ผู้หญิงคนหนึ่งได้ระบายปัญหาของตนกับอาจารย์เซ็นว่า
หลายปีก่อนสมัยเธอเป็นสาวแรกรุ่น
เธอได้แต่งงานกับสามีที่อายุห่างกันประมาณ10ปี

ในตอนนั้นสามีของเธอดูยิ่งใหญ่มากในสายตาของเธอ
เธอชื่นชมและยกย่องสามีของเธอมาก
แต่หลังจากอยู่กินกันมาหลายปี เขาก็เปลี่ยนไป
ไม่เหลือความอลังการน่าเกรงขาม
ไม่เหลือซึ่งความน่าสนใจเหมือนครั้งอดีตอีกแล้ว
เธอถามอาจารย์เซ็นว่าเป็นเพราะเหตุใด?
หรือการแต่งงานคือสุสานของความรักใช่หรือเปล่า?

เมื่อเธอเล่าจบ อาจารย์เซ็นจึงบอกกับเธอว่า "เธอจงตามอาตมามา"

อาจารย์เซ็นพาเธอมายืนอยู่หน้าภูเขาลูกหนึ่ง
แล้วถามว่า "ภูเขาลูกนี้เป็นอย่างไรบ้าง?"

"สูงใหญ่ ตระหง่านตาและสวยงามเป็นที่สุด" เธอบอก

"ตามอาตมาขึ้นเขาเถอะ!" อาจารย์เซ็นกล่าว

ตลอดทาง ไม่มีเสียงพูดคุยใดๆ มีแต่เดินกับเดิน
เธอเริ่มเหนื่อยและอ่อนล้า อีกทั้งทางเดินที่ขรุขระ
เธอจึงบ่นอะไรเยอะแยะออกมา
เมื่อถึงยอดเขา อาจารย์เซ็นบอกเธอว่า

"นี่คือภูเขาที่เธอเห็นเมื่อสักครู่นี้"

"ภูเขาลูกนี้ไม่สวยเลย ทางเดินก็มีแต่หิน
ต้นไม่ก็ไม่สวย ดูๆแล้ว ภูเขาลูกโน้นสวยกว่าซะอีก!"
เธอระบายความรู้สึกออกมา

อาจารย์เซ็นหัวเราะขึ้นมาและก็กล่าวว่า
"ตอนที่เป็นแฟนกัน ก็เหมือนกับมองภูเขาจากที่ไกล
ในสายตามีแต่ความชื่นชมเลื่อมใส

เมื่อแต่งงานแล้ว ก็เหมือนกับการขึ้นเขา
สิ่งที่เธอได้เห็นคือความปกติธรรมดาของกันและกัน

เมื่อขึ้นมาถึงยอดเขา สายตาของเธอก็เห็นแต่ภูเขาลูกอื่น ไม่เห็นภูเขาลูกเดิม
ที่จริงแล้วภูเขาไม่ได้เปลี่ยน แต่เป็นเธอต่างหากที่เปลี่ยน
เพราะใจเธอเปลี่ยน แววตาของเธอจึงเปลี่ยนไป
เมื่อหมดซึ่งความชื่นชม ภูเขาก็ไม่ยิ่งใหญ่อีกต่อไป
เธอปรักปรำพร่ำบ่นมากเท่าใด ความเสียหายก็มีมากเท่านั้น

เพราะอะไรเธอจึงสามารถยืนอยู่บนยอดเขาลูกนี้และเห็นภูเขาลูกอื่น
ก็เพราะเธอเหยียบอยู่บนภูเขาลูกนี้ เธอควรสำนึกคุณ ไม่ใช่ปรักปรำ!"



https://www.facebook.com/NusonBooks