังเดร
อังเดร : “ขอบคุณ!” อังเดรรับขวดเหล้ามาแล้วกรอกเหล้าใส่ปาก
อัลเลน : “สำหรับผู้หญิงคนนั้นแล้วนายไม่สนใจชีวิตตัวเองเลยใช่มั้ย? อย่าบ้าไปเลย เพราะว่านายกำลังจะตาบอด! มันน่ากังวลใช่มั้ยล่ะ? ใช่ ในฐานะที่เราสนิทกัน ฉันก็อยากจะเตือนนายนะ ผู้หญิงคนนั้นรู้เรื่องตาของนายมั้ย?”
อังเดร : “ไม่ อัลเลน อย่าบอกใครนะ ได้โปรด!” อังเดรขอร้อง
อัลเลน : “ตกลง”
ในกลางดึกคืนนั้นเอง ระหว่างที่ออสการ์กำลังเดินตรวจตราภายในหมู่บ้าน เซนต์จัสและพวกของเขาก็ได้แฝงตัวเข้ามาสร้างความวุ่นวายในหมู่บ้านแล้ว ลูกน้องของเซนต์จัสใช้หน้าไม้ยิงธนูไฟที่ติดระเบิดไปที่รถม้าของคณะฑูตที่จอดอยู่หน้าบ้านพัก รถม้าเกิดระเบิดขึ้น สะเก็ดระเบิดโดนทหารลาดตระเวนที่เฝ้ายามอยู่แถวนั้นเสียชีวิตหลายนาย เสียงระเบิดที่ดังสนั่นหวั่นไหว ปลุกให้ทหารคนอื่นๆที่ตั้งแคมป์อยู่ตื่นขึ้นมา ทหารทุกคนวิ่งไปมาด้วยความโกลาหล
ออสการ์ : “ทุกคนใจเย็นๆ! อยู่กับที่ก่อน!” ออสการ์พยายามควบคุมสถานการณ์ไว้แต่ก็ไม่เป็นผล
ดักเอ้าท์ : “ดับไฟเร็ว! อย่าให้มันลามเข้าไปในอาคาร! ดับไฟ!” นายพันดักเอ้าท์สั่งการบนหลังม้าอยู่ด้านหน้าที่พักของคณะฑูต ที่ตอนนี้เพลิงเริ่มโหมไหม้อย่างรุนแรง ออสการ์เห็นดังนั้นจึงรู้สึกเป็นห่วงคณะฑูตขึ้นมา
ออสการ์ : “ผู้พัน! ดยุคอาเดลอสอยู่ไหน?” ออสการ์ตะโกนถามผู้พันดักเอ้าท์ที่กำลังวุ่นกับการดับเพลิง
ดักเอ้าท์ : “ในห้องนอนครับท่าน” ออสการ์รีบเข้าไปในที่พักเพื่อตามหาคณะทูต เมื่อถึงหน้าห้องนอนเธอเห็นทหารเฝ้ายามยืนอยู่หน้าห้อง 2 นายจึงเอ่ยถาม
ออสการ์ : “ดยุคอาเดลอสอยู่ในห้องมั้ย?!” แต่แล้วเมื่อสังเกตดีดีก็เห็นว่าทหาร 2 นายนั้นถูกมีดปักอกตายแล้วทั้งคู่
ออสากร์ : “แย่แล้ว!” ออสการ์รีบเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนก็เห็นเซนต์จัสที่ตอนนี้เขาใส่หน้ากากปิดบังใบหน้าอยู่ กำลังถือมีด เตรียมที่จะฆ่าดยุคอาเดลอสและครอบครัวของเขา แต่เมื่อเซนต์จัสหันมาเห็นออสการ์ก็รีบกระโดดหนีออกไปทางหน้าต่างห้องนอน ออสการ์ไม่รอช้า เธอรีบกระโดดตามไปทันที ทั้งคู่วิ่งไล่กันอยู่บนหลังคาบ้านจากหลังหนึ่งไปอีกหลังหนึ่ง ในขณะนั้นเอง เมื่ออัลเลนเงยหน้าขึ้นมองด้านบนก็เห็นออสการ์กำลังวิ่งไล่ตามผู้ร้ายอยู่บนหลังคาบ้าน เขาจึงชี้ให้อังเดรดู
อัลเลน : “เฮ้ อังเดร นั่น...!”
อังเดรและอัลเลนเห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งตามไปช่วยออสการ์
เซนต์จัสวิ่งหนีมาจนถึงจุดที่ลูกน้องของเขารออยู่ เขากระโดดขึ้นหลังม้าแล้วหนีไปพร้อมกับลูกน้องของเขา พอดีกับที่อังเดรและอัลเลนขี่ม้าตามมาพร้อมกับจูงมาของออสการ์มาด้วย
อังเดร : “ออสการ์!” อังเดรตะโกนเรียก
ออสการ์ : “อังเดร!”
