ปุจฉา

เคยถูกคนที่บอกว่ารักเราที่สุดทิ้งไป
คงเป็นเพราะตัวเองทำอะไรไม่ดีสักอย่าง
เกิดเป็นความรู้สึกฝังแน่นในใจ ว่า ตนเป็นคนไม่มีค่า
ทำอย่างไรก็ไร้ค่าอยู่เช่นนั้น
ไม่กล้าเปิดใจให้ใครอีกต่อไป
และจมอยู่กับความผิดหวังในอดีตมานาน
กว่าจะรู้สึกตัวว่าอยากเปลี่ยนแปลงตัวเองไปในทางที่ดีขึ้น
กำแพงใจใจก็หนาเกินกว่าจะทลายลงได้เสียแล้ว ควรทำอย่างไรดี ...

วิสัชนา

"อกหัก หลักลอย คอยงาน สังขารโทรม
จมอยู่กับอดีต กรีดปัจจุบันด้วยคมมีด ของวันเก่าๆ"

เหล่านี้คือลักษณะของคนอมทุกข์ อมโศก
ซึ่งถ้าแก้ไม่ได้ มีโอกาสกลายเป็นคนป่วยทางจิต

หรือไม่ก็เป็นโรคซึมเศร้า หน้าตาไม่สดใส
ใครเข้าใกล้ก็รู้สึกขาดชีวิตชีวา
พลอยพาให้ บรรยากาศในการสนิทเสวนาหมองหม่น

นั่งใกล้กันก็มีแต่ระบายควันแห่งความทุกข์รมคนอื่น
ตัวเองทุกข์คนเดียวไม่พอ
ยังพาคนอื่นมารับผลพวกแห่งความทุกข์โดยไม่รู้ตัวอีกด้วย

ใครที่ตกอยู่ในภาวะอย่างนี้
ควรรีบถอนตนออกมาเสียให้เร็วที่สุด
อย่าเลี้ยงไข้ความทุกข์เป็นอันขาด
เพราะถ้าหากปล่อยให้อาการดังข้างต้น
ยืดเยื้อ เรื้อรัง จนกลายเป็นส่วนหนึ่งของขีวิต
เราก็จะกลายเป็นคนที่อาภัพที่สุดคนหนึ่งในโลก
เพราะด้านดีๆของชีวิต จะถูกหลงลืม หรือ มองข้ามไป อย่างน่าเสียดาย

เราต้องไม่ลืมว่า ชีวิตไม่ได้มีด้านเดียว
หรือ ไม่ได้มีแค่สองด้าน ที่ด้านหนึ่งสุข อีกด้านหนึ่งทุกข์
แต่ชีวิตเหมือนลูกเต๋า มีเหลี่ยมมีมุม มากมายให้ศึกษา
เรียนรู้ ค้นคว้า และท้าทาย

ยามที่ชีวิตเดินไปข้างหน้า แล้วล้มลงด้วยเรื่องใดเรื่องหนึ่งเพียงเรื่องเดียว
จึงไม่ควรด่วนตีความว่า ชีวิตในส่วนที่เหลือล้มเหลวไปด้วยทั้งหมด
คนที่คิดอย่างนี้แสดงว่า ยังไม่รู้จักคุณค่าอันประเสริฐเลิศล้ำของชีวิต

อย่าปล่อยให้การล้มครั้งเดียวมีความหมายเท่ากับการล้มทั้งชีวิต
แต่ควรคิดว่า การล้มหนึ่งครั้งแสดงว่าชีวิตยังต้องการให้เราพิสูจน์ตนเอง
ครั้งใหม่ในเส้นทางเก่า หรือไม่ก็ในเส้นทางอื่นๆ อีกมากมาย

เราไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นทุกข์
จึงไม่ควรปล่อยให้ความทุกข์ยึดพื้นที่ส่วนใหญ่ในหัวใจ
จนสูญเสียพื้นที่ดีๆ ในชีวิตไปอย่างสูญเปล่า

คนอกหักแล้วปิดตัวเอง แสดงว่ายังไม่เคยได้เรียน "วิชาชีวิต"
คนเช่นนี้มีอยู่ทั่วไป บางที่สำเร็จการศึกษาสูงๆ แต่ห้ามน้ำตาไม่ได้
ห้ามความโศกเศร้าไม่ได้ ห้ามอารมณ์ของตัวเอง ไม่ให้ฟุ้งซ๋าน ไม่ให้ฉุนเฉียวไม่ได้
ที่ร้ายกว่านั้นก็คือบางคน  ไม่สามารถห้ามตัวเองไม่ให้ทำร้ายตนเองและคนอัน(เคย)เป็นที่รัก
ความรักจึงลงท้ายด้วยความเจ็บปวดและความตาย.......



ธรรมะคลายใจ ท่าน ว.วชิรเมธี