ทั้งสามคนขี่ม้าไล่ตามเซนต์จัสไป
เซนต์จัส : “มันตามเรามากี่คน?” เซนต์จัสตะโกนถามลูกน้องของเขา
ลูกน้องเซนต์จัส : “3คน!”
เซนต์จัส : “3...โอเค พวกแกจัดการมัน! ฉันจะล่วงหน้าไปปารีสก่อน”
ลูกน้องเซนต์จัส : “โอเค”
เซนต์จัสเร่งม้าหนีไปก่อน ในขณะที่ลูกน้องของเขาคอยสกัดพวกออสการ์ไว้ ลูกน้องของเซนต์จัสสี่คนยืนเรียงแถวหน้ากระดานในมือถือหน้าไม้ที่มีลูกดอกไฟติดระเบิดอยู่ ทุกคนเล็งอาวุธไปที่กลุ่มของออสการ์ เมื่อออสการ์ อังเดรและอัลเลนขี่ม้าเข้ามาใกล้ พวกเขาก็ระดมยิงทันที ระเบิดไฟลอยมาตกหน้าพวกออสการ์ พวกเขาเห็นดังนั้นจึงรีบหักม้าหลบ แต่ด้วยแรงระเบิดทำให้เขาทั้งสามคนและม้า กระเด็นตกไปอยู่บนพื้นหญ้าริมทางแล้วพวกเขาทั้งสามก็สลบไป แล้วพวกผู้ก่อการร้ายก็หนีไปได้
            จนถึงรุ่งสางของอีกวันหนึ่ง พระอาทิตย์ค่อยๆโผล่พ้นแม่น้ำ แสงแดดอ่อนๆในยามเช้าส่องกระทบหน้าของอัลเลนทำให้เขารู้สึกตัวตื่นขึ้น อัลเลนลุกขึ้นบิดขี้เกียจ เมื่อเขาหันไปหาออสการ์และอังเดร เขาก็ต้องรู้สึกประหลาดใจ เมื่อเห็นออสการ์และอังเดรยังคงนอนสลบอยู่ แต่มือของอังเดรยังคงเอื้อมไปจับมือของออสการ์เอาไว้แน่น อัลเลนยืนมองพวกเขาทั้งคู่ด้วยความประทับใจในความรักที่อังเดรมีให้ออสการ์
อัลเลน : “อังเดร ตื่นได้แล้ว!” อัลเลนปลุกอังเดรให้ตื่นขึ้น “ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่า” อัลเลนเดินหัวเราะออกมาอย่างสบายใจ เสียงหัวเราะของอัลเลนทำให้อังเดรสะดุ้งตื่น แล้วออสการ์ก็รู้สึกตัวตื่นตามมา อัลเลนยืนหันหลังให้พวกเขาและออกกำลังกายอยู่ริมแม่น้ำอย่างสบายใจ

            หลังจบภารกิจนี้ นายพลบูอีได้แวะมาหาออสการ์ที่ห้องทำงานของเธอ
นายพลบูอี : “ช่างโชคร้ายที่ผู้ก่อการร้ายหนีไปได้ แต่ต้องขอขอบคุณท่าน ดยุคอาเดลอสกลับประเทศสเปนอย่างปลอดภัยแล้ว ทำงานได้ดีมาก”
ออสการ์ : “ขอบคุณ”
นายพลบูอี : “อย่างไรก็ตาม มีบางอย่างที่ฉันอยากจะได้ท่านดู ไปเอามา!” ลูกน้องของนายพลบูอีเดินไปหยิบห่อผ้าที่ใส่ปืนยาวไรเฟิล ที่มีตราสัญลักษณ์ของราชสำนักออกมาให้ออสการ์ดู
ออสการ์ : “นี่มัน...” ออสการ์รู้สึกตกใจที่เห็นปืนกระบอกนี้ เธอรู้ทันทีว่าปืนนี้ต้องเป็นของลาเซลล์ลูกน้องของเธอแน่ๆ
บูอี : “ตำรวจพบมันถูกขายอยู่ในร้านขายอาวุธ จากหมายเลขซีเรียลบนปืนแล้ว มันยืนยันได้ว่ามาจากหน่วยบี ได้โปรดตามหาเจ้าของมัน และรายงานให้ตำรวจทราบทันที ถ้าเจ้าของขายมัน เขาจะถูกยิงเป้าข้อหากบฏ” แล้วนายพลบูอีก็กลับไป ออสการ์ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกสะเทือนใจมาก แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำเช่นไร
            ในตอนค่ำวันนั้น ฝนตกลงมาอย่างหนัก ภายในค่ายทหารลาดตระเวนหน่วยบี เหล่าทหารกำลังพักผ่อนกันอยู่ตามปกติ อยู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น แล้วก็มีสารวัตรทหารกลุ่มหนึ่งเปิดประตูเข้ามา
สารวัตรทหาร : เราคือสารวัตรทหาร! ใครคือ ลาเซลล์ เดสเซิล?” ความเงียบเข้าครอบงำภายในห้อง
ลาเซลล์ : “ฉ..ฉันเอง...” ลาเซลล์ตอบออกมาด้วยความกลัว แล้วสารวัตรทหารก็เอาตัวเขาไป
ระหว่างนั้นออสการ์กำลังทำงานอยู่ในห้องทำงานของเธอโดยไม่รู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้น อัลเลนกับอังเดรก็เข้ามาเคาะประตูห้อง
ออสการ์ : “เข้ามา! พวกเธอ 2 คนมีอะไรหรอ?”
อัลเลน : “ท่านตอบคำถามมาหน่อยได้มั้ย?” อัลเลนถามขึ้น
ออสการ์ : “ทำไมฟังดูเป็นทางการจัง?” ออสการ์ถามด้วยความงุนงงสงสัย
อัลเลน : “จะเป็นอะไรมั้ย ถ้าอังเดรบอกว่าอยากแต่งงานกับน้องสาวของฉันน่ะ?” อังเดรได้ยินดังนั้นก็ตกใจและพยายามห้ามอัลเลน
อังเดร : “เฮ้ อัลเลน!” อังเดรพยายามห้ามอัลเลน แต่อัลเลนก็ไม่ฟัง
อัลเลน : “หุบปาก! ไม่ต้องพูด! ตอบมาสิหัวหน้า” อัลเลนมีสีหน้าเคร่งเครียดมากขึ้น
ออสการ์ : “ฉันไม่รู้ว่าเธอพูดเรื่องอะไร มันก็แล้วแต่อังเดรสิ ว่าเขาจะรู้สึกยังไงและอยากทำอะไร” ออสการ์ตอบอย่างตรงไปตรงมา
อัลเลน : “ฮา! ฉันรู้อยู่แล้วว่าท่านต้องพูดแบบนี้ เฮ้ อังเดร เธอไม่ได้แคร์อะไรนายเลย นายไม่ต้องสู้เพื่อเธอหรอก” อัลเลนมีสีหน้าจริงจังมากขึ้น
อังเดร : “แต่อัลเลน! ฉันไม่ได้คิดว่าออสการ์จะทำอะไรแบบที่นายว่าเลยนะ!” อังเดรพยายามโต้แย้งแทนออสการ์
อัลเลน : “ออกไปข้างนอกสิ หัวหน้า!” อัลเลนตะคอกใส่ออสการ์
ออสการ์ : “นายพูดเรื่องอะไรของนาย ถ้านายมีอะไรจะพูดก็พูดออกมาตรงๆเลย!” ออสการ์ตะคอกกลับ
อัลเลน : “ลาเซลล์ถูกตำรวจจับไปแล้ว!” อัลเลนตะโกนใส่หน้าออสการ์
ออสการ์ : “อะไรนะ?!” ออสการ์รู้สึกตกใจที่ได้รู้ว่าลาเซลล์ถูกตำรวจจับไป
อัลเลน : “เป็นหัวหน้าที่เหลือเชื่อจริงๆ เธอขายคนของเธอ!” ออสการ์ยังไม่ทันได้อ้าปากตอบ อัลเลนก็ตบเข้าที่หน้าออสการ์อย่างเต็มแรงด้วยความโมโห แล้วเขาก็ดึงคอเสื้อของออสการ์ขึ้นมา
อัลเลน : “ฉันบอกให้ออกไปข้างนอก!” อัลเลนลากตัวออสการ์ออกมาหน้าตึก ท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก ต่อหน้าของทหารคนอื่นๆที่ตามมาดูเหตุการณ์
อัลเลน : “สารเลว! เธอทำให้ฉันผิดหวัง ฉันมองเธอในแง่ดีมาตลอด” อัลเลนลากคอออสการ์แล้วโยนตัวเธอออกไปกลางสายฝน ออสการ์ล้มลงกับพื้น
ออสการ์ : “เชื่อฉัน! ฉันไม่ได้ขายลาเซลล์ให้ตำรวจ!” ออสการ์ลุกขึ้นยืนแล้วตอบกลับอย่างหนักแน่น
อัลเลน : “เชื่อเธอหรอ? เชื่อในคำพูดของเธอน่ะหรอ?! ลาเซลล์จะถูกยิงเป้า ไม่ว่าจะยังไง ฉันจะไม่ยกโทษให้เธอ!” อัลเลนไม่เชื่อในสิ่งที่ออสการ์พูด เขาโยนดาบเล่มหนึ่งไปให้ออสการ์
อัลเลน : “ฉันได้ยินมาว่าเธอเก่งฟันดาบนี่ เอาเลยสิ!” เขาท้าทายออสการ์ ออสการ์หยิบดาบขึ้นมา ทั้งออสการ์และอัลเลนต่างชักดาบออกมาจากฝัก ท่ามกลางความตกตะลึงของทหารคนอื่นที่มายืนดู รวมทั้งอังเดรด้วย
จบตอนที่ 31